é›ĒぎåĨŗįŽ‹ / Snedronningen. Et eventyr i syv historier — ĐŊĐ° ŅĐŋĐžĐŊŅĐēĐ°Đš Ņ– ĐŊĐ°Ņ€Đ˛ĐĩĐļŅĐēĐ°Đš ĐŧОваŅ…. ĐĄŅ‚Đ°Ņ€ĐžĐŊĐēĐ° 3

Đ¯ĐŋĐžĐŊŅĐēĐ°-ĐŊĐ°Ņ€Đ˛ĐĩĐļŅĐēĐ°Ņ ĐēĐŊŅ–ĐŗĐ°-ĐąŅ–ĐģŅ–ĐŊĐŗва

ハãƒŗã‚šãƒģクãƒĒ゚チãƒŖãƒŗãƒģã‚ĸãƒŗデãƒĢã‚ģãƒŗ

é›ĒぎåĨŗįŽ‹

Hans Christian Andersen

Snedronningen. Et eventyr i syv historier

そこで、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãĢあãŖãĻ、ãĒがいãĒがい道中をしãĻč‡Ē分をさがしãĢやãŖãĻきたことをきき、あれãĒりかえらãĒいぎで、おんãĒãĢãŋんãĒが、かãĒしんでいるかしãŖたãĒら、こうしãĻきãĻくれたことを、おんãĒãĢよろこãļでしょう。

Han ville nok bli glad for ÃĨ se henne, høre hvilken lang vei hun hadde gÃĨtt for hans skyld, og fÃĨ greie pÃĨ hvor bedrøvet alle de hjemme hadde vÃĻrt da han ikke kom igjen.

ãžã‚ã€ãã†ãŠã‚‚ã†ã¨ã€ã†ã‚Œã—ã„ã—ã€ã—ã‚“ãąã„ã§ã—ãŸã€‚

O, det var en frykt og en glede.

さãĻã€ã‹ã‚‰ã™ã¨ã‚˛ãƒĢダとは、かいだんぎ上ãĢぎãŧã‚Šãžã—ãŸã€‚ãĄã„ã•ãĒナãƒŗプが、たãĒぎ上ãĢついãĻいぞした。そしãĻ、ゆかæŋぎぞん中ぎところãĢは、éŖŧいãĒらされたåĨŗがらすが、じãŖã¨ã‚˛ãƒĢダをčĻ‹ãĻįĢ‹ãŖãĻã„ãžã—ãŸã€‚ã‚˛ãƒĢダはおばあさぞからおそわãŖたようãĢ、ãĻいねいãĢおじぎしぞした。

NÃĨ var de pÃĨ trappen. Der brente en liten lampe pÃĨ et skap. Midt pÃĨ gulvet stod den tamme krÃĨken og dreide hodet til alle sider og betraktet Gerda, som neide slik bestemor hadde lÃĻrt henne.

「かわいいおじょうさん。わたしぎいいãĒずけは、あãĒたぎことを、たいそうãģめãĻおりぞした。」と、そぎやさしいからすがいいぞした。「あãĒたぎ、そぎごけいれきとやらもうしぞすぎは、ずいãļんおきぎおくãĒぎですね。さあ、ナãƒŗãƒ—ã‚’ãŠã‚‚ãĄãã ã•ã„ã€‚ã”ã‚ã‚“ãĒいしぞすわ。こぎところをぞãŖすぐãĢぞいりぞしょう。もうだれãĢもあいぞせんから。」

ÂĢMin forlovede har talt sÃĨ vakkert om dem, min lille frøkenÂģ, sa den tamme krÃĨken. ÂĢDeres vita, som man kaller det, er ogsÃĨ meget rørende! — Vil De ta lampen, sÃĨ skal jeg gÃĨ foran. Her gÃĨr vi den rette vei, for der treffer vi ingen!Âģ

ã€Œã ã‚Œã‹ã€ã‚ãŸã—ãŸãĄãŽã‚ã¨ã‹ã‚‰ã€ã¤ã„ãĻくるようãĒ気がすることね。」と、ãĒãĢかがそばをきゅうãĢ通ãŖたときãĢã€ã‚˛ãƒĢダはいいぞした。それは、たãĻがãŋをãĩりãŋだしãĻ、ãģãŖそりとしたčļŗをもãŖãĻいるéĻŦだぎ、それから、かりうおだぎ、éĻŦãĢぎãŖたりãŖãąãĒį”ˇãŽäēēや、åĨŗぎäēēだぎぎ、それがãŋんãĒかずãĢうつãŖたかげぎようãĢčĻ‹ãˆãžã—た。

ÂĢJeg synes det kommer noen etter like bak!Âģ sa Gerda, og det suste forbi henne. Det var som skygger hen langs veggen, hester med flagrende manker og tynne ben, jegergutter, herrer og damer til hest.

「あれは、ãģんぎå¤ĸãĒぎですわ。」と、からすがいいぞした。「あれらは、それぞれぎごä¸ģäēēãŸãĄãŽã“ã“ã‚ã‚’ã€ã‚Šã‚‡ã†ãĢさそいだそうとしãĻくるぎです。つごうぎいいことãĢ、あãĒãŸã¯ã€ã­ãŠã“ãŽä¸­ã§ã‚ãŽã˛ã¨ãŸãĄãŽãŠäŧ‘ãŋぎところがよくãŋられぞす。そこで、おうか、あãĒたがりãŖãąãĒčēĢ分ãĢおãĒりãĢãĒãŖãŸãŽãĄã‚‚ã€ã›ã‚ãĢãĒãŖたおれいは、おわすれãĒくね。」

ÂĢDet er kun drømmene!Âģ sa krÃĨken. ÂĢDe kommer og henter det høye herskapets tanker til jakt. Godt er det, sÃĨ kan De bedre betrakte dem i sengen. Men la meg se at hvis De kommer til ÃĻre og verdighet, at De da viser et takknemlig hjerte!Âģ

「それはいうぞでもãĒいことだろうよ。」と、æŖŽãŽã‹ã‚‰ã™ãŒã„いぞした。

ÂĢDet er ikke noe ÃĨ snakke om!Âģ sa krÃĨken fra skogen.

さãĻã€ã‹ã‚‰ã™ã¨ã‚˛ãƒĢダとは、一ばんはじめぎåēƒé–“ãĢはいãŖãĻいきぞした。そこぎかずãĢã¯ã€čŠąã§ã‹ã–ãŖãŸã€ã°ã‚‰č‰˛ãŽã—ã‚…ã™ãŒã€ä¸Šã‹ã‚‰ä¸‹ãžã§ã€ã¯ã‚Šã¤ã‚ã‚‰ã‚ŒãĻいぞした。そしãĻ、ここãĢもりょうãĢさそうさãŖきぎå¤ĸは、もうとんでæĨãĻいぞしたが、あぞりはやくうごきすぎãĻã€ã‚˛ãƒĢダはえらいæŽŋã¨ãŽã•ãžã‚„č˛´åŠĻäēēきãĩじん斚を、こんおはãŋることができぞせんでした。

NÃĨ kom de inn i den første salen, den var av rosenrød sateng med kunstige blomster opp langs veggene. Her suste drømmene allerede forbi, men de fÃŗr sÃĨ hurtig at Gerda ikke fikk sett det høye herskapet.

ã˛ã‚ãžã‹ã‚‰ã€ã˛ã‚ãžã¸čĄŒããģお、ãŋおとãĢできãĻいぞした。ただもうあぞりぎうつくしさãĢã€ãžã”ã¤ãã°ã‹ã‚Šã§ã—ãŸãŒã€ããŽã†ãĄã€ã¨ã†ã¨ã†ã­ãžãžã§ã¯ã„ãŖãĻいきぞした。

Den ene salen ble prektigere enn den andre. Jo, man kunne nok bli forbløffet, og nÃĨ var de i sovekammeret.

そこぎãĻんじょうは、éĢ˜äžĄãĒã‚ŦãƒŠã‚šãŽč‘‰ã‚’ã˛ã‚ã’ãŸã€å¤§ããĒã—ã‚…ã‚ãŽæœ¨ãŽã‹ãŸãĄãĢãĒãŖãĻいぞした。そしãĻ、へやぎぞんãĒかãĢは、ãĩたつぎベッドが、木ぎじくãĢあたる金ぎãĩã¨ã„æŸąãĢつりさがãŖãĻいãĻ、ãĩãŸã¤ã¨ã‚‚ã€ã‚†ã‚ŠãŽčŠąãŽã‚ˆã†ãĢãŋえぞした。

Loftet her inne lignet en stor palme med blader av glass, kostbart glass, og midt pÃĨ gulvet, i en tykk stilk av gull, hang to senger, og hver sÃĨ ut som liljer:

ããŽãƒ™ãƒƒãƒ‰ã¯ã˛ã¨ã¤ã¯į™ŊくãĻ、それãĢはįŽ‹åĨŗがねむãŖãĻã„ãžã—ãŸã€‚ã‚‚ã†ã˛ã¨ã¤ãŽã¯čĩ¤ããĻ、そこãĢねむãŖãĻいるäēēã“ãã€ã‚˛ãƒĢダぎさがすã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã§ãĒくãĻはãĒらãĒã„ãŽã§ã™ã€‚ã‚˛ãƒĢダはčĩ¤ã„芹ãŗã‚‰ã‚’ã˛ã¨ã˛ã‚‰ã€ããŖとおけると、そこãĢæ—ĨやけしたくãŗすじがčĻ‹ãˆãžã—た。――ああ、それはã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã§ã—ãŸã€‚

Den ene var hvit, i den lÃĨ prinsessen. Den andre var rød, og i den var det at Gerda skulle søke lille Kay. Hun bøyde et av de røde bladene til side og da sÃĨ hun en brun nakke. — Å, det var Kay.

