„To je nám jedno, jsou-li sopky vyhaslé nebo činné,“ řekl zeměpisec. „Pro nás je důležitá hora. Ta se nemění.“

「火山がきえてようと、目ざめてようと、わしらにとっては、おなじこと。」と、はかせはいった。「わしらにだいじなのは、山そのものだけじゃ。うごかんからな。」

„Ale co to znamená pomíjející?“ opakoval malý princ, neboť se jakživ nevzdal otázky, když ji jednou dal.

「でも、その〈はかない〉ってなに？」また王子くんはいった。なにがあっても、いちどしつもんをはじめたら、ぜったいにやめない。

„To znamená něco, čemu hrozí blízký zánik.“

「それは、〈すぐにきえるおそれがある〉ということじゃ。」

„Mé květině hrozí blízký zánik?“

「ぼくの花は、すぐにきえるおそれがあるの？」

„Ovšem.“

「むろんじゃ。」

Má květina je pomíjející, řekl si malý princ, a má jen čtyři trny na obranu proti světu. A já jsem ji nechal doma úplně samotnou!

『ぼくの花は、はかない。』と王子くんはおもった。『それに、まわりからじぶんをまもるのは、よっつのトゲだけ！　それに、ぼくは、ぼくんちに、たったひとつおきざりにしてきたんだ！』

Tu se v něm poprvé ozvala lítost. Ale znovu si dodal odvahy.

その子は、ふいに、やめておけばよかった、とおもった。でも、気をとりなおして、

„Co mi radíte, abych teď navštívil?“ zeptal se.

「これから行くのに、おすすめの星はありませんか？」と、その子はたずねた。

„Planetu Zemi,“ odpověděl zeměpisec. „Má dobrou pověst…“

「ちきゅうという星じゃ。」と、はかせはこたえた。「いいところだときいておる……」

Malý princ odešel a myslel na svou květinu.

そうして、王子くんは、そこをあとにした。じぶんの花のことを、おもいつつ。

XVI — ZEMĚ

16

Sedmá planeta byla tedy Země.

そんなわけで、ななつめの星は、ちきゅうだった。

Země není jen tak ledajaká planeta! Jsou na ní asi dvě miliardy dospělých. A mezi nimi je sto jedenáct králů (počítáme-li ovšem i černošské krále), sedm tisíc zeměpisců, devět set tisíc byznysmenů, sedm a půl miliónu opilců a tři sta jedenáct miliónů domýšlivců.

このちきゅうというのは、どこにでもある星なんかじゃない！　かぞえてみると、王さまが（もちろん黒いかおの王さまも入れて）111にん、ちりのはかせが7000にん、しごとにんげんが90まんにん、のんだくれが750まんにん、みえっぱりが３おく1100まんにんで、あわせてだいたい20おくのおとなのひとがいる。

Abyste si dovedli představit poměry Země, řeknu vám, že před vynálezem elektřiny bylo třeba na všech šesti pevninách vydržovat celou armádu čtyř set šedesáti dvou tisíc pěti set jedenácti lampářů.

ちきゅうの大きさをわかりやすくする、こんな話がある。電気でんきがつかわれるまでは、むっつの大りくひっくるめて、なんと46まん2511にんもの、おおぜいのあかりつけがいなきゃならなかった。

Na toho, kdo viděl Zemi trochu z dálky, dělalo to ohromný dojem. Pohyby této armády byly řízeny jako operní balet.

とおくからながめると、たいへん見ものだ。このおおぜいのうごきは、バレエのダンサーみたいに、きちっきちっとしていた。

Nejprve přišli na řadu lampáři na Novém Zélandě a v Austrálii. A ti, když rozžali lampy, šli spát. Po nich nastoupili do toho reje lampáři v Číně a na Sibiři. Potom také oni obratně zmizeli za kulisami.

