Norwegian-Japanese bilingual book
Han ville nok bli glad for ÃĨ se henne, hÃļre hvilken lang vei hun hadde gÃĨtt for hans skyld, og fÃĨ greie pÃĨ hvor bedrÃļvet alle de hjemme hadde vÃĶrt da han ikke kom igjen.
ããã§ããŦãĪãĄãããŦããĢãĶããŠãããŠããéäļãããĶčŠåãããããŦããĢãĶããããĻãããããããŠãããããŠããŪã§ããĐããŠãŦãŋããŠããããŠããã§ãããããĢããŠããããããĶããĶãããããĻãããĐããŠãŦããããķã§ãããã
O, det var en frykt og en glede.
ãūããããããããĻããããããããããąãã§ããã
NÃĨ var de pÃĨ trappen. Der brente en liten lampe pÃĨ et skap. Midt pÃĨ gulvet stod den tamme krÃĨken og dreide hodet til alle sider og betraktet Gerda, som neide slik bestemor hadde lÃĶrt henne.
ããĶãããããĻãēãŦããĻãŊãããã ããŪäļãŦãŪãžããūããããĄãããŠãĐãģãããããŠãŪäļãŦãĪããĶããūããããããĶãããæŋãŪãūãäļãŪãĻãããŦãŊãéĢžããŠããããåĨģãããããããĢãĻãēãŦããčĶãĶįŦãĢãĶããūããããēãŦããŊãã°ãããūããããããĢããããŦããĶããããŦãããããūããã
ÂŦMin forlovede har talt sÃĨ vakkert om dem, min lille frÃļkenÂŧ, sa den tamme krÃĨken. ÂŦDeres vita, som man kaller det, er ogsÃĨ meget rÃļrende! â Vil De ta lampen, sÃĨ skal jeg gÃĨ foran. Her gÃĨr vi den rette vei, for der treffer vi ingen!Âŧ
ããããããããããããããããŪãããŠãããŊãããŠããŪããĻãããããããŧããĶãããūãããããĻãããŪãããããããããããūããããããŠããŪãããŪããããããĻããããããūããŪãŊããããķããããŪãĐããŠãŪã§ãããããããĐãģãããããĄãã ãããããããŠãããūãããããŪãĻããããūãĢãããŦãūãããūããããããã ããŦããããūãããããã
ÂŦJeg synes det kommer noen etter like bak!Âŧ sa Gerda, og det suste forbi henne. Det var som skygger hen langs veggen, hester med flagrende manker og tynne ben, jegergutter, herrer og damer til hest.
ãã ããããããããĄãŪããĻããããĪããĶãããããŠæ°ãããããĻããããĻããŠãŦãããã°ããã ããŦéãĢããĻããŦããēãŦããŊãããūããããããŊãããĶããŋããĩããŋã ããĶããŧãĢãããĻããčķģãããĢãĶããéĶŽã ãŪããããããããããĐã ãŪãéĶŽãŦãŪãĢãããĢãąãŠį·ãŪäššããåĨģãŪäššã ãŪãŪãããããŋããŠããđãŦããĪãĢããããŪãããŦčĶããūããã
ÂŦDet er kun drÃļmmene!Âŧ sa krÃĨken. ÂŦDe kommer og henter det hÃļye herskapets tanker til jakt. Godt er det, sÃĨ kan De bedre betrakte dem i sengen. Men la meg se at hvis De kommer til ÃĶre og verdighet, at De da viser et takknemlig hjerte!Âŧ
ããããŊããŧããŪåĪĒãŠãŪã§ãããããĻããããããããūããããããããŊããããããŪãäļŧäššããĄãŪãããããããããŦãããã ãããĻããĶãããŪã§ãããĪãããŪããããĻãŦãããŠããŊãããĐããŪäļã§ããŪãēãĻããĄãŪãäžãŋãŪãĻããããããŋãããūããããã§ããĐãããããŠããããĢãąãŠčšŦåãŦããŠããŦãŠãĢããŪãĄãããããŦãŠãĢãããããŊããããããŠãããã
ÂŦDet er ikke noe ÃĨ snakke om!Âŧ sa krÃĨken fra skogen.
ããããŊãããūã§ããŠãããĻã ããããããĻãæĢŪãŪãããããããūããã
NÃĨ kom de inn i den fÃļrste salen, den var av rosenrÃļd sateng med kunstige blomster opp langs veggene. Her suste drÃļmmene allerede forbi, men de fÃģr sÃĨ hurtig at Gerda ikke fikk sett det hÃļye herskapet.
ããĶãããããĻãēãŦããĻãŊãäļã°ããŊãããŪåšéãŦãŊããĢãĶãããūããããããŪããđãŦãŊãčąã§ãããĢããã°ãčēãŪãã ãããäļããäļãūã§ããŊããĪããããĶããūããããããĶããããŦãããããŦãããããĢããŪåĪĒãŊããããĻãã§æĨãĶããūããããããūããŊããããããããĶããēãŦããŊãããæŪŋãĻãŪããūãčēīåĐĶäššããĩããæđãããããĐãŊãŋãããĻãã§ããūããã§ããã
Den ene salen ble prektigere enn den andre. Jo, man kunne nok bli forblÃļffet, og nÃĨ var de i sovekammeret.
ãēããūããããēããūãļčĄããŧãĐããŋãĐãĻãŦã§ããĶããūããããã ããããūããŪããĪããããŦããūããĪãã°ããã§ããããããŪããĄããĻããĻãããūãūã§ãŊããĢãĶãããūããã
Loftet her inne lignet en stor palme med blader av glass, kostbart glass, og midt pÃĨ gulvet, i en tykk stilk av gull, hang to senger, og hver sÃĨ ut som liljer:
ãããŪãĶãããããŊãéŦäūĄãŠãŽãĐãđãŪčããēããããåĪ§ããŠãã ããŪæĻãŪãããĄãŦãŠãĢãĶããūããããããĶããļããŪãūããŠããŦãŊããĩããĪãŪãããããæĻãŪãããŦãããéãŪãĩãĻãæąãŦãĪããããĢãĶããĶããĩããĪãĻãããããŪčąãŪãããŦãŋããūããã
Den ene var hvit, i den lÃĨ prinsessen. Den andre var rÃļd, og i den var det at Gerda skulle sÃļke lille Kay. Hun bÃļyde et av de rÃļde bladene til side og da sÃĨ hun en brun nakke. â Ã , det var Kay.
ããŪããããŊãēãĻãĪãŊį―ããĶããããŦãŊįåĨģããããĢãĶããūããããããēãĻãĪãŪãŊčĩĪããĶããããŦãããĢãĶããäššããããēãŦããŪããããŦãĪãĄããã§ãŠããĶãŊãŠããŠããŪã§ãããēãŦããŊčĩĪãčąãģãããēãĻãēããããĢãĻãĐãããĻããããŦæĨããããããģãããčĶããūãããââããããããŊãŦãĪãĄããã§ããã
Hun ropte hans navn ganske hÃļyt, og holdt lampen hen til ham â drÃļmmene suste til hest inn i stuen igjen â han vÃĨknet, dreide hodet og â det var ikke den lille Kay.
ââãēãŦããŊããŦãĪãĄãããŪåãããéŦãããģãūããããĐãģãããŦãĪãĄãããŪãŧããļããã ããūãããâĶâĶåĪĒããūãéĶŽãŦãŪãĢãĶããããããããŪãļããŪäļãļããŊããĢãĶããūãããâĶâĶããŪäššãŊįŪãããūããĶãéĄãããĄããŦãããūããããĻãããããããŊãŦãĪãĄããã§ãŊãŠããĢããŪã§ãã
Prinsen lignet ham kun pÃĨ nakken, men ung og vakker var han. Og fra den hvite liljesengen tittet prinsessen ut og spurte hva det var. Da grÃĨt den lille Gerda og fortalte hele sin historie og alt det krÃĨkene hadde gjort for henne.
