Gdyby była przed odejściem choć raz rzuciła okiem na kępę rosnących nieopodal łopianów, ujrzałaby, jak ich wielkie, okrągłe liście chwieją się, choć nie było najmniejszego wiatru, i jak wśród liści coś czerwonego jakby płomyk miga.

Если б она перед уходом хоть один взгляд бросила на группу растущих невдалеке лопухов, то заметила бы, как шевелились их большие, круглые листья, хотя ветра не было ни малейшего, и как посреди этих листьев мелькает что-то красное словно огонёк.

Jakoż, ledwie że skręciła na ścieżynę wiodącą do Skrobkowej zagrody, kiedy liście owe rozchyliły się z wolna, a znajomy nam ze sprawy Wiechetka Krasnoludek, Pietrzyk, ostrożnie spod nich wyszedłszy, zapytał cichym głosem:

И, действительно, едва она свернула на тропинку, ведущую к Скробковой усадьбе, как листья эти медленно раздвинулись, а знакомый нам по делу Ветошки, гном Петрушка, осторожно выполз из них и спросил тихим голосом:

— Wzięła?

— Взяла?

A na to spośród badyli zakrywających chomikową norkę dał się słyszeć głos drugi, też cichy:

На это из бурьяна, закрывающего норку хомяка, послышался другой голос и тоже тихий:

— Wzięła!

— Взяла!

I równie ostrożnie, jak Pietrzyk z łopianów, wyszedł z badyli Podziomek, trzymając palec na ustach.

С такими же предосторожностями как Петрушка из лопухов вылез и Подзёмок, приложив палец к губам.

Ale Pietrzyk, jako z natury bardzo żywy i pohamować się nieumiejący, zaczął skakać, wołając radośnie:

Но Петрушка, по природе очень живой и не умеющий сдерживать себя, начал скакать и радостно закричал:

— A to nam się udało! A to się udało!

— Вот так удалось нам! Вот так удалось!

— Cicho, wariacie jakiś! — syknął Podziomek, chwytając go za rękę. — Taki wrzask czynisz, jakbyś tu sam był! Usłyszy cię jeszcze…

— Тише ты, сумасшедший! — зашипел Подзёмок, схватив его за руку. — Ты кричишь так, словно находишься здесь один. Она ещё услышит…

— I… skąd?… Świerszcze pod wieczór tak grają, że wszystko het precz zagłuszą! Ale powiedz sam. Udało się! Hę?

— Ну, откуда? Сверчки под вечер так играют, что всех нас заглушат. Но скажи ты сам, — удалось нам, а?

— Co się nie miało udać! Taka poczciwa dusza, to i sama z siebie do litości skłonna.

— Как могло бы не удасться! Такая добрая душа и без поощрения пожалеет.

— Pewnie że!… Miód, nie dziewczyna! Z inną by nie poszło tak łatwo.

— Вот то-то! Мёд, не девчонка! С другою дело не пошло бы так ладно.

— Aleś też o tym dębie i o tym pogrzebie tak głośno podszeptywał, żem aż truchlał, czy się nie obejrzy na łopiany!

— Но ты о том дубе и о том погребении так громко подсказывал, что я перепугался, — а ну, как она обернётся на лопухи!

— Ja zawsze tak! Prosto z mostu! Co będzie, to będzie. No, i widzisz, że ani się nie spostrzegła.

— Я всегда так. Просто, с мосту! Что будет, то и будет! Вот видишь, она ничего и не заметила.

— Ależ mi — Podziomek na to — kolana ścierpły! Toć ja w tych badylach od rana już siedzę, a mrówki od chomika odganiam pręcikiem, żeby Marysia dotknąć go się nie bała.

— Ох! — простонал Подзёмок. — У меня даже колени затекли. Я-то ведь в этом бурьяне с самого утра сижу, муравьёв от хомяка прутиком отгоняю, чтобы Марися дотронуться до него не побоялась.

