Собрались краснолюдки, смотрят с любопытством, что будет, а Петрушка с горстью жемчуга идёт прямо в подземную кладовую и мешает жемчуг с оставшимся зерном.

Zebrały się Krasnoludki, patrzą ciekawie, co będzie, a Pietrzyk z ową garścią pereł prosto do owego śpichrza w ziemi idzie i między ziarno je ciska.

— Во имя твоё, бабушка, — говорит он, — и во имя твоей старой мудрости.

— W imię twoje, babuleńko — rzecze — i starej mądrości twojej!

Потом он обратился к товарищам:

Po czym się ku towarzyszom obróciwszy, dodał:

— Сегодня не нужно ни стражи, ни печатей… Микула и Пакула. Ступайте спать, друзья! Я сам останусь здесь.

— Nie trzeba dziś straży, ni pieczęci! Mikuła i Pakuła! Ruszajcie spać, druhy! Ja sam tu zostanę.

Он сел на пригорок, голову прислонил к камню и смотрел вслед уходящим сонными глазами.

I zaraz na wzgórku siadł, głowę o kamień wsparł i za odchodzącymi sennym okiem patrzał.

С востока поднялся маленький ветерок и зашелестел травою. Весь этот шелест и шёпот плыли словно по воздуху.

Ale od wschodu ruszył się wiatr mały i trawą szeleścił, właśnie jakby szmery i szepty powietrzem szły.

Но Петрушка, однако, мало обращал внимания на этот шелест, а так как был утомлён дорогою, то заснул и проснулся только на рассвете. Проснулся он, смотрит, а тут, почти у его ног, виднеется как бы дорожка от пригорка к пустырю, усыпанная теми жемчужинами, которые он примешал к зерну.

Pietrzyk wszakże, mało na owo to szeptanie zważając, iż znużony był drogą, jak chrapnął, tak się dopiero o świcie przebudził. Przebudził się, patrzy, a tu, prawie u nóg jego, widnieje jakby dróżka od wzgórza ku uroczysku, perłami owymi usypana, co je między ziarno rzucił.

Тогда он крикнул и побежал по этому следу, а дружина гномов за ним.

Zakrzyknął tedy i porwał się za tym znakiem biec, a tuż i drużyna Krasnoludków za nim.

Бежит Петрушка, остановится и потом опять побежит, — через сто, через двести шагов лежит жемчужина, как будто бы кто-нибудь, спешно захватив вместе и зерно, и жемчуг, потом бросал то, что ему не нужно.

Bieży Pietrzyk, staje i znów bieży: co sto, co dwieście kroków da, to perła leży, ot, jakby ktoś z prędkości, wszystko razem chwyciwszy i ziarno, i perły, potem to, co mu na nic, ciskał, a tylko ziarno z sobą brał.

«Ой, премудра ты, бабушка, премудра!» — думает Петрушка и подходит уже к самому пустырю.
Смотрит, последняя жемчужина лежит в глубокой борозде, а тут же откинутая грудка земли, а под нею ямка.

„Oj, mądra ty, mądra babuleńko! — myśli Pietrzyk i już uroczyska za śladem owym dopada. Spojrzy, perła ostatnia w bruździe głębokiej leży, a tuż grudka ziemi ruszona… a pod nią jamka!…”

Наклонился Петрушка, раскапывает земляной холмик, а две или три жемчужины перед его глазами сыплются в глубину.
По его приказу дружина начинает копать и докапывается до большой ямы, в которой похищенное зерно лежало почти всё в целости.

Schyli się Pietrzyk, rozgrzebuje ów wzgóreczek ziemny, a tam dwie, trzy perły toczą mu się przed oczyma w głębie. Zakrzyknął na drużynę: kopią, aż się dokopali dużego lochu, w którym owo chwycone ziarno leżało wszystko prawie.

Тут же сидела согнувшись полевая мышь и её семейство.

Przy nim skulony siedział szczur polny i jego rodzina.

— А, вот ты где! — крикнул Петрушка и схватил за шиворот злодея.

— A tuś mi! — krzyknie Pietrzyk i za kark chwyci szkodnika.

— Микула! Пакула! Идите сюда скорей!

— Mikuła! Pakuła! Bywaj jeden z drugim!

Испуганная мышь пискнула, пытаясь вырваться и удрать, но придворная милиция так насела на неё, что она принуждена была поддаться.