ããūãŊįåãĻãŠãĢãããŪäššãŊããã ãããģãããŪãĻãããããŦãĪãĄãããŦãŦãĶããã ãã§ãããã§ãããŪįåãŊããããĶãããĪãããéĄãããĶããūãããįåĨģãŊį―ããããŪčąãĻããŋããããããããįŪããąãĄããããĢãĶčĶãããŠãããããããããŦãããŪããĻããããããŦãŠããūãããããã§ãēãŦããŊæģĢããĶãããūãūã§ãŪããĻãããããããããããŦãĪãããĶãããããĻãŠãĐãããŪãããįåãŦčĐąããūããã
ÂŦDin lille stakkar!Âŧ sa prinsen og prinsessen, og de roste krÃĨkene og sa at de var slett ikke vrede pÃĨ dem, men de skulle allikevel ikke gjÃļre det oftere. Imidlertid skulle de ha en belÃļnning.
ããããŊããūããããããããŦãããĻãįåãĻįåĨģãĻããããūããããããĶãããããããŧããŦãŠããããķãããĄãŊããĢããĶãããããããããĻãããããŊããŠãããäšãĐãĻãããŠããĻãããĶããããŠããĻããĢããããūãããããã§ãããããããĄãŊãããŧããģãããã ãããĻãŦãŠããūããã
ÂŦVil dere fly frittÂŧ, spurte prinsessen, ÂŦeller vil dere ha fast ansettelse som hoffkrÃĨker med alt det som faller av pÃĨ kjÃļkkenet?Âŧ
ãããūãããĄãŊãããããĢãĶãŦãããĻããĻãģãūããĢãĶãããŧãããããããããĻãįåĨģãŊããããūãããããããĻããåŪŪäļãããããŪããããĻããĶãå°æãŪãããūããŊããŠãã§ãããđãããĻãã§ãããããããããĩããŦããĶãããĪãūã§ãããĶããŦããããĻããããããã
Og begge krÃĨkene neide og bad om fast ansettelse. For de tenkte pÃĨ deres alderdom, og sa: ÂŦDet er sÃĨ godt ÃĨ ha noe for den gamle mannÂŧ, som de kalte det.
ããã§ãäšããŪããããŊããããããĶãčŠåããĄãããĻãããĻãĢãĶãããŪããĻãããããããĻãããŊãããĶããŦãããĶããã ããããĻãããããūããããããĶã
ãã ãããããĢãĶããūããããŦããããļããĢãĶããūããŠããããŦããããããŪã§ããããūããããĻããããūããã
Og prinsen stod opp av sin seng og lot Gerda sove i den, og mere kunne han ikke gjÃļre.
įåãŊããŪãĻãããããããåšãĶããēãŦãããããŦããããããķããŊããããŠãããããĻãŊããūããã§ããã
Hun foldet sine smÃĨ hender og tenkte: ÂŦSÃĨ gode mennesker og dyr erÂŧ, og sÃĨ lukket hun sine Ãļyne og sov sÃĨ velsignet.
ãēãŦããŊãĄãããŠæãããã§ãããūãããŠããĻããããäššãããããããããĄã ãããããĻãããããūããããããããįŪããĪãķãĢãĶãããããããããūããã
Alle drÃļmmene kom igjen flyvende inn, og da sÃĨ de ut som Guds engler, og de trakk en liten kjelke, og pÃĨ den satt Kay og nikket. Men det hele var kun drÃļmmeri, og derfor var det ogsÃĨ borte igjen sÃĨ snart hun vÃĨknet.
ãããĻããūãåĪĒãããĢãĶããĶããããĐãŊåĪĐä―ŋãŪãããŠäššããĄããäļã ããŪããããēããĶããūãããããŪäļãŦãŊããŦãĪãĄãããæãūããããĶããūããããããĐãããããŊãã ãŪåĪĒã ãĢããŪã§ãįŪãããūããĻãããĢãããããĶããūããūããã
Neste dag ble hun kledd opp fra topp til tÃĨ i silke og flÃļyel. Hun fikk tilbud om ÃĨ bli pÃĨ slottet og ha gode dager, men hun bad bare om ÃĨ fÃĨ en liten vogn med en hest for, og et par smÃĨ stÃļvler, sÃĨ ville hun igjen kjÃļre ut i den vide verden og finne Kay.
ãããæĨãŦãŠããĻããēãŦããŊãããūãããčķģãŪãããūã§ãįĩđããģãããĐãŪįįĐã§ãĪãĪãūããūããããããĶããŪãūãūãåãŦãĻãĐãūãĢãĶããĶãããŪããããããããŦãĻããããããūãããã§ãããēãŦããŊãã ããĄãããŠéĶŽčŧãĻãããããēãããūãĻããĄãããŠäļãããŪé·ããĪãããã ããĻãããããūããĻããããūãããããã§ããããĄãĐããēããäļįãļããŦãĪãĄãããããããŦåšãĶãããããŪã§ãã
Og hun fikk bÃĨde stÃļvler og muffe. Hun ble sÃĨ nydelig kledd pÃĨ, og da hun ville avsted, hold de ved dÃļren en ny karÃĐt av rent gull. Prinsen og prinsessens vÃĨpen lyste fra den som en stjerne. Kusk, tjenere og forridere, for det var ogsÃĨ forridere, satt kledd i gullkroner.
ããĶããēãŦããŊé·ããĪã°ããã§ãŠããããããūã§ãããĢãĶãããĢãąããĻæ ãŪããããã§ããūãããããããã§ãããããĻãããĻããŦããããããŦãŊããã ãéãŪãããããéĶŽčŧãäļã ããĻãūããūãããįåãĻįåĨģãŪįīįŦ ãããããããæãŪãããŦãēããĢãĶãĪããĶããūããããããããããđãĢãĻããããããã°ãããââããã§ãããããã°ãããūã§ãââéãŪå ãããããããķãĢãĶãŠããã§ããūããã
Prinsen og prinsessen hjalp henne selv inn i vognen og Ãļnsket henne all lykke.
įåãĻįåĨģãŊããããķãã§ããēãŦããããããĶéĶŽčŧãŦãŪããããķããŦããĢãĶãããããŦããĢããããūããã
SkogkrÃĨken, som nÃĨ hadde blitt gift, fulgte med de fÃļrste tre milene. Den satt ved siden av henne, for den kunne ikke tÃĨle ÃĨ kjÃļre baklengs. Den andre krÃĨken stod i porten og slo med vingene, den fulgte ikke etter fordi den led av hodepine, siden den hadde fÃĨtt fast ansettelse og for meget ÃĨ spise.
ããããūãŊããĢãããããūããæĢŪãŪãããããäļããĪãŦãããūã§ããŋããããŦãĪããĶããūãããããŪããããŊãããããããŦãŪãĢãĶããããŠããĻãããŪã§ããēãŦããŪãã°ãŦãããĢãĶããūããããããŪãŧããŪããããŊãįū―æ đãã°ãã°ããããŠãããéãŪãĻãããŦãĻãūãĢãĶããūããããããĢãĶãããŠããããŊãããããããĢãĻããĶããĨãĻãã§ããããããŦããđããŪãããã ããããããēãĐãé įããĪããããĶããããã§ãã
Inni var karÃĐten fÃīret med sukkerkringler, og i setet var det frukter og peppernÃļtter.