— A ja — Pietrzyk na to — myślałem, że nogi połamię, takem przed nią leciał do Głodowej Wólki, żeby ją w to miejsce sprowadzić. Myślała nawet, że to ty, bom ze wszystkim tak kaptur na głowę nasadził i to fajczysko od Modraczka wziąłem, żeby cię lepiej udać! Uh! Jakem też wpadł w te łopiany, myślałem, że wrzasnę… Wyobraź sobie, pokrzywa w nich rosła. Pełno pokrzyw! Żeby mi nie o króla jegomościa szło, to bym, nie pytając, wyskoczył… Ale cóż! Naparł się król, żeby koniecznie i koniecznie to ziarno Skrobkowi przez sierotę przyszło… Niby to, że ją przytulił w swej chacie…

— А я, — ответил Петрушка, — думал, что ноги поломаю, так бежал впереди неё до Голодной Вольки, чтобы привести её к надлежащему месту. Она даже думала, что это ты, потому что я нарочно так надел на голову капюшон и занял у Василька трубку, чтобы лучше походить на тебя. Уф! Как только я ввалился в эти лопухи, так думал — сейчас заору… Представь себе, между лопухами росла крапива да в каком количестве! Если бы не приказание его величества, то я не посмотрел бы ни на что и убежал бы… Но ничего не поделаешь!.. Король, во что бы то ни стало, приказал, чтобы это зерно было доставлено Скробку сироткою… Это будто бы за то, что он приютил её в своей хате.

— Poczciwe królisko!

— Сейчас видно нашего доброго короля!

— No, to idźmy za nią… Ostrożnie tylko.

— Ну, пойдём за нею!.. Только осторожней…

— Wiesz ty co, Pietrzyk? Zzuj ty lepiej buty, bo ci strasznie skrzypią…

— Знаешь что, Петрушка? Сними ты сапоги, а то они страшно скрипят.

— Ja, buty? Jeszcze co! Możesz sam boso lecieć, boś do tego pewno u owej baby przywyknął, gdzieś podrzutkiem był. Ale ja! Dworzanin rękodajny króla jegomości? Także koncept!…

— Я? Сапоги? Ещё чего! Ты можешь сам скакать босиком, потому что наверно привык к этому у бабы, когда был подкидышем. Но я!? Дворянин, рукоположённый его величеством!?. Выдумал, нечего сказать!

— Jak nie, to nie! No idźmy! Tylko nie skrzyp!

— Коли нет, так нет! Пойдём! Только не скрипи.

— Co mam skrzypieć!… Idźmy!

— Зачем мне скрипеть? Пойдём!

I wziąwszy się za ręce, zaczęli milczkiem za sierotą iść: Pietrzyk unosząc się na palcach długich czerwonych butów, które istotnie skrzypiały jak wóz nienasmarowany, a Podziomek kłapiąc ogromnymi pantoflami, które mu co chwila z nóg spadały.

И, взявшись за руки, они молча пошли за сиротою, — Петрушка, поднимаясь на цыпочки в своих длинных красных сапогах, которые, действительно, скрипели, а Подзёмок, шлёпая огромными красными туфлями, которые то и дело сваливались с его ног.

V

V

Tymczasem księżyc wybłysnął na niebie i ślicznym, srebrnym światłem rozjaśnił drożynę. Drożyną szła Marysia, aż biała w miesięcznym świetle, wznosząc główkę ku niebu, a chudymi rączynami mocno ściskając końce fartuszka, z którego sterczały gałązki jodłowe, nakrywające biednego chomika. Szła śpiesznie, bo to i owo trzeba było jeszcze obrządzić w chacie przed nocą, a idąc rozmyślała, czy mówić o chomiku Wojtusiowi i Kubie, czy nie mówić?

