Chvíli přemýšlel a pak dodal:

でも、じっくりかんがえてみて、こうつけくわえた。

„Co to znamená ochočit?“

「〈なつける〉って、どういうこと？」

„Ty nejsi zdejší,“ řekla liška, „co tu hledáš?“

「このあたりのひとじゃないね。」とキツネがいった。「なにかさがしてるの？」

„Hledám lidi,“ odvětil malý princ. „Co to znamená ochočit?“

「ひとをさがしてる。」と王子くんはいった。「〈なつける〉って、どういうこと？」

„Lidé,“ řekla liška, „mají pušky a loví zvířata. To je hrozně nepříjemné. Pěstují také slepice. Je to jejich jediný zájem. Hledáš slepice?“

「ひと。」とキツネがいった。「あいつら、てっぽうをもって、かりをする。いいめいわくだよ！　ニワトリもかってるけど、それだけがあいつらのとりえなんだ。ニワトリはさがしてる？」

„Ne,“ řekl malý princ. „Hledám přátele. Co to znamená ochočit?“

「ううん。」と王子くんはいった。「友だちをさがしてる。〈なつける〉って、どういうこと？」

„Je to něco, na co se moc zapomíná,“ odpověděla liška. „Znamená to vytvořit pouta…“

「もうだれもわすれちゃったけど、」とキツネはいう。「〈きずなをつくる〉ってことだよ……」

„Vytvořit pouta?“

「きずなをつくる？」

„Ovšem,“ řekla liška. „Ty jsi pro mne jen malým chlapcem podobným statisícům malých chlapců. Nepotřebuji tě a ty mě také nepotřebuješ. Jsem pro tebe jen liškou podobnou statisícům lišek. Ale když si mě ochočíš, budeme potřebovat jeden druhého. Budeš pro mne jediným na světě a já zase pro tebe jedinou na světě…“

「そうなんだ。」とキツネはいう。「おいらにしてみりゃ、きみはほかのおとこの子10まんにんと、なんのかわりもない。きみがいなきゃダメだってこともない。きみだって、おいらがいなきゃダメだってことも、たぶんない。きみにしてみりゃ、おいらはほかのキツネ10まんびきと、なんのかわりもないから。でも、きみがおいらをなつけたら、おいらたちはおたがい、あいてにいてほしい、っておもうようになる。きみは、おいらにとって、せかいにひとりだけになる。おいらも、きみにとって、せかいで１ぴきだけになる……」

„Začínám chápat,“ řekl malý princ. „Znám jednu květinu … myslím, že si mě ochočila…“

「わかってきた。」と王子くんはいった。「いちりんの花があるんだけど……あの子は、ぼくをなつけたんだとおもう……」

„To je možné,“ dodala liška. „Na Zemi je vidět všelicos…“

「かもね。」とキツネはいった。「ちきゅうじゃ、どんなことだっておこるから……」

„Ó, to není na Zemi,“ řekl malý princ.

「えっ！　ちきゅうの話じゃないよ。」と王子くんはいった。

Zdálo se, že to probudilo v lišce velkou zvědavost:

キツネはとってもふしぎがった。

„Na jiné planetě?“

「ちがう星の話？」

„Ano.“

「うん。」

„Jsou na té planetě lovci?“

「その星、かりうどはいる？」

„Nejsou.“

「いない。」

„Ach, to je zajímavé! A slepice?“

「いいねえ！　ニワトリは？」

„Také ne.“

「いない。」

„Nic není dokonalé,“ povzdychla si liška.

「そううまくはいかないか。」とキツネはためいきをついた。

Ale vrátila se ke svému nápadu:

さて、キツネはもとの話にもどって、

„Můj život je jednotvárný. Honím slepice a lidé honí mne. Všechny slepice jsou si navzájem podobné a také lidé jsou si podobní. Trochu se proto nudím. Ale když si mě ochočíš, bude můj život jakoby prozářen sluncem. Poznám zvuk kroků, který bude jiný než všechny ostatní. Ostatní kroky mě zahánějí pod zem. Ale tvůj krok mě jako hudba vyláká z doupěte.

