«Che i vulcani siano spenti o in azione, è lo stesso per noi», disse il geografo. «Quello che conta per noi è il monte, lui non cambia».

“Yanardağlar sönmüş olsa da olmasa da bizim için değişmez. Bizim gözümüzde yanardağ değil, dağ önemlidir. O hiç değişmez.”

«Ma che cosa vuol dire “effimero”?» ripeté il piccolo principe che in vita sua non aveva mai rinunciato a una domanda una volta che l’aveva fatta.

Bir soru sordu mu karşılığını alıncaya kadar susmayan Küçük Prens üsteledi: “Geçici ne demek?”

«Vuol dire “che è minacciato di scomparire in un tempo breve”».

“Yakın bir gelecekte yok olacağı düşünülebilen şey demektir.”

«Il mio fiore è destinato a scomparire presto?»

“Öyleyse çiçeğimin yakın bir gelecekte yok olacağı düşünülebilir.”

«Certamente».

“Elbette.”

Il mio fiore è effimero, si disse il piccolo principe, e non ha che quattro spine per difendersi dal mondo! E io l’ho lasciato solo!

“Çiçeğim geçiciymiş,” diye düşündü Küçük Prens, “hem kendini savunmak için dört dikeninden başka silahı yok. Bense onu gezegende bir başına bırakıp geldim.”

E per la prima volta si senti pungere dal rammarico. Ma si fece coraggio:

İlk kez acı çökmüştü içine. Ne var ki kendini çabuk toparladı.

«Che cosa mi consigliate di andare a visitare?»

“Şimdi nereye gitmemi öğütlersiniz?” diye sordu.

«Il pianeta Terra», gli rispose il geografo. «Ha una buona reputazione…»

“Dünya adlı gezegene. İyi ün kazanmış bir gezegendir.”

E il piccolo principe se ne andò pensando al suo fiore.

Küçük Prens çiçeğini düşüne düşüne yola koyuldu.

XVI

XVI

Il settimo pianeta fu dunque la Terra.

Yedinci gezegen Dünya’ydı.

La Terra non è un pianeta qualsiasi! Ci si contano cento e undici re (non dimenticando, certo, i re negri), settemila geografi, novecentomila uomini d’affari, sette milioni e mezzo di ubriaconi, trecentododici milioni di vanitosi, cioè due miliardi circa di adulti.

Dünya başka gezegenlere benzemez! Orada yüz on bir kral (zenci kralları da sayarsak) yedi bin coğrafyacı, dokuz yüz bin işadamı, yedi buçuk milyon sarhoş, üç yüz bir milyon kendini beğenmiş yani aşağı yukarı iki milyar büyük yaşamaktadır.

Per darvi un’idea delle dimensioni della Terra, vi dirò che prima dell’invenzione dell’elettricità bisognava mantenere, sull’insieme dei sei continenti, una vera armata di quattrocentosessantaduemila e cinquecentoundici lampionai per accendere i lampioni.

Size dünyanın genişliği üstüne bir fikir vermek için şu örneği gösterebilirim: Elektriğin bulunmadığı çağlarda, bu gezegenin altı kıtasında dört yüz altmış iki bin beş yüz on bir kişilik bir bekçi ordusu, her akşam sokak fenerlerini yakmakla görevliydi.

Visto un po’ da lontano faceva uno splendido effetto. I movimenti di questa armata erano regolati come quelli di un balletto d’opera.

Bu orduya uzaktan bakmaya doyum olmazdı. Hareketleri bir opera balesi kadar düzenliydi.

Prima c’era il turno di quelli che accendevano i lampioni della Nuova Zelanda e dell’Australia. Dopo di che, questi, avendo accesi i loro lampioni, se ne andavano a dormire. Allora entravano in scena quelli della Cina e della Siberia. Poi anch’essi se la battevano fra le quinte.

