Ngunit pagkatapos makapag-isip nang mabuti, idinagdag niya:

Lecz po namyśle dorzucił:

“Ano ang ibig sabihin n’yon — ‘paamuin’?”

— Co znaczy „oswojony”?

“Hindi ka tagarito,” sabi ng alamid, “ano’ng hinahanap mo?”

— Nie jesteś tutejszy — powiedział lis. — Czego szukasz?

“Hinahanap ko ang mga tao,” sabi ng munting prinsipe. “Ano ang ibig sabihin n’yong ‘paamuin’?”

— Szukam ludzi — odpowiedział Mały Książę. — Co znaczy „oswojony”?

“Ang mag tao,” sabi ng alamid, “may mga baril sila at nangangaso. Sobra nga silang nakaliligalig! Nag-aalaga rin sila ng mga manok. Dito lang sila interesado. Naghahanap ka ba ng mga manok?”

— Ludzie mają strzelby i polują — powiedział lis. — To bardzo kłopotliwe. Hodują także kury, i to jest interesujące. Poszukujesz kur?

“Hindi,” sabi ng munting prinsipe. “Naghahanap ako ng mga kaibigan. Ano ba’ng ibig sabihin n’yong ‘paamuin’?”

— Nie — odrzekł Mały Książę. — Szukam przyjaciół. Co znaczy „oswoić”?

“Isang bagay ito na labis na nalilimutan,” sabi ng alamid. “Nangangahulugan ito ng ’paglikha ng mga pagkakaugnay’.”

— Jest to pojęcie zupełnie zapomniane — powiedział lis. — „Oswoić” znaczy „stworzyć więzy”.

“Paglikha ng mga pagkakaugnay?”

— Stworzyć więzy?

“’Yon nga,” sabi ng alamid. “Para sa ’kin, isa ka pa lang maliit na batang lalaki na walang ipinag-iba sa sandaanlibong maliliit na batang lalaki. At hindi kita kailangan. At ikaw naman, hindi mo rin ako kailangan. Isang alamid lang ako para sa ’yo, na walang ipinag-iba sa sandaanlibong alamid. Pero pag pinaamo mo ako, kakailanganin natin ang isa’t isa. Magiging bukod-tangi ka para sa akin sa buong mundo. Magiging bukod-tangi naman ako para sa ’yo sa buong mundo…”

— Oczywiście — powiedział lis. — Teraz jesteś dla mnie tylko małym chłopcem, podobnym do stu tysięcy małych chłopców. Nie potrzebuję ciebie. I ty mnie nie potrzebujesz. Jestem dla ciebie tylko lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz jeżeli mnie oswoisz, będziemy się nawzajem potrzebować. Będziesz dla mnie jedyny na świecie. I ja będę dla ciebie jedyny na świecie.

“Unti-unti ko nang naiintindihan,” sabi ng munting prinsipe. “May isang bulaklak… sa palagay ko’y napaamo n’ya ako…”

— Zaczynam rozumieć — powiedział Mały Książę. — Jest jedna róża… zdaje mi się, że ona mnie oswoiła…

“Posible ’yon,” sabi ng alamid. “Makikita sa Lupa ang lahat ng klase ng bagay…”

— To możliwe — odrzekł lis. — Na Ziemi zdarzają się różne rzeczy…

“Oh! hindi ito sa Lupa,” sabi ng munting prinsipe.

— Och, to nie zdarzyło się na Ziemi — powiedział Mały Książę.

Mukhang lubhang nagtaka ang alamid:

Lis zaciekawił się:

“Sa ibang planeta?”

— Na innej planecie?

“Oo.”

— Tak.

“May mga nangangaso ba sa planetang ’yon?”

— A czy na tej planecie są myśliwi?

“Wala.”

— Nie.

“’Yan, ’yan ang gusto ko! E, mga manok?”

— To wspaniałe! A kury?

“Wala.”

— Nie.

“Walang anumang perpekto,” ang buntung-hininga ng alamid.

— Nie ma rzeczy doskonałych — westchnął lis.