â€•â€•ã‚˛ãƒĢダは、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŽåã‚’ã“ãˆéĢ˜ãã‚ˆãŗぞした。ナãƒŗプをã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŽãģうへさしだしぞした。â€Ļâ€Ļå¤ĸがぞたéĻŦãĢぎãŖãĻ、さわがしくそぎへやぎ中へ、はいãŖãĻきぞした。â€Ļâ€Ļそぎäēēはį›Žã‚’さぞしãĻã€éĄ”ã‚’ã“ãĄã‚‰ãĢむけぞした。ところが、それはã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã§ã¯ãĒかãŖたぎです。

Hun ropte hans navn ganske høyt, og holdt lampen hen til ham — drømmene suste til hest inn i stuen igjen — han vÃĨknet, dreide hodet og — det var ikke den lille Kay.

いぞはįŽ‹å­ã¨ãĒãŖたそぎäēēは、ただ、くãŗすじぎところが、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãĢãĢãĻいただけでした。でもそぎįŽ‹å­ã¯ã‚ã‹ããĻã€ã†ã¤ãã—ã„éĄ”ã‚’ã—ãĻいぞした。įŽ‹åĨŗはį™Ŋã„ã‚†ã‚ŠãŽčŠąã¨ã‚‚ãŋえるベッドから、į›Žã‚’ãąãĄãã‚Šã‚„ãŖãĻčĻ‹ã‚げãĒがら、たれがそこãĢきたぎかと、おたずねãĢãĒã‚Šãžã—ãŸã€‚ãã“ã§ã‚˛ãƒĢダはæŗŖいãĻ、いぞぞでぎことや、からすがいろいろãĢつくしãĻくれたことãĒおを、ぎこらずįŽ‹å­ãĢčŠąã—ãžã—ãŸã€‚

Prinsen lignet ham kun pÃĨ nakken, men ung og vakker var han. Og fra den hvite liljesengen tittet prinsessen ut og spurte hva det var. Da grÃĨt den lille Gerda og fortalte hele sin historie og alt det krÃĨkene hadde gjort for henne.

「それは、ぞあ、かわいそうãĢ。」と、įŽ‹å­ã¨įŽ‹åĨŗとがいいぞした。そしãĻ、からすをおãģめãĢãĒり、じãļã‚“ãŸãĄã¯ã‘ãŖしãĻ、からすがしたことをおこりはしãĒいが、äēŒãŠã¨ã“ã‚“ãĒことをしãĻくれるãĒ、とおãŖã—ã‚ƒã„ãžã—ãŸã€‚ãã‚Œã§ã‚‚ã€ã‹ã‚‰ã™ãŸãĄã¯ã€ã”ãģうãŗをいただくことãĢãĒりぞした。

ÂĢDin lille stakkar!Âģ sa prinsen og prinsessen, og de roste krÃĨkene og sa at de var slett ikke vrede pÃĨ dem, men de skulle allikevel ikke gjøre det oftere. Imidlertid skulle de ha en belønning.

ã€ŒãŠãžãˆãŸãĄã¯ã€ã™ãã‹ãŖãĻãĢ、そとをとãŗぞわãŖãĻいるãģうがいいかい。」と、įŽ‹åĨŗはたずねぞした。「それとも、厎中おかかえぎからすとしãĻ、台所ぎおあぞりは、ãĒんでもたずることができるし、そういうãĩうãĢしãĻ、いつぞでもごãĻんãĢいたいとおもうかい。」

ÂĢVil dere fly frittÂģ, spurte prinsessen, ÂĢeller vil dere ha fast ansettelse som hoffkrÃĨker med alt det som faller av pÃĨ kjøkkenet?Âģ

そこで、äēŒã‚ãŽã‹ã‚‰ã™ã¯ãŠã˜ãŽã‚’しãĻ、č‡Ēåˆ†ãŸãĄãŒã€ã¨ã—ã‚’ã¨ãŖãĻからぎことをかんがえると、やはりごãĻんãĢおいãĻいただきたいと、ねがいぞした。そしãĻ、
「だれしもいãŖãĻいぞすようãĢ、さきへいãŖãĻこぞらãĒいようãĢ、したいもぎでございぞす。」と、いいぞした。

Og begge krÃĨkene neide og bad om fast ansettelse. For de tenkte pÃĨ deres alderdom, og sa: ÂĢDet er sÃĨ godt ÃĨ ha noe for den gamle mannÂģ, som de kalte det.

įŽ‹å­ã¯ããŽã¨ãã€ãƒ™ãƒƒãƒ‰ã‹ã‚‰å‡ēãĻã€ã‚˛ãƒĢダをそれãĢねかせ、じãļんは、それãĒりねようとはしぞせんでした。

Og prinsen stod opp av sin seng og lot Gerda sove i den, og mere kunne han ikke gjøre.

ã‚˛ãƒĢãƒ€ã¯ãĄã„ã•ãĒ手をくんで、「ぞあ、ãĒんといういいäēēã‚„ã€ã„ã„ã‹ã‚‰ã™ãŸãĄã ã‚ã†ã€‚ã€ã¨ã€ãŠã‚‚ã„ãžã—ãŸã€‚ãã‚Œã‹ã‚‰ã€į›Žã‚’つãļãŖãĻ、すやすやねむりぞした。

Hun foldet sine smÃĨ hender og tenkte: ÂĢSÃĨ gode mennesker og dyr erÂģ, og sÃĨ lukket hun sine øyne og sov sÃĨ velsignet.

すると、ぞたå¤ĸがやãŖãĻきãĻ、こんおは夊äŊŋぎようãĒäēēãŸãĄãŒã€ä¸€ã ã„ãŽãã‚Šã‚’ã˛ã„ãĻきぞした。そぎ上ãĢは、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŒæ‰‹ãžã­ãã—ãĻいぞした。けれおも、それはただぎå¤ĸだãŖたぎで、į›Žã‚’さぞすと、さãŖそくきえãĻしぞいぞした。

Alle drømmene kom igjen flyvende inn, og da sÃĨ de ut som Guds engler, og de trakk en liten kjelke, og pÃĨ den satt Kay og nikket. Men det hele var kun drømmeri, og derfor var det ogsÃĨ borte igjen sÃĨ snart hun vÃĨknet.

あくるæ—ĨãĢãĒã‚‹ã¨ã€ã‚˛ãƒĢダはあたぞから、čļŗぎさきぞで、įĩšã‚„ãŗろうおぎį€į‰Šã§ã¤ã¤ãžã‚Œãžã—た。そしãĻこぎぞぞお城ãĢとおぞãŖãĻいãĻ、たぎしくくらすようãĢã¨ã™ã™ã‚ã‚‰ã‚Œãžã—ãŸã€‚ã§ã‚‚ã€ã‚˛ãƒĢãƒ€ã¯ãŸã ã€ãĄã„ã•ãĒéĻŦčģŠã¨ã€ãã‚Œã‚’ã˛ãã†ãžã¨ã€ãĄã„ã•ãĒä¸€ãããŽé•ˇãã¤ãŒã„ãŸã ãã¨ã†ã”ã–ã„ãžã™ã¨ã€ã„ã„ãžã—ãŸã€‚ãã‚Œã§ã‚‚ã†ã„ãĄãŠã€ã˛ã‚ã„ä¸–į•Œã¸ã€ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã‚’ã•ãŒã—ãĢå‡ēãĻいきたいぎです。

Neste dag ble hun kledd opp fra topp til tÃĨ i silke og fløyel. Hun fikk tilbud om ÃĨ bli pÃĨ slottet og ha gode dager, men hun bad bare om ÃĨ fÃĨ en liten vogn med en hest for, og et par smÃĨ støvler, sÃĨ ville hun igjen kjøre ut i den vide verden og finne Kay.

さãĻã€ã‚˛ãƒĢãƒ€ã¯é•ˇãã¤ã°ã‹ã‚Šã§ãĒく、マッフぞでもらãŖãĻ、さãŖãąã‚Šã¨æ—…ãŽã—ãŸããŒã§ããžã—ãŸã€‚ã„ã‚ˆã„ã‚ˆã§ã‹ã‘ã‚ˆã†ã¨ã„ã†ã¨ããĢ、げんかんãĢは、じゅん金ぎあたらしいéĻŦčģŠãŒä¸€ã ã„とぞりぞした。įŽ‹å­ã¨įŽ‹åĨŗぎį´‹įĢ ã‚‚んしょうが、星ぎようãĢã˛ã‹ãŖãĻついãĻいぞした。ぎょしゃや、ずãŖとうや、おさきばらいが――そうです、おさきばらいぞでが――金ぎ冠かんむりをかãļãŖãĻãĒらんでいぞした。

Og hun fikk bÃĨde støvler og muffe. Hun ble sÃĨ nydelig kledd pÃĨ, og da hun ville avsted, hold de ved døren en ny karÊt av rent gull. Prinsen og prinsessens vÃĨpen lyste fra den som en stjerne. Kusk, tjenere og forridere, for det var ogsÃĨ forridere, satt kledd i gullkroner.

įŽ‹å­ã¨įŽ‹åĨŗは、ごじãļã‚“ã§ã€ã‚˛ãƒĢダをたすけãĻéĻŦčģŠãĢぎらせ、ãļじãĢいãŖãĻくるようãĢおãŖしゃいぞした。

Prinsen og prinsessen hjalp henne selv inn i vognen og ønsket henne all lykke.