Önce Yeni Zelandalı ve Avustralyalı bekçiler görünürdü. Bunlar fenerlerini yaktıktan sonra gider uykuya dalarlardı. Bu kez sıra Çinli ve Sibiryalı bekçilere gelirdi. Onlar da yerlerine çekilince Rus ve Hintli bekçiler ortaya çıkardı.

Allora veniva il turno dei lampionai della Russia e delle Indie. Poi di quelli dell’Africa e dell’Europa. Poi di quelli dell’America del Sud e infine di quelli dell’America del Nord.

Sonra Afrikalı ve Avrupalılar, sonra Güney Amerikalılar, en sonra da Kuzey Amerikalılar.

E mai che si sbagliassero nell’ordine dell’entrata in scena. Era grandioso.

Sahneye giriş sırası hiçbir zaman bozulmazdı. Görülecek şeydi hakçası.

Soli, il lampionaio dell’unico lampione del Polo Nord e il confratello dell’unico lampione del Polo Sud, menavano vite oziose e noncuranti: lavoravano due volte all’anno.

Yalnız Kuzey Kutbu’ndaki tek fener bekçisiyle kafadarı Güney Kutbu bekçisi boş gezerlerdi; yılda iki kez iş düşerdi onlara.

XVII

XVII

Capita a volte, volendo fare dello spirito, di mentire un po’. Non sono stato molto onesto parlandovi degli uomini che accendono i lampioni. Rischio di dare a quelli che non lo conoscono una falsa idea del nostro pianeta. Gli uomini occupano molto poco posto sulla Terra.

İnsan zekâ oyununa kalkınca biraz yalan söylüyor. Ben de fener bekçilerinden söz ederken tam tamına doğrucu davranmadım, gezegenimizi bilmeyenlerde yanlış izlenimler uyandırabilecek bir yola saptım. İnsanların, Dünya’nın yüzeyinde kapladıkları yer çok küçüktür.

Se i due miliardi di abitanti che popolano la Terra stessero in piedi e un po’ serrati, come per un comizio, troverebbero posto facilmente in una piazza di ventimila metri di lunghezza per ventimila metri di larghezza. Si potrebbe ammucchiare l’umanità su un qualsiasi isolotto del Pacifico.

Dünya’da yaşayan iki milyar insan, mitinglerdeki gibi sıkışık bir şekilde yanyana dursalar, yirmi mil uzunluğunda ve yirmi mil genişliğindeki bir alana kolaylıkla sığarlardı. Yani Dünya’nın bütün insanları en küçük Pasifik adasına yerleştirilebilir.

Naturalmente i grandi non vi crederebbero. Si immaginano di occupare molto posto. Si vedono importanti come dei baobab. Consigliategli allora di fare dei calcoli, adorano le cifre e gli piacerà molto. Ma non perdete il vostro tempo con questo pensiero, è inutile, visto che avete fiducia in me.

Bunu büyüklere söyleseniz size inanmayacaklardır. Kendilerinin büyük yer kapladıkları kanısındadırlar çünkü. Kendilerini baobablar kadar önemli görürler. İyisi mi söyleyin hesabını yapsınlar. Sayılara bayılırlar; hesap işlemleri hoşlarına gider. Ama siz vaktinizi bu gereksizliklerle neden öldüreceksiniz? Bilirim, bana güvenirsiniz.

Il piccolo principe, arrivato sulla Terra, fu molto sorpreso di non vedere nessuno. Aveva già paura di essersi sbagliato di pianeta, quando un anello del colore della luna si mosse nella sabbia.

Küçük Prens, Dünya’ya indiğinde hiç kimseye rastlamayınca şaşırmıştı. Tam yanlış gezegene geldiğine inanacaktı ki sarı bir halkanın kumda kımıldadığını gördü.

«Buona notte», disse il piccolo principe a caso.

“İyi geceler,” dedi Küçük Prens saygıyla.

«Buona notte», disse il serpente.

“İyi geceler,” dedi yılan.