Pisnął szczur przerażony, próbując wymknąć się i uciekać, ale milicja nadworna tak go nasiadła, że się poddać musiał.

Торжество было неимоверное.

Tryumf był niezmierny.

С криками, с пением возвращались гномы с экспедиции, ведя пленника и таща мешки с отысканным зерном обратно в своё подземелье.

Z okrzykami, ze śpiewem wracały Krasnoludki z wyprawy, wiodąc jeńca i niosąc worki z odzyskanym ziarnem na powrót do swego podziemia.

III

III

Торжественно и великолепно открылся королевский суд в Соловьиной долине. Его величество король выступил во всём своём блеске.

Uroczyście, wspaniale otwarł się sąd królewski w Słowiczej Dolinie. Król jegomość wystąpił w całym majestacie.

Толстый паж Мычка нёс за ним пурпурный плащ, на голове короля сверкала золотая корона, а бриллиантовый скипетр сеял блеск как восходящее солнце; у входа в судебный зал стоял государственный обвинитель, мудрый Кошачий Глазок, тут же за ним Микула и Пакула в парадных мундирах, а вокруг, хотя в некотором отдалении, толпились краснолюдки, и глаза всех присутствующих были обращены на обвиняемого.

Purpurowy płaszcz jego niósł za nim opasły paź Krężołek, złota korona błyszczała na królewskiej głowie, a brylantowe berło siało takie blaski jak wschodzące słońce. Przed stopniami sali sądowej stał oskarżyciel państwa, bystry Kocieoczko; tuż za nim Mikuła i Pakuła w paradnych mundurach; dokoła, lecz w pewnym oddaleniu, tłoczyły się Krasnoludki, a wszystkie oczy zwrócone były na oskarżonego.

Он стоял сгорбленный, в убогой одежонке, с крепко связанными назади передними лапами, позеленевший от волнения и страха, и так дрожал, что ноги видимо тряслись под ним словно в лихорадке.

Stał on pochylony, skurczony w ubogiej sukmance na grzbiecie, mając przednie łapki mocno związane za plecami, pozieleniały ze wzruszenia i ze strachu, a tak drżący, że nogi widocznie trzęsły się pod nim jak w febrze.

Красноречивый Кошачий Глазок, окончив перечисление его вин, требовал суровой кары: самое меньшее, — повесить его на высочайшей ветке дуба, возложив на него издержки по производству дела.

Właśnie wymowny Kocieoczko, skończywszy przedstawiać jego winę, żądał surowej kary: już to co najmniej powieszenia na najwyższej gałęzi dębu oraz zwrotu strat i kosztów procesu.

Почтенный обвинитель даже охрип и тяжело дышал, отирая фуляром вспотевший лоб.

Szanowny oskarżyciel aż zachrypł w ciągu tego wywodu i fularem ocierając zapocone czoło, sapał głośno.

Король сделал мановение скипетром и спросил сам:

Król skinął berłem i zapytał sam:

— Как твоё имя, несчастный?

— Jak się zowiesz, nieszczęśniku?

Посинела мышь и пошатнулась, но Микула толкнул её к королю, и она ответила тихим голосом:

Zsiniał szczur i na nogach się zachwiał, aż popchnięty ku królowi przez Mikułę:

— Ветошка, слуга вашего королевского величества.

— Wiechetek, do usług! — rzecze cichym głosem.

— Зачем ты похитил это зерно?

A król:
— Dlaczego zabrałeś to ziarno?

— Голоден был… Был нищ… Дети мои умирали с голоду.

— Głodny byłem… nędzarz byłem… dzieci moje konały z głodu…

— Но голод не даёт права похищать чужое имущество. Не так ли?

— Ale głód nie daje prawa do cudzego mienia. Czy nie tak?

— Так, милостивый король! — отвечает Ветошка, дрожа всем телом.

— Tak, miłościwy królu! — odrzecze Wiechetek, drżąc cały.

— Что же ты скажешь в своё оправдание?

— Więc cóż masz na swoją obronę? — spytał król.

— Ничего… Кроме голода… Голод… Страшный голод…

— Nic… prócz głodu… Głód… straszny głód…

— Но и при величайшем голоде ты не мог бы съесть такого количества зерна. Десятой доли хватило бы тебе и твоим детям.

