Kazachsko-łotewska dwujęzyczna książka
Бірақ біраз ойланып тұрды да, былай деді:
bet brīdi padomājis, piebilda:
— «Қолға үйрету» деген нені білдіреді?
— Ko nozīmē “pieradināt”?
— Сен жатжерлік екенсің, — деді түлкі. — Бұл жерде не іздеп жүрсің?
— Tu neesi šejienietis, — teica lapsa, — ko tu meklē?
— Адамдарды іздеп жүрмін, — деді Кішкентай ханзада. — «Қолға үйрету» деген нені білдіреді?
— Es meklēju cilvēkus, — atteica mazais princis. — Ko nozīmē “pieradināt”?
— Адамдар, — деді түлкі, — олар мылтық ұстап, аң аулайды. Бұл өте ыңғайсыз нәрсе. Тағы олар тауық өсіреді. Бар жақсылықтары сол. Сен тауық іздеп жүрген жоқсың ба?
— Cilvēkus, — lapsa brīnījās, — viņiem taču ir šautenes, un viņi medī. Tas ir ļoti nepatīkami! Un vēl viņi audzē vistas. Tas ir vienīgais labums. Vai tu meklē vistas?
— Жоқ, деді Кішкентай ханзада, — мен дос іздеп жүрмін. «Қолға үйрету» деген нені білдіреді?
— Nē, — atteica mazais princis. — Es meklēju draugus. Ko nozīmē “pieradināt”?
— Бұл көбінесе ұмытылып кететін нәрсе, — деді түлкі. — Ол дегеніміз «байланыс туғызу…»
— Tas ir pārāk aizmirsts jēdziens, — atbildēja lapsa. — Tas nozīmē “nodibināt ciešas saites”…
— Байланыс туғызу?
— Nodibināt ciešas saites?
— Әрине, — деді түлкі. — Сен мен үшін дүниедегі жүз мыңдаған кішкене балалардың бірісің. Сондықтан да сенің маған керегің жоқ. Ал менің саған түкке де қаажетім жоқ. Мен сен үшін жүз мыңдаған түлкінің бірі ғанамын. Егерде сен мені қолға үйретсең, онда біз бір-бірімізді қажет етеміз. Сен мен үшін бүкіл әлемдегі бір ғана жан болар едің. Мен де сенің жалпақ дүниедегі жалғызың боламын…
— Protams, — sacīja lapsa. — Pagaidām tu manās acīs esi tikai mazs zēns, kas līdzīgs simt tūkstošiem citu. Un tu man neesi vajadzīgs. Bet arī es tev neesmu vajadzīga. Tev es esmu tikai lapsa, kas līdzinās simt tūkstošiem citu lapsu. Bet, ja tu mani pieradināsi, mēs būsim vieni otram vajadzīgi. Tu būsi man vienīgais visā pasaule. Es būšu tev vienīgā visā pasaulē.
— Мен түсіне бастааған сияқтымын, — деді Кішкентай ханзада. Бір гүл бар… меніңше ол менің қолға үйретіп алған сияқты…
— Es sāku saprast, — teica mazais princis. — Ir kāda puķe… man šķiet, ka viņa mani pieradinājusi…
— Әбден мүмкін, — деді түлкі. Жер бетінде неше түрлі нәрселер болып жатады…
— Tas ir iespējams, — atbildēja lapsa. — Uz Zemes viss iespējams…
— Бұл жер бетінде болған жоқ, — деді Кішкентай ханзада.
— Nē, tas nebija uz Zemes, — iebilda mazais princis.
Түлкі таң қалған кейіппен:
Lapsa likās ļoti ieinteresēta:
— Басқа планетада ма?
— Uz kādas citas planētas?
— Иә.
— Jā.
— Ол планетада аңшылар бар ма?
— Vai uz tās planētas ir arī mednieki?
— Жоқ!
— Nē.
— Міне, қызық! Ал тауықтар ше?
— Tas ir interesanti. Un vistas?
— Жоқ.
— Nē.
—Кемшіліксіз нәрсе болмайды, — деді түлкі күрсініп.
— Nekas pasaulē nav pilnīgs, — nopūtās lapsa.
