Satyryczne dzieło Erazma z Rotterdamu napisane jest w formie monologu, w którym Głupota pojawia się jako postać wychwalająca własne cnoty i wpływ na życie ludzkie. Autor z charakterystyczną dla siebie ironią obnaża przywary społeczeństwa, krytykując ślepotę człowieka na własne braki i nadmierną pewność siebie.