— Ale nie mogłeś i przy największym głodzie zjeść tej miary zboża. Dziesiąta część wystarczyłaby tobie i dzieciom twoim.

— Зимы боялся… всемилостивый король!.. Зима страшно длинна и тяжела… Половина моих детей вымерла в прошлую зиму, король!.. Ах, как они страшно страдали… Самый молодой… самый молодой, король всемилостивый, на моих глазах умирал от голода… Шесть дней, шесть ночей смотрел я на это… и жил… жил и не мог сам умереть за него… не мог!

— Zimy się bałem… Najmiłościwszy królu!… Zima strasznie długa, ciężka… Połowa moich dzieci wyginęła tamtej zimy, królu! Ach, jak cierpiały strasznie… Najmłodsze… najmłodsze dziecko moje, królu, umierało w oczach moich z głodu… Sześć dni, sześć nocy patrzałem na to… i żyłem… żyłem… i nie mogłem sam za niego skonać… nie mogłem!

Отвернул король свой маститый лик, на котором выражалось сострадание, а в толпе гномов послышалось рыдание.

Odwrócił król oblicze sędziwe, na którym malowała się litość, a w drużynie Krasnoludków słychać było ciche łkanie.

То плакал Петрушка.

To Pietrzyk płakał.

Ветошка продолжал:

Wiechetek mówił dalej:

— После младшего умер старший… Старший сын мой, всемилостивый король, умирал на моих глазах… Десять дней, десять ночей умирал… и я смотрел на это… и не мог умереть за него сам, хотя умирал с ним вместе!

— Po najmłodszym umierał starszy… Starszy syn mój, królu, umierał w moich oczach… Dziesięć dni, dziesięć nocy konał… i ja patrzałem na to… i nie mogłem umrzeć za niego sam, choć umierałem z nim razem!

Нахмурил король брови, чтобы удержать слёзы подступающие к глазам; в дружине краснолюдков послышался глубокий вздох, то Петрушка рыдал громко.

Zmarszczył król brew, żeby powstrzymać łzę, nabiegającą do oczu; w drużynie Krasnoludków słychać było głębokie westchnienie; Pietrzyk łkał głośno.

Ветошка говорил дальше:

Wiechetek mówił dalej:

— А потом умирал третий… Третий сын мой умирал… с голоду умирал, о, всемилостивый король, а я смотрел на это!..

— A potem umierał trzeci… Trzeci syn mój, królu, umierał… Z głodu syn mój umierał, o królu, a ja patrzyłem na to… W moich oczach, królu, syn mój umierał z głodu… A ja nie mogłem umrzeć!

Он сильно задрожал и окончил почти бессознательным голосом:
— Голод… голод… голод…

Wtem począł się trząść bardzo i zmrużywszy oczy:
— Głód… głód… głód… — szeptał nieprzytomnym głosem.

Но король Огонёк поднял скипетр и сказал:

Ale król Błystek podniósł berło i rzekł:

— Я должен быть строгим, потому что ты тяжко провинился. Зерно это было посевное, предназначенное для посева такому же несчастному как ты, у которого тоже есть голодные дети. Да будет к тебе применена справедливость.

— Srogim być muszę, boś zawinił srodze. Ziarno to było siewne, na siew dla podobnego tobie nędzarza przeznaczone, który też głodne dzieci ma. Niech się nad tobą spełni sprawiedliwość.

— Смерть! Смерть преступнику! — воскликнул Кошачий Глазок.

— Śmierć! Śmierć złoczyńcy! — zawołał Kocieoczko.

— Смерть! — повторили за ним Микула и Пакула в один голос. Ветошка стоял как поражённый громом, трясясь и обводя кругом бессмысленным взглядом.

— Śmierć! — powtórzyli za nim Mikuła i Pakuła jednym srogim głosem. Wiechetek stał, jakby porażony, trzęsąc się i patrząc obłąkanym wzrokiem.

Король отвернулся и хотел было покинуть свой судебный трон, когда Петрушка бросился к нему из толпы, пал к его ногам и воскликнул:

Król odwrócił się i już miał sądny tron opuścić, kiedy wtem Pietrzyk rzucił się ku niemu z tłumu i do nóg mu padłszy, zawołał:

— Я хочу подать за него голос. Голос за осуждённого, милостивый король! Голос, который ты сам хотел мне дать. Голос! Я прошу голос!