Сәлден соң түлкі сөзін жалғастырды:
Bet tad viņa atgriezās pie aizsāktās domas:
— Менің өмірім бір қалыпты өтуде. Мен тауықтарды аңдимын, адамдар мені аңдиды. Тауықтардың бәрі бірдей. Адамдар да бір-бірінен аумайды. Тіпті ішің пысатын жағдай. Ал егер сен мені қолға үйретсең, менің өмірім күн сәулесіндей нұрланып шыға келер еді. Мен ерекше естілетін басқан қадамыңның сыбдырын өзгелерден ажырата білер едім. Ал өзгелердің тықыры мені жер астындағы ініме тығылуға мәжбүр етеді. Сенің басқан қадамың жанға жайлы әуендей мені інімнен шығауға шақырар еді.
— Mana dzīve ir ļoti vienmuļa. Es medīju vistas, cilvēki medī mani. Visas vistas līdzinās cita citai, un visi cilvēki līdzinās cits citam. Tad nu es mazliet garlaikojos. Bet, ja tu mani pieradināsi, mana dzīve kļūs saules pilna. Es pazīšu soļu troksni, kas atšķirsies no visiem citiem. Pārējie soļi liks man noslēpties zemē, tavējie — kā mūzika aicinās mani ārā no alas.
Енді анаған қара! Сонау жердегі егіндікті көріп тұрсың ба? Мен нан жемеймін. Бидайдың маған керегі шамалы. Егін алқабы маған еш сезім тудырмайды. Міне, бұл көңілсіз жайт. Ал сенің шашың алтындай. Сен мені қолға үйреткеннен кейін қандай керемет болады десеңші! Алтын бидай сені еске алып отыратын болады. Сонда мен бидайды тербеген желдің сыбдырын жақсы көріп кетер едім…
Un tad vēl — skaties! Vai tu redzi tur to kviešu lauku? Es neēdu maizi. Labība man nav vajadzīga. Labības lauks man neko neatgādina. Un tas ir ļoti skumji! Bet tev ir mati zelta krāsā. Tas būs brīnišķīgi, kad tu būsi mani pieradinājis! Kvieši, kas arī ir zeltaini, man atgādinās tevi, un es iemīlēšu vējā šalcošo druvu…
Түлкі сөзін тыйып, Кішкентай ханзадаға ұзақ телміре қарап қалды да:
— Өтінемін, мені қолға үйретші! — деді ол ақырында.
— Қуана-қуана келісер едім, — деп жауап қатты Кішкентай ханзада, — әттең, уақытым аз. Мен жаңа достар тауып, көп нәрселерді танып-білуім керек.
— Адам қолға үйреткен нәрселерін жақсы біледі, — деді түлкі. Адамдар бірдеңе білейін деп талпынбайды, оған тіпті уақыттары жоқ. Олар саудагерлерден дап-дайын заттарды сатып алады. Дайын достар сататын дүкен болмағандықтан, адамдар достарсыз қалды. Егер сен досың болғанын қаласаң, мені қолға үйрет!
— Ол үшін не істеу керек? — деді Кішкентай ханзада.
— Ол үшін сабыр сақтау қажет, — деп жауап берді түлкі. — Алдымен сен менен аздап қашықтау жерде отырасың, мінеки былайша шөптің үстінде. Мен саған көзімнің қиығын саламын, ал сен үн шығарма. Сөз — түсінбестіктің бастамасы. Күн сайын жақынырақ отырып, жылжи түс…
Ертесіне Кішкентай ханзада қайтып келді.
— Негізінде белгілі бір уақытта келгенің дұрыс, — деді түлкі. Мысалы, егер сен түстен кейін сағат төртте келетін болсаң, мен сағат үштен бастап-ақ бақытқа бөленемін. Уақыт жақындаған сайын мен өзімді бақытты сезіне бастаймын. Сағат төртте тіпті асып-сасып, қобалжи түсемін; бақытымның бағасы сонда сонда белгілі болады! Бірақ сен ойыңа келген уақытта келе беретін болсаң, қай уақытты жүрегімді жылылыққа толтыратынымды білмей қаламын… Салтты сақтау керек.