Ngunit ipinagpatuloy ng alamid ang kanyang iniisip:

I zaraz powrócił do swej myśli:

“Walang nagbabago sa aking pamumuhay. Hinahabol ko ang mga manok, hinahabol naman ako ng mga tao. Pare-pareho ang lahat ng manok, pare-pareho ang lahat ng tao. Kaya medyo nakakasawa na nga. Pero kung paamuin mo ako, parang sisikatan ng graw ang aking buhay. Makikilala ko ang mga yabag na maiiba sa lahat. Pinababalik ako sa ilalim ng lupa ng iba pang mga yabag. Tatawagin naman ako ng sa ’yo palabas sa lungga, na parang isang musika.

— Życie jest jednostajne. Ja poluję na kury, ludzie polują na mnie. Wszystkie kury są do siebie podobne i wszyscy ludzie są do siebie podobni. To mnie trochę nudzi. Lecz jeślibyś mnie oswoił, moje życie nabrałoby blasku. Z daleka będę rozpoznawał twoje kroki — tak różne od innych. Na dźwięk cudzych kroków chowam się pod ziemię. Twoje kroki wywabią mnie z jamy jak dźwięki muzyki.

At tingnan mo! Nakikita mo ba ro’n ang mga palayan? Hindi ako kumakain ng kanin. Walang silbi sa ’kin ang palay. Walang ipinaaalaala sa ’kin ang mga palayan. At ’yon ang nakakalungkot! Pero kulay-ginto ang buhok mo. Kaya kayganda kung paaamuin mo ako! Ipaaalaala ka sa ’kin ng mga palay na kulay-ginto. At mamahalin ko ang ihip ng hangin sa mga palay…”

Spójrz! Widzisz tam łany zboża? Nie jem chleba. Dla mnie zboże jest nieużyteczne. Łany zboża nic mi nie mówią. To smutne! Lecz ty masz złociste włosy. Jeśli mnie oswoisz, to będzie cudownie. Zboże, które jest złociste, będzie mi przypominało ciebie. I będę kochać szum wiatru w zbożu…

Tumahimik ang alamid at matagal na pinagmasdan ang munting prinsipe:

Lis zamilkł i długo przypatrywał się Małemu Księciu.

“Sige na… paamuin mo ako!”

— Proszę cię… oswój mnie — powiedział.

“Oo, gustung-gusto ko,” sumagot ang munting prinsipe, “pero wala akong gaanong panahon. May mga kaibigang kailangan kong makilala at maraming bagay ang dapat kong malaman.”

— Bardzo chętnie — odpowiedział Mały Książę — lecz nie mam dużo czasu. Muszę znaleźć przyjaciół i nauczyć się wielu rzeczy.

“Ang mga pinaamo mo lamang ang kilala mo,” sinabi ng alamid. “Wala nang panahon ang mga tao para makipagkilala. Bumibili sila ng mga bagay na yari nang lahat sa mga nagtitinda. Pero dahil walang nagtitinda ng mga kaibigan, wala nang kaibigan ang mga tao. Kung gusto mo ng kaibigan, paaamuin mo ako!”

— Poznaje się tylko to, co się oswoi — powiedział lis. — Ludzie mają zbyt mało czasu, aby cokolwiek poznać. Kupują w sklepach rzeczy gotowe. A ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół. Jeśli chcesz mieć przyjaciela, oswój mnie!

“Ano ang dapat gawin?” sabi ng munting prinsipe.

— A jak się to robi? — spytał Mały Książę.

“Kailangan mong maging napakatiyaga,” sagot ng alamid. “Sa umpisa, mauupo ka na medyo malayo sa ’kin gaya n’yan, sa damuhan. Titingnan naman kita nang palihim at wala kang sasabihin. Bukal ng mga di-pagkakaunawaan ang mga salita. Pero makauupo ka nang medyo mas malapit araw-araw…”

— Trzeba być bardzo cierpliwym. Na początku siądziesz w pewnej odległości ode mnie, ot tak, na trawie. Będę spoglądać na ciebie kątem oka, a ty nic nie powiesz. Mowa jest źródłem nieporozumień. Lecz każdego dnia będziesz mógł siadać trochę bliżej…

Bumalik ang munting prinsipe nang sumunod na araw.

Następnego dnia Mały Książę przyszedł na oznaczone miejsce.

