— Mazulīt, es vēl gribu dzirdēt tevi smejamies…

“꼬마 친구, 네 웃음소리를 다시 듣고 싶구나…”

Bet viņš teica:

그러나 그는 이렇게 말했다.

— Šonakt aprit gads. Mana zvaigzne atradīsies tieši virs tās vietas, kur es pagājušajā gadā nokritu…

“오늘 밤으로 꼭 일 년 됐어. 내 별이 내가 작년 이맘때 내 가 내린 그 장소 바로 위에 오게 될 거야…”

— Mazulīt, tas taču ir tikai ļauns sapnis, šis notikums ar čūsku un tikšanās ar zvaigzni…

“얘야, 그 뱀이니 만날 약속이니 별이니 하는 이야기는 모 두 못된 꿈 아니니…”

Bet viņš neatbildēja uz manu jautājumu.

그러나 그는 내 물음에 답하지 않았다.

Viņš sacīja:
— Būtiskais nav acīm saredzams…

그가 말했다. “중요한 건 눈에 보이지 않아…”

— Protams…

“물론이지…”

— Tas ir tāpat kā ar puķi. Ja tu mīli kādu puķi, kas atrodas uz zvaigznes, tad ir tik jauki naktī raudzīties debesīs. Visas zvaigznes šķiet ziedam.

“꽃도 마찬가지야. 아저씨가 어느 별에 사는 꽃 한 송이를 사랑한다고 치자고. 밤에 하늘만 바라봐도 감미로울 거야. 별마다 꽃이 필 테니.”

— Protams…

“물론이지…”

— Tas ir tāpat kā ar ūdeni. Tas, ko tu man devi dzert, bija kā mūzika, grieztuves un virves dziesma… Vai atceries… tas bija labs…

“물도 마찬가지야. 아저씨가 내게 마시라고 준 물은 음악 같은 것이었어. 도르래랑 밧줄 때문에…기억하지…참 좋았 잖아.”

— Protams…

“그럼…”

— Tu raudzīsies naktī zvaigznēs. Mana zvaigzne ir tik maziņa, ka nevaru to tev pat parādīt. Tā ir labāk. Mana zvaigzne tev būs viena no zvaigznēm. Tad tev patiks raudzīties tanīs visās… Tās visas būs tavas draudzenes. Un pēc tam es tev kaut ko uzdāvināšu…

“밤이면 별들을 바라봐. 내 별은 너무 작아서 어디 있는지 지금 가리킬 수 없어. 그게 더 잘된 거지. 내 별은 아저씨한 텐 여러 별 중 어느 한 별일 거야. 그럼 아저씬 어느 별을 봐 도 돼…별마다 아저씨 친구가 되겠지. 그리고 아저씨에게 선 물 하나 할게…”

Viņš atkal smējās.

그는 다시 웃었다.

— Ai, mazulīt, mazulīt, kā man tīk klausīties tavos smieklos!

“아, 꼬마 친구야, 꼬마 친구야, 그 웃음소리를 듣고 싶구나!”

— Tieši tā būs mana dāvana… tas būs tāpat kā ar ūdeni…

“그게 바로 내 선물이야…물도 그렇고…”

— Kā tas saprotams?

“무슨 말이야?”

— Katram cilvēkam zvaigznes ir savādākas. Ceļiniekam tās norāda ceļu. Citiem tās ir tikai mazas uguntiņas. Zinātniekiem tās ir problēmas. Manam biznesmenim tās bija zelts. Bet visas šīs zvaigznes klusēja. Tev turpretim būs zvaigznes, kādu nav nevienam…

“사람들에겐 별이라고 해서 모두 똑같은 별은 아니지. 여 행자에게 별은 길잡이지. 또 어떤 사람들에겐 그저 작은 불 빛에 지나지 않고. 또 다른 학자들에게는 연구 대상이고. 내 가 만난 사업가에겐 돈이지. 하지만 그런 별들은 모두 말이 없지. 아저씨가 보는 별은 다른 사람들하곤 좀 다를 거야…”

— Kā tas saprotams?