Тем временем на небо взошёл месяц и своим прекрасным серебристым светом брызнул на лесную тропинку. По этой тропинке шла Марися, вся белая от лунных лучей, поднимая голову к небу, а худыми ручонками крепко придерживая концы фартука, из которого торчали еловые ветки, прикрывающие бедного хомяка. Она шла поспешно, потому что перед ночью в хате нужно было ещё кое-что убрать, и на ходу раздумывала, говорить ли Войтусю и Кубусю о хомяке или нет?

Lecz gdy się tak wahała w sobie, coś jakby zaszeptało tuż przy niej:

Но когда она раздумывала, что-то шепнуло чуть не над самым её ухом:

— Nie, nie! Chłopcom mówić nie trzeba! Jeszcze by wygrzebali chomika! Dobre chłopaki, prawda, ale ich zawsze do figlów ciągnie. Lepiej nie mówić, nie!

— Нет, нет! Мальчишкам говорить не нужно. Они, пожалуй, ещё разроют хомяка. Правда, мальчишки они милые, но всегда падки на шалости. Лучше поменьше говорить, — вот что!

Marysi zdawało się, że to jej myśli tak szepcą, przyśpieszyła tedy kroku, nie widząc nawet, że obok jej cienia, odbitego księżycowym światłem na drożynie, porusza się malutki cień jakiś.

Марисе показалось, что это ей говорят её собственные мысли, и она ускорила шаг, не зная даже того, что рядом с её тенью, которая падала на дорожку от лунного света, движется ещё какая-то маленькая тень.

Był to Pietrzyk, któremu niezmiernie chodziło o to, aby Marysia sama pochowała swojego chomika, i który skoczył podszepnąć jej to postanowienie, po czym w dwóch ogromnych susach przy Podziomku stanął.

То был Петрушка, которому было чрезвычайно важно, чтобы Марися сама похоронила своего хомяка. Он-то, именно, и подскочил подшепнуть ей её решение, а потом двумя огромными прыжками очутился возле Подзёмка.

— Cóż ty dziś dokazujesz! — zawołał z cicha Podziomek, gdy mu Pietrzyk w tym skoku kaptur z głowy zrzucił.

— Что ты делаешь сегодня! — тихо воскликнул Подзёмок, когда Петрушка сдёрнул с него капюшон, не рассчитав своего прыжка.

A Pietrzyk:
— Eh! Takim rad! Takim rad, że się król ucieszy; żeby nie to, że za dziewczyną muszę, to bym ci tu kozły śmigał do białego rana!

Петрушка ответил:
— Я так рад! Так рад, что король останется доволен: если бы я не должен был сопровождать девочку, то прыгал бы козлом до самого утра.

— A to po co?

— Зачем же?

— Jak to, po co? To nie wiesz, że jak Krasnoludki po księżycu kozły śmigają, to się baby kłócą?

— Как зачем? Разве ты не знаешь, что когда краснолюдки прыгают при месячном свете, то бабы ссорятся?

— No i cóż z tego?

— Ну, и что ж из того?

— A nic. Niech się kłócą! Sobota jutro, masło robią baby, a jak baba zła, to najprędzej masło ubije w maślnicy. Zobaczysz, jaka maślanka będzie tłusta!

— Да ничего! Пусть ссорятся! Завтра суббота, бабы сбивают масло, а когда баба сердита, то скорее собьёт масло. Вот увидишь, какое оно будет густое!

— Tobie zawsze głupstwa w głowie!

— У тебя всегда глупости в голове.

— Głupstwa? Zastanów ty się, co mówisz. Maślanka tłusta to głupstwo?…

— Глупости? Подумай о том, что ты говоришь. Густое масло, — разве это глупость?

Ale Podziomek rękę mu na ramieniu położył.

Но Подзёмок положил ему руку на плечо.

— Słuchaj, Pietrzyk! — rzekł — Trzeba nam kroku przyśpieszyć, bo już widać Skrobkową chatę. Naszykowałeś ty tam jaką motykę pod dębem?