— Głosu chcę za nim! Głosu za skazanym, miłościwy królu. Głosu, któryś mi sam dać chciał. Głosu! Głosu chcę!…

— Даю тебе голос! — говорит король, ласково наклонился к нему и благосклонно дотронулся до него скипетром.

— Więc go masz! — rzecze król i schylił się ku niemu, i dotknął go berłem łaskawie.

А Петрушка заговорил с рыданием:

A Pietrzyk z łkaniem:

— Прости! Прости его, добрый король! Прости! Скажи, что ты прощаешь его! То будет моя песня! То будет моя лучшая песня. Единственная песня! А другой я не хочу! Не хочу!..

— Więc przebacz! Przebacz, królu dobry! Przebacz! Powiedz, powiedz, królu, że przebaczasz! To pieśń moja będzie! To moja najcudowniejsza pieśń będzie! Moja jedyna! A inszej nie chcę! Nie chcę!…

Заплакал старый король, видя такой взрыв жалости в своём любимом слуге, и говорит:
— Ты победил, Петрушка! Милосердием своим ты победил мою справедливость. Пусть будет по твоей воле!
Тут он взмахнул скипетром и сказал:

Zapłakał stary król, widząc taki gwałt żałości w ulubionym słudze i rzecze:
— Zwyciężyłeś, Pietrzyku! Zwyciężyłeś miłosierdziem sprawiedliwość moją. Niechże się stanie po twej woli!
Tu skinął berłem i rzekł:

— Отпустить на волю этого несчастного и накормить детей его. С этих пор его дети будут получать пропитание с моего стола. А зерно сегодня же отдать сеятелю и земле, которая ждёт посева.

— Puścić mi wolno nędzarza tego i nakarmić dzieci jego! Ze stołu mego mają odtąd pożywać chleb dzieci jego. A ziarno dziś jeszcze oddać oraczowi i ziemi, która siewu czeka.

IV

IV

У сиротки хлопот был полон рот, прежде чем она хоть кое-как обрядила хату Скробка. И в огород она, нет-нет, да и заглянет.

Po same łokcie roboty miała sierotka, zanim jako tako chatę Skrobkową oprzątnęła. Zaglądała też raz po raz i do ogródka.

Запущение там было такое, что у Мариси сердце изныло.

Opuszczenie tam było takie, że Marysię za serce targało.

«Хоть бы чуточку конопли, — думала она. — Вот было бы хорошо: срезать, высушить, очистить, а в поздние зимние вечера прясть золотистые нитки!»

„Gdyby tak trochę konopi — myślała. — Dopieroż by była uciecha: sprzątnąć, osuszyć, wymiędlić, a w późne zimowe wieczory prząść nitki złociste!”

Её мать, сидя за такой работой, певала отличнейшие песни.

Matka jej przy takiej robocie siadywała i śliczne pieśni śpiewała…

«А если бы две грядки капусты! Земля чёрная, урожайная, кочни были бы страсть какие!»

„A gdyby ze dwa zagonki kapusty! Ziemia czarna, rodzajna, główki kapusty byłyby wielkie jak dynie!”

И задумалась сиротка Марися, как бы с весною к этому огороду приложить руки.

I zamyślała się Marysia sierotka, jakby z wiosną do tego ogródka ręce przyłożyć.

«На весну, — думает она, — непременно нужно начать перекапывать в огороде. Да разве одна я тут справлюсь!?»

„Na wiosnę — myśli — to jużci trzeba w tym ogródku zacząć się grzebać. Ale czy to sama jedna dziewucha da temu rady?”

Вдруг она захлопала в ладоши.

Nagle klasnęła w ręce:

«А Войтусь, а Кубусь? Вот и готовые работники!..»

— A Wojtuś, a Kubuś! Toć to robotniki gotowe!…

Но не один этот бедный, пустой, заглохший огородик приводил в уныние Марисю. Всё чаще и чаще её навещала тоска по гусяткам, по пригорку с золотистыми цветочками, по Гасе, который иногда укладывался у её ног на солнечном пригреве, а то срывался и обегал гусяток, весело повякивая.

Nie tylko ten biedny, pusty, zachwaszczony ogródek frasował Marysię. Coraz częściej napastowała ją tęsknota do owych gąsek, do owej górki ze złocistymi kwiatkami, do Gasia, który czasem na tej górze przylegał u jej nóg po słonecznej stronie, to znów zrywał się i gąski obiegał dokoła, poszczekując raźnie.