「おいらのまいにち、いつもおなじことのくりかえし。おいらはニワトリをおいかけ、ひとはおいらをおいかける。ニワトリはどれもみんなおんなじだし、ひとだってだれもみんなおんなじ。だから、おいら、ちょっとうんざりしてる。でも、きみがおいらをなつけるんなら、おいらのまいにちは、ひかりがあふれたみたいになる。おいらは、ある足音を、ほかのどんなやつとも聞きわけられるようになる。ほかの音なら、おいら穴あなぐらのなかにかくれるけど、きみの音だったら、はやされたみたいに、穴ぐらからとんででていく。

A pak, podívej se! Vidíš tamhleta obilná pole? Nejím chléb. Obilí je pro mne zbytečné. Obilná pole mi nic nepřipomínají. A to je smutné. Ale ty máš zlaté vlasy. Bude to opravdu nádherné, až si mě ochočíš. Zlaté obilí mi tě bude připomínat. A já budu milovat šumění větru v obilí…“

それから、ほら！　あのむこうの小むぎばたけ、見える？　おいらはパンをたべないから、小むぎってどうでもいいものなんだ。小むぎばたけを見ても、なんにもかんじない。それって、なんかせつない！　でも、きみのかみの毛って、こがね色。だから、小むぎばたけは、すっごくいいものにかわるんだ、きみがおいらをなつけたら、だけど！　小むぎはこがね色だから、おいらはきみのことを思いだすよ。そうやって、おいらは小むぎにかこまれて、風の音をよく聞くようになる……」

Liška umlkla a dlouho se dívala na malého prince.

キツネはだんまりして、王子くんをじっと見つめて、

„Ochoč si mě, prosím!“ řekla.

「おねがい……おいらをなつけておくれ！」といった。

„Velmi rád,“ odvětil malý princ, „ale nemám moc času. Musím objevit přátele a poznat spoustu věcí.“

「よろこんで。」と王子くんはへんじをした。「でもあんまりじかんがないんだ。友だちを見つけて、たくさんのことを知らなきゃなんない。」

„Známe jen ty věci, které si ochočíme,“ řekla liška. Lidé už nemají čas, aby něco poznávali. Kupují u obchodníku věci úplně hotové. Ale poněvadž přátelé nejsou na prodej, nemají přátel. Chceš-li přítele, ochoč si mě!“

「自分のなつけたものしか、わからないよ。」とキツネはいった。「ひとは、ひまがぜんぜんないから、なんにもわからない。ものうりのところで、できあがったものだけをかうんだ。でも、友だちをうるやつなんて、どこにもいないから、ひとには、友だちってものがちっともいない。友だちがほしいなら、おいらをなつけてくれ！」

„Co mám dělat?“ zeptal se malý princ.

「なにをすればいいの？」と王子くんはいった。

„Musíš být hodně trpělivý,“ odpověděla liška. „Sedneš si nejprve kousek ode mne, takhle do trávy. Já se budu na tebe po očku dívat, ale ty nebudeš nic říkat. Řeč je pramenem nedorozumění. Každý den si však budeš moci sednout trochu blíž…“

「気ながにやらなきゃいけない。」とキツネはこたえる。「まずは、おいらからちょっとはなれたところにすわる。たとえば、その草むらにね。おいらはきみをよこ目で見て、きみはなにもしゃべらない。ことばは、すれちがいのもとなんだ。でも、１日、１日、ちょっとずつそばにすわってもいいようになる……」

Druhý den přišel malý princ zas.