“Mas makabubuting bumalik sa dating oras,” sabi ng alamid. “Kung alas kuwatro ng hapon, halimbawa, ang dating mo, alas tres pa lamang e magsisimula na akong maging masaya. At habang palapit nang palapit ang oras na ’yon, lalo naman akong nagiging masaya. Pag alas kuwatro na, mababagabag na ako’t mababalisa: malalaman ko ang katumbas na kabayaran ng kagalakan! Pero kung basta ka na lang darating kahit anong oras, hinding-hindi ko malalaman kung anong oras ko ihahanda ang puso… Kailangan ang mga rituwal.”

— Lepiej jest przychodzić o tej samej godzinie. Gdy będziesz miał przyjść na przykład o czwartej po południu, już od trzeciej zacznę odczuwać radość. Im bardziej czas będzie posuwać się naprzód, tym będę szczęśliwszy. O czwartej będę podniecony i zaniepokojony: poznam cenę szczęścia! A jeśli przyjdziesz nieoczekiwanie, nie będę mógł się przygotowywać… Potrzebny jest obrządek.

“Ano ang rituwal?” tanong ng munting prinsipe.

— Co znaczy „obrządek”? — spytał Mały Książę.

“Isang bagay rin ito na masyado nang nalilimutan” sabi ng alamid. “Ito ang nagpapaging-iba sa isang araw sa iba pang mga araw, sa isang oras sa iba pang mga oras. May isang rituwal, halimbawa, ang mga mangangasong humahabol sa ’kin. Nakikipagsayawan sila pag Huwebes sa mga babae sa nayon. Kaya napakagandang araw ang Huwebes! Nakapamamasyal ako hanggang sa ubasan. Kung basta na lamang magsasayawan kahit kailan ang mga mangangaso, magkakapare-pareho lang lahat ang mga araw, at hindi ako magkakaroon ng bakasyon.”

— To także coś całkiem zapomnianego — odpowiedział lis. — Dzięki obrządkowi pewien dzień odróżnia się od innych, pewna godzina od innych godzin. Moi myśliwi, na przykład, mają swój rytuał. W czwartek tańczą z wioskowymi dziewczętami. Stąd czwartek jest cudownym dniem! Podchodzę aż pod winnice. Gdyby myśliwi nie mieli tego zwyczaju w oznaczonym czasie, wszystkie dni byłyby do siebie podobne, a ja nie miałbym wakacji.

Kaya pinaamo ng munting prinsipe ang alamid. At nang malapit na ang oras ng kanyang pag-alis:

W ten sposób Mały Książę oswoił lisa. A gdy godzina rozstania była bliska, lis powiedział:

“Ah!” sabi ng alamid… “Iiyak ako.”

— Ach, będę płakać!

“Kasalanan mo ’to,” sabi ng munting prinsipe. “Hindi ko ginustong sumama ang loob mo pero gusto mong paamuin kita…”

— To twoja wina — odpowiedział Mały Książę — nie życzyłem ci nic złego. Sam chciałeś, abym cię oswoił…

“Oo nga,” sabi ng alamid.

— Oczywiście — odparł lis.

“Pero iiyak ka!” sabi ng munting prinsipe.

— Ale będziesz płakać?

“Oo nga,” sabi ng alamid.

— Oczywiście.

“Kaya wala kang nápalâ!”

— A więc nic nie zyskałeś na oswojeniu?

“Meron,” sabi ng alamid, “dahil sa kulay ng palay.”

— Zyskałem coś ze względu na kolor zboża — powiedział lis.

Pagkatapos ay idinagdag niya:

A później dorzucił:

“Balikan mo at tingnang muli ang mga rosas. Maiintindihan mo ngayon na bukod-tangi sa buong mundo ang sa ’yo. Saka ka magbalik dito para magpaalam sa ’kin at may lihim akong ireregalo sa ’yo.”

— Idź jeszcze raz zobaczyć róże. Zrozumiesz wtedy, że twoja róża jest jedyna na świecie. Gdy przyjdziesz pożegnać się ze mną, zrobię ci prezent z pewnej tajemnicy.

Umalis ang munting prinsipe para tingnan uli ang mga rosas.

Mały Książę poszedł zobaczyć się z różami.

“Malayung-malayo kayo sa rosas ko, bale-wala kayo,” sinabi niya sa kanila. “Walang nagpaamo sa inyo at wala kayong napaamong sinuman. Katulad kayo ng aking alamid noon. Isang alamid lang s’ya noon, gaya ng sandaanlibo pang iba. Pero naging kaibigan ko s’ya, at ngayo’y bukod-tangi siya sa buong mundo.”

