ÐаŅКа-ŅÐŋÐūÐ―ŅКаŅ ÐšÐ―ŅÐģа-ÐąŅÐŧŅÐ―ÐģÐēа
Med Illustrationer af Vilhelm Pedersen.
æĨ åąąæĢéčĻģã
FÃļrste Historie, der handler om Speilet og Stumperne.
įŽŽäļãŪãčĐąãéĄãĻããŪããããŪããĻ
See saa! nu begynde vi. Naar vi ere ved Enden af Historien, veed vi mere, end vi nu vide, for det var en ond Trold! det var een af de allervÃĶrste, det var ÂŧDÃĶvelenÂŦ!
ããããããĶãããĢãããããŊãããūãããããŪãčĐąããããūããūã§ãããĻãã ãã ããŠãŦãããŊãĢããããĶããĶããĪãūããããããããéæģä―ŋãūãŧããĪãããŪãčĐąã§ããĢãããĻãããããŪã§ããããŪéæģä―ŋãĻãããŪãŊããŠããūã§ãããĄã°ããããŠãããĪã§ããããããūãããŠããŪãæŠéãããūãã§ããã
Een Dag var han i et rigtigt godt Humeur, thi han havde gjort et Speil, der havde den Egenskab, at alt Godt og Smukt, som speilede sig deri, svandt der sammen til nÃĶsten Ingenting, men hvad der ikke duede og tog sig ilde ud, det traadte ret frem og blev endnu vÃĶrre.
ããĶãããæĨãŪããĻãããŪæŠéãŊããããããŠããããã§ããããĻãããããŊããããŊãéĄãããĄããä―ããããããã§ããããããŪéĄãĻãããŪãããĐããŠããĢãããŠããĪãããããŪã§ãããããŦããĪããĻããŧãĻããĐãŠãããĐããããŦããĄãĒããūãĢãĶããūããããããã ããŠãããŋãĢãĻããŠãããããŪããŪãŦãããĢãĶãããããŊãĢãããĻããããŦããŦããŦãããããĪããĻããããĩãããŠããããĪãããĢãããŪã§ããã
De deiligste Landskaber saae ud deri som kogt Spinat, og de bedste Mennesker bleve ÃĶkle eller stode paa Hovedet uden Mave, Ansigterne bleve saa fordreiede, at de vare ikke til at kjende, og havde man en Fregne, saa kunde man vÃĶre saa vis paa, at den lÃļb ud over NÃĶse og Mund.
ãĐããŠããĪããããããããããŪéĄãŦããĪããĻãį ŪãŦããããããŧããããããŪãããŦčĶãããĐããŠãŦããĢãąãŠãēãĻããĄãããããŠããĢãããŦãŠããããĐããããŪãŠãããããūã ãã§ãããã ãĄãããããūãããéĄãŊčĶãĄããããŧãĐãããã§ããūããããĢãããēãĻãĪãžãĢãĄãŪãã°ããã§ããéžŧãåĢããĢãąããŦåĪ§ãããēãããĢãĶãããĪããūããã
Det var udmÃĶrket morsomt, sagde ÂŧDÃĶvelen.ÂŦ Gik der nu en god from Tanke gjennem et Menneske, da kom der et Griin i Speilet, saa TrolddjÃĶvelen maatte lee af sin kunstige Opfindelse.
ããããããããããŠãããĻãããŪæŠéãŊãããūããããããŦããããããããããããĪãĪãūããåŋãããããūããĻããããéĄãŦãŊãããããĢãĪããŦããĪããŪã§ãããŪéæģä―ŋãŪæŠéãŊãããķããŠããããããĪãŊããūãįšæãŊãĪããã ãããĻããĪããããã ãããŦãŊãããããūããã§ããã
Alle de som gik i Trold-Skole, for han holdt Trold-Skole, de fortalte rundt om, at der var skeet et Mirakel; nu kunde man fÃļrst see, meente de, hvorledes Verden og Menneskene rigtigt saae ud.
ããŪæŠéãŊãéæģåĶæ ĄããēãããĶããūãããããããŦãããĢãĶããéįåūãĐããŊããããĐãĩãããŠããŪãããããããĻããŧããžããĩããūãããūããã
ããĶãããŪéĄãã§ãããŪã§ããŊãããĶäļįãäššéãŪãŧããĻããŪããããããããŪã ãĻãããŪãããã
ããŊãĩããĄããããĶããããūããã
De lÃļb omkring med Speilet, og tilsidst var der ikke et Land eller et Menneske, uden at det havde vÃĶret fordreiet deri.