もういぞはけãŖこんをすぞせたæŖŽãŽã‹ã‚‰ã™ã‚‚、三マイãƒĢさきぞで、ãŋおくりãĢついãĻきぞした。こぎからすは、うしろむきãĢぎãŖãĻいられãĒã„ã¨ã„ã†ãŽã§ã€ã‚˛ãƒĢダぎそばãĢすわãŖãĻいぞした。めすぎãģうぎからすは、įžŊ栚をばたばたやりãĒがら、門ぎところãĢとぞãŖãĻいぞした。おくãŖãĻいかãĒいわけは、あれからずãŖとごãĻんãĨとめで、たくさんãĢãŸãšã‚‚ãŽã‚’ã„ãŸã ãã›ã„ã‹ã€ã˛ãŠãé ­į—›ãšã¤ã†ãŒã—ãĻいたからです。

SkogkrÃĨken, som nÃĨ hadde blitt gift, fulgte med de første tre milene. Den satt ved siden av henne, for den kunne ikke tÃĨle ÃĨ kjøre baklengs. Den andre krÃĨken stod i porten og slo med vingene, den fulgte ikke etter fordi den led av hodepine, siden den hadde fÃĨtt fast ansettelse og for meget ÃĨ spise.

そぎéĻŦčģŠãŽã†ãĄãŒã‚ã¯ã€ã•ã¨ã†ãƒ“ã‚šã‚ąãƒƒãƒˆã§ã§ããĻいãĻ、こしをかけるところは、くだもぎや、くるãŋぎはいãŖたしょうがパãƒŗでできãĻいぞした。

Inni var karÊten fôret med sukkerkringler, og i setet var det frukter og peppernøtter.

「さよãĒら、さよãĒら。」と、įŽ‹å­ã¨įŽ‹åĨŗがさけãŗãžã—ãŸã€‚ã™ã‚‹ã¨ã‚˛ãƒĢダはæŗŖきだしぞした。――からすもぞたæŗŖきぞした。――さãĻ、éĻŦčģŠãŒä¸‰ãƒžã‚¤ãƒĢ先ぎところぞできたとき、こんおはからすが、さよãĒらをいいぞした。こぎ上ãĒいかãĒしいわかれでした。

ÂĢFarvel! Farvel!Âģ ropte prinsen og prinsessen, og den lille Gerda grÃĨt, og krÃĨken grÃĨt. — Slik gikk de første milene. Da sa ogsÃĨ krÃĨken farvel, og det var den tyngste avskjeden.

からすはそこぎ木ぎ上ãĢとãŗあがãŖãĻ、éĻŦčģŠãŒã„よいよčĻ‹ãˆãĒくãĒるぞで、éģ’いつばさを、ばたばたやãŖãĻいぞした。éĻŦčģŠã¯ãŠæ—ĨさぞぎようãĢかがやきãĒがら、おこぞでもはしりつãĨけぞした。

Den fløy opp i et tre og slo med sine sorte vinger sÃĨ lenge den kunne se vognen, som strÃĨlte som det klare solskinn.

įŦŦäē”ãŽãŠčŠąã€‚ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚

Femte historie. Den lille røverpiken.

ãã‚Œã‹ã‚‰ã€ã‚˛ãƒĢダぎãĒかぞは、くらいæŖŽãŽä¸­ã‚’通ãŖãĻいきぞした。ところが、éĻŦčģŠãŽå…‰ã¯ã€ãŸã„ぞつぎようãĢãĄã‚‰ãĄã‚‰ã—ãĻいぞした。

De kjørte gjennom den mørke skogen, men karÊten skinte som et bluss, det skar røverne i øynene, det kunne de ikke tÃĨle.

それが、おいはぎおもぎį›ŽãĢとぞãŖãĻ、がぞんがãĒらãĒくさせぞした。
ã€Œã‚„ã‚ã€é‡‘ãã‚“ã ãžã€é‡‘ã ãžã€‚ã€ã¨ã€ãŠã„ã¯ãŽãŸãĄã¯ã•ã‘ã‚“ã§ã€ã„ãĄãŠãĢとãŗだしãĻきぞした。éĻŦをおさえãĻ、ぎょしゃ、ずãŖとうから、おさきばらいぞでころしãĻã€ã‚˛ãƒĢダをéĻŦčģŠã‹ã‚‰ã˛ããšã‚ŠãŠã‚ã—ぞした。

ÂĢDet er gull! Det er gull!Âģ ropte de, styrtet frem og tok fatt i hestene, slo de smÃĨ jockeyene, kuskene og tjenerne i hjel, og trakk nÃĨ den lille Gerda ut av vognen.

「こりゃあ、たいそうãĩとãŖãĻ、かわいらしいむすめだわい。きãŖと、嚴中くるãŋぎ原ãŋばかりたずãĻいたぎだろう。」と、おいはぎばばがいいぞした。åĨŗぎくせãĢ、ãĒãŒã„ã€ã“ã‚ã„ã˛ã’ã‚’ã¯ã‚„ã—ãĻ、ぞゆげが、į›ŽãŽä¸Šãžã§ãŸã‚Œã•ãŒãŖたばあさんでした。

ÂĢHun er fôret, hun er nydelig, hun er fetet med nøttekjerner!Âģ sa den gamle røverkjerringen, som hadde et langt, stritt skjegg, og øyenbryn som hang henne ned over øynene.

「ãĒãĢしろそãŖくり、あãļらぎぎãŖãŸã€ã“ã˛ã¤ã˜ã¨ã„ã†ã¨ã“ã‚ã ãŒã€ã•ã‚ãŸãšãŸã‚‰ã€ãŠã‚“ãĒå‘ŗがするかãĒ。」
そういãŖãĻã€ã°ã‚ã•ã‚“ã¯ã€ã´ã‹ã´ã‹ã™ã‚‹ãƒŠã‚¤ãƒ•ã‚’ã‚‚ãĄã ã—ãžã—ãŸã€‚ãã‚Œãã†ãĢã˛ã‹ãŖãĻ、きãŋぎわるいといãŖたらありぞせん。

ÂĢDet sÃĨ godt som et lite fettlam! NÃĨ, sÃĨ hun skal smake!Âģ og sÃĨ trakk hun ut sin blanke kniv, og den skinte sÃĨ at det var fryktelig.

「あッ。」 そぎとたん、ばあさんはこえをあげぞした。そぎåĨŗぎせãĒかãĢãļらさがãŖãĻいた、こむすめが、ãĒãĢしろらんãŧうãĒだだãŖ子で、おもしろがãŖãĻ、いきãĒり、母čĻĒぎč€ŗをかんだぎです。
「こぎあぞあ、ãĒãĢょをする。」と、母čĻĒはさけãŗãžã—ãŸã€‚ãŠã‹ã’ã§ã€ã‚˛ãƒĢダをころす、はãĒさきをおられぞした。

ÂĢAu!Âģ sa kjerringen i det samme, hun ble bitt i øret av sin egen lille datter som hang pÃĨ hennes rygg, og var sÃĨ vill og uvøren sÃĨ det var en lyst. ÂĢDin gremme unge!Âģ sa moren og fikk ikke tid til ÃĨ drepe Gerda.

「あぎ子は、あたいといãŖしょãĢあそãļぎだよ。」と、おいはぎぎこむすめは、いいぞした。
「あぎ子はマッフや、きれいãĒį€į‰Šã‚’あたいãĢくれãĻ、晊ãĢはいãŖしょãĢねるぎだよ。」
こういãŖãĻ、そぎåĨŗãŽå­ã¯ã€ã‚‚ã†ã„ãĄãŠã€æ¯čĻĒぎč€ŗをしたたかãĢかãŋぞした。それで、ばあさんはとãŗあがãŖãĻ、ぐるぐるぞわりしぞした。おいはぎおもは、ãŋんãĒわらãŖãĻ、
「čĻ‹ã‚ã€ã°ã°ã‚が、がきといãŖしょãĢおおãŖãĻいるからよ。」と、いいぞした。

ÂĢHun skal leke med meg!Âģ sa den lille røverpiken. ÂĢHun skal gi meg sin muffe, og sin vakre kjole, og sove hos meg i min seng!Âģ Og sÃĨ bet hun igjen sÃĨ røverkjerringen hoppet i vÃĻret og dreide seg rundt. Og alle røverne lo, og sa: ÂĢSe hvordan hun danser med sin unge!Âģ

「éĻŦčģŠãŽä¸­ã¸ã¯ã„ãŖãĻãŋã‚ˆã†ã‚„ã€‚ã€ã¨ã€ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã„ã„ãžã—ãŸã€‚ã“ãŽã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã‚ã‚“ãąããĢそだãŖãĻ、おぞけãĢごうじょうãŖãąã‚Šã§ã—ãŸã‹ã‚‰ã€ãĒんでもしたいとおもうことをしãĒければ、気がすãŋぞせんでした。

ÂĢJeg vil inn i karÊten!Âģ sa den lille røverpiken, og hun mÃĨtte og ville ha sin vilje, for hun var sÃĨ forkjølet og sÃĨ stiv.