— Салт деген не? — деді Кішкентай ханзада.
— Бұл да бір ұмтылып кететін нәрсе, — деді түлкі. Ол бір күннің басқа күндерге ұқсамайтынын, бір уақыттың басқа уақыттан ерекше екенін білдіреді. Мәселен, менің аңшыларымның бір салты бар. Олар бисенбі күндері ауылдың қыздарымен би билейді. Сондықтан, бейсенбі — тамаша күн! Мен жүзімдікке дейін сейіл құрамын. Егерде аңшылар ойларына келген уақытта билей беретін болса, барлық күн бір-бірінен аумай қалатын еді де, ал мен болсам демалыстан қағылар едім.
Сөйтіп, Кішкентай ханзада түлкіні қолға үйретіп алды. Енді кетер уақыт жақындағанда:
— Ой, мен жылаймын ғой! — деді түлкі.
— Es raudāšu.
— Өзің кінәлісің, — деді Кішкентай ханзада, мен саған еш жаманшылық ойламап едім, алайда сен қолға үйрет деп қоймадың…
— Tā ir tava vaina, — iebilda mazais princis, — es tev nebūt nevēlēju ļaunu, bet tu pati gribēji, lai es tevi pieradinu…
— Иә, әрине, — деді түлкі.
— Protams, — sacīja lapsa.
— Бірақ, сен бәрібір жылайсың ғой! — деді Кішкентай ханзада.
— Bet tu taču raudāsi! — teica mazais princis.
— Әрине! — деді түлкі.
— Bez šaubām, — atteica lapsa.
— Сен бұдан ештеңе ұтпайсың ғой!
— Tad jau tu neko neiegūsti!
— Ұттым! — деді түлкі. Бидайдың түсі жайлы айтқаным есіңде ғой?!
— Es iegūstu gan, — sacīja lapsa, — atceries zeltainos kviešus.
Сосын ол сөзін былай деп сабақтады:
Pēc tam viņa piebilda:
— Қайта барып раушан гүлдерге көз тасташы. Сонда сен өзіңнің гүлің әлемдегі қайталанбас гүл екеніне көзің жетеді. Сен менімен қоштасуға қайта орал, сол кезде саған бір құпия сырды сиға тартамын.
— Ej apraudzīt rozes! Tu sapratīsi, ka tavējā ir vienīgā visā pasaulē. Tu atnāksi no manis ardievoties, un es tev atklāšu kādu noslēpumu.
Кішкентай ханзада раушан гүлдерді көруге қайта оралды.
Mazais princis devās apskatīt rozes.
— Сендер менің раушан гүліме түк те ұқсамайсыңдар, сендер түкке де татымайсыңдар! — деді ол гүлдерге. — Сендерді ешкім қолға үйреткен емес, сендер де ешкімді қолға үйреткен жоқсыңдар. Бұрын менің түлкім де сен сияқты жүрген. Жүз мыңдаған түлкіден оның да айырмашылығы жоқ-ты. Бірақ мен оны дос қылдым, енді ол — жалпақ дүниедегі жалғыздың өзі.
— Jūs nemaz nelīdzināties manai rozei, jūs vēl neesat nekas, — viņš tām teica. — Neviens jūs nav pieradinājis, un arī jūs neesat nevienu pieradinājušas. Jūs esat tādas pašas, kāda bija mana lapsa. Tā bija līdzīga simtiem tūkstošiem citu. Bet es padarīju viņu par savu draugu, un tagad viņa man ir vienīgā visā pasaulē.
Раушан гүлдер ыңғайсызданып қалды.
Un rozes jutās ļoti neērti.
— Сендер сұлусыңдар, бірақ ойсызсыңдар, — деді ол тағы да. — Сендер ол үшін өлімге бас тіге алмайсың. Әрине, менің раушан гүлімді жай бір жүргінші көрсе, сендерге ұқсайды екен деп ойлап қалуы мүмкін. Бірақ ол мен үшін сендердің бәріңнен де қымбат, сондықтан мен оны суарғанмын. Тек сол гүлді ғана шыны қалпақтың астына қойғанмын. Сол себептен оны желге қақтырмай, қоршау орнатқанмын. Сондықтан мен сол гүл үшін ғана құрттарды өлтіргенмін (екі-үшеуін көбелек болу үшін қалдырдым). Сондықтан сол гүлдің ғана шағымына немесе мақатағанына құлақ астым, кейде тымырайып, үндемегеніне де тқздім. Өйткені ол — менің раушан гүлім.