ããŪéĶŽčŧãŪããĄãããŊãããĻãããđãąããã§ã§ããĶããĶããããããããĻãããŊããã ããŪãããããŋãŪãŊããĢãããããããģã§ã§ããĶããūããã
ÂŦFarvel! Farvel!Âŧ ropte prinsen og prinsessen, og den lille Gerda grÃĨt, og krÃĨken grÃĨt. â Slik gikk de fÃļrste milene. Da sa ogsÃĨ krÃĨken farvel, og det var den tyngste avskjeden.
ããããŠãããããŠããããĻãįåãĻįåĨģããããģãūããããããĻãēãŦããŊæģĢãã ããūãããââãããããūãæģĢããūãããââããĶãéĶŽčŧãäļããĪãŦå ãŪãĻãããūã§ãããĻãããããĐãŊããããããããŠãããããūãããããŪäļãŠãããŠãããããã§ããã
Den flÃļy opp i et tre og slo med sine sorte vinger sÃĨ lenge den kunne se vognen, som strÃĨlte som det klare solskinn.
ããããŊãããŪæĻãŪäļãŦãĻãģãããĢãĶãéĶŽčŧãããããčĶããŠããŠããūã§ãéŧããĪã°ãããã°ãã°ãããĢãĶããūãããéĶŽčŧãŊãæĨããūãŪãããŦãããããŠããããĐããūã§ããŊãããĪãĨããūããã
Femte historie. Den lille rÃļverpiken.
įŽŽäšãŪãčĐąããããŊããŪãããã
De kjÃļrte gjennom den mÃļrke skogen, men karÃĐten skinte som et bluss, det skar rÃļverne i Ãļynene, det kunne de ikke tÃĨle.
ããããããēãŦããŪãŠããūãŊããããæĢŪãŪäļãéãĢãĶãããūããããĻããããéĶŽčŧãŪå ãŊããããūãĪãŪãããŦãĄããĄãããĶããūããã
ÂŦDet er gull! Det er gull!Âŧ ropte de, styrtet frem og tok fatt i hestene, slo de smÃĨ jockeyene, kuskene og tjenerne i hjel, og trakk nÃĨ den lille Gerda ut av vognen.
ãããããããŊããĐããŪįŪãŦãĻãūãĢãĶãããūãããŠããŠããããūããã
ããããéããã ããéã ããããĻããããŊãããĄãŊãããã§ãããĄãĐãŦãĻãģã ããĶããūãããéĶŽãããããĶãããããããđãĢãĻãããããããã°ãããūã§ããããĶããēãŦããéĶŽčŧãããēãããããããūããã
ÂŦHun er fÃīret, hun er nydelig, hun er fetet med nÃļttekjerner!Âŧ sa den gamle rÃļverkjerringen, som hadde et langt, stritt skjegg, og Ãļyenbryn som hang henne ned over Ãļynene.
ãããããããããããĩãĻãĢãĶããããããããããã ãããããĢãĻãåđīäļãããŋãŪåŪãŋã°ããããđãĶãããŪã ãããããĻããããŊãã°ã°ããããūãããåĨģãŪãããŦããŠãããããããēãããŊãããĶããūããããįŪãŪäļãūã§ãããããĢãã°ãããã§ããã
ÂŦDet sÃĨ godt som et lite fettlam! NÃĨ, sÃĨ hun skal smake!Âŧ og sÃĨ trakk hun ut sin blanke kniv, og den skinte sÃĨ at det var fryktelig.
ããŠãŦããããĢãããããķããŪãŪãĢããããēãĪããĻãããĻããã ããããããđããããĐããŠåģãããããŠãã
ããããĢãĶãã°ããããŊããīããīãããããĪããããĄã ããūããããããããŦãēããĢãĶãããŋãŪããããĻããĢãããããūããã
ÂŦAu!Âŧ sa kjerringen i det samme, hun ble bitt i Ãļret av sin egen lille datter som hang pÃĨ hennes rygg, og var sÃĨ vill og uvÃļren sÃĨ det var en lyst. ÂŦDin gremme unge!Âŧ sa moren og fikk ikke tid til ÃĨ drepe Gerda.
ããããã ããŪãĻãããã°ããããŊããããããūãããããŪåĨģãŪããŠããŦãķããããĢãĶããããããããããŠãŦãããããžããŠã ã ãĢåã§ãããããããĢãĶããããŠããæŊčĶŠãŪčģãããã ãŪã§ãã
ãããŪããūãããŠãŦãããããããĻãæŊčĶŠãŊãããģãūããããããã§ããēãŦãããããããŊãŠãããããããūããã
ÂŦHun skal leke med meg!Âŧ sa den lille rÃļverpiken. ÂŦHun skal gi meg sin muffe, og sin vakre kjole, og sove hos meg i min seng!Âŧ Og sÃĨ bet hun igjen sÃĨ rÃļverkjerringen hoppet i vÃĶret og dreide seg rundt. Og alle rÃļverne lo, og sa: ÂŦSe hvordan hun danser med sin unge!Âŧ
ãããŪåãŊãããããĻããĢãããŦãããķãŪã ããããĻããããŊããŪãããããŊããããūããã
ãããŪåãŊãããããããããŠįįĐãããããŦãããĶãæĐãŦãŊããĢãããŦãããŪã ããã
ããããĢãĶãããŪåĨģãŪåãŊãããããĄãĐãæŊčĶŠãŪčģããããããŦããŋãūãããããã§ãã°ããããŊãĻãģãããĢãĶããããããūããããūããããããŊããĐããŊããŋããŠãããĢãĶã
ãčĶããã°ã°ããããããĻããĢãããŦããĐãĢãĶããããããããĻããããūããã
ÂŦJeg vil inn i karÃĐten!Âŧ sa den lille rÃļverpiken, og hun mÃĨtte og ville ha sin vilje, for hun var sÃĨ forkjÃļlet og sÃĨ stiv.
ãéĶŽčŧãŪäļãļãŊããĢãĶãŋããããããĻããããŊããŪãããããŊãããūãããããŪããããŊããããąããŦãã ãĢãĶãããūããŦããããããĢãąãã§ããããããŠãã§ãããããĻãããããĻãããŠããã°ãæ°ãããŋãūããã§ããã
Hun og Gerda satt seg inn i den, og sÃĨ kjÃļrte de over stubb og torn, dypere inn i skogen. Den lille rÃļverpiken var like stor som Gerda, men sterkere, mere bredskuldret, og mÃļrk i huden. Ãynene var ganske sorte, de sÃĨ nesten bedrÃļvet ut. Hun tok den lille Gerda om livet, og sa:
ããã§ããēãŦããĻãĩããéĶŽčŧãŦãŪãããã§ãããããķããįģãŪã§ãĶããäļãéãĢãĶãæãŪãããļããĩãããŊããĢãĶãããūããããããŊããŪãããããŊããĄãããĐãēãŦãããããŪåĪ§ããã§ããããããĢãĻãããĪããã§ãčĐãĪããããĢããããĶããūããããĐãéŧããããŊã ãããĶãããŪįŪãŊãūãĢéŧã§ããŠãã ãããŠããããŦčĶããūãããåĨģãŪåãŊããēãŦããŪãããŪãūãããŦæããããĶã
ÂŦDe skal ikke drepe deg sÃĨ lenge jeg ikke blir vred pÃĨ deg! Du er antageligvis en prinsesse?Âŧ
ãããããããūããĻãããããŠãããĄãŊããããŠããĪããŦãããūãããããããããŠãããĻããããūããŊãĐãããŪįåĨģãããŠããĶãããĻããããūããã
ÂŦNeiÂŧ, sa lille Gerda, og fortalte henne alt det hun hadde opplevd, og hvor meget hun holdt av lille Kay.