— Слушай, Петрушка, — сказал он, — нам нужно поспешить к королю, потому что Скробкова хата уже видна. Ты приготовил какую-нибудь мотыгу под дубом?

— Co nie miałem naszykować? Stała za drzwiami w sieni…

— Как не приготовить? Она стояла за дверями в сенях.

— To i dobrze! Patrz, prosto pod dąb idzie… Poczciwości dziewczynina!

— Отлично! Смотри, она идёт прямо к дубу… Хорошая девчонка!

Jakoż Marysia istotnie prosto pod dąb szła, który pełen był szumów cichych i łaskawych, jakby właśnie słowa szeptał jakie.

Действительно, Марися шла прямо к дубу, который тихо и ласково шумел, точно нашёптывал какие-то слова.

Przyszedłszy, obejrzała się dziewczyna za patykiem jakim, żeby rozgrzebać ziemię, na mogiłkę dla chomika swego, gdy wtem spostrzegła motykę Skrobkową o pień dębu wspartą.

Подойдя, девочка поискала глазами какую-нибудь палку, чтобы разрыть землю для могилки своего хомяка, как вдруг увидала Скробкову мотыгу, прислонённую к дубу.

— Dziękaż Bogu! — szepnęła — Tatuńcio zabaczyli motyki… Będzie czym godny dołek wybrać!

— Славу Богу! — прошептала она. — Тятя забыл мотыгу… Времени достаточно, чтобы выкопать хорошую ямку.

I zaraz zaczęła kopać, złożywszy chomika na trawie. Uderzyła raz motyką, uderzyła drugi, dziwując się w sobie, że jej ta robota tak lekko idzie. Motyka jak piórko, a ziemia tak pulchna, jakby dopiero co usypana.

И она тотчас же начала рыть землю, положив хомяка на траву. Ударила она мотыгой один раз, ударила другой и сама себе дивится, как споро идёт её работа. Мотыга словно пёрышко, а земля такая рыхлая, как будто её только что насыпали.

— Okrutniem zmocniała na Skrobkowym chlebie! — szepnęła z uśmiechem. — Ani pół, gdzie… ani ćwierć tej mocy nie było we mnie, kiedym gęsie pasła.

— Я страсть какая сильная сделалась на Скробковом хлебе, — прошептала она с улыбкою.

Pomilczała i westchnęła z cicha:

Она помолчала и тихо вздохнула.

— He, hej!… Czym ja się też sierota za chleb ten wywdzięczę?… Bóg chyba zapłaci za mnie.

— Эх, эх!.. Чем я заплачу за этот хлеб? Разве только Бог заплатит за меня.

Domawiała tych słów właśnie, kiedy jej motyka przez cienką ziemi warstewkę do głębokiej jamy wpadła. Ledwie że ją utrzymała dziewczynina w ręku.

Она только что договорила эти слова, когда её мотыга провалилась сквозь тонкий слой земли в глубокую яму. Девочка едва-едва удержала её.

— Laboga! — rzekła — To ci te korzenie dębowe takie sobie miejsce robią, żeby gdzie pod ziemią iść miały! A niech tam! Będzie tu i na grobek dla mego chomika.

— Боже Ты мой! — сказала она. — Это, должно быть, дубовые коренья так сплелись между собою, чтоб идти в землю, а под ними пустота. Ну, да всё равно! Для моего хомяка хватит на могилку.

A wtem przez gałęzie dębu promień księżyca padł i uczyniło się pod dębem jasno. Skoczyła Marysia po gałązki i zapuściwszy z nimi rączynę w ziemię, poczuła nagle coś sypkiego w ręku. Wyciągnie garstkę, spojrzy — pszenica — jak złoto! Zapuści rękę raz jeszcze — ziarna kupa! Jak w spichrzu u tęgiego chłopa, taka kupa! Gdzie posunie rękę, wszędzie ziarno, ziarno…

Вдруг сквозь ветви дуба проскользнул лунный луч, и под дубом сделалось светло. Марися подскочила к ямке, запустила в неё руку и вдруг почувствовала что-то сыпучее.
Вынимает она руку, смотрит, — пшеница словно золото. Ещё раз она запустила руку, — зерна целая куча. И куда ни двинь рукою, всюду зерно и зерно!..