— Jūs esat skaistas, bet tukšas, — vēl viņš tām sacīja. — Jūsu dēļ nevar mirt. Protams, arī mana roze vienkāršam garāmgājējam var likties līdzīga jums. Bet viņa viena pati ir nozīmīgāka par jums visām, jo tieši viņu es laistīju. Tieši viņu es apsedzu ar stikla kupolu. Tieši viņu es aizsargāju no vēja. Tieši viņas dēļ es nogalināju kāpurus (izņemot divus trīs, lai būtu tauriņi). Es klausījos, kā viņa gaudās vai lielījās, es dzirdēju pat to, kā viņa klusēja. Jo viņa ir mana roze.
Сөйдеді де ол түлкіге қайтып оралды.
Tad mazais princis atgriezās pie lapsas.
— Қош бол! — деді ол…
—Ardievu, — viņš teica.
— Қош бол! — деді түлкі. — Мінеки, менің құпиям. Ол өте қарапайым нәрсе: жүректің ғана көзі өткір. Ең маңызды нәрсе көзге көрінбейді.
— Ardievu, — sacīja lapsa. — Lūk, mans noslēpums, tas ir ļoti vienkāršs: īsti mēsredzam tikai ar sirdi. Būtiskais nav acīm saredzams.
— Ең маңызды нәрсе көзге түспейді, — деді қайталап Кішкентай ханзада оны жадына сақтап қалмақшы болып.
— Būtiskais nav acīm saredzams, — atkārtoja mazais princis, lai neaizmirstu.
— Раушан гүлің үшін жұмсаған уақытың оны қымбат ете түседі.
— Tieši tas laiks, ko tu veltīji savai rozei, padara šo rozi tik nozīmīgu.
— Раушан гүлім үшін жұмсаған уақытым… — деп қайталады Кішкентай ханзада, мұны жадына сақтап қалмақшы болғандай.
— Tieši tas laiks, ko es veltīju savai rozei… — atkārtoja mazais princis, lai neaizmirstu.
— Адамдар бұл шындықты ұмытып кеткен, — деді түлкі. — Бірақ, сен оны ұмытпауың керек. Өзің қолға үйреткеніңнің қай-қайсысын болмасын, сен олар үшін әрқашан жауапты боласың. Раушан гүлің үшін жауап бересің…
— Cilvēki ir aizmirsuši šo patiesību, — sacīja lapsa, — bet tev nevajag to aizmirst. Tev vienmēr jābūt atbildīgam par tiem, ko esi pieradinājis. Tev jāatbild par savu rozi…
— Мен раушан гүліме жауаптымын… — деп қайталады Кішкентай ханзада, оны есіне сақтап қалмақ ниетпен.
— Man jāatbild par savu rozi… — atkārtoja mazais princis, lai paturētu atmiņā.
XXII
XXII
— Қайырлы күн! — деді Кішкентай ханзада.
— Labdien, — sacīja mazais princis.
— Қайырлы күн! — деді темір жол бағыттаушысы.
— Labdien, — atņēma pārmijnieks.
— Мұнда не істеп жүрсің? — деді Кішкентай ханзада.
— Ko tu še dari? — vaicāja mazais princis.
— Мен жолаушыларды мың-мыңға бөліп сұрыптаймын, — деді темір жол бағыттаушысы. Оларды бірде оң жаққа, бірде сол жаққа алып кететін пойыздарды жөнелтемін.
— Es šķiroju ceļotājus pa tūkstotim, — sacīja pārmijnieks. — Es nosūtu vilcienus, kas tos aizved gan pa labi, gan pa kreisi.
Сол мезетте күн күркірегендей дүрсілдеп жарқыраған жүрдек пойыз темір жол бағыттаушысының үйшігін дірілдетіп жіберді.