ãããããããããŊįåĨģã§ãŊãããūãããããĻããēãŦããŊããããĶãããūãūã§ãŦããĢãã§ãããĻããããķãããĐããŠãŦããããŠãŦãĪãĄãããŪããĻãæãĢãĶãããããĻããããĻãŠããčĐąããūããã
RÃļverpiken sÃĨ ganske sÃĨ alvorlig pÃĨ henne, nikket litt med hodet, og sa: ÂŦDe skal ikke drepe deg, selv om jeg ennÃĨ skulle bli vred pÃĨ deg, da skal jeg nok gjÃļre det selv!Âŧ Og sÃĨ tÃļrket hun Gerdas Ãļyne, og puttet sÃĨ begge sine hender inn i den vakre muffen som var sÃĨ blÃļt og sÃĨ varm.
ãããŊããŪããããŊããããããĻãēãŦããčĶãĶããããããŠãããŠããã
ãããããŊãããūããĻããããããĢãĶãããŪããĪããŦãããūãããããããããŠããããããŠããããŠããããããããķãã§ããūããããããĶããūãããããĻããããūããã
ããããããããŊããēãŦããŪįŪããĩããĶãããäļĄæãããĪãããããããŦãĪããĶãŋãūãããããããŊãããļãããĩãĢããããĶãããããã§ããã
NÃĨ stoppet karÃĐten opp. De var midt inne pÃĨ gÃĨrden til et rÃļverslott. Det var revnet fra Ãļverst til nederst, ravner og krÃĨker flÃļy ut av de ÃĨpne hullene, og de store bikkjene, som hver sÃĨ ut til ÃĨ kunne sluke et menneske, hoppet hÃļyt i vÃĶret, men de gjÃļdde ikke, for det var forbudt.
ãããéĶŽčŧãŊãĻãūããūããããããŊãããŊããŪãããããåãŪãēãåšã§ãããããŪåąąåĄãããããŊãäļããäļãūã§ãēãģã ããã§ãããããŪãããããįŪãããåĪ§ãããå°ãããããĻãģãūããĢãĶããūãããåĪ§ããŠããŦããã°ãããããĶããūããããŦãããã§ãããĢãĶããūããããŠãããã§ãéŦããĻãģããããūãããã§ããããĢããĶãŧããūããã§ããããŧããããĻãŊãĻããããĶããĢãããã§ãã
I den store, gamle, sotete salen brente en stor ild midt pÃĨ stengulvet. RÃļken trakk hen under loftet og mÃĨtte selv finne en vei ut. En stor bryggekjele kokte med suppe, og bÃĨde harer og kaniner vendtes pÃĨ spidd.
åĪ§ããŠãį ĪãããããēããūãŦãŊãį ãããããããĶããĶãããįŦããčĩĪãããĻįģã ããŋãŪããäļã§ãããĶããūãããį ãŊãĶãããããŪäļãŦããĄãūããĢãĶããĐããããĻããŠãã§ãĶãããūãããåĪ§ããŠããŠãđãŦãŊããđãžãããŦãããĢãĶãåĪ§ãããå°ãããããããķããããŦãããĶãããããĶããūããã
ÂŦDu skal sove med meg i natt her hos alle mine smÃĨdyr!Âŧ sa rÃļverpiken. De fikk ÃĨ spise og drikke, og gikk sÃĨ hen i et hjÃļrne hvor det lÃĨ halm og tepper.
ãããūããŊãããåĪãŊããããããããããŪãĄãããŠãĐããķãĪãĻããĢãããŦãããŪããããĻããããŊããŪããããããããūããã
ãĩãããŊããđããŪãĻããŪãŋããŪãããããĻãããããããããŪããããĶããããļããŪããŋãŪãŧããļčĄããūããã
Ovenover, pÃĨ lekter og pinner, satt nesten hundre duer som alle syntes ÃĨ sove, men dreide seg dog litt da smÃĨpikene kom.
ããŪäļãŦãŊãįūãąããããããĢãĻãããããŪãŊãĻãããããĢããããŦãæĻæšããããããĻãūãæĻãŦãĻãūãĢãĶããūãããããĩãããŪåĨģãŪåããããĻããŦãŊããĄããĢãĻããĄãããããūããã
ÂŦDet er alle sammen mine!Âŧ sa den lille rÃļverpiken, og grep raskt fatt i en av de nÃĶrmeste, holdt den ved benene og rystet den slik at den slo med vingene.
ããŋããŠãããŪãŊãĻãããããŪããŪãŠãŪããããĻããããŊããŪãããããŊããĢãĶããĶã°ããããĶãĒããŦããäļãããĪããūããĶãčķģããããķãĢããŪã§ããŊãĻãŊãįū―æ đãã°ãã°ããããūããã
ÂŦKyss den!Âŧ ropte hun, og basket med den i ansiktet pÃĨ Gerda.
ãããĢã·ãããĶãããããããĻãããĢãĶããããŊããŪãããããŊããããããēãŦããŪéĄãŦãŠããĪããūããã
ÂŦDer sitter skogsslynglene!Âŧ fortsatte hun, og viste bak en mengde stenger som var slÃĨtt i et hull i muren hÃļyt oppe.
ãããããŦãĻãūãĢãĶãããŪããæĢŪãŪãã°ãããŪããããĻãããŪããããŊãããđãŦãããããŠãŦãããĄããūãããĻãūãæĻããããģãããŠããããūãčĐąããĪãĨããūããã
ÂŦDet er skogsslynglene, de to! De flyr straks vekk om man ikke har dem ordentlig lÃĨst. Og her stÃĨr min gamle kjÃĶreste BÃĶ!Âŧ Og hun trakk et reinsdyr ved hornet, som hadde en blank kobberring om halsen og var bundet.
ããããŊäšããĻãæĢŪãŪãã°ãããŪããããĢããããĻããããĶãããŠããĻããããŦããĶããĢãĶããūããŪããããŦãããŪããæããããĻãã ãĄãŪããžãããããããĢãĶãåĨģãŪåãŊããīããīããŋããããé ãĐããŪããģãããŊãããūãūãĪãŠãããĶãããäļãīããŪãĻãŠãããããĪãŪãããĢãĶãēãã ããūããã
ÂŦHam mÃĨ vi ogsÃĨ ha i klemme, ellers springer han ogsÃĨ fra oss. Hver eneste aften kiler jeg ham pÃĨ halsen med min skarpe kniv, det er han sÃĨ redd for!Âŧ
ãããããããĢãããĪãŠãã§ãããŠããĻããŦããĶããĢãĶããūããŪãã ãããããããŊãããūãæĐãããããããĪãã§ãããģãŪãĻãããããããĢãĶãããã ãããããĻããããŊãģãĢãããããĢãããããããŠããã
Og den lille piken trakk en lang kniv ut av en sprekke i muren, og lot den gli over reinsdyrets hals. Det stakkars dyr slo ut med benene, og rÃļverpiken lo, og trakk sÃĨ Gerda med ned i sengen.
ãããããŠãããåĨģãŪåãŊããđãŪããããŪãĻããããããŠããããĪãããĻãã ããĶãããããĻãŠãããŪããģãŦããĶãĶããããããŠã§ãūãããããããããŦãããŪãããŪãŊãčķģããĐããĐãããĢãĶãčĶããããūãããããããŊããããããããŦãããĢãĶããããŠããēãŦãããĪããĶãããĐããŦčĄããūããã
ÂŦSkal du ha med kniven nÃĨr du skal sove?Âŧ spurte Gerda, og sÃĨ litt redd pÃĨ den.