A księżyc coraz jaśniejszy, a świat coraz bielszy, a taka światłość bije od ziarna właśnie, jak od skarbu, o którym bajki mówią, a dąb szumi lekuchno, cichuchno, łaskawie…

А луна всё светлей, а свет всё белее, и такой блеск струится от зерна, что подумаешь, — это сокровище, о котором говорится в сказках, и дуб шумит так тихо, так легко…

…Odpłaci Bóg za ciebie, sieroto, odpłaci!

…Отплатит за тебя Бог, сирота, отплатит!

— Laboga! Laboga — powtarza Marysia zdumiona, aż porwie się z nagłym krzykiem i do chaty bieży.

— Боже Ты мой! Боже мой! — повторяет изумлённая Марися, но вдруг вскакивает и с криком бежит в хату.

Wpadła, stanęła u progu, serce się jej w piersi jak ptak tłucze.

Прибежала она и остановилась у порога, а сердце у неё бьётся как птица в клетке.

— Gospodarzu!… Tatuńciu! — mówi zdyszanym głosem, a łzy radości z oczu jej się jako perły sypią.

— Хозяин!.. Тятя! — говорит она задыхающимся голосом в то время, как слёзы радости словно жемчуг сыплются из её глаз.

Siedział Skrobek na zydlu przed kominem, z głową zwieszoną w trosce, wszczepiwszy sękate palce w zwichrzoną czuprynę. Tak był zafrasowany ciężko, czym pólko obsieje, że i nie słyszał nawet jak drzwi skrzypnęły, a Marysia wbiegła.

Скробек сидел на скамье у камина, с поникшею головою, запустив в волосы свои мозолистые пальцы. Он был так тяжело озабочен, чем бы засеять поле, что даже и не слыхал, как скрипнули двери, не слыхал, как прибежала Марися.

— Tatuńciu! — powtórzyła Marysia, ciągnąc go za rękaw. — Pszenica je!

— Тятя! — повторила Марися, дёргая его за рукав. — Пшеница нашлась!

Spojrzał na nią błędnym wzrokiem, nie rozumiejąc, co mówi. Zdawało mu się, że to sen, że to oman taki.

Он посмотрел на неё бессознательным взглядом, не понимая, что она говорит. Ему казалось, что это сон.

Ale sierota nie ustępowała.

Но сирота не уступала.

— Pszenica je, tatuńciu! Dużo pszenicy!…

— Пшеница нашлась, тятя! Много пшеницы…

Skrobek wytrzeszczył oczy; sine żyły nabiegły mu na czole.

Скробек широко раскрыл глаза; на лбу у него выступили синие жилы.

— Co ty gadasz? Co ty, dziewucha, gadasz? — zawołał, chwyciwszy ją za ramię.

— Что ты болтаешь? Что ты болтаешь, девчонка? — воскликнул он, схватив её за плечо.

— A co by?… — powtórzyła Marysia, której pod Skrobkową ręką aż świeczki w oczach stanęły.

— А как же? — переспросила Марися, у которой под рукою Скробка даже дыхание спёрло.

— Gadam oto tatuńciu, co pszenica na siew je.

— Я, тятя, говорю, что пшеница на посев нашлась.

Porwał się Skrobek z zydla i za czapkę chwycił.

Скробек вскочил со скамейки и ухватился за шапку.

— Co?… Gdzie?… Gdzie pszenica na siew?

— Что?.. Где?.. Где пшеница для посева?