まずはニュージーランドとオーストラリアのあかりつけの出ばんが来る。そこでじぶんのランプをつけると、このひとたちはねむりにつく。するとつぎは中国とシベリアのばんが来て、このうごきにくわわって、おわると、うらにひっこむ。

Tu nastoupili lampáři ruští a indičtí. Potom afričtí a evropští. Nato jihoameričtí a pak severoameričtí.

それからロシアとインドのあかりつけのばんになる。つぎはアフリカとヨーロッパ。それから南アメリカ、それから北アメリカ。

A nikdy se nezmýlili v pořadí nástupu na scénu. Bylo to velkolepé.

しかも、このひとたちは、じぶんの出るじゅんを、ぜったいまちがえない。

Pouze lampář jediné svítilny na severním pólu a jeho kolega na jižním pólu vedli lenivý a bezstarostný život: Pracovali dvakrát do roka.

でも、北きょくにひとつだけ、南きょくにもひとつだけ、あかりがあるんだけど、そこのふたりのあかりつけは、のんべんだらりとしたまいにちをおくっていた。だって、１年に２回はたらくだけでいいんだから。

XVII — HAD

17

Když chce být člověk vtipný, stane se, že si někdy trochu zalže. Nebyl jsem moc poctivý, když jsem vám vyprávěl o tom lampáři. Riskuji, že vyvolám špatnou představu o naší planetě u těch, kdo ji neznají. Lidé zabírají na Zemi velice málo místa.

うまくいおうとして、ちょっとウソをついてしまうってことがある。あかりつけのことも、ぜんぶありのままってわけじゃないんだ。そのせいで、なにも知らないひとに、ぼくらの星のことをへんにおしえてしまったかもしれない。ちきゅうのほんのちょっとしか、にんげんのものじゃない。

Kdyby ty dvě miliardy obyvatel, kteří zalidňují Zemi, stály trochu stlačeny jako na táboru lidu, vešly by se snadno na náměstí dvacet mil dlouhé a dvacet mil široké. Mohli bychom vtěsnat lidstvo na nejnepatrnější ostrůvek v tichém oceánu.

ちきゅうにすんでる20おくのひとに、まっすぐ立ってもらって、集会しゅうかいみたいによりあつまってもらったら、わけもなく、たて30キロよこ30キロのひろばにおさまってしまう。太平洋たいへんようでいちばんちっちゃい島にだって、入ってしまうかずだ。

Dospělí vám ovšem nebudou věřit. Myslí si, že zabírají mnoho místa. Připadají si důležití jako baobaby. Poraďte jim tedy, aby se počítali. Zbožňují číslice, bude se jim to líbit. Ale vy neztrácejte čas takovou ohavnou úlohou. Je to zbytečné. Přece mi důvěřujete.

でも、おとなのひとにこんなことをいっても、やっぱりしんじない。いろんなところが、じぶんたちのものだっておもいたいんだ。じぶんたちはバオバブくらいでっかいものなんだって、かんがえてる。だから、そのひとたちに、「かぞえてみてよ」って、いってごらん。すうじが大すきだから、きっとうれしがる。でも、みんなはそんなつまらないことで、じかんをつぶさないように。くだらない。みんな、ぼくをしんじて。

Když byl tedy malý princ na Zemi, byl velice překvapen, že nikoho nevidí. Už měl strach, že si popletl planetu, když tu nějaký kroužek barvy měsíce se pohnul v písku.

王子くんはちきゅうについたんだけど、そのとき、ひとのすがたがどこにもなくて、びっくりした。それでもう、星をまちがえたのかなって、あせってきた。すると、すなのなかで、月の色した輪っかが、もぞもぞうごいた。

„Dobrou noc,“ řekl malý princ jen tak nazdařbůh.

「こんばんは。」と王子くんがとりあえずいってみると、

„Dobrou noc,“ odpověděl had.

「こんばんは。」とヘビがいった。

„Na kterou planetu jsem to spadl?“ zeptal se malý princ.

「ぼく、どの星におっこちたの？」と王子くんがきくと、

„Na Zemi, do Afriky,“ odpověděl had.