ãããŠããŊããĶããããã ãããĪãããŊãŠããŠããŪãããĻããēãŦããŊãããŋãããããŦãããããŋãūããã
ÂŦJeg sover alltid med kniv!Âŧ sa den lille rÃļverpiken. ÂŦMan vet aldri hva som kan komme. Men fortell meg nÃĨ igjen det du fortalte fÃļr om lille Kay, og hvorfor du har gÃĨtt ut i den vide verden.Âŧ
ããããããããĢãĄã ãããĪããããĢãĶããããããĻããããŊããŪãããããŊããããūãããããŠãŦããŊããūããããããŠããããããããããããããĄãĐãŦãĪãĄãããĢãĶåãŪčĐąãããĶãããŠããããããããĐãããĶããŪãēããäļįãŦãããĶããŠãã§ãĶãããŪããããŪãããčĐąããĶãããŠãããã
Og Gerda fortalte forfra, og skogduene kurret der oppe i buret, de andre duene sov.
ããã§ããēãŦããŊãŊããããããããããããããūãããæĢŪãŪãŊãĻããé ãŪäļãŪãããŪäļã§ããããããĢãĶããūããããŧããŪãŊãĻãŊãããĢãĶããūããã
Den lille rÃļverpiken la sin arm om Gerdas hals, holdt kniven i den andre hÃĨnden, og sov sÃĨ man kunne hÃļre det. Men Gerda kunne slett ikke lukke sine Ãļyne, hun visste ikke om hun skulle leve eller dÃļ.
ãããŊããŪãããããŊãããæããēãŦããŪããģãŦãããĶãããæãŦãŊããĪããããĢããūãūãåĪ§ããģãããããĶããĶããūããūããããããĐãããēãŦããŊãįŪããĪãķãããĻãã§ããūããã§ããããēãŦããŊãããĢãããããķããŊįãããĶãããããŪããããããããŪãããūãã§ããããūããã§ããã
RÃļverne satt rundt om ilden, sang og drakk, og rÃļverkjerringen slo kolbÃļtter.
ããįŦãŪãããããããã§ããããŊãããĄãŊããé ããŪãã ããæããããĢããããĶããūãããããŪãŠãã§ãã°ãããããĻããžããããūããã
O! Det var ganske forferdelig for den lille piken ÃĨ se pÃĨ.
ãĄãããŠåĨģãŪåãŦãĻãĢãĶãŊãããŪããããūãčĶãã ãã§ããããããĻã§ããã
Da sa skogduene: ÂŦKurr, kurr! Vi har sett den lille Kay. En hvit hÃļne bar hans kjelke, han satt i Snedronningens vogn som fÃģr lavt hen over skogen da vi lÃĨ i rede. Hun blÃĨste pÃĨ oss unger, og alle dÃļde de, utenom vi to. Kurr! Kurr!Âŧ
ããŪãĻããæĢŪãŪãŊãĻãããããããūããã
ããããããããããããĄããŦãĪãĄãããčĶãūããããäļããŪį―ããããĐããããŦãĪãĄãããŪããããŊããã§ããūããããŦãĪãĄãããŊéŠãŪåĨģįãŪãããŦãŪãĢãĶããããããĄããå·ĢãŦããĶãããĻãæĢŪãŪããäļãéãĢãĶããĢããŪã§ãããéŠãŪåĨģįãŊããããããĄåã°ãĻãŦããĪãããããããĩããããĶãããããĶããūããūãããããããĢããŪãŊããããããĄäšãã ããããããããã
ÂŦHva sier dere der oppe?Âŧ ropte Gerda. ÂŦHvor reiste Snedronningen hen? Vet dere noe om det?Âŧ
ããūãããŠãŦãããã§ããĢãĶããŪãããĻããēãŦããããĪãåĪ§ããŠãããããūããããããŪéŠãŪåĨģįããūãŊããĐããļããĢããŪã§ãããããããŪãããŪããĻããŠãŦãããĢãĶããĶãããããĶããã
ÂŦHun reiste saktens til Lappland, for der er det alltid sne og is! SpÃļr bare reinsdyret, som stÃĨr bundet i repet.Âŧ
ãããķãããĐãããĐãģããŪãŧããļããĢããŪã§ããããããããŦãŊãåđīäļãæ°·ãéŠããããūããããããūãããĪãŠãããĶããããĻãŠãããŦããããĶããããŠãããã
ÂŦDer er det is og sne, det er velsignet og godt!Âŧ sa reinsdyret. ÂŦDer hopper man fritt om i de store skinnende dalene! Der har Snedronningen sitt sommertelt, men hennes faste slott er oppe mot Nordpolen, pÃĨ den Ãļyen som kalles Spitsberg!Âŧ
ãããĻããĻãŠããããēããĻãĢãĶãããããŦãŊåđīäļãæ°·ãéŠãããĢãĶããããŊãã°ããããŋããĻãŠããŪã§ãããããĻãããūããã
ãããã§ãŊåĪ§ããŠãããããå
ãč°·ãūããčŠįąãŦãŊãããūããããĻãã§ããūãããéŠãŪåĨģįãŊããããŦåĪãŪããģããããĢãĶããūããã§ãåĨģįãŪããĢãąãŠæŽåãŧãããããŊãããĢãĻåæĨĩãŪãŧããŪããđãããããŦãēãģãĻããåģķãŪäļãŦãããŪã§ããã
ÂŦÃ , Kay, lille Kay!Âŧ sukket Gerda.
ãããããŦãĪãĄãããŊããããŠãŦãĪãĄãããŊãããĻããēãŦããŊããããããĪããūããã
ÂŦNÃĨ skal du ligge stilleÂŧ, sa rÃļverpiken, ÂŦellers fÃĨr du kniven opp i magen!Âŧ
ãããããŦããŠããããŠããĻãããĪããããã ãŦãĪãããããããĻããããŊããŪããããããããūããã
Om morgenen fortale Gerda henne alt det skogduene hadde sagt, og den lille rÃļverpiken sÃĨ ganske alvorlig ut, men nikket med hodet, og sa: ÂŦDet er det samme! Det er det samme. â Vet du hvor Lappland er?Âŧ spurte hun reinsdyret.
ãããŦãŠãĢãĶããēãŦããŊãæĢŪãŪãŊãĻãčĐąããããĻããããĢãããããŊããŪãããããŦčĐąããūããããããĻããããŊããããããūãããŦãŠãĢãĶãããŠãããŠããã
ããūããããããĐãĢãĄãŦããĶãããŠãããĻã ãããĻããããūããããããĶããããūãããĐãããĐãģããĢãĶããĐããŦãããŪãããĢãĶããŪãããããĻãããããŊããĻãŠãããŦããããūããã
ÂŦHvem skulle vite det bedre enn jeg?Âŧ sa dyret, og Ãļynene lÃļp i hodet pÃĨ det. ÂŦDer er jeg fÃļdt og bÃĨret, der har jeg sprunget pÃĨ snemarken!Âŧ
ãããããŧãĐããããããããĢãĶããããŪãããããūãããããããĻãįŪãããããããŠããããĻãŠãããããããūããããããããŊããã§įãūããĶããã ãĢããŪã§ããããããŊããã§ãéŠãŪéåãããŊãããūããĢãĶããūãããã
ÂŦHÃļr!Âŧ sa rÃļverpiken til Gerda. ÂŦDu ser at alle vÃĨre mannfolk er borte, men mutter er her ennÃĨ, og hun blir. Men utover morgenstunden drikker hun av den store flasken, og tar seg sÃĨ en liten lur ovenpÃĨ â da skal jeg gjÃļre noe for deg!Âŧ
ããããããŋããŠã§ãããĶããĢãĶããūãã ãããããĢãããã ããããĄãŦãããããĢããããŊãããĢãĻããĄãŦãŪããĢãĶãããŪããã§ãããēããĄãããŠããĻãåĪ§ããŠãģããããé ããŪãã§ãããããŪããã ããēãããããããããŪãĻããããūããŦããããĻãããĶããããããããĻããããŊããŪãããããŊãēãŦããŦãããūããã
NÃĨ hoppet hun ut av sengen, fÃģr hen om halsen pÃĨ moderen, trakk henne i munnskjegget, og sa: ÂŦMin egen sÃļte geitebukk, god morgen!Âŧ
ããããåĨģãŪåãŊããąããĻãããĐããããŊããããĶãããĢããããŪããģãŪãūãããŦããããĪããĶãããĢããããŪãēãããēãĢãąããŠããããããããūããã
ããããããããããããããŊããããããūããã
Og moren knipset henne under nesen sÃĨ den ble rÃļd og blÃĨ, men det var alt sammen av bare kjÃĶrlighet.