— Nie jesteście podobne do mojej róży, nie macie jeszcze żadnej wartości — powiedział różom. Nikt was nie oswoił i wy nie oswoiłyście nikogo. Jesteście takie, jakim był dawniej lis. Był zwykłym lisem, podobnym do stu tysięcy innych lisów. Lecz zrobiłem go swoim przyjacielem i teraz jest dla mnie jedyny na świecie.

At hiyang-hiya naman ang mga rosas.

Róże bardzo się zawstydziły.

“Maganda kayo pero walang saysay,” sinabi pa niya sa kanila. “Walang sinumang handang mamatay para sa inyo. Aakalain s’yempre ng isang nagdaraan lamang na katulad n’yo ang aking rosas. Pero s’ya lamang ay mas mahalaga na sa inyong lahat pagkat s’ya ang dinilig ko. Sapagkat s’ya ang tinakpan ko ng garapon. Sapagkat s’ya ang ikinanlong ko sa pantabing. Sapagkat ang mga higad na nasa kanya ang pinatay ko (maliban sa dalawa o tatlo para maging paru-paro). Sapagkat s’ya ang pinakinggan ko na nagrereklamo o nagyayabang o kahit na nananahimik s’ya pag minsan. Sapagkat aking rosas ito.”

— Jesteście piękne, lecz próżne — powiedział im jeszcze. — Nie można dla was poświęcić życia. Oczywiście moja róża wydawałaby się zwykłemu przechodniowi podobna do was. Lecz dla mnie ona jedna ma większe znaczenie niż wy wszystkie razem, ponieważ ją właśnie podlewałem. Ponieważ ją przykrywałem kloszem. Ponieważ ją właśnie osłaniałem. Ponieważ właśnie dla jej bezpieczeństwa zabijałem gąsienice (z wyjątkiem dwóch czy trzech, z których chciałem mieć motyle). Ponieważ słuchałem jej skarg, jej wychwalań się, a czasem jej milczenia. Ponieważ… jest moją różą.

At bumalik siya sa alamid.

Powrócił do lisa.

“Paalam,” sabi niya…

— Żegnaj — powiedział.

“Paalam,” sabi ng alamid. “Narito ang lihim ko. Napakasimple nito: sa pamamagitan lamang ng puso makakakitang mabuti. Hindi kita ng mata ang pinakapuso ng mga bagay.”

— Żegnaj — odpowiedział lis. — A oto mój sekret. Jest bardzo prosty: dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.

“Hindi kita ng mata ang pinakapuso ng mga bagay,” inulit ng munting prinsipe para matandaan.

— Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu — powtórzył Mały Książę, aby zapamiętać.

“Ang panahong inaksaya mo sa ’yong rosas ang nagpapaging-napakaimportante sa rosas mo.”

— Twoja róża ma dla ciebie tak wielkie znaczenie, ponieważ poświęciłeś jej wiele czasu.

“Ang panahong inaksaya ko sa ’king rosas…” sabi ng munting prinsipe para matandaan.

— Ponieważ poświęciłem jej wiele czasu… — powtórzył Mały Książę, aby zapamiętać.

“Nakalimutan na ng mga tao ang katotohanang ito,” sabi ng alamid. “Pero hindi mo ito dapat malimutan. Pananagutan mo habampanahon ang ’yong napaamo. Pananagutan mo ang rosas mo…”

— Ludzie zapomnieli o tej prawdzie — rzekł lis. — Lecz tobie nie wolno zapomnieć. Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś. Jesteś odpowiedzialny za twoją różę.

“Pananagutan ko ang rosas ko…” inulit ng munting prinsipe para matandaan.

— Jestem odpowiedzialny za moją różę… — powtórzył Mały Książę, aby zapamiętać.

XXII

ROZDZIAŁ 22

“Magandang umaga,” sabi ng munting prinsipe.

— Dzień dobry — powiedział Mały Książę.

“Magandang umaga,” sagot ng tagapaglihis ng riles ng tren.

— Dzień dobry — powiedział Zwrotniczy.

“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ng munting prinsipe.

— Co ty tu robisz? — spytał Mały Książę.