Ręce mu się trzęsły, nogi drżały pod nim, a głos tak mu się w gardło wparł, że ledwo chłop ubogi mógł przemówić z onej wielkiej radości.

Руки его тряслись, ноги под ним дрожали, а голос так глубоко засел в его горле, что бедный мужик едва мог промолвить слово от безмерной радости.

— Jezu miłosierny! Gdzie? Gdzie?…

— Иисусе милосердный! Где? Где?

— A haj, pod dębem!… Pod samiuśkim naszym dębem! — wesoło zawołała Marysia — Bierzcie płachtę, tatuńciu, albo worek, bo tego setna kupa je!

— А вон там, под дубом… Под самёхоньким дубом, — весело воскликнула Марися. — Возьми мешок, тятя, — куча большая!

— Panie Jezu! Panie Jezu! — powtarzał Skrobek, szukając worka na zapiecku. — Kupa, powiadasz?… A niechże Bóg błogosławi, sieroto! A toś mi radość przyniosła, jakoby własna… rodzona…

— Господи Иисусе! Господи Иисусе! — повторял Скробек, разыскивая мешок за печкой. — Куча, ты говоришь?.. Да благословит тебя Господь, сиротка! Вот радость ты принесла мне… Словно родная дочь!

Marysia już była we drzwiach.

Марися была уже у дверей.

— A pójdźma prędzej, bo tam miesiączek tak świeci… tak świeci…

— Да пойдём поскорей… Месяц так и светит…

Poszli.

И они пошли.

Jałmużna Półpanka

Милостыня Полубоярина

I

I

Koszałek-Opałek, który od owej przygody z Marysinymi gąskami, kątem u Sadełka mieszkał, dziwił się niepomiernie dnia tego, że gospodarz tak długo nie wraca. Zazwyczaj wymykał się lis z jamy pod wieczór, a przychodził rano; z tą wszelako różnicą, iż przy wyjściu przeciskał się wąskim podziemnym gankiem, który prowadził wprost ku wsi, wracał zaś obszernym wejściem od strony lasu, tak bywał objedzony i gruby, po czym rzucał się na legowisko i chrapał aż do zmierzchu dzień cały.

Чепухинский-Вздорный, который, после приключения с гусями Мариси, проживал в углу Объедало, однажды безмерно удивился, что хозяин так долго не возвращается. Обыкновенно, лис уходил из своей норы под вечер, а возвращался утром, с тою только разницей, что уходил он узким отверстием, которое вело прямо к деревне, а возвращайся другим, широким ходом, со стороны леса, возвращался нажравшись до безобразной толщины, падал на свою постель и храпел целый день, до самых сумерек.

Zastanawiały Koszałka-Opałka te nocne wycieczki gospodarza, ale jako przyjęty w gościnę, nie pytał o nic.

Чепухинского-Вздорного немало интересовали эти ночные экспедиции его хозяина; но живя в гостях, он не расспрашивал ни о чём.

Aż raz, sam Sadełko przemówił do niego w te słowa:

Но однажды сам Объедало заговорил в ним.

— Widzisz waszmość pan przed sobą najnieszczęśliwszego zwierza, jaki kiedykolwiek na czterech łapach po tym świecie chodził! Matka moja była lunatyczką, a ja odziedziczyłem po niej to usposobienie. Com się nie napłacił doktorom, konowałom, owczarzom. Com się nie nabrał proszków, mikstur, balsamów, pigułek! Pół majątku mego na to poszło. Dość będzie, gdy powiem waszmości panu, żem samymi receptami trzy zimy opalał mieszkanie, a choć mrozy ścisnęły siarczyste, było u mnie tak ciepło jak w uchu! No i co waszmość pan powiesz, wszystko to na nic.