ãããĻãããĢããããŊãåĨģãŪåãŪãŊãŠãčĩĪããŠãĢããįīŦčēãããããããŦãŠãĢãããããūã§ãããģã§ãŊãããūãããã§ããããŊããããããĶããūããŠãåŋããããããĻã§ããã
Da nÃĨ moderen hadde drukket av sin flaske og fikk seg en liten lur, gikk rÃļverpiken hen til reinsdyret, og sa: ÂŦJeg kunne ha besynderlig lyst til ÃĨ kile deg ennÃĨ mange ganger med den skarpe kniven, for da er du sÃĨ morsom, men det er det samme. Jeg skal lÃļsne din snor og hjelpe deg utenfor, slik at du kan lÃļpe til Lappland, men du skal ta benene med deg, og bringe for meg denne lille piken til Snedronningens slott hvor hennes lekebror er.
ããĢããããããģããŪãé
ããŪãã§ãããĶããūãĢããĻãããããŊããŪãããããŊããĻãŠãããŪãĻãããļããĢãĶããããããūããã
ãããããŊããĢãĻããŠããđããããŠããđãããããĪãã§ããūãããããããĢãĶãããããŪã ããã ãĢãĶããããķããããããã ããŪãã§ããããããããããããããūãããĐãããĐãģããļčĄãããããŦããĪãŠããŧãĐããĶãŦãããĶãããããããĐãããūããŊããĢããĻãŊããĢãĶãããŪåããããŪåãŪããĻãã ãĄãŪãããéŠãŪåĨģįãŪããĶããļããĪããĶãããŠããã°ãããŠããã
Du har nok hÃļrt det hun fortalte, for hun snakket hÃļyt nok, og du lurer!Âŧ
ããūããããŪåãããããŦčĐąããĶããããĻããããĶããããããĻãĶãåĪ§ããŠããã§čĐąããããããūããčģãããūããĶããããĶãããŪã ãããã
Reinsdyret hoppet hÃļyt av glede. RÃļverpiken lÃļftet lille Gerda opp, og var forsiktig nok til ÃĨ binde henne fast, ja til og med ÃĨ gi henne en liten pute ÃĨ sitte pÃĨ.
ãĻãŠãããŊããããã§ãéŦããŊãããããūãããããŪčäļãŦãããŊããŪãããããŊããēãŦãããŪããĶãããūããããããĶįĻåŋãããããķããããēãŦããããĢããããããĪããĶãããŪäļããããŪããããŦããĄãããŠãĩãĻããūã§ããããĶãããūããã
ÂŦDet er det sammeÂŧ, sa hun. ÂŦDer har du dine lodne stÃļvler, for det blir kaldt, men muffen beholder jeg, den er altfor nydelig! Allikevel skal du ikke fryse. Her har du min moders store polvanter, de nÃĨr deg like opp til albuen. Stikk i! â NÃĨ ser du akkurat ut som min ekle moder pÃĨ hendene!Âŧ
ããūãããĐãã§ãããããããĻããããããŊãããūãããããããããūããŪæŊįŪãŪãŠãããĪã ããã ãã ãããããŠãããããããããŊãããã ãããããĢãĶãããããããĐãããūããŦãããããããŊãããŠããããŧããããĢããããŪåĪ§ããŠãūãæãķããããããããūããŠãããēããŪãĻãããūã§ããĄãããĐãĻãĐãã ããããūããããããŊãããĻãããūããŪæãããūãã§ããããŪãããŠããĢããããŪæãŪããã ããããĻãããããŊãããūããã
Og Gerda grÃĨt av glede.
ãēãŦããŊããããããããĶãæķãŠãŋã ãããžããūããã
ÂŦJeg kan ikke orke at du beljer!Âŧ sa den lille rÃļverpiken. ÂŦNÃĨ skal du iallefall se fornÃļyd ut! Og der har du to brÃļd og en skinke, sÃĨ skal du ikke sulte.Âŧ
ãæģĢããŠããĶããããŠããĻã ããããĻããããŊããŪãããããŊãããūãããããŧããĻãŊããããããŊããããŠããŪãããããããŦãĩããĪãããģãŪãããūããĻããã ãããããããã ãããã°ããēãããããããŊããŠãã ãããã
Begge deler ble bundet bak pÃĨ reinsdyret. Den lille rÃļverpiken ÃĨpnet dÃļren, lokket alle de store hundene inn, og sÃĨ skar hun repet over med sin kniv, og sa til reinsdyret: ÂŦLÃļp sÃĨ! Men pass vel pÃĨ den lille piken!Âŧ
ããããŪåããŠãŊããĻãŠãããŪčäļãŪããããŦããããĪããããūããããããŊããŪããããŊæļããããĶãåĪ§ããŠįŽãã ãūããĶãäļãŦãããĶãããĶãããããããããããããĪãã§ãĪãŠããããĻããĻãŠãããŦãããĢãĶãããūããã
ãããããŊããĢãĶãããŪããããããŪåãŦãããæ°ããĪããĶããĢãĶããã
Og Gerda strakte hendene med de store polvanter ut mot rÃļverpiken og sa farvel, og sÃĨ flÃļy reinsdyret avsted over busker og stubber, gjennom den store skogen, over moser og stepper, alt hva den kunne.
ããŪãĻãããēãŦããŊãåĪ§ããŠãūãæãķããããŊããäļĄæãããããŊããŪãããããŪãŧããŦãããŪã°ããĶããããããŠããããĻãããūããããĻãããŦããĻãŠãããŊããã ããūãããæĻãŪæ đãåēĐããĐããĻãģãããåĪ§ããŠæĢŪããĪããŽããĶãæēžå°ãčåãããūãããããĢãããããããããūãĢããããŦãŊããĢãĶãããūããã
Ulvene hylte og ravnene skrek. ÂŦFut! Fut!Âŧ sa det pÃĨ himlen. Det var som om den nyste rÃļdt.
ããããŋããŧããããããããããããããĶãūããããēã ãããēã ããįĐšã§ããŠãŦãéģãããūããããããŊãūãã§čąįŦããããĢããããŦã
ÂŦDet er mine gamle nordlys!Âŧ sa reinsdyret. ÂŦSe hvor de lyser!Âŧ Og sÃĨ lÃļp den ennÃĨ mere av sted, natt og dag. BrÃļdene ble spist, skinken med, og sÃĨ var de i Lappland.