あくる日、王子くんはまたやってきた。

„Bylo by lépe, kdybys přicházel vždycky ve stejnou hodinu,“ řekla liška. „Přijdeš-li například ve čtyři hodiny odpoledne, již od tří hodin budu šťastná. Čím více čas pokročí, tím budu šťastnější. Ve čtyři hodiny budu už rozechvělá a neklidná; objevím cenu štěstí! Ale budeš-li přicházet v různou dobu, nebudu nikdy vědět, v kterou hodinu vyzdobit své srdce… Je třeba zachovávat řád.“

「おんなじじかんに、来たほうがいいよ。」とキツネはいった。「そうだね、きみがごごの４じに来るなら、３じにはもう、おいら、うきうきしてくる。それからじかんがどんどんすすむと、ますますうきうきしてるおいらがいて、４じになるころには、ただもう、そわそわどきどき。そうやって、おいらは、しあわせをかみしめるんだ！　でも、でたらめなじかんにくるなら、いつ心をおめかししていいんだか、わからない……きまりごとがいるんだよ。」

„Co to je řád?“ řekl malý princ.

「きまりごとって、なに？」と王子くんはいった。

„To je také něco moc zapomenutého,“ odpověděla liška, „to, co odlišuje jeden den od druhého, jednu hodinu od druhé. Moji lovci například zachovávají také řád. Tančí každý čtvrtek s děvčaty z vesnice. Každý čtvrtek je tedy nádherný den! Jdu na procházku až do vinice. Kdyby lovci tančili kdykoliv, všechny dny by se podobaly jeden druhému a neměla bych vůbec prázdniny.“

「これもだれもわすれちゃったけど、」とキツネはいう。「１日をほかの１日と、１じかんをほかの１じかんと、べつのものにしてしまうもののことなんだ。たとえば、おいらをねらうかりうどにも、きまりごとがある。あいつら、木ようは村のむすめとダンスをするんだ。だから、木ようはすっごくいい日！　おいらはブドウばたけまでぶらぶらあるいていく。もし、かりうどがじかんをきめずにダンスしてたら、どの日もみんなおんなじようになって、おいらの心やすまる日がすこしもなくなる。」

Tak si malý princ ochočil lišku. A tu se přiblížila hodina odchodu.

こんなふうにして、王子くんはキツネをなつけた。そして、そろそろ行かなきゃならなくなった。

„Ach budu plakat,“ řekla liška.

「はあ。」とキツネはいった。「……なみだがでちゃう。」

„To je tvá vina,“ řekl malý princ. „Nepřál jsem ti nic zlého, ale tys chtěla, abych si tě ochočil…“

「きみのせいだよ。」と王子くんはいった。「ぼくは、つらいのはぜったいいやなんだ。でも、きみは、ぼくになつけてほしかったんでしょ……」

„Ovšem,“ řekla liška.

「そうだよ。」とキツネはいった。

„Ale budeš plakat!“ namítl malý princ.

「でも、いまにもなきそうじゃないか！」と王子くんはいった。

„Budu plakat,“ řekla liška.

「そうだよ。」とキツネはいった。

„Tak tím nic nezískáš!“

「じゃあ、きみにはなんのいいこともないじゃない！」

„Získám, vzpomeň si na tu barvu obilí.“

「いいことはあったよ。」とキツネはいった。「小むぎの色のおかげで。」

A potom dodala:

それからこうつづけた。

„Jdi se podívat ještě jednou na růže. Pochopíš, že ta tvá je jediná na světě. Přijdeš mi dát sbohem a já ti dám dárek — tajemství.“

「バラの庭に行ってみなよ。きみの花が、せかいにひとつだけってことがわかるはず。おいらにさよならをいいにもどってきたら、ひみつをひとつおしえてあげる。」

Malý princ odběhl podívat se znovu na růže.