“Pinagbubukud-bukod ko ang mga pasahero, sanlibo isang grupo,” sabi ng tagapaglihis ng riles ng tren. “Ako ang nagpapalihis sa mga tren, kung minsa’y sa kanan, kung minsan nama’y sa kaliwa.”

— Sortuję podróżnych na paczki po tysiąc sztuk — odpowiedział Zwrotniczy. — Wysyłam w lewo i w prawo pociągi, które ich unoszą.

At isang nagliliwanag na ekspres na tren na dumadagundong na parang kulog ang yumanig sa kuwarto ng tagapaglihis ng riles.

Oświetlony pociąg pospieszny, hucząc jak grzmot, zatrząsł domkiem Zwrotniczego.

“Nagmamadali sila,” sabi ng munting prinsipe. “Ano’ng hinahanap nila?”

— Bardzo się spieszą — powiedział Mały Książę. — Czego oni szukają?

“Hindi ’yan alam kahit na ng drayber mismo ng tren,” sabi ng tagapaglihis ng riles.

— Nawet człowiek prowadzący parowóz tego nie wie — odparł Zwrotniczy.

At dumagundong naman mula sa kabilang direksyon ang ikalawang ekspres na tren na nagliliwanag.

I znowu zagrzmiał oświetlony ekspres, pędzący w przeciwnym kierunku.

“Pabalik na ba sila?” tanong ng munting prinsipe…

— Już wracają? — spytał Mały Książę.

“Hindi sila ang dati,” sinabi ng tagapaglihis ng riles. “Palit na ito.”

— To nie ci sami — odpowiedział Zwrotniczy. — To wymiana.

“Hindi ba sila kuntento sa kanilang kinaroroonan?”

— Czy było im źle tam, gdzie byli przedtem?

“Hinding-hindi makukuntento ang sinuman sa kanyang kinaroroonan,” sabi ng tagapaglihis ng riles.

— Zawsze się wydaje, że w innym miejscu będzie lepiej — powiedział Zwrotniczy.

At dumagundong na parang kulog ang ikatlong ekspres na tren na nagliliwanag.

Znowu rozległ się grzmot trzeciego oświetlonego ekspresu.

“Hinahabol ba nila ang mga unang biyahero?” tanong ng munting prinsipe.

— Czy oni ścigają poprzednich podróżnych? — zapytał Mały Książę.

“Wala naman talaga silang hinahabol,” sabi ng tagapaglihis ng riles. “Natutulog sila sa loob ng tren o naghihikab kaya. Ang mga bata lamang ang nagdidiin ng kanilang ilong sa mga salamin ng bintana.”

— Nie, nikogo nie ścigają — odparł Zwrotniczy. — Śpią w wagonach lub ziewają. Jedynie dzieci przyciskają noski do okien.

“Ang mga bata lamang ang nakaaalam ng kanilang hinahanap,” sabi ng munting prinsipe. “Nag-aaksaya sila ng panahon sa isang manikang yari sa retaso at nagiging napakaimportante nito sa kanila. At umiiyak sila kapag may umagaw ito sa kanila.”

— Jedynie dzieci wiedzą, czego szukają — rzekł Mały Książę. — Poświęcają czas lalce z gałganków, która nabiera dla nich wielkiego znaczenia, i płaczą, gdy się im ją odbierze.

“Masuwerte sila,” sabi ng tagapaglihis ng riles.

— Szczęśliwe — powiedział Zwrotniczy.

XXIII

ROZDZIAŁ 23

“Magandang umaga,” sabi ng munting prinsipe.

— Dzień dobry — rzekł Mały Książę.

“Magandang umaga,” sabi ng nagtitinda.

— Dzień dobry — odparł Kupiec.

Siya ang nagtitinda ng napakagaling na mga pildoras na pamatid-uhaw. Kailangan lang lumunok ng isa linggu-linggo, at hindi na makakadama pa ng pangangailangang uminom.

Kupiec ten sprzedawał udoskonalone pigułki zaspokajające pragnienie. Połknięcie jednej na tydzień wystarcza, aby nie chciało się pić.

“Bakit mo itinitinda ’yan?” sabi ng munting prinsipe.

— Po co to sprzedajesz? — spytał Mały Książę.

“Malaking pagtitipid ito sa panahon,” sabi ng nagtitinda. “Ayon sa ginawang pagbilang ng mga espesyalista, limampu’t tatlong minuto linggu-linggo ang matitipid.”