ããããããããŪãŠãĪãããåæĨĩãŠãžããĐå
ã§ããããĻããĻãŠããããããūããããããããŠããããŠããĶããããããããĶããã§ããããã
ãããããĻãŠãããŊããēããåĪããåãããããĢãĻãŊãããŊããĢãĶčĄããūããã
ããģãŪãããūãããŠããŠããūããããã ãããđãĪãããūããããĻãŠãããĻãēãŦããĻãŊããĐãããĐãģããŦãĪããūããã
Sjette historie. Lappekonen og finnekonen.
įŽŽå ãŪãčĐąããĐãããĐãģããŪåĨģãĻããĢãģãĐãģããŪåĨģ
De stoppet opp ved et lite hus. Det var sÃĨ ynkelig. Taket gikk ned til jorden, og dÃļren var sÃĨ lav at familien mÃĨtte krype pÃĨ magen nÃĨr de ville ut eller inn.
ãĄãããŠãããūãĪãŠãããŪåã§ããĻãŠãããŊãĻãūããūãããããŪãããŊãããããŋããžããããĶãåąæ đãããŊå°éĒããããĻãããããŪãĻãããūã§ãããããããķããĢãĶããūããããããĶãæļåĢããããããēãããĪããĶããããŪã§ããããããĄãŪäššãåšããããŊããĢãããããĻããŦãŊããŊãã°ããŦãŠãĢãĶããããããããŠããã°ãŠããūããã§ããã
Her var ingen hjemme uten en gammel lappekone som stod og stekte fisk ved en tranlampe. Og reinsdyret fortalte hele Gerdas historie, men fÃļrst sin egen, for det syntes den var mye viktigere, og Gerda var sÃĨ forkommet av kulde at hun ikke kunne tale.
ããŪåŪķãŦãŊãããĢããēãĻãåđīãĻãĢããĐãããĐãģããŪåĨģãããĶãéŊĻæēđããããĐãģããŪãã°ã§ãããããŠããããĶããūããããĻãŠãããŊããŪãã°ããããŦããēãŦããŪããĻãããĢããčĐąããĶããããūãããã§ããããŪåãŦããķããŪããĻããūãčĐąããūããããĻãŠãããŊãããķããŪčĐąãŪãŧããããēãŦããŪčĐąããããããĪã ãĻãããĢãããã§ããã ãēãŦããŊããããŦããēãĐãããããĶããĶãåĢãããããĻãã§ããūããã§ããã
ÂŦAkk, dere arme stakkarer!Âŧ sa lappekonen. ÂŦDa har dere ennÃĨ langt ÃĨ lÃļpe! Dere mÃĨ avsted over hundre mil inn i Finnmarken, for der ligger Snedronningen pÃĨ landet og brenner blÃĨlys hver evige aften.
ãããããããããŊããããããŦãããĻããĐãããĐãģããŪåĨģãŊãããūããããããūãããĄãŊãūã ãūã ããããķããĻãããŊããĢãĶčĄããŠããã°ãŠããŠãããįūããĪãŦäŧĨäļãåãŪããĢãģããŦãąãģãŪãããĩãããŊãããŠããã°ãŠããŠããŪã ããéŠãŪåĨģįãŊãããŦããĶããūãæĐãéãå ãåšãčąįŦãããããĶãããŪãã
Jeg skal skrive et par ord pÃĨ en tÃļrr klippfisk, papir har jeg ikke, den skal jeg gi dere med til finnekonen der oppe, hun kan fortelle dere mere enn jeg!Âŧ
ããããŊįīãããĢãĶããŠããããåđēéąãēã ããŪãããŦããĶããŋããããĶããããããããããĢãģãĐãģããŪåĨģãŪãĻãããļããĢãĶããã§ãããŪåĨģãŪãŧãããããããããããããããŠãã§ãæããĶãããã ããããããã
Og da nÃĨ Gerda hadde blitt varmet og hadde fÃĨtt ÃĨ spise og drikke, skrev lappekonen et par ord pÃĨ en tÃļrr klippfisk, bad Gerda passe vel pÃĨ den, bandt henne igjen fast pÃĨ reinsdyret, og det sprang avsted.
ããĶãēãŦããŪããã ãããããūããããđããŪããŪãŋããŪã§ãããããĪããĶãããĢããĻãããĐãããĐãģããŪåĨģãŊãåđēéąãēã ããŦããĩãããĻãŋããĻããããããããĪããĶããããããããĪãŦããĢãĶãããããŦããĻããĢãĶã ããūããããēãŦããŊããūããĻãŠãããŦããããĪããããĶã§ãããūããã
ÂŦFut! Fut!Âŧ sa det oppe i luften, hele natten brente de vakreste blÃĨe nordlys â og sÃĨ kom de til Finnmarken og banket pÃĨ finnekonens skorsten, for hun hadde ikke en gang dÃļr.
ãēã ããēã ããįĐšãŪäļã§ãūããããūããããēãĻæĐäļãããŪäļããŠãããĪãããéčēããããæĨĩå ãŠãžããĐããããĶããūãããââããĶãããããĶããĻãŠãããĻãēãŦããĻãŊãããĢãģããŦãąãģãŦãĪããūããããããĶãããĢãģãĐãģããŪåĨģãŪåŪķãŪãããĻãĪããããĪããĪããããūãããã ãĢãĶããŪåŪķãŦãŊãæļåĢããĪããĶããūããã§ããã
Det var en hete der inne, sÃĨ finnekonen selv gikk nesten helt naken. Liten var hun, og ganske grÃĨ.
åŪķãŪäļãŊããããļãããĪããŪã§ãããŪåĨģãŪäššãŊããūãã§ãŊã ãåæ§ã§ããããããŪãēããããããããããããŪåĨģã§ããã
Hun lÃļsnet straks klÃĶrne pÃĨ lille Gerda, tok polvantene og stÃļvlene av, for ellers hadde hun fÃĨtt det for hett, la et stykke is pÃĨ reinsdyrets hode, og leste sÃĨ det som stod skrevet pÃĨ klippfisken.
åĨģãŊãããŦããēãŦããŪįįĐããæãķãããããŠãããĪããŽãããūãããããããŠããã°ããĻãĶãããĪããĶããããŦãŊããããŠããĢãããã§ããããããããĻãŠãããŪãããūãŪäļãŦããēãĻãããæ°·ãŪãããūããããŪããĶãããūããã
Hun leste det tre ganger, og sÃĨ kunne hun det utenat og puttet fisken i matgryten, for den kunne jo godt spises, og hun spilte aldri noe.
ãããĶããēã ããŦãããĪããĶãããããããäļãđããããããããĶããŋãūããããããĶããĢããããžãããã§ããūããĻããđãžãããããããåĪ§ãŠãđãŪäļãļãããããŠãããŋãūãããããŪãããŊããđãããĻãã§ããããã§ãããŪåĨģãŪäššãŊãããĢããĶãĐããŠããŪã§ãããã ãŦãŊããūããã§ããã
NÃĨ fortalte reinsdyret fÃļrst sin historie, og sÃĨ den lille Gerdas, og finnekonen blunket med de kloke Ãļynene, men sa ikke noe.
ããĶããĻãŠãããŊããūãããķããŪããĻãčĐąããĶããããããēãŦããŪããĻãčĐąããūããããããĻããĢãģãĐãģããŪåĨģãŊãããŪããããããŠįŪããã°ããããã ãã§ããŠãŦããããūããã§ããã
ÂŦDu er sÃĨ klokÂŧ, sa reinsdyret. ÂŦJeg vet du kan binde alle verdens vinder i en sytrÃĨd. NÃĨr skipperen lÃļsner den ene knuten fÃĨr han god vind, lÃļser han den andre da blÃĨser det skarpt, og lÃļser han den tredje og fjerde, da stormer det sÃĨ skogene faller om.