«Su quale pianeta sono sceso?» domandò il piccolo principe.

“Hangi gezegende bulunuyorum acaba?”

«Sulla Terra, in Africa», rispose il serpente.

“Dünya’da, Afrika’da.”

«Ah!… Ma non c’è nessuno sulla Terra?»

“Demek Dünya’da hiç insan yok?”

«Qui è il deserto. Non c’è nessuno nei deserti. La Terra è grande», disse il serpente.

“Burası çöldür. Çöllerde kimsecikler olmaz. Dünya büyüktür,” dedi yılan.

Il piccolo principe sedette su una pietra e alzò gli occhi verso il cielo:

Küçük Prens bir taşın üstüne oturarak gözlerini göğe dikti.

«Mi domando», disse, «se le stelle sono illuminate perché ognuno possa un giorno trovare la sua. Guarda il mio pianeta, è proprio sopra di noi… Ma come è lontano!»

“Acaba,” dedi, “bir gün hepimiz kendi yıldızımızı yeniden bulalım diye mi yıldızlar böyle parlıyor? Gezegenimi görüyor musun? Tam tepemizde ama nasıl da uzaklarda!”

«È bello», disse il serpente, «ma che cosa sei venuto a fare qui?»

“Güzelmiş,” dedi yılan. “Ne yapmaya geldin buraya?”

«Ho avuto delle difficoltà con un fiore», disse il piccolo principe.

“Bir çiçekle başım dertte de.”

«Ah!» fece il serpente.

“Ya!” dedi yılan.

E rimasero in silenzio.

Bir sessizlik oldu.

«Dove sono gli uomini?» riprese dopo un po’ il piccolo principe. «Si è un po’ soli nel deserto…»

Küçük Prens yine konuşmaya başladı:
“İnsanlar nerede? Çölde biraz yalnızlık duyuyor kişi…”

«Si è soli anche con gli uomini», disse il serpente.

“İnsanların arasında da yalnızlık duyulur,” dedi yılan.

Il piccolo principe lo guardò a lungo.

Küçük Prens uzun süre yılanı inceledi.

«Sei un buffo animale», gli disse alla fine, «sottile come un dito!…»

“Sen de garip bir hayvansın,” dedi. “Parmak kadar kalınlığın var.”

«Ma sono più potente di un dito di un re», disse il serpente.

“Ama bir kral parmağından daha güçlüyümdür.”

Il piccolo principe sorrise:

Küçük Prens gülümsedi:

«Non mi sembri molto potente… non hai neppure delle zampe… e non puoi neppure camminare…»

“Çok güçlü olamazsın. Hem ayakların da yok. Yolculuk bile edemezsin.”

«Posso trasportarti più lontano che un bastimento», disse il serpente.

“Seni gemilerin gidemeyeceği kadar uzağa götürebilirim.”

Si arrotolò attorno alla caviglia del piccolo principe come un braccialetto d’oro:

Küçük Prens’in ayak bileğine altın bir bilezik gibi dolandı.

«Colui che tocco, lo restituisco alla terra da dove è venuto. Ma tu sei puro e vieni da una stella…»

“Dokunduğum her yaratığı geldiği yere, toprağa yollarım. Ama sen tertemizsin ve bir yıldızdan geliyorsun…”

Il piccolo principe non rispose.

Küçük Prens susuyordu:

«Mi fai pena, tu così debole, su questa Terra di granito. Potrò aiutarti un giorno se rimpiangerai troppo il tuo pianeta. Posso…»

“Şu kaskatı dünyada böylesine güçsüz oluşun acıma duygusu uyandırıyor içimde. Sana yardım edebilirim. Günün birinde gezegeninin özlemine dayanamazsan benim…”

«Oh! Ho capito benissimo», disse il piccolo principe, «ma perché parli sempre per enigmi?»

“Seni çok iyi anlıyorum,” dedi Küçük Prens, “yalnız niye öyle bilmece gibi konuşuyorsun?”