— Знаете ли что? Вы видите перед собою самое несчастнейшее существо, которое только ходило по сему свету на четырёх ногах. Моя мать была лунатик, и я унаследовал от неё эту особенность. Если бы вы знали, сколько я переплатил докторам, коновалам, овчарам! Если бы вы знали, сколько мне прописали порошков, микстуры, бальзамов, пилюль! Половина моего состояния ушла на это. Довольно мне будет сказать вам, уважаемый коллега, что одними рецептами в течение трёх лет отапливал своё помещение, и хотя морозы стояли трескучие, у меня было совсем тепло. И что же вы думаете? — Всё ни к чему не привело!

Niech tylko księżyc błyśnie na wschodzie choćby tyle, tycio, już mnie coś pędzi, coś rwie, żeby iść i po dachach chodzić. Próbowałem się już nawet przywiązywać za ogon do kołka, który oto waszmość pan w pośrodku jamy wbity widzisz, ale i to na nic.

«Лишь только луна блеснёт чуть-чуть, — что-то меня гонит, что-то меня толкает, чтобы я шёл и таскался по белому свету. Я уже пробовал привязывать себя вот к этому колышку, который вы видите посередине моей квартиры — и это не помогло.

Jak mną szarpnęło, tak najpiękniejszy kosmyk mojej kity na sznurku u kołka został, a ja się znalazłem za progiem. Patrz, waszmość, proszę! Dotąd noszę ślady tego wypadku!

Лишь только меня дёрнет что-нибудь, как я оставляю самый лучший клок своего хвоста на шнурке у колышка, а сам оказываюсь за порогом. Пожалуйста, обратите внимание, я до сих пор ношу следы подобных случаев.

Powstały nawet plotki, że to psy kowala tak mi część ogona wyszarpały, co oczywiście potwarz jest i oszczerstwo bezwstydne!

Пошли даже сплетни, что будто бы собаки кузнеца так обезобразили мой хвост, — но это, очевидно, клевета и бесстыдная ложь!

I takem już przywykł, tak to chodzenie po księżycu drugą naturą moją się stało, że czy księżyc świeci, czy nie świeci, muszę z jamy precz, jak tylko zmierzchać zacznie.

И я так уже привык к этому, прогулки в лунную ночь так сроднились с моею натурой, что светит ли месяц, не светит ли, — я должен удалятся из своей норы, лишь только начнёт смеркаться.

Owszem, im ciemniej, tym z większą gwałtownością wyrywa mnie z domu ku wsi.

И мало того, чем темней, тем больше тянет меня из дома в деревню.

Czasem noc czarna, że choć oko wykol, a ja, zwierz nieszczęsny, błąkam się, gdzie kurnik, gdzie chlewik.

Иногда стоит такая тёмная ночь, что хоть глаза выколи, а я, несчастнейшее существо, блуждаю около какого-нибудь курятника.

Jedno albowiem tylko gdakanie kokoszy i pianie kogutów, że już o gęganiu gęsi nie wspomnę, uspakaja nieco moje nerwy! Ha! Wola nieba!

И только какое-нибудь кудахтанье курицы или пение петухов (о кагаканье гусей я даже и не упоминаю) до некоторой степени успокаивают мои нервы. Увы! Такова уж моя судьба!»

Tu westchnął tak mocno, że mu się wąsy pod nosem na sztorc podniosły jak wiechy, po czym zaraz na legowisko szedł i zasypiał chrapiąc smaczno, a oblizując się tylko przez sen, od ucha do ucha.

Тут лис вздохнул так сильно, что усы его щетиною поднялись кверху, потом свалился на постель и смачно захрапел, широко облизываясь во сне.

Ale dzisiaj Koszałek-Opałek pełen był niespokojności. I ranek minął, i południe minęło, a lisa nie było w domu.

Но сегодня Чепухинский-Вздорный был преисполнен беспокойства.

Wyjrzał uczony kronikarz raz, wyjrzał drugi raz, ale jak okiem zajrzeć bór tylko szumiał gdzieś z cicha, wysoko, a drzewa tajemniczo gwarzyły z sobą, chwiejąc wierzchołkami. Niżej wiewiórki uganiały się po gałęziach dębów i buków, a jeszcze niżej szeptały paprocie, mchy i borówki pełne czerwonych jagód. Zresztą — cisza.