Un dārdēdams garām aizjoņoja kāds apgaismots ātrvilciens, ka pārmijnieka būdiņa nodrebēja vien.
— Өздері тым асығыс қой, — деді Кішкентай ханзада. Олар не іздеп жүр?
— Cik ļoti viņi steidzas, — mazais princis brīnījās. — Ko viņi meklē?
— Оны локомотивті басқаратын адамның өзі де білмейді, — деді бағыттаушы.
— Pat lokomotīves vadītājs to nezina, — atteica pārmijnieks.
Сосын қарама-қарсы бағытқа бет алған екінші бір жүрдек пойыз дүрсілдеп өте шықты.
Un pretējā virzienā aizbrāza otrs apgaismots ātrvilciens.
— Бірден артқа қайтып келе ме? — деді Кішкентай ханзада…
— Vai viņi jau atgriežas? —jautāja mazais princis.
— Бұл басқасы, — деді бағыттаушы. Орын алмасқаны ғой.
— Tie nav tie paši, — sacīja pārmijnieks. — Tā ir maiņa no citurienes.
— Оларға барған жақтары ұнамағаны ма?
— Vai tad tur, kur viņi bija, viņiem klājās slikti?
— Адамның көңілі тұрған жеріне ешқашан толмайды, — деді бағыттаушы.
— Labi ir tur, kur mēs neesam, — atteica pārmijnieks.
Сол-ақ екен, шамы жалтырап үшінші пойыздың дүрсілі пайда болды.
Un aizdārdēja trešais apgaismotais ātrvilciens.
— Бұлар алдыңғы жолаушыларды қуалап бара ма? — деп сұрады Кішкентай ханзада.
— Vai viņi dzenas pakaļ pirmajiem ceļotajiem? — vaicāja mazais princis.
— Олар ешкімді де қуалап бара жатқан жоқ, — деді темір жол бағыттаушысы. — Олар пойызда ұйықтайды немесе жай есінеп отыра береді. Тек балалар ғана терезеге мұрындарын тақап алып, сыртқа қарап отырады.
— Viņi nedzenas pakaļ nekam, — atteica pārmijnieks. — Viņi vagonos vai nu guļ vai žāvājas. Vienīgi bērni piespieduši deguntiņus pie logu rūtīm.
— Тек балалар ғана өздері не іздеп жүргенін біледі, — деді Кішкентай ханзада. — Олар шүберек қуыршаққа бар уақыты мен ықыласын арнайды, сол себептен қуыршақ олар үшін тым маңызды. Ал егер оны оларлан тартып алып қойса, онда балалар жылап қалады…
— Vienīgi bērni zina, ko viņi meklē, — ieteicās mazais princis. — Viņi ziedo savu laiku lupatu lellei, un tā viņiem kļūst ļoti tuva, bet, ja viņiem to atņem, viņi raud…
— Олар бақытты екен, — деді бағыттаушы.
— Viņi ir laimīgi, — noteica pārmijnieks.
XXIII
XXIII
— Қайырлы күн! — деді Кішкентай ханзада.
— Labdien, — sacīja mazais princis.
— Қайырлы күн! — деді саудагер.
— Labdien, — atbildēja tirgotājs.
Бұл саудагерлер шөл қандыратын сиқыр дәрі сататын. Аптасыына бір рет қабылдасаң болғаны, шөл қыспайтын болады.
Viņš tirgojās ar uzlabotām tabletēm, kas remdē slāpes. Ja norij vienu šādu tableti, tad veselu nedēļu nav jādzer.
— Сен мұны неге сатып тұрсың? — деп сұрады Кішкентай ханзада.
— Kādēļ tu tās pārdod? —jautāja mazais princis.
— Уақыт үнемдеу үшін, — деді саудагер. — Сарапшылар жүргізген есептің қорытындысы бойынша аптасына елу үш минут босқа ысырап етіледі екен.
— Tas ir ārkārtīgs laika ietaupījums, — teica tirgotājs. — Eksperti to aprēķinājuši. Mēs ietaupām piecdesmit trīs minūtes nedēļā.
— Сонда ол үнемделген елу үш минутпен не істейді?