ãã‚Œã§ã€ã‚˛ãƒĢダとãĩたりéĻŦčģŠãĢぎりこんで、きりかãļや、įŸŗぎでãĻいる上を通ãŖãĻ、林ぎおくへ、ãĩかくはいãŖãĻã„ããžã—ãŸã€‚ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ãĄã‚‡ã†ãŠã‚˛ãƒĢダぐらいぎ大きさでしたが、ずãŖã¨ã€ãã¤ãã†ã§ã€č‚Šã¤ããŒãŒãŖしりしãĻいぞした。おすéģ’ぐろいはだをしãĻ、そぎį›Žã¯ãžãŖéģ’で、ãĒんだかかãĒしそうãĢčĻ‹ãˆãžã—た。åĨŗãŽå­ã¯ã€ã‚˛ãƒĢダぎこしぎぞわりãĢ手をかけãĻ、

Hun og Gerda satt seg inn i den, og sÃĨ kjørte de over stubb og torn, dypere inn i skogen. Den lille røverpiken var like stor som Gerda, men sterkere, mere bredskuldret, og mørk i huden. Øynene var ganske sorte, de sÃĨ nesten bedrøvet ut. Hun tok den lille Gerda om livet, og sa:

「あたい、おぞえとけんかしãĒã„ã†ãĄã¯ã€ã‚ã‚“ãĒやつらãĢ、おぞえをころさせやしãĒいことよ。おぞえはおこかぎįŽ‹åĨŗじゃãĒくãĻ。」と、いいぞした。

ÂĢDe skal ikke drepe deg sÃĨ lenge jeg ikke blir vred pÃĨ deg! Du er antageligvis en prinsesse?Âģ

「いいえ、わたしはįŽ‹åĨŗã§ã¯ã‚ã‚Šãžã›ã‚“ã€‚ã€ã¨ã€ã‚˛ãƒĢダはこたえãĻ、いぞぞでãĢあãŖたできごとや、じãļんがおんãĒãĢ、すきãĒã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŽã“ã¨ã‚’æ€ãŖãĻいるか、ということãĒãžã‚’čŠąã—ãžã—ãŸã€‚

ÂĢNeiÂģ, sa lille Gerda, og fortalte henne alt det hun hadde opplevd, og hvor meget hun holdt av lille Kay.

ãŠã„ã¯ãŽãŽã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã—ã’ã—ã’ã¨ã‚˛ãƒĢダをčĻ‹ãĻ、かるくうãĒずきãĒがら、
「あたいは、おぞえとけんかしたãŖãĻ、あぎやつらãĢ、おぞえをころさせやしãĒいよ。そんãĒくらいãĒら、あたい、じãļんでおぞえをころしãĻしぞうわ。」と、いいぞした。
ãã‚Œã‹ã‚‰ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã‚˛ãƒĢダぎį›Žã‚’ãĩいãĻã‚„ã‚Šã€ä¸Ąæ‰‹ã‚’ã†ã¤ãã—ã„ãƒžãƒƒãƒ•ãĢつけãĻãŋぞしたが、それはたいへん、ãĩãŖくりしãĻ、やわらかでした。

Røverpiken sÃĨ ganske sÃĨ alvorlig pÃĨ henne, nikket litt med hodet, og sa: ÂĢDe skal ikke drepe deg, selv om jeg ennÃĨ skulle bli vred pÃĨ deg, da skal jeg nok gjøre det selv!Âģ Og sÃĨ tørket hun Gerdas øyne, og puttet sÃĨ begge sine hender inn i den vakre muffen som var sÃĨ bløt og sÃĨ varm.

さあ、éĻŦčģŠã¯ã¨ãžã‚Šãžã—ãŸã€‚ãã“ã¯ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚‚ã‚‹ã€ãŠåŸŽãŽã˛ã‚åē­ã§ã—ãŸã€‚ããŽåąąåĄžã•ã‚“ã•ã„ã¯ã€ä¸Šã‹ã‚‰ä¸‹ãžã§ã˛ãŗだらけでした。そぎずれたわれį›Žã‹ã‚‰ã€å¤§ãŒã‚‰ã™å°ãŒã‚‰ã™ãŒã¨ãŗぞわãŖãĻいぞした。大きãĒブãƒĢドッグが、あいãĻかぞわず、ãĢんげんでもくãŖãĻしぞいそうãĒようすで、éĢ˜ãã¨ãŗあがりぞした。でも、けãŖしãĻãģえぞせんでした。ãģえることはとめられãĻあãŖたからです。

NÃĨ stoppet karÊten opp. De var midt inne pÃĨ gÃĨrden til et røverslott. Det var revnet fra øverst til nederst, ravner og krÃĨker fløy ut av de ÃĨpne hullene, og de store bikkjene, som hver sÃĨ ut til ÃĨ kunne sluke et menneske, hoppet høyt i vÃĻret, men de gjødde ikke, for det var forbudt.

大きãĒ、į…¤ã™ã™ã‘ãŸã˛ã‚ãžãĢは、į…™ãŒã‚‚うもうしãĻいãĻ、たきįĢが、čĩ¤ã‚かとįŸŗだたãŋぎゆか上でもえãĻいぞした。į…™ã¯ãĻんじょうぎ下ãĢãŸãĄãžã‚ˆãŖãĻ、おこからともãĒくでãĻいきぞした。大きãĒおãĒずãĢは、゚ãƒŧプがãĢえたãŖãĻ、大うさぎ小うさぎが、あãļりぐしãĢさしãĻ、やかれãĻいぞした。

I den store, gamle, sotete salen brente en stor ild midt pÃĨ stengulvet. Røken trakk hen under loftet og mÃĨtte selv finne en vei ut. En stor bryggekjele kokte med suppe, og bÃĨde harer og kaniner vendtes pÃĨ spidd.

ã€ŒãŠãžãˆã¯ã€ã“ã‚“å¤œã¯ã€ã‚ãŸã„ã‚„ã€ã‚ãŸã„ãŽãĄã„ã•ãĒおうãļつといãŖしょãĢねるぎよ。」と、おいはぎぎこむすめがいいぞした。
ãĩたりはたずもぎと、ぎãŋもぎをもらうと、わらや、しきもぎがしいãĻある、へやぎすãŋぎãģã†ã¸čĄŒããžã—ãŸã€‚

ÂĢDu skal sove med meg i natt her hos alle mine smÃĨdyr!Âģ sa røverpiken. De fikk ÃĨ spise og drikke, og gikk sÃĨ hen i et hjørne hvor det lÃĨ halm og tepper.

そぎ上ãĢは、į™žãąã‚ˆã‚Šã‚‚、もãŖとたくさんぎはとが、ねむãŖたようãĢ、木æ‘ēきずりや、とぞり木ãĢとぞãŖãĻいぞしたが、ãĩたりぎåĨŗぎ子がきたときãĢã¯ã€ãĄã‚‡ãŖã¨ã“ãĄã‚‰ã‚’ã‚€ããžã—ãŸã€‚

Ovenover, pÃĨ lekter og pinner, satt nesten hundre duer som alle syntes ÃĨ sove, men dreide seg dog litt da smÃĨpikene kom.

「ãŋんãĒ、こぎはと、あたいぎもぎãĒぎよ。」と、おいはぎぎこむすめはいãŖãĻ、ãĻばやく、ãĻãĸかãĢいた一わをつかぞえãĻ、čļŗをゆすãļãŖたぎで、はとは、įžŊ栚をばたばたやりぞした。

ÂĢDet er alle sammen mine!Âģ sa den lille røverpiken, og grep raskt fatt i en av de nÃĻrmeste, holdt den ved benene og rystet den slik at den slo med vingene.

「せãŖãˇã‚“ã—ãĻおやりよ。」と、いãŖãĻã€ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ãã‚Œã‚’ã€ã‚˛ãƒĢãƒ€ãŽéĄ”ãĢãĒげつけぞした。

ÂĢKyss den!Âģ ropte hun, og basket med den i ansiktet pÃĨ Gerda.

「あすこãĢとぞãŖãĻいるぎが、æŖŽãŽã‚ばれもぎさ。」と、そぎむすめは、かずãĢあけたあãĒãĢã€ã†ãĄã“ãžã‚ŒãŸã¨ãžã‚Šæœ¨ã‚’ã€ã‚†ãŗさしãĒãŒã‚‰ã€ãžãŸčŠąã—ã¤ãĨけぞした。

ÂĢDer sitter skogsslynglene!Âģ fortsatte hun, og viste bak en mengde stenger som var slÃĨtt i et hull i muren høyt oppe.

「あれはäēŒã‚ã¨ã‚‚æŖŽãŽã‚ばれもぎさ。しãŖかり、とじこめãĻおかãĒいと、すぐãĢげãĻいãŖãĻしぞうぎ。ここãĢã„ã‚‹ãŽãŒã€æ˜”ã‹ã‚‰ãŠã¨ã‚‚ã ãĄãŽãƒ™ãƒŧよ。」こういãŖãĻ、åĨŗぎ子は、ぴかぴかãŋがいた、銅おうぎくãŗわをはめたぞぞつãĒがれãĻいる、一ぴきぎとãĒかいを、つぎをもãŖãĻã˛ãã ã—ãžã—ãŸã€‚

ÂĢDet er skogsslynglene, de to! De flyr straks vekk om man ikke har dem ordentlig lÃĨst. Og her stÃĨr min gamle kjÃĻreste BÃĻ!Âģ Og hun trakk et reinsdyr ved hornet, som hadde en blank kobberring om halsen og var bundet.

「これも、しãŖかりつãĒいでおかãĒいと、ãĢげãĻいãŖãĻしぞうぎ。だから、あたいはね、ぞい晊よくきれるナイフで、くãŗぎところをくすぐãŖãĻやるんだよ。すると、それはãŗãŖくりするãŖたらありゃしãĒい。」

ÂĢHam mÃĨ vi ogsÃĨ ha i klemme, ellers springer han ogsÃĨ fra oss. Hver eneste aften kiler jeg ham pÃĨ halsen med min skarpe kniv, det er han sÃĨ redd for!Âģ

そういいãĒがら、åĨŗぎ子はかずぎわれめぎところから、ãĒがいナイフをとりだしãĻ、それをとãĒかいぎくãŗãĢあãĻãĻ、そろそろãĒでぞした。かわいそうãĢ、そぎけもぎは、čļŗをおんおんやãŖãĻ、č‹Ļしがりぞした。むすめは、おもしろそうãĢわらãŖãĻ、それãĒã‚Šã‚˛ãƒĢダをつれãĻ、ねおこãĢčĄŒããžã—ãŸã€‚

Og den lille piken trakk en lang kniv ut av en sprekke i muren, og lot den gli over reinsdyrets hals. Det stakkars dyr slo ut med benene, og røverpiken lo, og trakk sÃĨ Gerda med ned i sengen.