«Li risolvo tutti», disse il serpente.

“Benim için çözülmeyecek bilmece yoktur,” dedi yılan.

E rimasero in silenzio.

Ve sustular.

XVIII

XVIII

Il piccolo principe traversò il deserto e non incontrò che un fiore. Un fiore a tre petali, un piccolo fiore da niente…

Küçük Prens çölü geçerken bir çiçeğe rastladı yalnızca. Üç taçyapraklı, sıradan bir çiçekti bu.

«Buon giorno», disse il piccolo principe.

“Günaydın,” dedi Küçük Prens.

«Buon giorno», disse il fiore.

“Günaydın,” dedi çiçek.

«Dove sono gli uomini?» domandò gentilmente il piccolo principe.

“İnsanlar nerede?” diye kibarca sordu Küçük Prens.

Un giorno il fiore aveva visto passare una carovana:

Çiçek, eskiden bir kervan görmüştü.

«Gli uomini? Ne esistono, credo, sei o sette. Li ho visti molti anni fa. Ma non si sa mai dove trovarli. Il vento li spinge qua e là. Non hanno radici, e questo li imbarazza molto».

“İnsanlar mı?” diye tekrarladı. “Galiba altı yedi insan var. Yıllar önce görmüştüm. Ama kim bilir şimdi neredeler? Rüzgârla sürüklenmişlerdir. Kökleri yok, yaşamları güç oluyor bu yüzden.”

«Addio», disse il piccolo principe.

“Hoşça kal,” dedi Küçük Prens.

«Addio», disse il fiore.

XIX

XIX

Il piccolo principe fece l’ascensione di un’alta montagna. Le sole montagne che avesse mai visto, erano i tre vulcani che gli arrivavano alle ginocchia. E adoperava il vulcano spento come uno sgabello. «Da una montagna alta come questa», si disse perciò, «vedrò di un colpo tutto il pianeta, e tutti gli uomini…» Ma non vide altro che guglie di roccia bene affilate.

Küçük Prens yüce bir dağa tırmandı. Dağ olarak şimdiye kadar yalnız kendi gezegenindeki üç yanardağı görmüştü; onlar da ancak dizlerine geliyordu. Hatta sönmüş yanardağı tabure olarak kullanırdı. Kendi kendine, “Bu yükseklikteki bir dağdan bir bakışta bütün dünyayı ve bütün insanları görebilirim,” diye düşündü. Ama sipsivri tepelerden başka hiçbir şey ilişmedi gözüne:

«Buon giorno», disse a caso.

“Günaydın,” dedi usulca.

«Buon giorno… buon giorno… buon giorno…» rispose l’eco.

“Günaydın… Günaydın… Günaydın…” diye karşılık verdi yankı.

«Chi siete?» disse il piccolo principe.

“Kimsiniz?”

«Chi siete?… chi siete?… chi siete?…» rispose l’eco.

“Kimsiniz? Kimsiniz? Kimsiniz?”

«Siate miei amici, io sono solo», disse.

“Hepiniz dostum olun. Yapayalnızım.”

«Io sono solo… io sono solo… io sono solo…» rispose l’eco.

“Yapayalnızım… Yapayalnızım…”

«Che buffo pianeta», pensò allora, «è tutto secco, pieno di punte e tutto salato.

“Ne tuhaf bir gezegen!” diye düşündü Küçük Prens. “Her yer kuru, her yer sivri, her yer sert ve acımasız.

E gli uomini mancano d’immaginazione. Ripetono ciò che loro si dice… Da me avevo un fiore e parlava sempre per primo…»

İnsanlarda da düş kurabilme gücü hiç yokmuş. Ne söylerseniz onu tekrarlıyorlar. Benim gezegenimde bir çiçeğim vardı, söze ilk o başlardı…”

XX

XX

Ma capitò che il piccolo principe avendo camminato a lungo attraverso le sabbie, le rocce e le nevi, scoperse alla fine una strada. E tutte le strade portavano verso gli uomini.