И вот, однажды, приведя хату в порядок, вышла сирота на ближайший луг.

Aż raz, obrządziwszy się w chacie, wyszła sierota na pobliskie błonie.

Смотрит она, — в высоком бурьяне перед нею мелькнуло что-то издалека словно красная остроконечная шапочка.

Patrzy — w wysokich badylach mignęło jej coś z daleka, jakby czerwona, szpiczasta czapeczka.

— Подзёмок! — крикнула Марися и побежала за ним.

— Podziomek! — krzyknęła Marysia i porwała się biec do niego.

Сердце её сильно билось, — удивительно, как совсем не расколотило её худую грудь, а Марися всё бежала.

Kołatało jej serce, dziw, że nie roztłukło wychudłej piersi; a Marysia wciąż biegła.

Капюшон всё больше и больше отдалялся. Вот он нырнул в зарослях, и Марися бросилась к зарослям.

Kapturek ukazywał się coraz dalej. Już, już wpadł w zarośla. Marysia ku zaroślom się rzuciła.

Как бы она была рада увидать Подзёмка, расспросить его… о чём? Она сама ещё не знала. Пусть только ей удастся нагнать его. Тогда она поблагодарила бы его за всё: и за гусяток, которые живы до сих пор, и за угол в хате Скробка, за Войтуся и Кубуся, которые стали чуть не её братьями…

Tak by rada Podziomka zobaczyć, popytać go… o co? Sama jeszcze nie wiedziała. Ale niech go tylko nagoni! I podziękować by mu za wszystko rada; za gąski, co żyją, za kątek w chacie Skrobkowej, za Wojtusia i Kubę, którzy jej jakoby bracia są…

И вот она, что есть силы, мчалась за удаляющейся шапочкой, как только несли её ноги.

Więc pędziła co tchu za migającą coraz dalej czapeczką, tak prędko, jak jej gęsta łoza pozwalała.

Наконец, шапочка исчезла и больше не показывалась.

Nareszcie czapeczka znikła i nie pokazała się więcej.

Остановилась тогда Марися, оглядывается кругом, куда она зашла? Да ведь тут и заросли скоро кончаются?..

Stanęła tedy Marysia, patrząc dookoła. Gdzie ona zaszła? Toć już niedaleko i zarośla się kończą…

Словно зарево пожара просвечивал сквозь них пурпур заходящего солнца. А дальше виден лес, лес хорошо ей знакомый. Значит, она забежала на самый конец соседней деревни, Голодной Вольки.

Jak łuna ognista prześwieca między nimi czerwoność zachodzącego słonka. A dalej las widać, las dobrze jej znajomy. Toż ona zabiegła aż na drugi koniec sąsiedniej wioski, Wólki Głodowej.

Она сделала ещё несколько шагов. Может быть, она увидит своих серых и белых питомцев, Гасю своего увидит.

Postąpiła jeszcze kilka kroków. Może chociaż swoje białe, swoje siodłate, swojego Gasia zobaczy.

И вот она, скрытая густыми кустами, видит, как на выжженном солнцем пригорке её гусятки спокойно щиплют травку, как вокруг них увивается верный Гася, а в волнах пшеницы то наклоняется, то поднимается девочка, новая пастушка. Она рвёт запоздалый мак, васильки, куколь, чтобы связать всё это потом в пучок.

I oto ujrzała, skryta pośród gęstwiny, jak dokoła wypalonej od skwaru góreczki skubią gąski trawę spokojnie, koło nich biega wierny Gasio, a w pobliskim pszeniczysku to schyla się, to się podnosi dziewczynka, nowa pastuszka. Zrywa zapóźnione maczki, bławatki, kąkole, aby z nich uwić równiankę.

Марися остановилась в зарослях и с любопытством смотрит на всё.

Marysia zatrzymała się w zaroślach, poglądając na wszystko ciekawie.

В это время солнышко зашло, пастушка собрала гусей и при помощи Гаси довела их домой. Гася повякивал, в особенности, на ту белую гусыню, которая и при Марисе, обыкновенно, всегда опаздывала идти за стаей; наконец, гусятница погрозила ей хворостиной, и белая гусыня поплелась рядом с гусаком в первом ряду.