“무슨 뜻이니?”

— Tu naktī raudzīsies zvaigznēs, bet es taču dzīvošu vienā no tām, es taču smiešos vienā no tām un tad tev šķitīs, it kā smietos visas zvaigznes. Tev būs zvaigznes, kas prot smieties!

“아저씨가 밤에 하늘을 바라보게 되면, 내가 그 어느 별에 서 살고 있으니까, 그 어느 별에서 웃고 있으니까. 아저씨에 겐 모든 별이 웃고 있는 것처럼 보일 거야. 아저씬 웃을 줄 아는 별들을 가지게 되는 셈이지!”

Un mazais princis atkal smējās.

그러고는 다시 웃었다.

— Un, kad tu būsi samierinājies (jo cilvēki beigās arvien samierinās), tu būsi laimīgs, ka esi mani pazinis. Tu arvien būsi mans draugs. Tev gribēsies smieties kopā ar mani. Un reizēm tu tāpat atvērsi logu sava prieka pēc…

“그래서 슬픔이 가시면(슬픔은 언젠가 가시게 마련이니까) 나 를 알게 된 것을 기뻐하게 될 거야. 아저씬 언제까지나 친구 로 남을 거야. 나와 함께 웃고 싶어질 거고. 그래서 가끔 괜 히 창문을 열어 놓겠지…그럼 아저씨 친구들은 아저씨가 하 늘을 바라보며 웃는 걸 보고 무척 놀라겠지.

Un tavi draugi ļoti izbrīnīsies, redzot tevi veramies debesīs un smejamies. Tad tu viņiem teiksi: “Jā, zvaigznes arvien liek man smieties!” Un viņi domās, ka tu esi jucis. Es būšu ar tevi muļķīgi pajokojies.

그러면 그들에 게 이렇게 말해 줘. ‘그래. 별들을 보면 언제나 웃게 되지!’ 그들은 아저씨를 미친 사람으로 여기겠지. 난 그럼 아저씨에 게 너무 심한 장난을 친 것 같은데…”

Un viņš atkal smējās.

그러고는 다시 웃었다.

— Tas būs tā, it kā zvaigžņu vietā es tev būtu iedevis veselu kaudzi mazu, smejošu zvārgulīšu…

“별들이 아니라 웃을 줄 아는 작은 방울 무더기를 아저씨 에게 준 셈이 되는 거지…”

Un viņš atkal smējās. Pēc tam kļuva nopietns.

그리고 그는 또 웃었다. 그러더니 곧 진지하게 말했다.

— Šonakt… vai zini… nenāc.

“오늘 밤은…알지…오면 안 돼.”

— Es tevi neatstāšu.

“네 곁을 떠나지 않을 거야.”

— Tev liksies, it kā es būtu slims… it kā es mirtu. Tā tas notiek. Nenāc to skatīties, nav taču vērts.

“난 아파 보일 거야…어쩌면 죽는 것처럼 보일 거야. 늘 그래. 그걸 보러 오지 마. 그럴 필요 없어…”

— Es tevi neatstāšu.

“네 곁을 떠나지 않을 테야.”

Bet mazais princis bija norūpējies,.

그러나 그는 걱정하고 있었다.

— Es tev to saku čūskas dēļ… viņa var tev iekost… Čūskas ir ļaunas. Reizēm viņas kož tikai sava prieka pēc.

“내가 이런 말 하는 건…뱀 때문이야. 뱀이 아저씨를 물면 안 되잖아…뱀은 심술쟁이야. 괜히 물기도 해…”

— Es tevi neatstāšu.

“난 네 곁을 떠나지 않을 거야.”

Pēkšņi viņš nomierinājās.