「ちきゅうの、アフリカ。」とヘビがこたえた。

„Ach! … A na Zemi nikdo není?“

「えっ、まさか、ちきゅうにはひとがいないの？」

„Tady je poušť. A na pouštích nikdo není. Země je veliká,“ řekl had.

「ここは、さばく。さばくに、ひとはいない。ちきゅうは、ひろい。」とヘビはいった。

Malý princ si sedl na kámen, pohlédl k obloze a pravil:

王子くんは石ころにすわって、目を空のほうへやった。

„Tak si říkám, jestli hvězdy září proto, aby každý mohl jednoho dne najít tu svou. Podívej se na mou planetu. Je právě nad námi… Ale jak daleko!“

「星がきらきらしてるのは、みんなが、ふとしたときに、じぶんの星を見つけられるようにするためなのかな。ほら、ぼくの星！　まうえにあるやつ……でも、ほんとにとおいなあ！」

„Je krásná,“ řekl had. „Proč jsi sem přišel?“

「きれいだ。」とヘビはいう。「ここへ、なにしに？」

„Mám trampoty s jednou květinou,“ odpověděl malý princ.

「花とうまくいってなくて。」と王子くんはいった。

„Tak?“ řekl had.

「ふうん。」とヘビはいった。

Odmlčeli se.

それで、ふたりはだんまり。

„Kde jsou lidé?“ zeptal se zase malý princ. „V poušti je každý trochu osamělý…“

「ひとはどこにいるの？」と、しばらくしてから王子くんがきいた。「さばくだと、ちょっとひとりぼっちだし。」

„Osamělí jsme i mezi lidmi,“ namítl had.

「ひとのなかでも、ひとりぼっちだ。」とヘビはいった。

Malý princ se na něj dlouze zadíval.

王子くんは、ヘビをじっと見つめた。

„Ty jsi podivné zvíře,“ řekl mu konečně, „tenké jako prst…“

「きみって、へんないきものだね。」と、しばらくしてから王子くんがいった。「ゆびみたいに、ほっそりしてる……」

„Ale jsem mocnější než prst krále,“ řekl had.

「でもおれは、王さまのゆびより、つよい。」とヘビはいった。

Malý princ se usmál:

王子くんはにっこりした。

„No, příliš mocný nejsi… Nemáš ani nožky… Ani cestovat nemůžeš…“

「きみ、そんなにつよくないよ……手も足もなくて……たびだって、できないよ……」

„Mohu tě unést dál než loď,“ řekl had.

「おれは船よりも、ずっととおくへ、きみをつれてゆける。」とヘビはいった。

Stočil se okolo kotníku malého prince jako zlatý náramek.

ヘビは王子くんのくるぶしに、ぐるりとまきついた。金のうでわみたいに。

„Koho se dotknu, vrátím ho zemi, ze které vyšel,“ řekl ještě. „Ale ty jsi čistý a přicházíš z hvězdy…“

「おれがついたものは、もといた土にかえる。」と、ことばをつづける。「でも、きみはけがれていない。それに、きみは星から来た……」

Malý princ neodpověděl.

王子くんは、なにもへんじをしなかった。

„Je mi tě líto, když tě vidím tak slabého na této Zemi ze žuly. Mohu ti jednoho dne pomoci, bude-li se ti příliš stýskat po tvé planetě. Mohu…“

「きみを見てると、かわいそうになる。このかたい岩でできたちきゅうの上で、力もないきみ。おれなら、たすけになれる。じぶんの星がなつかしくなったら、いつでも。あと……」

„Ó, já jsem ti dobře rozuměl,“ řekl malý princ. „Ale proč mluvíš stále v hádankách?“

「もう！　わかったよ。」と王子くんはいった。「でも、なんでずっと、それとなくいうわけ？」

„Já je všechny rozluštím,“ odpověděl had.

「おれそのものが、それのこたえだ。」とヘビはいった。

A umlkli.