「あãĒたはねãĻいるあいだ、ナイフをはãĒさãĒã„ãŽã€‚ã€ã¨ã€ã‚˛ãƒĢダは、きãŋわるそうãĢ、それをãŋぞした。

ÂĢSkal du ha med kniven nÃĨr du skal sove?Âģ spurte Gerda, og sÃĨ litt redd pÃĨ den.

「わたい、しょãŖãĄã‚…ã†ãƒŠã‚¤ãƒ•ã‚’ã‚‚ãŖãĻいるよ。」と、おいはぎぎこむすめはこたえぞした。「ãĒãĢがはじぞるかわからãĒã„ã‹ã‚‰ã­ã€‚ãã‚Œã‚ˆã‹ã€ã‚‚ã†ã„ãĄãŠã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŖãĻå­ãŽčŠąã‚’ã—ãĻくれãĒい、それから、おうしãĻã“ãŽã˛ã‚ã„ä¸–į•ŒãĢ、あãĻもãĒくでãĻããŸãŽã‹ã€ããŽã‚ã‘ã‚’čŠąã—ãĻくれãĒいか。」

ÂĢJeg sover alltid med kniv!Âģ sa den lille røverpiken. ÂĢMan vet aldri hva som kan komme. Men fortell meg nÃĨ igjen det du fortalte før om lille Kay, og hvorfor du har gÃĨtt ut i den vide verden.Âģ

ãã“ã§ã€ã‚˛ãƒĢダははじめから、それをくりかえしぞした。æŖŽãŽã¯ã¨ãŒã€é ­ãŽä¸ŠãŽã‹ã”ぎ中でくうくういãŖãĻいぞした。ãģかぎはとはねむãŖãĻいぞした。

Og Gerda fortalte forfra, og skogduene kurret der oppe i buret, de andre duene sov.

ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã‹ãŸæ‰‹ã‚’ã‚˛ãƒĢダぎくãŗãĢかけãĻ、かた手ãĢはナイフをもãŖたぞぞ、大いãŗきをかいãĻねãĻã—ãžã„ãžã—ãŸã€‚ã‘ã‚ŒãŠã‚‚ã€ã‚˛ãƒĢダは、į›Žã‚’つãļã‚‹ã“ã¨ã‚‚ã§ããžã›ã‚“ã§ã—ãŸã€‚ã‚˛ãƒĢダは、いãŖたい、じãļんはį”Ÿã‹ã—ãĻおかれるぎか、ころされるぎか、ぞるでわかりぞせんでした。

Den lille røverpiken la sin arm om Gerdas hals, holdt kniven i den andre hÃĨnden, og sov sÃĨ man kunne høre det. Men Gerda kunne slett ikke lukke sine øyne, hun visste ikke om hun skulle leve eller dø.

たきįĢãŽãã‚‹ã‚Šã‚’ã‹ã“ã‚“ã§ã€ãŠã„ã¯ãŽãŸãĄã¯ã€ãŠé…’ã‚’ãŽã‚“ã ã‚Šã€æ­Œã‚’ã†ãŸãŖたりしãĻいぞした。そぎãĒかで、ばあさんがとんãŧをきりぞした。

Røverne satt rundt om ilden, sang og drakk, og røverkjerringen slo kolbøtter.

ãĄã„ã•ãĒåĨŗぎ子ãĢとãŖãĻは、そぎありさぞをčĻ‹ã‚‹ã ã‘で、こわいことでした。

O! Det var ganske forferdelig for den lille piken ÃĨ se pÃĨ.

そぎとき、æŖŽãŽã¯ã¨ãŒã€ã“ういいぞした。
ã€Œãã†ã€ãã†ã€ã‚ãŸã—ãŸãĄã€ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã‚’čĻ‹ãžã—たよ。一わぎį™Ŋいめんおりが、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ãŽãã‚Šã‚’ã¯ã“ã‚“ã§ã„ãžã—ãŸã€‚ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã¯é›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽãã‚ŠãĢぎãŖãĻã€ã‚ãŸã—ãŸãĄãŒã€åˇŖãĢねãĻいると、æŖŽãŽã™ãä¸Šã‚’通ãŖãĻいãŖたぎですよ。é›ĒぎåĨŗįŽ‹ã¯ã€ã‚ãŸã—ãŸãĄå­ã°ã¨ãĢ、つめたいいきをãĩきかけãĻ、ころしãĻしぞいぞした。たすかãŖãŸãŽã¯ã€ã‚ãŸã—ãŸãĄäēŒã‚ã ã‘、くう、くう。」

Da sa skogduene: ÂĢKurr, kurr! Vi har sett den lille Kay. En hvit høne bar hans kjelke, han satt i Snedronningens vogn som fÃŗr lavt hen over skogen da vi lÃĨ i rede. Hun blÃĨste pÃĨ oss unger, og alle døde de, utenom vi to. Kurr! Kurr!Âģ

「ぞあ、ãĒãĢをそこでいãŖãĻã‚‹ãŽã€‚ã€ã¨ã€ã‚˛ãƒĢダが、つい大きãĒこえをしぞした。「そぎé›ĒぎåĨŗįŽ‹ã•ãžã¯ã€ãŠã“へいãŖたぎでしょうね。そぎさきぎこと、ãĒãĢかしãŖãĻいãĻ。おしえãĻよ。」

ÂĢHva sier dere der oppe?Âģ ropte Gerda. ÂĢHvor reiste Snedronningen hen? Vet dere noe om det?Âģ

「たãļん、ナップナãƒŗドぎãģうへいãŖたぎでしょうよ。そこãĢã¯ã€åš´ä¸­ã€æ°ˇã‚„é›Ēがありぞすからね。ぞあ、つãĒがれãĻいる、とãĒかいãĢ、きいãĻごらんãĒさい。」

ÂĢHun reiste saktens til Lappland, for der er det alltid sne og is! Spør bare reinsdyret, som stÃĨr bundet i repet.Âģ

すると、とãĒã‹ã„ãŒã˛ãã¨ãŖãĻ、「そこãĢã¯åš´ä¸­ã€æ°ˇã‚„é›ĒがあãŖãĻ、それはすばらしいãŋごとãĒもぎですよ。」といいぞした。
「そこでは大きãĒã€ãã‚‰ãã‚‰å…‰ã‚‹č°ˇãžã‚’ã€č‡Ēį”ąãĢはしりぞわることができぞすし、é›ĒぎåĨŗįŽ‹ã¯ã€ãã“ãĢ夏ぎテãƒŗトをもãŖãĻいぞす。でもåĨŗįŽ‹ãŽã‚ŠãŖãąãĒæœŦ城ãģんじょうは、もãŖと北æĨĩぎãģうぎ、゚ピッツベãƒĢã‚˛ãƒŗというåŗļぎ上ãĢあるぎです。」

ÂĢDer er det is og sne, det er velsignet og godt!Âģ sa reinsdyret. ÂĢDer hopper man fritt om i de store skinnende dalene! Der har Snedronningen sitt sommertelt, men hennes faste slott er oppe mot Nordpolen, pÃĨ den øyen som kalles Spitsberg!Âģ

「ああ、ã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã¯ã€ã™ããĒã‚Ģã‚¤ãĄã‚ƒã‚“ã¯ã€‚ã€ã¨ã€ã‚˛ãƒĢダはためいきをつきぞした。

ÂĢÅ, Kay, lille Kay!Âģ sukket Gerda.

「しずかãĢしãĒよ。しãĒいと、ナイフをからだãĢつきさすよ。」と、おいはぎぎこむすめがいいぞした。

ÂĢNÃĨ skal du ligge stilleÂģ, sa røverpiken, ÂĢellers fÃĨr du kniven opp i magen!Âģ

あさãĢãĒãŖãĻã€ã‚˛ãƒĢダは、æŖŽãŽã¯ã¨ãŒčŠąã—たことを、すãŖかりおいはぎぎこむすめãĢčŠąã—ãžã—ãŸã€‚ã™ã‚‹ã¨ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ãŸã„ãã†ãžã˜ã‚ãĢãĒãŖãĻ、うãĒずきãĒがら、
「ぞあいいや。おãŖãĄãĢしãĻもおãĒじことだ。」と、いいぞした。そしãĻ、「おぞえ、ナップナãƒŗドãŖãĻ、おこãĢあるぎかしãŖãĻるぎかい。」と、むすめは、とãĒかいãĢたずねぞした。

Om morgenen fortale Gerda henne alt det skogduene hadde sagt, og den lille røverpiken sÃĨ ganske alvorlig ut, men nikket med hodet, og sa: ÂĢDet er det samme! Det er det samme. — Vet du hvor Lappland er?Âģ spurte hun reinsdyret.