— Un ko lai dara šais piecdesmit trīs minūtēs?
— Не істесең де өз еркің…
— Ko katrs vēlas…
«Егер менің бос елу үш минутым болса, — деп ойланып қалды Кішкентай ханзада, — көкке шапшып атқан бұлақтан су ішуге асықпай барушы едім…»
“Ja manā rīcībā būtu piecdesmit trīs minūtes,” mazais princis nodomāja, “es it mierīgi aizstaigātu līdz kādai akai…”
XXIV
ХXIV
Шөл далада апатқа ұшырағала сегіз күн өткен еді. Саудагер туралы оқиғаны суымның соңғы тамшысын ішіп отырып тыңдадым.
Tā bija astotā diena, kopš katastrofas tuksnesī, un klausīdamies stāstu par tirgotāju, es izdzēru pēdējo pilienu no sava ūdens krājuma.
— Иә, — дедім мен Кішкентай ханзадаға, — сенің оқиғаларың өте қызық-ау, бірақ мен ұшағымды әлі жөндеп болмадым, ішер суым да бітті. Егер мен де көкке шапшыған суға қара асықпай бет алсам, өзімді бақытты сезінуші едім!
— Tavas atmiņas, protams, ir jaukas, — teicu mazajam princim, — bet es vēl neesmu salabojis lidmašīnu, man vairs nav ko dzert, un arī es būtu laimīgs, ja varētu mierīgi aizstaigāt līdz kādai akai!
— Менің түлкі досым…, — деп бастап еді…
— Mana draudzene lapsa… — viņš iesāka.
— Менің кішкентайым, қазір түлкі туралы сөз тыңдар шамам жоқ!
— Mīļo zēn, te vairs nav runa par lapsu!
— Неге?
— Kādēļ?
— Өйткені шөлден қатып өлерміз…
— Tādēļ, ka mēs nomirsim aiz slāpēm…
Ол менің айтқанымды ұқпастан, маған былай деп жауап қатты:
Mazais princis nesaprata manu atzinumu un atbildēja:
— Өлу керек болғанның өзінде досың болғаны жақсы ғой. Мен түлкі досым болғанына қуаныштымын…
— Ir labi, ja tev bijis draugs, pat ja tev jāmirst… Es esmu ļoti apmierināts, ka man bijusi draudzene lapsa…
«Ол төнген қауіпті дұрыс бағаламай тұр, — деп ойладым мен. — Оның қарны ешқашан ашқан да, өзі шөлдеген де емес. Аздап күн қыздырса болғаны…»
“Viņš neapjauš briesmas,” es nodomāju. “Viņš nekad nav ne izsalcis, ne izslāpis. Viņam pietiek ar mazumiņu saules…”
Алайда, ол маған қарады да, менің ойыма жауап бергендей:
Bet mazais princis uzlūkoja mani un atbildēja uz manu domu:
— Мен де шөлдедім… Жүр, құдық іздейік…, — деді.
— Arī man slāpst… meklēsim aku…
Ұшы-қиырсыз жапан түзде құдық іздеген миға қонымсыз нәрсе дегендей қолымды торыққан кейіппен сермей салдым. Дегенмен, біз жолға аттанып кеттік.
Noguris atmetu ar roku: nav nekādas jēgas milzīgajā tuksneša plašumā meklēt aku. Tomēr mēs devāmies ceļā.
Ұзақ уақыт бойы үнсіз жүріп келе жатқанда кеш батып, аспанда жұлдыздар жымыңдай бастады. Шөл қысып ыстығым көтеріліп келе жатқандықтан болар, мен жұлдыздарды түсімде көріп тұрғандай болдым. Кішкентай ханзаданың сөздері есімнен шықпай тұрып алды.
Klusēdami gājām vairākas stundas, līdz uznāca nakts un iemirdzējās zvaigznes. Es tās redzēju kā sapnī, jo pārliecīgo slāpju dēļ man bija viegls drudzis. Mazā prinča vārdi atkal un atkal atausa atmiņā.
— Демек, сенің де шөлдегенің ғой? — деп сұрадым одан.
— Tev taču arī slāpst? — es viņam jautāju.
Reklama