그러나 무엇인가 그는 안심이 되는 것 같았다.

— Vai tas tiesa, ka čūskām vairs nav indes otram kodienam…

“사실 두 번째 물 땐 독이 없대…”

Tai naktī es neredzēju, kā viņš aizgāja. Viņš bija aizlavījies klusītēm. Kad beidzot viņu panācu, viņš apņēmīgi un ātri soļoja. Viņš tikai noteica:

그날 밤 나는 그가 떠나는 걸 보지 못했다. 소리 없이 사라 져 버린 것이었다. 그를 다시 만나게 됐을 때 그는 잰걸음으 로 매몰차게 걷고 있었다.

— Ā, tas esi tu…

그는 그저 이렇게 말할 뿐이었다. “어! 아저씨 왔네…”

Viņš satvēra mani aiz rokas. Bet vēl arvien raizējās:

그러고는 내 손을 잡았다. 하지만 그는 다시 괴로워했다.

— Nevajadzēja nākt. Tev būs sāpīgi. Izskatīsies tā, it kā es mirtu, bet tā nebūs patiesība…

“아저씨가 잘못한 거야. 마음 아플 텐데. 내가 죽은 듯이 보일 테니. 사실은 그렇지 않은데…”

Es klusēju.

나는 아무 말 하지 않았다.

— Saproti. Tas ir pārāk tālu. Es nevaru aiznest turp ķermeni — tas ir pārāk smags.

“알지. 거긴 너무 멀거든. 이 몸을 가져갈 수 없어. 너무 무겁거든.”

Es klusēju.

나는 아무 말 하지 않았다.

— Tas ir tikpat kā nomest veco čaulu. Tur nav nekā skumja…

“몸이란 벗어 제친 낡은 껍데기 같은 거야. 낡은 껍데기가 슬플 건 없잖아…”

Es klusēju.

나는 아무 말 하지 않았다.

Mazais princis mazliet saduga. Taču vēl joprojām pūlējās iegalvot:

약간 기가 죽은 것 같았다. 하지만 이내 기운을 차렸다.

— Vai zini, tas būs jauki. Es arī raudzīšos zvaigznēs. Visas zvaigznes būs kā akas ar čīkstošu grieztuvi. Visas zvaigznes man dos dzert…

“멋있을 거야. 나도 별들을 바라볼 거야. 별들이란 별은 모두 녹슨 도르래 달린 우물이 될 테니까, 별들이 모두 내게 마실 물을 부어 줄 거야…”

Es klusēju.

나는 아무 말도 하지 않았다.

— Tas būs tik jautri! Tev būs pieci simti miljonu zvārguļu, man būs pieci simti miljonu aku… 

“얼마나 재미있겠어! 아저씬 오억 개의 작은 방울들을 가 지게 되고 난 오억 개의 샘물을 가지게 될 테니…”

Tad arī viņš apklusa, tādēļ, ka raudāja…

그러고는 그도 역시 아무 말이 없었다. 울고 있었으니까…

— Tas ir šeit. Ļauj man paspert vēl soli vienam pašam.

“여기야. 한 발짝만 걷게 내버려 둬.”

Viņš apsēdās, tādēļ ka viņam bija bail.

그러더니 그는 무서웠는지 그 자리에 앉았다.

Viņš vēl piebilda:

그가 다시 말했다.

— Zini… mana puķe… es par viņu atbildu! Un viņa ir tik vārga! Un viņa ir tik naiva! Viņai ir tikai četri niecīgi ērkšķi, lai aizstāvētos pret pasauli…

“아저씨…내 꽃 말인데…나는 그 꽃에 책임이 있어! 더구 나 그 꽃은 몹시도 약해! 몹시도 순진하고, 고작 별것도 아닌 네 개의 가시로 세상과 맞서 몸을 지키려 하고…”

Es arī apsēdos, tādēļ ka nespēju vairs nostāvēt. Mazais princis teica:

나는 더 몸을 가눌 수가 없어 주저앉았다. 그가 말했다.