王子くんは、またバラの庭に行った。

„Vy se mé růži nepodobáte, vy ještě nic nejste,“ řekl jim. „Nikdo si vás neochočil a vy jste si taky nikoho neochočily. Jste takové, jaká byla má liška. Byla to jen liška podobná statisícům jiných lišek. Ale stala se z ní má přítelkyně a teď je pro mne jediná na světě.“

「きみたちは、ぼくのバラとはちっともにていない。きみたちは、まだなんでもない。」と、その子はたくさんのバラにいった。「だれもきみたちをなつけてないし、きみたちもだれひとりなつけていない。きみたちは、であったときのぼくのキツネとおんなじ。あの子は、ほかのキツネ10まんびきと、なんのかわりもなかった。でも、ぼくがあの子を友だちにしたから、もういまでは、あの子はせかいにただ１ぴきだけ。」

A růže byly celé zaražené.

するとたくさんのバラは、ばつがわるそうにした。

„Jste krásné, ale jste prázdné,“ pokračoval. „Není možné pro vás umřít. Pravda, o mé růži by si obyčejný chodec myslel, že se vám podobá. Ale ona jediná je důležitější než vy všechny, protože právě ji jsem zaléval. Protože ji jsem dával pod poklop. Protože ji jsem chránil zástěnou. Protože jí jsem pozabíjel housenky (kromě dvou nebo tří, z kterých budou motýli). Protože právě ji jsem poslouchal, jak naříkala nebo se chlubila, nebo dokonce někdy mlčela. Protože je to má růže.“

「きみたちはきれいだけど、からっぽだ。」と、その子はつづける。「きみたちのために死ぬことなんてできない。もちろん、ぼくの花だって、ふつうにとおりすがったひとから見れば、きみたちとおんなじなんだとおもう。でも、あの子はいるだけで、きみたちぜんぶよりも、だいじなんだ。だって、ぼくが水をやったのは、あの子。だって、ぼくがガラスのおおいに入れたのは、あの子。だって、ぼくがついたてでまもったのは、あの子。だって、ぼくが毛虫をつぶしてやったのも（２、３びき、チョウチョにするためにのこしたけど）、あの子。だって、ぼくが、もんくとか、じまんとか、たまにだんまりだってきいてやったのは、あの子なんだ。だって、あの子はぼくのバラなんだもん。」

A vrátil se k lišce.

それから、その子はキツネのところへもどってきた。

„Sbohem…,“ řekl.

「さようなら。」と、その子がいうと……

„Sbohem,“ řekla liška. „Tady je to mé tajemství, úplně prostinké: správně vidíme jen srdcem. Co je důležité, je očím neviditelné.“

「さようなら。」とキツネがいった。「おいらのひみつだけど、すっごくかんたんなことなんだ。心でなくちゃ、よく見えない。もののなかみは、目では見えない、ってこと。」

„Co je důležité, je očím neviditelné,“ opakoval malý princ, aby si to zapamatoval.

「もののなかみは、目では見えない。」と、王子くんはもういちどくりかえした。わすれないように。

„A pro ten čas, který jsi své růži věnoval, je ta tvá růže tak důležitá.“

「バラのためになくしたじかんが、きみのバラをそんなにもだいじなものにしたんだ。」

„A pro ten čas, který jsem své růži věnoval…,“ řekl malý princ, aby si to zapamatoval.

「バラのためになくしたじかん……」と、王子くんはいった。わすれないように。

„Lidé zapomněli na tuto pravdu,“ řekla liška. „Ale ty na ni nesmíš zapomenout. Stáváš se navždy zodpovědným za to, cos k sobě připoutal. Jsi zodpovědný za svou růži…“

「ひとは、ほんとのことを、わすれてしまった。」とキツネはいった。「でも、きみはわすれちゃいけない。きみは、じぶんのなつけたものに、いつでもなにかをかえさなくちゃいけない。きみは、きみのバラに、なにかをかえすんだ……」

Jsem zodpovědný za svou růži…,“ opakoval malý princ, aby si to zapamatoval.

「ぼくは、ぼくのバラになにかをかえす……」と、王子くんはもういちどくりかえした。わすれないように。

XXII — VÝHYBKÁŘ

22

„Dobrý den,“ pozdravil malý princ.