Tymczasem słonko zaszło, pastuszka spędziła gąski i przy pomocy Gasia poprowadziła je do domu. Poszczekiwał Gasio szczególniej na tę białą, która i przy Marysi zwykle opóźniała się za stadem; dopiero gęsiarka postraszyła ją gałązką i biała tuż koło gąsiora podreptała w pierwszym rzędzie.

Всё это исчезло за горкой, а Марися всё ещё стояла в зарослях.

Znikło stadko za górką, a Marysia ciągle jeszcze stała w zaroślach.

Она думала, что если не с Подзёмком, то, по крайней мере, она поздоровается с Гасей, со своими гусятками; но они ушли, а Марися им и словечка сказать не успела.

Myślała, że kiedy już nie z Podziomkiem, to przynajmniej z Gasiem, ze swymi gąskami witać się będzie — ot, poszło to wszystko i Marysia z nimi się nie witała!

Попросту сказать, она испугалась новой гусятницы.

Po prostu zlękła się nowej gęsiarki. Taka nieśmiała dziewczynina!

Но теперь, когда уже никого нет, не осмелится ли она хоть минутку посидеть на своём пригорке?

Ale teraz, kiedy nikogo nie ma, chyba że się odważy chociaż chwilkę posiedzieć na swojej dawnej góreczce.

Она раздвигает кустарники… Что это такое?

Rozgarnia chaszcze… co to?

На земле лежит мёртвый хомяк, а немного подальше также мёртвый Объедало. У обоих мех разорван, у обоих глубокие, уже почерневшие раны.

Na ziemi leży nieżywy chomik, a niedaleko nieżywy także Sadełko. Oba mają poszarpane futra i głębokie, sczerniałe już rany.

Заломила Марися руки и рот раскрыла от удивления.

Załamała ręce Marysia i usta otworzyła z dziwu.

Объедало… тот всегда наводил страх на Марисю.

Sadełko, jak Sadełko, ten zgrozą przejmował Marysię.

Но хомяк! Неужели это был её хомяк?

Ale chomik! Czyżby to był jej chomik?

Бежит Марися к его норке, раздвигает густую траву, помятую там и здесь. Клочки серовато-жёлтой и рыжей шерсти прицепились к стеблям; на листьях словно кораллы висят капли застывшей крови; вход в норку разрыт острыми когтями.

Biegnie Marysia do jego norki, rozgarnia gęste badyle, stłoczone tu i owdzie. Kłaczki sierści płowej chomika i rudej lisa poczepiały się ździebeł, na listkach jak korale wiszą zastygłej krwi krople, wejście do nory nieco rozgrzebane i pazurami zryte.

Стоит Марися и задумалась.

Stanęła zadumana Marysia.

— Бедный хомяк! — говорит она.

— Biedny chomik! — rzecze.

Это верно, что бедный. Свирепый Объедало сдержал свою ужасную угрозу и весь свой гнев, что гуси вновь ожили, излил на несчастного зверька. Но и хомяк тоже не прав. Отчего он так равнодушно смотрел, как лис подбирался к гусяткам? Отчего он не предостерёг пастушку или хотя бы Гася? С гусями не было бы этого несчастья, а лис должен был бы убираться за тридевять земель.

I pewno, że biedny. Dotrzymał mu groźnej obietnicy okrutny Sadełko i cały gniew srogi, iż gąski znów żywe, wywarł na ubogim zwierzątku. Ale i chomik też winien. Czemuż tak obojętnie patrzył na czającego się ku gąskom lisa? Czemuż nie ostrzegł pastuszki, albo chociaż Gasia? Nie byłoby nieszczęścia tego z gąskami, a lis musiałby się wynieść gdzie pieprz rośnie!

А теперь лежишь ты без жизни, несчастный хомяк. Вот так-то, думая только о себе, ты и сгубил самого себя!

— A teraz leżysz nieszczęsny chomiku bez życia! Tak to, sam o siebie tylko dbając, zgubiłeś sam siebie!

Смотрит Марися, недалеко, шагах в двух от норки, трава вся помята. Вот здесь-то и подкарауливал хомяка Объедало, вот отсюда он и прыгнул на него, да только, видно, зашелестел сухим бурьяном, хомяк сообразил в чём дело и отступил к своей норке. Но разбойник Объедало преследовал его и там. Копнул лапой и уже очутился в ямке. И началась кровопролитная борьба. Хомяк ударил Объедалу страшно, смертельно, но и его самого задушили и потащили в кусты. Объедало хотел было тащить его дальше, в свою нору, но и из него уходила жизнь, вместе с кровью.