— To wielka oszczędność czasu — odpowiedział Kupiec. — Zostało to obliczone przez specjalistów. Tygodniowo oszczędza się pięćdziesiąt trzy minuty.

“At sa ano naman magagamit ang limampu’t tatlong mintong ’yon?”

— A co się robi z pięćdziesięcioma trzema minutami?

“Magagamit ’yon sa anumang magustuhan…”

— To, co się chce…

“Ako,” sabi ng munting prinsipe, “kung may limampu’t tatlong minuto akong magagamit ayon sa gusto ko, dahan-dahan akong maglalakad papunta sa isang bukal…”

„Gdybym miał pięćdziesiąt trzy minuty czasu — powiedział sobie Mały Książę — poszedłbym powolutku w kierunku studni…”

ХXIV

ROZDZIAŁ 24

Ikawalong araw na mula nang masiraan ako ng makina sa disyerto. At pinakikinggan ko ang istorya tungkol sa nagtitinda habang iniinom ko naman ang pinakahuling patak ng dala kong tubig.

Było to ósmego dnia na pustyni, licząc od zepsucia się motoru. Wysłuchałem opowiadania o Kupcu, pijąc ostatnie krople zapasu wody.

“Ah!” sinabi ko sa munting prinsipe, “ang ganda talaga ng ’yong mga alaala. Pero hindi ko pa rin nakukumpuni ang aking eroplano, wala na akong inumin. At magagalak din ako kung ako mismo e dahan-dahang makapaglalakad papunta sa isang bukal!”

— Twoje wspomnienia są bardzo ładne — powiedziałem Małemu Księciu — lecz nie naprawiłem jeszcze samolotu, nie mam nic do picia… I ja także byłbym szczęśliwy bardzo, gdybym mógł powoli udać się w kierunku studni.

“Ang aking kaibigang alamid,” sabi niya sa akin…

— Mój przyjaciel lis powiedział…

“Munti kong tao, wala nang pakialam dito ang alamid!”

— Mój maleńki, nie chodzi już o lisa…

“Bakit?”

— Dlaczego?

“Dahil may malapit nang mamatay sa uhaw…”

— Ponieważ umrzemy z pragnienia…

Hindi niya naintindihan ang takbo ng aking isip, at sumagot siya:

Nie zrozumiał mej myśli i powiedział:

“Mabuting magkaroon ng isang kaibigan kahit na malapit nang mamatay. Ako, kuntento na ako sa pagkakaroon ng isang kaibigang alamid…”

— Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela. Bardzo się cieszę, że miałem przyjaciela-lisa.

“Wala s’yang ideya kung gaano katindi ang panganib,” sinabi ko sa aking sarili. “Hindi siya kailanman nagutom ni nauhaw. Sapat na sa kanya ang kaunting sikat ng araw…”

„Nie docenia niebezpieczeństwa — pomyślałem. — Nigdy nie odczuwa głodu ani pragnienia. Wystarcza mu trochę słońca.”

Ngunit tiningnan niya ako at sinagot niya ang aking iniisip:

Popatrzył na mnie i odpowiedział na moją myśl.

“Nauuhaw din ako… maghanap tayo ng isang balon…”

— Mnie także chce się pić… Poszukajmy studni…

Ipinakita kong pagod na ako: ano ang silbi ng paghahanap sa pagbabaka-sakaling makakita ng isang balon sa napakalawak na disyerto? Ngunit nagsimula pa rin kaming maglakad.

Zrobiłem gest zniechęcenia: szukanie studni na olbrzymiej pustyni jest absurdem.

Pagkatapos ng ilang oras ng tahimik naming paglakad, kumalat ang dilim ng gabi at sumikat ang mga bituin. May kaunti akong lagnat dahil sa uhaw kaya parang panaginip nang makita ko ang mga ito. Sumasayaw sa aking alaala ang mga kataga ng munting prinsipe.

Mimo to udaliśmy się w drogę. Gdyśmy tak szli godzinami, milcząc, noc zapadła i gwiazdy zabłysły. Widziałem je jakby we śnie — miałem gorączkę z pragnienia. Słowa Małego Księcia tańczyły mi w pamięci.

“Nauuhaw ka na rin, ano?” ang tanong ko sa kanya.

— Więc ty także odczuwasz pragnienie? — spytałem go.