— Lūk… Tas ir viss…

“자…이제 끝났어…”

Viņš vēl mirkli vilcinājās, tad piecēlās. Paspēra soli. Bet es nespēju pakustēties.

어린 왕자는 좀 더 망설이다 다시 일어섰다. 한 걸음을 내 디뎠다. 나는 움직일 수 없었다.

Pie mazā prinča potītes nozibsnīja dzeltens zibens. Kādu mirkli viņš nekustējās. Viņš pat neiekliedzās. Viņš nokrita mierīgi, kā krīt koks. Nedzirdēja arī troksni, jo viņš nokrita smiltīs.

그의 발목에서 한 줄기 노란빛이 반짝거렸을 뿐이다. 그는 한순간 그대로 서 있었다. 비명을 지르지도 않았다. 그가 서 서히 쓰러졌다, 나무가 쓰러지듯. 모래밭이라 소리도 나지 않았다.

XXVII

ⅩⅩⅦ

Tagad pagājuši jau seši gadi… Es nevienam neesmu stāstījis šo notikumu. Biedri, kas mani atkal ieraudzīja bija ļoti priecīgi, redzēdami mani sveiku un veselu. Man bija skumji, bet viņiem es teicu: “Tas ir nogurums…”

이제는, 물론, 벌써 육년 전 일이 되었다…아직까지 누구 에게도 이 이야기를 꺼낸 적이 없다. 다시 만난 동료들은 내 가 살아 돌아온 걸 매우 기뻐했다. 나는 슬펐으나 그들에겐 그냥 이렇게 말했다.
“피곤해서…”

Pamazām esmu nomierinājies. Tas ir… ne gluži. Bet es droši zinu, ka mazais princis atgriezies uz savas planētas, jo rītausmā es neatradu viņa ķermeni. Tas tomēr nebija sevišķi smags ķermenis. Un man patīk naktī klausīties zvaigznēs. Ir tā, it kā pieci simti miljonu zvārgulīšu…

이제는 슬픔도 조금 가라앉았다. 다시 말해…완전히 가라 앉은 것은 아니라는 말이다. 하지만 나는 어린 왕자가 자기 별로 돌아간 것을 잘 알고 있다. 해가 떴을 때 그의 몸뚱이를 볼 수 없었으니까. 그리 무겁지도 않은 몸뚱이였지…그래서 밤이면 즐겨 별이 들려주는 이야기에 귀 기울인다. 마치 오 억 개의 방울 같은 별들…

Bet kas to būtu domājis. Uzpurnītim, kuru uzdāvināju mazajam princim, biju aizmirsis piezīmēt siksniņu! Viņš nekad nevarēs piesiet jēriņu. Tad es vaicāju sev: “Kas notiek uz viņa planētas? Varbūt jēriņš jau ir apēdis puķi…”

그런데 좀 예기치 못한 일이 벌어졌다! 어린 왕자에게 그 그는 나무가 넘어지듯 살며시 넘어졌다. 려 준 부리망에 가죽 끈 달아 주는 걸 깜박 잊은 것이다! 어 린 왕자가 그걸 양에게 씌어 줄 수는 없었을 것이다. 그래서 나는 생각해 본다. ‘그의 별에 무슨 일이라도 생긴 걸까? 양이 꽃을 먹어 버 렸으려나…’

Reizēm es saku sev: “Protams, ne! Mazais princis katru vakaru apsedz savu puķi ar stikla kupolu, un viņš labi uzrauga jēriņu…” Tad esmu laimīgs. Un visas zvaigznes klusi smejas.

때로는 이렇게 생각해 본다. ‘천만에, 먹지 않았겠지! 어린 왕자는 밤마다 꽃을 유리덮 개 안에 모셔 두고 양을 잘 감시하겠지…’ 그러면 행복해진다. 그리고 별들 모두 다정하게 웃는다.