「こんにちは。」と王子くんがいうと、

„Dobrý den,“ řekl výhybkář.

「こんにちは。」とポイントがかりがいった。

„Co tu děláš?“ zeptal se malý princ.

「ここでなにしてるの？」と王子くんがいうと、

„Třídím cestující po tisícových balících,“ řekl výhybkář. „Vypravuji vlaky a ty je odvážejí hned napravo, hned nalevo.“

「おきゃくを1000にんずつわけてるんだ。」とポイントがかりがいった。「きかんしゃにおきゃくがのってて、そいつをおまえは右だ、おまえは左だって、やってくんだよ。」

A osvětlený rychlík, dunící jako hrom, otřásal domkem výhybkáře.

すると、きかんしゃが、ぴかっ、びゅん、かみなりみたいに、ごろごろごろ。ポイントがかりのいるたてものがゆれた。

„Mají náramně naspěch,“ řekl malý princ. „Co hledají?“

「ずいぶんいそいでるね。」と王子くんはいった。「なにかさがしてるの？」

„To neví ani člověk na lokomotivě,“ odpověděl výhybkář.

「それは、うごかしてるやつだって、わからんよ。」とポイントがかりはいった。

A druhý osvětlený rychlík zaduněl v opačném směru.

すると、こんどはぎゃくむきに、ぴかっ、びゅん、ごろごろごろ。

„To se už vracejí?“ ptal se malý princ.

「もうもどってきたの？」と王子くんがきくと……

„To nejsou oni,“ řekl výhybkář. „To jsou zase jiní.“

「おんなじのじゃないよ。」とポイントがかりがいった。「いれかえだ。」

„Nebyli snad spokojeni tam, kde byli?“

「じぶんのいるところが気にいらないの？」

„Nikde nejsme spokojeni tam, kde jsme,“ vysvětloval výhybkář.

「ひとは、じぶんのいるところが、ぜったい気にいらないんだ。」とポイントがかりがいった。

A jako hrom zaduněl třetí osvětlený rychlík.

すると、またまた、ぴかっ、びゅん、ごろごろごろ。

„To jedou za těmi prvními cestujícími?“ zeptal se malý princ.

「さっきのおきゃくをおいかけてるの？」と王子くんはきいた。

Nejedou vůbec za ničím,“ řekl výhybkář. „Ve vlaku spí nebo zívají. Jen děti mají nos přitisknutý na okna.“

「だれもおっかけてなんかないよ。」とポイントがかりはいった。「なかでねてるか、あくびをしてる。子どもたちだけが、まどガラスに鼻をおしつけてる。」

„Jedině děti vědí, co hledají,“ pravil malý princ. „Ztrácejí čas pro hadrovou panenku, panenka začne být pro ně hrozně důležitá, a když jim ji někdo vezme, pláčou…“

「子どもだけが、じぶんのさがしものがわかってるんだね。」と王子くんはいった。「パッチワークのにんぎょうにじかんをなくして、それがだいじなものになって、だからそれをとりあげたら、ないちゃうんだ……」

„Mají štěstí,“ řekl výhybkář.

「うらやましいよ。」とポイントがかりはいった。

XXIII — OBCHODNÍK

23

„Dobrý den,“ pozdravil malý princ.

「こんにちは。」と、王子くんがいうと、

„Dobrý den,“ řekl obchodník.

「こんにちは。」と、ものうりがいった。

Byl to obchodník se znamenitými pilulkami utišujícími žízeň. Když člověk polkne jednu týdně, nemusí už pít.

ものうりはクスリをうっていた。そのクスリは、のどのからからをおさえるようにできていて、１しゅうかんにひとつぶで、もう、のみたいっておもわなくなるんだ。

„Proč to prodáváš?“ zeptal se malý princ.