ãããŠããŊãããããããããããĶãããĢããããūãããããĻããĻãŠãããŊããããūããããããããŊããŠãããããĢã―ããŪããįģļã§ãäļįäļãŪéĒĻããĪãŠãããĻããã§ããŦãŠããĻããããĶãããūãããããčãŪãããããŪããĄã°ããŊãããŪãããģãããŧãĐããŠãããĪãããŪããčŋ―éĒĻããĩããūããäšã°ãããŪãããģãã ãĢããããĪããéĒĻããĩããūããäļã°ãããĻåã°ããããŧãĐããŠããæĢŪããĻãĩãããããŧãĐãŪãããããĩããããŋãūãã
Vil du ikke gi den lille piken en drikk, sÃĨ hun kan fÃĨ tolv manns styrke og overvinne Snedronningen?Âŧ
ãĐãããããŪããããããŦãåäšäššããããĪããĶããã ãģããéŠãŪåĨģįãŦããĶãūãããããŪãŋããŪããēãĻãĪããĪããĢãĶããĢãĶããã ããūããããã
ÂŦTolv manns styrkeÂŧ, sa finnekonen. ÂŦJo, det vil strekke godt til!Âŧ
ãåäšäššãããããããå―đãŦããĪïžãããĪããŊåšæŽã§ãŊãããĢãïžã ããããããĻãããĢãģãĐãģãïžãããĢãģãĐãģãããŊåšæŽã§ãŊãããĢãĐãģããïžãŪåĨģãŊããããããĶãããūããã
Og sÃĨ gikk hun hen pÃĨ en hylle, tok et stort sammenrullet skinn frem, og det rullet hun opp. Det var skrevet underlige bokstaver pÃĨ det, og finnekonen leste sÃĨ vannet haglet ned av hennes panne.
ããããåĨģãŪäššãŊãããŠãŪãĻãããļããĢãĶãåĪ§ããŠæŊįŪãŪãūããããŪãããĢãĶããĶãēãããūããããããŦãŊããĩãããŠãããããããĶãããūããããããĢãģãĐãģããŪåĨģãŊããēããããããããããããūã§ããããããŋããããūããã
Men reinsdyret bad igjen sÃĨ meget for den lille Gerda, og Gerda sÃĨ pÃĨ finnekonen med sÃĨ bedende Ãļyne, fulle av tÃĨrer, slik at denne begynte igjen ÃĨ blunke med sine, og trakk reinsdyret hen i en krok hvor hun hvisket til det imens det fikk frisk is pÃĨ hodet:
ã§ãããĻãŠãããŊããããããēãŦããŪãããŦããūãããĢããããããããããŪåĨģãŪäššãŦããŪãŋãūããããēãŦããįŪãŦæķãããĢãąããããĶãããããããŦãããĢãģãĐãģããŪåĨģãčĶãããūãããåĨģãŊãūãįŪããã°ããããŊãããūããããããĶããĻãŠãããããŋãŪãŧããļãĪããĶããĢãĶãããŪãããūãŦãããããæ°·ããŪããĶãããŠããããããĪãķãããūããã
ÂŦDen lille Kay er riktignok hos Snedronningen, og finner alt der etter sin lyst og tanke og tro, det er den beste delen av verden, men det kommer av at han har fÃĨtt en glassplint i hjertet og et lite glasskorn i Ãļyet. Det mÃĨ fÃļrst ut, ellers blir han aldri til menneske, og Snedronningen vil beholde makten over ham!Âŧ
ããŦãĪãĢãĶåãŊããŧããĻããŦéŠãŪåĨģįãŪãåãŦãããŪã ãããããĶããããŦããããŪãŊãŠãã§ãæ°ãŦããĢãĶããūãĢãĶãäļįãŦãããŠãããĻãããŊãŠããĻãããĢãĶãããã ãããããĐãããĻãããŪãããããŪįŪãŪãŠããŦãŊãéĄãŪãããããŊããĢãĶãããããããããŪãŠããŦã ãĢãĶããĄãããŠãããããŊããĢãĶãããããŠãŪã ããã ãããããŠããŪãããŦãĪãããĻãã ããĶããūããŠãããĄãŊããããŊããĢããĶãūãŦããããŦãŠãããĻãŊã§ããŠãããããĪãūã§ãéŠãŪåĨģįãŪãããŠããŦãŠãĢãĶããããĻã ããããã
ÂŦMen kan du ikke gi den lille Gerda noe inn, sÃĨ hun kan fÃĨ makt over det hele?Âŧ
ãã§ãŊããĐããŠããŪãŦããããĄããĪããĻãŪã§ããåãŦãŠããããŠããŪãããēãŦããĄãããŦãã ãããããŦãŊãããŠãã§ãããããã
ÂŦJeg kan ikke gi henne stÃļrre makt enn hun allerede har! Ser du ikke hvor stor den er? Ser du ikke hvordan mennesker og dyr mÃĨ tjene henne, hvordan hun pÃĨ bare ben er kommet sÃĨ vel frem i verden?
ãããŪããããŦãããūããĪããĶããĢãĶããåããããåĪ§ããŠåãããããããĻãŊãããããŦãŊã§ããŠãããĻãŠãŪã ãããūãããããŊããūããããŦããããŪããããããūããĢãĶããåãããĐããŠãŦåĪ§ããŠåã ããããã ããããããããĐããŠãŦããĶããããããĻäššéããĐããķãĪããããŪããããēãĻããŪãããŦããĶããĢãĶãããããĐããŠãŦããĶããŊã ããŪãããŦãããŪããããããããããŠãĻãããūã§ããĢãĶãããããã
Vi mÃĨ ikke la henne vite om sin makt, den sitter i hennes hjerte, den sitter i at hun er et sÃļtt uskyldig barn.
ããã ããŪãããŪããããŊããããããĄãããåãããããĻããĶãã ããŠãŪã ãããããŊããŪããããŪåŋãŪãŠããŦãããŪã ããããããããããããããŠããĐãã ãĻãããĻãããŦãããŪã ãã
Kan hun ikke selv komme inn til Snedronningen og fÃĨ glasset ut av lille Kay, sÃĨ kunne vi ikke hjelpe.
ãããããŪãããããčŠåã§éŠãŪåĨģįãŪãĻãããļãã§ãããĶããĢãĶããŦãĪãããŽãĐãđãŪãããããĻãã ãããĻãã§ããŠããããŠãããūããĶããããããĄãŪåãŦããã°ãŠãããĻãã
To mil herfra begynner Snedronningens have, hen dit kan du bÃĶre den lille piken. Sett henne av ved den store busken som stÃĨr med rÃļde bÃĶr i sneen, hold ikke lang faddersladder og skynd deg tilbake hit!Âŧ
ããããããäšããĪãŦã°ããã§ãéŠãŪåĨģįãŪãåšãŪå ĨåĢãŦãŠããããããūããŊãããūã§ãããŪåĨģãŪåããŊããã§ããĢãĶãéŠãŪäļã§ãčĩĪãåŪãŋããĪããĶãããĢãĶãããåĪ§ããŠæĻããķãŪãĻãããŦãããããĶããããããããã§ãããããããŠåĢããããŠãã§ãããĢããĻãããĢãĶããã§ãã
Og sÃĨ lÃļftet finnekonen den lille Gerda opp pÃĨ reinsdyret, som lÃļp alt hva det kunne.
ããããĢãĶãããĢãģãĐãģããŪåĨģãŊããēãŦããããĻãŠãããŪããŠããŦãŪããūãããããã§ããĻãŠãããŊããããããããã§ããŊããã ããūããã