И утро прошло, и полдень миновал, а лиса всё ещё не было. Выглянул учёный летописец раз, выглянул другой, — кругом, куда глаз хватит, — шумит тихо лес, а деревья таинственно переговариваются друг с другом, качая верхушками. Пониже, по ветвям дубов, скакали белки, а ещё ниже шептались папоротники, мхи и земляничные кустики, осыпанные красными ягодами. Вообще — тишина.

Już i wieczór przybliżać się zaczął, i księżyc błysnął na niebie, a lis nie wracał.

Уже и вечер начал приближаться, и месяц блеснул на небе, а лиса нет как нет.

Podpasał tedy Koszałek-Opałek opończę swoją, wziął kaptur na głowę i żywym niepokojem przejęty, postanowił szukać Sadełka. Poczciwy Krasnoludek przywiązał się bowiem do lisa, o którego zbójeckich sprawkach nie wiedząc, miał go za najzacniejszego zwierza.

Тогда Чепухинский-Вздорный опоясался сверх своей епанчи, надел на голову капюшон и, проникнутый живым беспокойством, решил пойти отыскивать Объедалу. Добрый гном привязался к лису, ничего не знал о его разбойничьих похождениях и считал его добродетельнейшим зверем.

Właśnie nałożył fajeczkę i chciał ją przed wyjściem zapalić, kiedy od strony wąskiego ganku jamy dały się słyszeć ciężkie, czające się kroki. Wyraźnie ktoś szedł od wsi. Ktoś w wielkich i podkutych butach.

И вот, он набил трубочку и хотел, было, перед уходом закурить её, как вдруг, со стороны узкого прохода послышались чьи-то тяжёлые шаги. Было ясно слышно, как кто-то шёл со стороны деревни. Кто-то в больших и подкованных сапогах.

Zadziwił się Koszałek-Opałek i jak stał z fajeczką w zębach, z krzesiwkiem w jednej ręce, a z hubką w drugiej, pilnie nasłuchiwać zaczął.

Изумился Чепухинский-Вздорный и как стоял, так и остановился, с кремнем в одной руке и с трутом в другой, остановился и начал внимательно прислушиваться.

Kroki zbliżały się z każdą chwilą: już były u wejścia do owego ganku.

Шаги приближались с каждою минутой; вот они уже у самого заднего крыльца.

Skoczył Koszałek-Opałek i ucho do ściany przyłożył, gdy wtem najwyraźniej posłyszał gruby głos kowala, którego przy wejściu do wsi, przed niedawnym czasem, na progu kuźni był widział.

Чепухинский-Вздорный приставил ухо к стене, как вдруг услыхал густой голос кузнеца, которого видел недавно на пороге его кузницы.

— Czekajże, niecnoto! — mówił głos. — Nie poradziły ci baby, to ja ci poradzę!…

— Подожди, проклятый! — говорил этот голос. — Бабы не справились с тобою, — так я справлюсь…

Zrobiła się cisza, a Krasnoludkowi serce biło jak młotem. Ucha jednak od ściany nie odejmował i czekał co będzie.

Воцарилась тишина, а у гнома сердце страшно билось. Тем не менее, он не отнимал уха от земли и ждал, что будет.

Wtem zakręciło go coś w nosie tak potężnie, że kichnął raz po raz trzy razy.

Вдруг что-то так страшно ударило его в нос, что он чихнул три раза подряд.

— Aha!… Już cię doszło! Już parskasz! — odezwał się znów gruby głos kowala. — Poczekaj! Będziesz tu zaraz miał więcej tego dobrego!

— Ага!.. Уже дошло. Уже чихает! — послышался вновь густой голос кузнеца. — Подожди! Получишь ещё и не такое угощение.