「どうして、そんなのをうるの？」と王子くんはいった。

„Je to velká úspora času,“ odpověděl obchodník. „Znalci to vypočítali. Ušetří se padesát tři minuty za týden.“

「むだなじかんをはぶけるからだ。」と、ものうりはいった。「はかせがかぞえたんだけど、１しゅうかんに53ぷんもむだがはぶける。」

„A co se udělá s těmito padesáti třemi minutami?“

「その53ぷんをどうするの？」

„Co kdo chce…“

「したいことをするんだ……」

Kdybych já měl padesát tři minuty nazbyt, řekl si malý princ, šel bych docela pomaloučku ke studánce…

王子くんはかんがえる。『ぼく、53ぷんもじゆうになるんなら、ゆっくりゆーっくり、水くみ場にあるいていくんだけど……』

XXIV — POUŤ

24

Bylo to už osmý den, co se mi na poušti porouchal motor, a když jsem poslouchal historii o obchodníkovi, pil jsem poslední kapku ze své zásoby vody.

おかしくなって、さばくに下りてから、８日め。ぼくは、ものうりの話をききながら、ほんのすこしだけのこっていた水を、ぐいとのみほした。

„Víš,“ řekl jsem malému princi, „ty tvé vzpomínky jsou moc hezké, ale já jsem ještě neopravil letadlo, nemám už co pít, a byl bych také šťasten, kdybych mohl jít docela pomaloučku ke studánce.“

「へえ！」と、ぼくは王子くんにいった。「たいへんけっこうな思いで話だけど、まだひこうきがなおってないし、もう、のむものもない。ぼくも、ゆっくりゆーっくり水くみ場にあるいていけると、うれしいんだけど！」

„Moje přítelkyně liška…,“ řekl mi.

「友だちのキツネが……」と、その子がいったけど、

„Človíčku, už nejde o lišku.“

「いいかい、ぼうや。もうキツネの話をしてるばあいじゃないんだ！」

„Proč?“

「どうして？」

„Protože umřeme žízní…“

「のどがからからで、もうすぐ死んじゃうんだよ……」

Nepochopil, proč takhle uvažuji a odpověděl mi:

その子は、ぼくのいいぶんがわからなくて、こういった。

„Je dobře, když jsme měli přítele, i když máme umřít. Já jsem hrozně rád, že jsem měl přítelkyni lišku…“

「友だちになるっていいことなんだよ、死んじゃうにしても。ぼく、キツネと友だちになれてすっごくうれしくて……」

Neuvědomuje si nebezpečí, řekl jsem si. Nemá nikdy hlad ani žízeň. Stačí mu trochu slunce…

ぼくはかんがえた。『この子、あぶないってことに気づいてない。はらぺこにも、からからにも、ぜったいならないんだ。ちょっとお日さまがあれば、それでじゅうぶん……』

Ale podíval se na mne a odpověděl na mou myšlenku:

ところが、その子はぼくを見つめて、そのかんがえにへんじをしたんだ。

„Mám taky žízeň… hledejme studnu…“

「ぼくだって、のどはからからだよ……井戸いどをさがそう……」

Mávl jsem unaveně rukou: nemá vůbec smysl hledat studnu nazdařbůh v nekonečné poušti. Přesto jsme se dali na cestu.

ぼくは、だるそうにからだをうごかした。井戸をさがすなんて、ばかばかしい。はてもしれない、このさばくで。それなのに、そう、ぼくたちはあるきだした。

Když jsme tak kráčeli celé hodiny mlčky, snesla se noc a začaly se rozžíhat hvězdy. Viděl jsem je jako ve snu, protože jsem měl ze žízně trochu horečku. Slova malého prince mi tančila v mysli.

ずーっと、だんまりあるいていくと、夜がおちて、星がぴかぴかしはじめた。ぼくは、とろんとしながら、星をながめた。のどがからからで、ぼうっとする。王子くんのことばがうかんでは、ぐるぐるまわる。

„Tak ty máš také žízeň?“ zeptal jsem se ho.

「じゃあ、きみものどがからから？」と、ぼくはきいた。