Patrzy Marysia, niedaleko, o parę kroków od nory trawa wygnieciona. Tu więc czaił się na chomika Sadełko, stąd skoczył na niego, tylko widać, że suchym badylem zaszeleścił i chomik się opatrzył, a ku swojej norce się cofnął. Ale i tam ścigał go zbójnik Sadełko. Raz grzebnął łapą i już był w jamce. Więc wszczęła się walka zajadła. Ciął chomik Sadełka głęboko, śmiertelnie, ale wnet zaduszony i w krzaki zawleczony został. Rad by Sadełko ciągnąć go dalej, aż do swojej nory, ale i z niego uciekało życie.

Бедный хомяк! Если что-нибудь его и могло утешить в последнюю минуту, так это то, что в смертельном бою со свирепым зверем он выказал необычное мужество. Позвольте! Схватить Объедалу прямо за горло, не задумываясь, что будет дальше, это ведь немалое геройство!

Biedny chomik! Jeżeli co pocieszać go mogło w ostatniej godzinie żywota, to że w tym śmiertelnym boju z okrutnym zwierzem okazał niezwykłe męstwo. Jakoż skoczyć wprost do gardła takiemu Sadełce, nie pytając, co się stanie, to przecież bohaterstwo nie lada!

Он погиб сам, но и враг его погиб также, хотя силы были и неравные. И так один маленький хомяк, искупая смертью своё равнодушие к другим, избавил всю окрестность от безжалостного и изворотливого преступника.

Zginął sam, ale i wróg jego zginął także, choć o tyle większy i silniejszy. A tak, jeden drobny chomik, okupując śmiercią poprzednią obojętność swoją na sprawy ogólne, uwolnił całą okolicę od srogiego i przewrotnego zbrodniarza!

Тем временем Марися, глядя на изорванную шкуру хомяка, на его когда-то быстрые, а теперь уже угасшие глазки, на неподвижно и грозно торчащие усики, которыми прежде он так потешно поводил, почувствовала такую жалость к нему, что из-под её опущенных ресниц полились обильные, серебристые слёзы.

Tymczasem Marysia, patrząc na poszarpane futerko poległego chomika, na jego, dawniej tak bystre, a dziś zagasłe oczki, na sterczące nieruchomo a groźnie wąsiki, którymi dawniej tak pociesznie ruszał, uczuła taką litość i taką żałość w sercu, że spod spuszczonych rzęsów posypały jej się po zbladłej twarzyczce łzy bujne, srebrzyste.

Плача, она опустилась на колени возле хомяка и заговорила ласковым голосом, как будто зверёк мог ещё слышать её:

Przykucnęła, płacząc, na ziemi obok chomika i mówiła do niego słodkim głosem, tak jakby zwierzątko mogło ją słyszeć jeszcze.

— Не бойся, не бойся, мой бедненький! Я не оставлю тебя здесь, рядом с этим скверным лисом, рядом с этим хитрым разбойником. Я возьму тебя с собою, бедняжка. Закопаю я тебя в усадьбе Скробка, под большим дубом, глубоко! Ямку я тебе устелю листками… Листками и прикрою тебя… Будешь ты себе лежать тихо, спокойно… Я не оставлю тебя здесь; нет! По крайней мере, близ меня будет хоть один из старых друзей.

— Nie bój się, nie bój, mój biedaku! Nie zostawię ja ciebie tutaj przy tym szkaradnym lisie, przy tym przebrzydłym zbójniku! Wezmę ja cię ze sobą, nieboże! Zakopię ciebie w Skrobkowej zagrodzie, pod wielkim dębem, głęboko! Listeczkami dołek wyścielę… listeczkami ślicznie cię nakryję… Będziesz sobie leżał cichuchno, pięknie… Nie zostawię cię tutaj, nie! Przynajmniej jednego przyjaciela z tych dawnych czasów będę miała blisko.

Она тотчас же наломала зелёных веток ели, накрыла ими хомяка, положила его в фартук и торопливо пошла домой.

I zaraz zaczęła szukać zielonych gałązek jedliny, nakryła nimi chomika i do fartuszka go wziąwszy, przysypanego żywiczną zielenią, ku chacie wracała z pośpiechem.