「わたしãģお、それをよくしãŖãĻいるもぎがございぞしょうか。」と、į›Žã‚’かがやかしãĒがら、とãĒかいがこたえぞした。「わたしはそこでį”Ÿãžã‚ŒãĻ、そだãŖたぎです。わたしはそこで、é›Ēぎ野原を、はしりぞわãŖãĻいぞした。」

ÂĢHvem skulle vite det bedre enn jeg?Âģ sa dyret, og øynene løp i hodet pÃĨ det. ÂĢDer er jeg født og bÃĨret, der har jeg sprunget pÃĨ snemarken!Âģ

「ごらん。ãŋんãĒでかけãĻいãŖãĻしぞうだろう。おãŖã‹ã•ã‚“ã ã‘ãŒã†ãĄãĢいる。おãŖかさんは、ずãŖã¨ã†ãĄãĢぎこãŖãĻã„ã‚‹ãŽã‚ˆã€‚ã§ã‚‚ãŠã˛ã‚‹ãĄã‹ããĒると、大きãĒãŗã‚“ã‹ã‚‰ãŠé…’ã‚’ãŽã‚“ã§ã€ã™ã“ã—ãŽã‚ã„ã ã€ã˛ã‚‹ã­ã™ã‚‹ã‹ã‚‰ã€ããŽã¨ãã€ãŠãžãˆãĢいいことをしãĻã‚ã’ã‚ˆã†ã‚ˆã€‚ã€ã¨ã€ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã‚˛ãƒĢダãĢいいぞした。

ÂĢHør!Âģ sa røverpiken til Gerda. ÂĢDu ser at alle vÃĨre mannfolk er borte, men mutter er her ennÃĨ, og hun blir. Men utover morgenstunden drikker hun av den store flasken, og tar seg sÃĨ en liten lur ovenpÃĨ — da skal jeg gjøre noe for deg!Âģ

それからåĨŗãŽå­ã¯ã€ãąã‚“ã¨ã€ã­ãŠã“ã‹ã‚‰ã¯ã­ãŠããĻ、おãŖかさんぎくãŗぎぞわりãĢかじりついãĻ、おãŖã‹ã•ã‚“ãŽã˛ã’ã‚’ã˛ãŖãąã‚ŠãĒがら、こういいぞした。
「かわいい、めやぎさん、おはようございぞす。」

NÃĨ hoppet hun ut av sengen, fÃŗr hen om halsen pÃĨ moderen, trakk henne i munnskjegget, og sa: ÂĢMin egen søte geitebukk, god morgen!Âģ

すると、おãŖかさんは、åĨŗぎ子ぎはãĒがčĩ¤ããĒãŖたりį´Ģč‰˛ã‚€ã‚‰ã•ãã„ã‚ãĢãĒãŖたりするぞで、ゆãŗではじきぞした。でもこれは、かわいくãĻたぞらãĒいåŋƒã‹ã‚‰ã™ã‚‹ã“とでした。

Og moren knipset henne under nesen sÃĨ den ble rød og blÃĨ, men det var alt sammen av bare kjÃĻrlighet.

おãŖかさんが、ãŗんぎお酒をぎんで、ねãĻしぞãŖたとき、おいはぎぎこむすめは、とãĒかいぎところへいãŖãĻ、こういいぞした。
「わたしはもãŖと、ãĒんずんも、ãĒんずんも、ナイフでおぞえを、くすぐãŖãĻやりたいぎだよ。だãŖãĻ、ずいãļんおかしいんだもぎ、でも、もういいさ。あたい、おぞえがナップナãƒŗãƒ‰ã¸čĄŒã‘ã‚‹ã‚ˆã†ãĢ、つãĒをãģおいãĻãĢがしãĻやろう。けれお、おぞえはせãŖせとはしãŖãĻã€ã“ãŽå­ã‚’ã€ã“ãŽå­ãŽãŠã¨ã‚‚ã ãĄãŽã„ã‚‹ã€é›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽã”ãĻんへ、つれãĻいかãĒければいけãĒいよ。

Da nÃĨ moderen hadde drukket av sin flaske og fikk seg en liten lur, gikk røverpiken hen til reinsdyret, og sa: ÂĢJeg kunne ha besynderlig lyst til ÃĨ kile deg ennÃĨ mange ganger med den skarpe kniven, for da er du sÃĨ morsom, men det er det samme. Jeg skal løsne din snor og hjelpe deg utenfor, slik at du kan løpe til Lappland, men du skal ta benene med deg, og bringe for meg denne lille piken til Snedronningens slott hvor hennes lekebror er.

おぞえ、こぎ子があたいãĢčŠąã—ãĻいたこと、きいãĻいたろう。とãĻも大きãĒã“ãˆã§čŠąã—ãŸã—ã€ãŠãžãˆã‚‚č€ŗをすぞしãĻ、きいãĻいたぎだから。」

Du har nok hørt det hun fortalte, for hun snakket høyt nok, og du lurer!Âģ

とãĒかいはよろこんで、éĢ˜ãã¯ã­ã‚ãŒã‚Šãžã—ãŸã€‚ããŽčƒŒä¸­ãĢãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã‚˛ãƒĢダをぎせãĻやりぞした。そしãĻį”¨åŋƒã‚ˆã†ã˜ã‚“ãļã‹ãã€ã‚˛ãƒĢダをしãŖかりいわえつけãĻ、そぎ上、くらぎかわりãĢã€ãĄã„ã•ãĒãĩとんぞで、しいãĻやりぞした。

Reinsdyret hoppet høyt av glede. Røverpiken løftet lille Gerda opp, og var forsiktig nok til ÃĨ binde henne fast, ja til og med ÃĨ gi henne en liten pute ÃĨ sitte pÃĨ.

「ぞあ、おうでもいいや。」と、こむすめはいいぞした。「そら、おぞえぎ毛įšŽãŽãĒがぐつだよ。だんだんさむくãĒるからね。マッフはきれいだからもらãŖãĻおくわ。けれお、おぞえãĢさむいおもいはさせãĒいわ。ãģら、おãŖかさんぎ大きãĒぞる手ãļくろがある。おぞえãĒã‚‰ã€ã˛ã˜ãŽã¨ã“ã‚ãžã§ã€ãĄã‚‡ã†ãŠã¨ãŠãã ã‚ã†ã€‚ãžã‚ã€ã“ã‚Œã‚’ã¯ã‚ã‚‹ã¨ã€ãŠãžãˆãŽæ‰‹ãŒã€ãžã‚‹ã§ã‚ãŸã„ãŽã„ã‚„ãĒおãŖかさんぎ手ぎようだよ。」と、むすめはいいぞした。

ÂĢDet er det sammeÂģ, sa hun. ÂĢDer har du dine lodne støvler, for det blir kaldt, men muffen beholder jeg, den er altfor nydelig! Allikevel skal du ikke fryse. Her har du min moders store polvanter, de nÃĨr deg like opp til albuen. Stikk i! — NÃĨ ser du akkurat ut som min ekle moder pÃĨ hendene!Âģ

ã‚˛ãƒĢダは、もううれしくãĻ、æļ™ãĒãŋだがこãŧれぞした。

Og Gerda grÃĨt av glede.

「æŗŖくãĒんãĻ、いやãĒことだね。」と、おいはぎぎこむすめはいいぞした。「ãģんとは、うれしいはずじゃãĒいぎ。さあ、ここãĢãĩたつ、パãƒŗãŽã‹ãŸãžã‚Šã¨ã€ãƒãƒ ãŒã‚ã‚‹ã‚ã€‚ã“ã‚Œã ã‘ã‚ã‚Œã°ã€ã˛ã‚‚ã˜ã„ãŠã‚‚ã„ã¯ã—ãĒいだろう。」

ÂĢJeg kan ikke orke at du beljer!Âģ sa den lille røverpiken. ÂĢNÃĨ skal du iallefall se fornøyd ut! Og der har du to brød og en skinke, sÃĨ skal du ikke sulte.Âģ

これらぎ品じãĒは、とãĒã‹ã„ãŽčƒŒä¸­ãŽã†ã—ã‚ãĢいわえつけられぞした。おいはぎぎむすめは戸をあけãĻ、大きãĒįŠŦをだぞしãĻ、中ãĢいれãĻおいãĻ、それから、よくきれるナイフでつãĒをきると、とãĒかいãĢむかãŖãĻいいぞした。
「さあ、はしãŖãĻ。そぎかわり、そぎ子ãĢ、よく気をつけãĻやãŖãĻよ。」

Begge deler ble bundet bak pÃĨ reinsdyret. Den lille røverpiken ÃĨpnet døren, lokket alle de store hundene inn, og sÃĨ skar hun repet over med sin kniv, og sa til reinsdyret: ÂĢLøp sÃĨ! Men pass vel pÃĨ den lille piken!Âģ

ããŽã¨ãã€ã‚˛ãƒĢダは、大きãĒぞる手ãļãã‚ã‚’ã¯ã‚ãŸä¸Ąæ‰‹ã‚’ã€ãŠã„ã¯ãŽãŽã“ã‚€ã™ã‚ãŽãģうãĢさしぎばしãĻ、「さようãĒら。」といいぞした。とたんãĢ、とãĒã‹ã„ã¯ã‹ã‘ã ã—ãžã—ãŸã€‚æœ¨ãŽæ šã€å˛Šã‹ãŠã‚’ã¨ãŗこえ、大きãĒæŖŽã‚’つきãŦけãĻ、æ˛ŧåœ°ã‚„č‰åŽŸã‚‚ã‹ãžã‚ãšã€ã„ãŖしょうけんめい、ぞãŖしぐらãĢはしãŖãĻいきぞした。

Og Gerda strakte hendene med de store polvanter ut mot røverpiken og sa farvel, og sÃĨ fløy reinsdyret avsted over busker og stubber, gjennom den store skogen, over moser og stepper, alt hva den kunne.

おおかãŋがãģえ、わたりがらすがこえをたãĻãžã—ãŸã€‚ã˛ã‚…ãƒƒã€ã˛ã‚…ãƒƒã€įŠēで、ãĒãĢかéŸŗãŒã—ãžã—ãŸã€‚ãã‚Œã¯ãžã‚‹ã§čŠąįĢがあがãŖたようãĢ。

Ulvene hylte og ravnene skrek. ÂĢFut! Fut!Âģ sa det pÃĨ himlen. Det var som om den nyste rødt.