Reizēm es saku sev: “Dažbrīd mēs esam izklaidīgi, un ar to pietiek! Kādu vakaru mazais princis aizmirsa uzlikt stikla kupolu vai arī jēriņš naktī klusām izlavījās…” Tad visi zvārgulīši pārvēršas asarās!…

때로는 이렇게도 생각한다. ‘어쩌다 방심할 수도 있지. 그럼 끝장나지! 어느 날 저녁 유리덮개를 잊어버리거나 양이 밤중에 소리 없이 빠져나가 거나 하면…’ 그러면 방울들 모두 눈물로 변하는 것이다!…

Tas ir ļoti liels noslēpums. Arī jums, kas mīlat mazo princi, tāpat kā man, nebūt nav vienalga, vai kaut kur izplatījumā jēriņš, kuru mēs nekad neesam redzējuši, ir vai nav apēdis rozi…

이것은 거대한 수수께끼다. 어린 왕자를 사랑하는 여러분 에게나 나에게나. 알 수 없는 어딘가에서 낯선 양 한 마리가 한 떨기 장미를 먹었느냐 먹지 않았느냐에 따라 세상이 온통 변해 버리니…

Paverieties debesīs! Jautājiet: vai jēriņš ir vai nav apēdis puķi? Un jūs redzēsiet, kā viss pārvēršas…

하늘을 보라. “양이 그 꽃을 먹었을까, 먹지 않았을까?” 하고 자신에게 물어보라. 그러면 삼라만상이 얼마나 달라지 는지 알게 되리라…

Un neviens pieaugušais nekad nesapratīs, cik ārkārtīgi svarīgi tas ir!

그런데 그것이 그토록 중요하다는 걸 어른들 누구도 이해 하지 못하리니!

Man šī ainava šķiet pati skaistākā un skumjākā vieta pasaulē. Tas ir tieši tas pats zīmējums, kas iepriekšējā lappusē, bet es to uzzīmēju vēlreiz, lai jūs labi ieskatītos tanī. Šeit mazais princis parādījās uz zemes un pēc tam pazuda.

이 그림은 나에게 있어 이 세상에서 가장 아름답 고도 슬픈 풍경이다. 앞 페이지 풍경과 같은 그림이 지만 여러분에게 제대로 보여 주고자 다시 한 번 그 린 것이다. 어린 왕자가 지상에 나타났다 사라진 곳 이 여기다.

Ielūkojieties vērīgāk, lai jūs droši varētu pazīt šo vietu, ja kādreiz ceļosiet Āfrikā pa tuksnesi. Un, ja jums gadās doties tur garām, es jūs loti lūdzu, nesteidzieties, uzkavējieties mazliet zem šīs zvaigznes!

언제고 당신이 아프리카 사막을 여행할 때, 자신 있게 이 풍경을 알아볼 수 있도록 그림을 유심히 봐 두시길. 그리고 혹시 여기를 지나가게 되면, 부디 서두르지 말고 잠시라도 별 밑에서 기다려 주시길!

Un, ja jums pienāk klāt kāds bērns, ja viņš smejas, ja viņam ir zeltaini mati, ja viņš neatbild, kad to izjautā, tad jūs, protams, nojautīsiet, ka tas ir mazais princis. Tad esiet, lūdzu, tik mīļi un neļaujiet man tik ļoti skumt: atrakstiet man labi ātri, ka viņš ir atgriezies…

그때 한 아이가 여러분에게 다가오면, 그가 웃고 있 고, 머리칼은 금빛이고, 묻는 말에 대답이 없으면 당신은 그의 정체를 알리라. 그러면 내게 친절을 베 풀어 주시길! 날 이토록 슬프게 내버려 두지 마시 고, 바로 편지를 보내 주시길. 어린 왕자가 돌아왔 노라고…

1943

1943