Küçük Prens uzun süre kumlar, kayalar, karlar arasında düşe kalka yürüdükten sonra bir yola ulaştı. Yollar eninde sonunda insanların oturduğu yerlere çıkar.

«Buon giorno», disse.

“Günaydın,” dedi.

Era un giardino fiorito di rose.

Baştan başa gül açmış bir bahçenin önünde duruyordu.

«Buon giorno», dissero le rose.

Güller bir ağızdan:
“Günaydın,” dediler.

Il piccolo principe le guardò. Assomigliavano tutte al suo fiore.

Küçük Prens onlara baktı. Hepsi de kendi çiçeğine benziyordu:

«Chi siete?» domandò loro stupefatto il piccolo principe.

“Kimsiniz?” diye sordu; şaşırmıştı.

«Siamo delle rose», dissero le rose.

“Bizler gülleriz,” dediler güller.

«Ah!» fece il piccolo principe.

“Ah!” dedi Küçük Prens.

E si senti molto infelice. Il suo fiore gli aveva raccontato che era il solo della sua specie in tutto l’universo. Ed ecco che ce n’erano cinquemila, tutte simili, in un solo giardino.

Yüreği üzüntüyle doldu. Çiçeği evrende bir eşi daha bulunmadığını söylemişti. Oysa işte bir tek bahçede bile ona tıpatıp benzeyen beş bin çiçek vardı!

«Sarebbe molto contrariato», si disse, «se vedesse questo… Farebbe del gran tossire e fingerebbe di morire per sfuggire al ridicolo. Ed io dovrei far mostra di curarlo, perché se no, per umiliarmi, si lascerebbe veramente morire…»

“Ne tuhaf bir gezegen. Her yer kuru, her yer sivri.”
“Görse ne kızardı,” dedi kendi kendine.
“Kim bilir nasıl öksürür kendine gülünmesin diye ölüyormuş gibi yapardı. Ben de ölmemesi için seve seve ona bakıyormuşum gibi yapardım. Çünkü aşağıdan almazsam gerçekten ölmeye kalkardı.”

E si disse ancora: «Mi credevo ricco di un fiore unico al mondo, e non possiedo che una qualsiasi rosa. Lei e i miei tre vulcani che mi arrivano alle ginocchia, e di cui l’uno, forse, è spento per sempre, non fanno di me un principe molto importante…»

Sonra da şunlar geldi aklına, “Eşsiz bir çiçeğim var diye kendimi zengin sanırdım. Oysa sıradan bir güle sahipmişim. Sıradan bir gül, ancak dizlerime yükselen biri belki hepten sönmüş üç yanardağ… Demek hiç de büyük bir prens değilmişim.”

E, seduto nell’erba, piangeva.

XXI

XXI

In quel momento apparve la volpe.

İşte o sırada tilki geldi.

«Buon giorno», disse la volpe.

“Günaydın,” dedi.

«Buon giorno», rispose gentilmente il piccolo principe, voltandosi: ma non vide nessuno.

Çevresine bakınıp kimseyi göremeyen Küçük Prens: “Günaydın,” dedi tatlı bir sesle.

«Sono qui», disse la voce, «sotto al melo…»

“Buradayım,” dedi ses, “elma ağacının altında.”

«Chi sei?» domandò il piccolo principe, «sei molto carino…»

“Kimsin sen?” dedi Küçük Prens. “Güzelliğine diyecek yok.”

«Sono una volpe», disse la volpe.

“Ben tilkiyim.”

«Vieni a giocare con me», le propose il piccolo principe, «sono così triste…»

“Gel oynayalım. Canım çok sıkılıyor.”

«Non posso giocare con te», disse la volpe, «non sono addomesticata».

“Seninle oynayamam, evcil değilim.”

«Ah! scusa», fece il piccolo principe.

“Kusuruma bakma,” dedi Küçük Prens.