「あれがわたしぎãĒつかしい北æĨĩã‚Ēãƒŧロナ光です。」と、とãĒかいがいいぞした。「ごらんãĒさい。ãĒんãĻよく、かがやいãĻいるでしょう。」
それからとãĒã‹ã„ã¯ã€ã˛ã‚‹ã‚‚å¤œã‚‚ã€å‰ã‚ˆã‚Šã‚‚ã‚‚ãŖとはやくはしãŖãĻčĄŒããžã—ãŸã€‚
パãƒŗぎかたぞりもãĒくãĒりぞした。ハムもたずつくしぞした。とãĒã‹ã„ã¨ã‚˛ãƒĢダとは、ナップナãƒŗドãĢつきぞした。

ÂĢDet er mine gamle nordlys!Âģ sa reinsdyret. ÂĢSe hvor de lyser!Âģ Og sÃĨ løp den ennÃĨ mere av sted, natt og dag. Brødene ble spist, skinken med, og sÃĨ var de i Lappland.

įŦŦå…­ãŽãŠčŠąã€‚ãƒŠãƒƒãƒ—ãƒŠãƒŗドぎåĨŗとフã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗ

Sjette historie. Lappekonen og finnekonen.

ãĄã„ã•ãĒ、そぞつãĒこやぎ前で、とãĒかいはとぞりぞした。そぎこやはたいそうãŋすãŧらしくãĻã€åą‹æ šã‚„ã­ã¯åœ°éĸじめんとすれすれぎところぞでも、おおいかãļさãŖãĻいぞした。そしãĻ、戸åŖãŒãŸã„ãã†ã˛ããã¤ã„ãĻã„ã‚‹ã‚‚ãŽã§ã™ã‹ã‚‰ã€ã†ãĄãŽäēēがå‡ēたり、はいãŖたりするときãĢは、はらばいãĢãĒãŖãĻ、そこをくぐらãĒければãĒりぞせんでした。

De stoppet opp ved et lite hus. Det var sÃĨ ynkelig. Taket gikk ned til jorden, og døren var sÃĨ lav at familien mÃĨtte krype pÃĨ magen nÃĨr de ville ut eller inn.

そぎåŽļãĢは、たãŖãŸã˛ã¨ã‚Šåš´ã¨ãŖたナップナãƒŗドぎåĨŗがいãĻã€é¯¨æ˛šã’ã„ã‚†ãƒŠãƒŗプぎそばで、おさかãĒをやいãĻいぞした。とãĒかいはそぎおばあさんãĢã€ã‚˛ãƒĢダぎことをすãŖã‹ã‚ŠčŠąã—ãĻきかせぞした。でも、そぎ前ãĢじãļã‚“ãŽã“ã¨ã‚’ãžãščŠąã—ãžã—ãŸã€‚ã¨ãĒかいは、じãļã‚“ãŽčŠąãŽãģã†ãŒã€ã‚˛ãƒĢãƒ€ãŽčŠąã‚ˆã‚ŠãŸã„ã›ã¤ã ã¨ãŠã‚‚ãŖたからでした。 ã‚˛ãƒĢダはさむさãĢã€ã˛ãŠãã‚„ã‚‰ã‚ŒãĻいãĻ、åŖをきくことができぞせんでした。

Her var ingen hjemme uten en gammel lappekone som stod og stekte fisk ved en tranlampe. Og reinsdyret fortalte hele Gerdas historie, men først sin egen, for det syntes den var mye viktigere, og Gerda var sÃĨ forkommet av kulde at hun ikke kunne tale.

「やれやれ、それはかわいそうãĢ。」と、ナップナãƒŗドぎåĨŗã¯ã„ã„ãžã—ãŸã€‚ã€ŒãŠãžãˆãŸãĄã¯ãžã ãžã ã€ãšã„ãļんとおくはしãŖãĻčĄŒã‹ãĒければãĒらãĒいよ。į™žãƒžã‚¤ãƒĢäģĨ上も北ぎフã‚ŖãƒŗマãƒĢã‚ąãƒŗぎおくãĩかくはいらãĒければãĒらãĒいぎだよ。é›ĒぎåĨŗįŽ‹ã¯ãã“ãĢいãĻ、ぞい晊、青い光をå‡ēã™čŠąįĢをもやしãĻいるぎさ。

ÂĢAkk, dere arme stakkarer!Âģ sa lappekonen. ÂĢDa har dere ennÃĨ langt ÃĨ løpe! Dere mÃĨ avsted over hundre mil inn i Finnmarken, for der ligger Snedronningen pÃĨ landet og brenner blÃĨlys hver evige aften.

わたしはį´™ã‚’ã‚‚ãŖãĻいãĒã„ã‹ã‚‰ã€åš˛éąˆã˛ã ã‚‰ãŽã†ãˆãĢ、ãĻがãŋをかいãĻあげよう。これをフã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗぎところへもãŖãĻおいで。そぎåĨŗぎãģうが、わたしよりもくわしく、ãĒんでも教えãĻくれるだろうからね。」

Jeg skal skrive et par ord pÃĨ en tørr klippfisk, papir har jeg ikke, den skal jeg gi dere med til finnekonen der oppe, hun kan fortelle dere mere enn jeg!Âģ

さãĻã‚˛ãƒĢダぎからだもあたたぞり、たずもぎやぎãŋもぎでげんきをつけãĻもらãŖたとき、ナップナãƒŗドぎåĨŗã¯ã€åš˛éąˆã˛ã ã‚‰ãĢ、ãĩたことãŋこと、もんくをかきつけãĻ、それをたいせつãĢもãŖãĻいくようãĢ、といãŖãĻã ã—ãžã—ãŸã€‚ã‚˛ãƒĢダは、ぞたとãĒかいãĢいわえつけられãĻでかけぞした。

Og da nÃĨ Gerda hadde blitt varmet og hadde fÃĨtt ÃĨ spise og drikke, skrev lappekonen et par ord pÃĨ en tørr klippfisk, bad Gerda passe vel pÃĨ den, bandt henne igjen fast pÃĨ reinsdyret, og det sprang avsted.

ã˛ã‚…ãƒƒã˛ã‚…ãƒƒã€įŠēãŽä¸Šã§ãžãŸã„ã„ãžã—ãŸã€‚ã˛ã¨æ™Šä¸­ã€ã“ãŽä¸Šã‚‚ãĒãã†ã¤ãã—ã„é’č‰˛ã‚’ã—ãŸã€æĨĩ光ã‚ĒãƒŧロナがもえãĻいぞした。――さãĻ、こうしãĻ、とãĒã‹ã„ã¨ã‚˛ãƒĢダとは、フã‚ŖãƒŗマãƒĢã‚ąãƒŗãĢつきぞした。そしãĻ、フã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗぎåŽļぎえんとつを、こつこつたたきぞした。だãŖãĻそぎåŽļãĢは、戸åŖもついãĻいぞせんでした。

ÂĢFut! Fut!Âģ sa det oppe i luften, hele natten brente de vakreste blÃĨe nordlys — og sÃĨ kom de til Finnmarken og banket pÃĨ finnekonens skorsten, for hun hadde ikke en gang dør.

åŽļぎ中は、たいへんあついぎで、そぎåĨŗぎäēēã¯ã€ãžã‚‹ã§ã¯ã ã‹åŒæ§˜ã§ã—ãŸã€‚ã›ã„ãŽã˛ãã„ã‚€ã•ãã‚‹ã—ã„ã‚ˆã†ã™ãŽåĨŗでした。

Det var en hete der inne, sÃĨ finnekonen selv gikk nesten helt naken. Liten var hun, og ganske grÃĨ.

åĨŗはすぐãĢã€ã‚˛ãƒĢダぎį€į‰Šã‚„、手ãļくろや、ãĒがぐつをãŦがせぞした。そうしãĒければ、とãĻもあつくãĻ、そこãĢはいられãĒかãŖたからです。それから、とãĒかいぎあたぞぎ上ãĢã€ã˛ã¨ã‹ã‘ã€æ°ˇãŽã‹ãŸãžã‚Šã‚’ã€ãŽã›ãĻやりぞした。

Hun løsnet straks klÃĻrne pÃĨ lille Gerda, tok polvantene og støvlene av, for ellers hadde hun fÃĨtt det for hett, la et stykke is pÃĨ reinsdyrets hode, og leste sÃĨ det som stod skrevet pÃĨ klippfisken.

そしãĻã€ã˛ã ã‚‰ãĢかきつけãĻあるもんくを、三ずんもくりかえしãĻよãŋぞした。そしãĻすãŖかりおãŧえこんでしぞうと、゚ãƒŧプをこしらえる大ãĒずぎ中へ、たらをãĒげこãŋぞした。そぎたらはたずることができたからで、こぎåĨŗぎäēēは、けãŖしãĻおんãĒもぎでも、むだãĢはしぞせんでした。

Hun leste det tre ganger, og sÃĨ kunne hun det utenat og puttet fisken i matgryten, for den kunne jo godt spises, og hun spilte aldri noe.

さãĻ、とãĒかいは、ぞずじãļã‚“ãŽã“ã¨ã‚’čŠąã—ãĻã€ãã‚Œã‹ã‚‰ã‚˛ãƒĢãƒ€ãŽã“ã¨ã‚’čŠąã—ãžã—ãŸã€‚ã™ã‚‹ã¨ãƒ•ã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗは、そぎりこうそうãĒį›Žã‚’しばたたいただけで、ãĒãĢもいいぞせんでした。

NÃĨ fortalte reinsdyret først sin historie, og sÃĨ den lille Gerdas, og finnekonen blunket med de kloke øynene, men sa ikke noe.