それで、ふたりはだんまり。

XVIII — POUŠŤ

18

Malý princ přešel poušť a setkal se jen s jedinou květinou. Byla to květina s třemi okvětními plátky. Úplně bezvýznamná květina…

王子くんは、さばくをわたったけど、たった１りんの花に出くわしただけだった。花びらがみっつだけの花で、なんのとりえもない花……

„Dobrý den,“ řekl malý princ.

「こんにちは。」と王子くんがいうと、

„Dobrý den,“ řekla květina.

「こんにちは。」と花がいった。

„Kde jsou lidé?“ zeptal se zdvořile malý princ.

「ひとはどこにいますか？」と、王子くんはていねいにたずねた。

Květina viděla jednoho dne přijít nějakou karavanu:

花は、いつだか、ぎょうれつがとおるのを見たことがあった。

„Lidé? Je jich myslím šest nebo sedm. Je tomu již mnoho let, co jsem je spatřila. Kdo ví, kde asi jsou. Vítr jimi povívá. Nemají kořeny a to jim velice vadí.“

「ひと？　いるとおもう。６にんか７にん。なん年かまえに見かけたから。でも、どこであえるか、ぜんぜんわかんない。風まかせだもん。あのひとたち、根っこがないの。それってずいぶんふべんね。」

„Sbohem,“ řekl malý princ.

「さようなら。」と王子くんがいうと、

„Sbohem,“ odpověděla květina.

「さようなら。」と花がいった。

XIX — OZVĚNA

19

Malý princ vystoupil na vysokou horu. Jediné hory, které kdy poznal, byly tři sopky, a ty mu sahaly po kolena. A vyhaslé sopky používal jako stoličky. Z téhle vysoké hory, pomyslil si, uvidím naráz celou planetu a všechny lidi… Ale spatřil jen hrotovité špičky skal.

王子くんは、たかい山にのぼった。それまでその子の知っていた山といえば、たけがひざまでしかない火山がみっつだけ。しかも、きえた火山はこしかけにつかっていたくらいだ。だから、その子はこんなふうにかんがえた。『こんなにたかい山からなら、ひと目で、この星ぜんたいと、ひとみんなを見とおせるはず……』でも、見えたのは、するどくとがった岩山ばかりだった。

„Dobrý den,“ zvolal nazdařbůh.

「こんにちは。」と、その子がとりあえずいってみると、

„Dobrý den… Dobrý den… Dobrý den…,“ opakovala ozvěna.

「こんにちは……こんにちは……こんにちは……」と、やまびこがへんじをする。

„Kdo jste?“ řekl malý princ.

「なんて名まえ？」と王子くんがいうと、

„Kdo jste?… Kdo jste?… Kdo jste?“ odpovídala ozvěna.

「なんて名まえ……なんて名まえ……なんて名まえ……」と、やまびこがへんじをする。

„Buďme přátelé, jsem tak sám,“ řekl.

「友だちになってよ、ひとりぼっちなんだ。」と、その子がいうと、

„Jsem tak sám… Jsem tak sám… Jsem tak sám…,“ opakovala ozvěna.

「ひとりぼっち……ひとりぼっち……ひとりぼっち……」と、やまびこがへんじをする。

Pomyslil si tedy: To je nějaká divná planeta! Je celá vyprahlá, celá zašpičatělá a slaná.

『もう、へんな星！』と、その子はそのときおもった。『ここ、かさかさしてるし、とげとげしてるし、ひりひりする。

A lidé nemají představivost. Opakují, co se jim řekne… Doma jsem měl květinu a ta mluvila vždycky první…

ひとって、おもいえがく力がないんじゃないの。だれかのいったことをくりかえす……ぼくんちにある花は、いっつもむこうからしゃべりかけてくるのに……』

XX — RŮŽE

20

Ale když tak malý princ šel dlouho pískem, skalinami a sněhem, stalo se, že objevil konečně cestu. A všechny cesty vedou k lidem.

さて、王子くんが、さばくを、岩山を、雪の上をこえて、ながながとあゆんでいくと、ようやく１本の道に行きついた。そして道をゆけば、すんなりひとのいるところへたどりつく。

„Dobrý den,“ řekl.