「あãĒたは、たいそう、かしこくãĻいらãŖしゃいぞすね。」と、とãĒかいは、いいぞした。「わたしはあãĒたが、いãŖãŊんぎよりįŗ¸ã§ã€ä¸–į•Œä¸­ãŽéĸ¨ã‚’つãĒぐことがおできãĢãĒると、きいãĻãŠã‚Šãžã™ã€‚ã‚‚ã—ã‚‚čˆŸãŽã‚ŠãŒã€ããŽã„ãĄã°ã‚“ã¯ã˜ã‚ãŽã‚€ã™ãŗめをãģおくãĒら、つごうぎいいčŋŊéĸ¨ãŒãĩきぞす。äēŒã°ã‚“めぎむすãŗめだãŖたら、つよいéĸ¨ãŒãĩきぞす。三ばんめと四ばんめをãģおくãĒら、æŖŽã”とãĩきたおすãģおぎあらしがãĩきすさãŋぞす。

ÂĢDu er sÃĨ klokÂģ, sa reinsdyret. ÂĢJeg vet du kan binde alle verdens vinder i en sytrÃĨd. NÃĨr skipperen løsner den ene knuten fÃĨr han god vind, løser han den andre da blÃĨser det skarpt, og løser han den tredje og fjerde, da stormer det sÃĨ skogene faller om.

おうか、こぎむすめさんãĢ、十äēŒäēēりきがついãĻ、しゅãŗよくé›ĒぎåĨŗįŽ‹ãĢかãĻぞすよう、ぎãŋã‚‚ãŽã‚’ã˛ã¨ã¤ã€ã¤ããŖãĻやãŖãĻいただけぞせんか。」

Vil du ikke gi den lille piken en drikk, sÃĨ hun kan fÃĨ tolv manns styrke og overvinne Snedronningen?Âģ

「十äēŒäēēりきかい。さぞåŊšãĢたつīŧˆã€ŒãŸã¤ã€ã¯åē•æœŦでは「たãŖ」īŧ‰ã ã‚ã†ã‚ˆã€‚」と、フã‚Ŗãƒŗナãƒŗドīŧˆã€Œãƒ•ã‚Ŗãƒŗナãƒŗド」はåē•æœŦでは「フã‚Ŗナãƒŗド」īŧ‰ãŽåĨŗはくりかえしãĻいいぞした。

ÂĢTolv manns styrkeÂģ, sa finnekonen. ÂĢJo, det vil strekke godt til!Âģ

それからåĨŗぎäēēは、たãĒぎところへいãŖãĻ、大きãĒ毛įšŽãŽãžã„たもぎをもãŖãĻきãĻã˛ã‚ã’ãžã—ãŸã€‚ãã‚ŒãĢは、ãĩしぎãĒもんじがかいãĻありぞしたが、フã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗã¯ã€ã˛ãŸã„ã‹ã‚‰ã€ã‚ã›ãŒãŸã‚Œã‚‹ãžã§ã€ãã‚Œã‚’ã‚ˆãŋかえしぞした。

Og sÃĨ gikk hun hen pÃĨ en hylle, tok et stort sammenrullet skinn frem, og det rullet hun opp. Det var skrevet underlige bokstaver pÃĨ det, og finnekonen leste sÃĨ vannet haglet ned av hennes panne.

でも、とãĒã‹ã„ã¯ã€ã‹ã‚ã„ã„ã‚˛ãƒĢダぎためãĢ、ぞたいãŖしょうけんめい、そぎåĨŗぎäēēãĢたぎãŋãžã—ãŸã€‚ã‚˛ãƒĢダもį›ŽãĢæļ™ã‚’いãŖãąã„ãŸã‚ãĻ、おがむようãĢ、フã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗをčĻ‹ã‚げぞした。åĨŗはぞたį›Žã‚’しばたたきはじめぞした。そしãĻ、とãĒかいをすãŋぎãģうへつれãĻいãŖãĻ、そぎあたぞãĢã‚ãŸã‚‰ã—ã„æ°ˇã‚’ãŽã›ãĻやりãĒがら、こうつãļやきぞした。

Men reinsdyret bad igjen sÃĨ meget for den lille Gerda, og Gerda sÃĨ pÃĨ finnekonen med sÃĨ bedende øyne, fulle av tÃĨrer, slik at denne begynte igjen ÃĨ blunke med sine, og trakk reinsdyret hen i en krok hvor hun hvisket til det imens det fikk frisk is pÃĨ hodet:

「ã‚ĢイãŖãĻ子は、ãģんとうãĢé›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽãŠåŸŽãĢいるぎだよ。そしãĻ、そこãĢあるもぎはãĒんでも気ãĢいãŖãĻしぞãŖãĻ、世į•ŒãĢこんãĒいいところはãĒいとおもãŖãĻいるんだよ。けれおそれというぎも、あれぎį›ŽãŽãĒかãĢã¯ã€éĄãŽã‹ã‘ã‚‰ãŒã¯ã„ãŖãĻいるし、しんぞうぎãĒかãĢだãŖãĻã€ãĄã„ã•ãĒかけらがはいãŖãĻいるからãĒぎだよ。だからそんãĒもぎを、ã‚ĢイからとりだしãĻしぞわãĒã„ã†ãĄã¯ã€ã‚ã‚Œã¯ã‘ãŖしãĻぞãĢんげんãĢãĒることはできãĒいし、いつぞでもé›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽã„うãĒりãĢãĒãŖãĻいることだろうよ。」

ÂĢDen lille Kay er riktignok hos Snedronningen, og finner alt der etter sin lyst og tanke og tro, det er den beste delen av verden, men det kommer av at han har fÃĨtt en glassplint i hjertet og et lite glasskorn i øyet. Det mÃĨ først ut, ellers blir han aldri til menneske, og Snedronningen vil beholde makten over ham!Âģ

「では、おんãĒもぎãĢã‚‚ã€ã†ãĄã‹ã¤ã“ã¨ãŽã§ãã‚‹åŠ›ãĢãĒるようãĒã‚‚ãŽã‚’ã€ã‚˛ãƒĢãƒ€ãĄã‚ƒã‚“ãĢくださるわけãĢはいかãĒいでしょうか。」

ÂĢMen kan du ikke gi den lille Gerda noe inn, sÃĨ hun kan fÃĨ makt over det hele?Âģ

「こぎむすめãĢ、うぞれついãĻもãŖãĻいる力よりも、大きãĒ力をさずけることは、わたしãĢはできãĒいことãĒぎだよ。ぞあ、それはおぞえさんãĢも、あぎむすめがいぞもãŖãĻいる力が、おんãĒãĢ大きãĒ力だかわかるだろう。ごらん、おんãĒãĢしãĻ、いろいろとäēē間やおうãļã¤ãŒã€ã‚ãŽã‚€ã™ã‚ã˛ã¨ã‚ŠãŽãŸã‚ãĢしãĻやãŖãĻいるか、おんãĒãĢしãĻ、はだしぎくせãĢ、あぎむすめがよくもこんãĒとおくぞでやãŖãĻこられたか。

ÂĢJeg kan ikke gi henne større makt enn hun allerede har! Ser du ikke hvor stor den er? Ser du ikke hvordan mennesker og dyr mÃĨ tjene henne, hvordan hun pÃĨ bare ben er kommet sÃĨ vel frem i verden?

ãã‚Œã ã‚‚ãŽã€ã‚ãŽã‚€ã™ã‚ã¯ã€ã‚ãŸã—ãŸãĄã‹ã‚‰ã€åŠ›ã‚’ãˆã‚ˆã†ã¨ã—ãĻもだめãĒぎだよ。それはあぎむすめぎåŋƒãŽãĒかãĢあるぎだよ。それがかわいいむじゃきãĒこおもだというところãĢあるぎだよ。

Vi mÃĨ ikke la henne vite om sin makt, den sitter i hennes hjerte, den sitter i at hun er et søtt uskyldig barn.

もし、あぎむすめが、č‡Ē分でé›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽã¨ã“ろへ、でかけãĻいãŖãĻ、ã‚Ģイからã‚Ŧナ゚ぎかけらをとりだすことができãĒいようãĒら、ぞしãĻã€ã‚ãŸã—ãŸãĄãŽåŠ›ãĢおよばãĒいことさ。

Kan hun ikke selv komme inn til Snedronningen og fÃĨ glasset ut av lille Kay, sÃĨ kunne vi ikke hjelpe.

もうここからäēŒãƒžã‚¤ãƒĢばかりで、é›ĒぎåĨŗįŽ‹ãŽãŠåē­ãŽå…ĨåŖãĢãĒるから、おぞえはそこぞで、あぎåĨŗぎ子をはこんでいãŖãĻ、é›Ēぎ中で、čĩ¤ã„原ãŋをつけãĻしげãŖãĻいる、大きãĒ木やãļぎところãĢ、おろしãĻくるがいい。それで、もうよけいãĒåŖをきかãĒいで、さãŖさとかえãŖãĻおいで。」

To mil herfra begynner Snedronningens have, hen dit kan du bÃĻre den lille piken. Sett henne av ved den store busken som stÃĨr med røde bÃĻr i sneen, hold ikke lang faddersladder og skynd deg tilbake hit!Âģ

こういãŖãĻ、フã‚ŖãƒŗナãƒŗドぎåĨŗã¯ã€ã‚˛ãƒĢダを、とãĒかいぎせãĒかãĢぎせぞした。そこで、とãĒかいは、ぜんそくりょくで、はしりだしぞした。

Og sÃĨ løftet finnekonen den lille Gerda opp pÃĨ reinsdyret, som løp alt hva det kunne.

Đ ŅĐēĐģĐ°ĐŧĐ°