「こんにちは。」と、その子はいった。

Byla to zahrada plná růží.

そこは、バラの花がさきそろう庭にわだった。

„Dobrý den,“ odpověděly růže.

「こんにちは。」と、バラがいっせいにこたえた。

Malý princ se na ně zadíval. Všechny se podobaly jeho květině.

王子くんは、たくさんのバラをながめた。みんな、その子の花にそっくりだった。

„Kdo jste?“ zeptal se jich užasle.

「きみたち、なんて名まえ？」と、王子くんはぽかんとしながら、きいた。

„Jsme růže,“ řekly růže.

「わたしたち、バラっていうの。」と、バラがいっせいにこたえた。

„Ó,“ řekl malý princ…

「えっ！」って、王子くんはいって……

A cítil se hrozně nešťastný. Jeho květina mu vypravovala, že je jediná svého druhu ve vesmíru. A tady jich bylo pět tisíc v jediné zahradě, jedna jako druhá!

そのあと、じぶんがみじめにおもえてきた。その子の花は、うちゅうにじぶんとおなじ花なんてないって、その子にしゃべっていた。それがどうだろう、このひとつの庭だけでも、にたようなものがぜんぶで、5000ある！

Strašně by ji to mrzelo, řekl si, kdyby to viděla… Moc by kašlala a předstírala by, že umírá, jen aby nebyla směšná. A musel bych dělat, že o ni pečuji, neboť jinak by raději opravdu umřela, jen aby mě taky pokořila…

その子はおもった。『あの子、こんなのを見たら、すねちゃうだろうな……きっと、とんでもないほど、えへんえへんってやって、かれたふりして、バカにされないようにするだろうし、そうしたら、ぼくは、手あてをするふりをしなくちゃいけなくなる。だって、しなけりゃあの子、ぼくへのあてつけで、ほんとにじぶんをからしちゃうよ……』

Potom si ještě řekl: Myslil jsem, že jsem bohatý, že mám jedinečnou květinu, a zatím mám jen obyčejnou růži. Ta růže a mé tři sopky, které mi sahají po kolena a z nichž jedna je možná navždy vyhaslá, nedělají ze mne moc velikého prince…

それからこうもかんがえた。『ひとつしかない花があるから、じぶんはぜいたくなんだとおもってた。でも、ほんとにあったのは、ありきたりのバラ。それと、ひざたけの火山みっつで、そのうちひとつは、たぶん、ずっときえたまま。これじゃあ、りっぱでえらいあるじにはなれない……』

A lehl si do trávy a plakal.

そうして、草むらにつっぷして、なみだをながした。

XXI — LIŠKA

21

Tu se objevila liška.

キツネが出てきたのは、そのときだった。

„Dobrý den,“ řekla.

「こんにちは。」とキツネがいった。

„Dobrý den“, zdvořile odpověděl malý princ. Obrátil se, ale nic neviděl.

「こんにちは。」と王子くんはていねいにへんじをして、ふりかえったけど、なんにもいなかった。

„Jsem tady, pod jabloní…,“ řekl ten hlas.

「ここだよ。」と、こえがきこえる。「リンゴの木の下……」

„Kdo jsi?“ zeptal se malý princ. „Jsi moc hezká…“

「きみ、だれ？」と王子くんはいった。「とってもかわいいね……」

„Jsem liška,“ řekla liška.

「おいら、キツネ。」とキツネはこたえた。

„Pojď si se mnou hrát,“ navrhl jí malý princ. „Jsem tak smutný…“

「こっちにきて、いっしょにあそぼうよ。」と王子くんがさそった。「ぼく、ひどくせつないんだ……」

„Nemohu si s tebou hrát,“ namítla liška. Nejsem ochočena.

「いっしょにはあそべない。」とキツネはいった。「おいら、きみになつけられてないもん。」

„Ó promiň,“ řekl malý princ.

「あ！　ごめん。」と王子くんはいった。