ã§ããŧããžããļããŪéĄãããĄãūããĢãããŪã§ãããããĻããĻããããūããŦãŊããĐããŪå―ã§ãããĐãŪäššã§ããããŪéĄãŦãããããŪããããã ãããããŋãŠãããŪãŊããŠããŠãĢãĶããūããūããã
Nu vilde de ogsaa flyve op mod Himlen selv for at gjÃļre Nar af Englene og Âŧvor HerreÂŦ. Jo hÃļiere de flÃļi med Speilet, des stÃĶrkere grinede det, de kunde neppe holde fast paa det; hÃļiere og hÃļiere flÃļi de, nÃĶrmere Gud og Englene; da zittrede Speilet saa frygteligt i sit Griin, at det foer dem ud af HÃĶnderne og styrtede ned mod Jorden, hvor det gik i hundrede Millioner, Billioner og endnu flere Stykker,
ãããŠããĻãåģãŦãŪãĢãæŠéãŪã§ããĐããŊãåĪĐãūã§ãæãŪãžãĢãĶããĢãĶãåĪĐä―ŋãĶããããĄãįĨããūãūã§ãããããããŦããããĻããããūããããĻããã§ãéŦãéŦããŪãžãĢãĶčĄãã°ãčĄããŧãĐãããŪéĄãŊããããēãĐããããããĢãĪãããããŪã§ãããããŪæŠéãããããããĶãããĢãĶããããŠããŠããūãããã§ãããūãããéŦãéŦããĻãŪãžãĢãĶããĢãĶãããįĨããūãåĪĐä―ŋãŪãä―åą ããūããŦčŋããŠããūããããããĻãéĄãŊãããããããããããĢãĪãããŠããããŊããããķããķããĩããã ããããŪã§ãããããĪããŦæŠéãĐããŪæãããå°ãŪäļãļããĄãĶã
og da just gjorde det megen stÃļrre Ulykke end fÃļr; thi nogle Stykker vare knap saa store som et Sandkorn, og disse flÃļi rundt om i den vide Verden,
ä―åäļãä―åäļããĻãããŪã§ãŊãããŠãããããļããŠæ°ãŦãããūãããã ããĶããĻãã§ããūããūããã
og hvor de kom Folk i Ãinene, der bleve de siddende, og da saae de Mennesker Alting forkeert, eller havde kun Ãine for hvad der var galt ved en Ting, thi hvert lille Speilgran havde beholdt samme KrÃĶfter, som det hele Speil havde;
ãĻãããããããããããããäļįããããŪãããããŦãŠãĢããĻãããããŊãéĄãŪããããŊãããããį ãĪãķããããŪåĪ§ãããããŠããŪããäļįãã ããŦãĻãģãĄãĢãĶããūãĢãããã§ããããäššãŪįŪãŦãŊãããĻãããŪãūãūãããŦããģããĪããĶããūããūããããããĻãããŪäššããĄãŊããŠãã§ãįĐããūãĄããĢãĶãŋãããããŪããĻãŪããããŧãã ãããŋããããŦãŠããūããããããŊãããŪããããããĐããŠãĄãããŠããŪã§ããéĄãããĢãĶãããĩãããŠåããããŪãūãūããūã ãŪãããĶããĢãĶããããã§ãã
nogle Mennesker fik endogsaa en lille Speilstump ind i Hjertet, og saa var det ganske grueligt, det Hjerte blev ligesom en Klump Iis.
ãŠããŦãŊãūããäššãŪãããããŦãŊããĢãããŪãããĢãĶãããŪããããããæ°·ãŪããããŪãããŦããĪãããããŪãŦããĶããūããūããã
Nogle Speilstykker vare saa store, at de bleve brugte til Rudeglas, men gjennem den Rude var det ikke vÃĶrd at see sine Venner;
ããŪããĄãããūããåĪ§ããŠããããããĢãĶãįŠãŽãĐãđãŦä―ŋããããŧãĐã§ãããããããŠįŠãŽãĐãđãŪããĄããããåã ãĄããŪãããĶãŋãããĻããĶãããūãã§ã ãã§ããã
andre Stykker kom i Briller, og saa gik det daarligt, naar Folk toge de Briller paa for ret at see og vÃĶre retfÃĶrdige; den Onde loe, saa hans Mave revnede, og det kildede ham saa deiligt.
ãŧããŪãããã§ãããããŦįĻããããããŪããããūããããããŪãããããããĶãįĐãæĢããããūãĄãããŪãŠããããŦčĶãããĻãããĻããĻãã ããããããããūãããæŠéãŊãããŠããĻãããããļãããããããĢãĶãããŠãããããķãĢãĶãããããĢãããĢãĶãããããūããã
Men ude flÃļi endnu smaa Glasstumper om i Luften. Nu skulle vi hÃļre!
ãĻããã§ããŧããŦããūã ãããūããããããŊãįĐšãŪãŠããŦãã ããĢãĶããūããããããããããããčĐąãŠãŪã§ããã
Anden Historie. En lille Dreng og en lille Pige.
įŽŽäšãŪãčĐąãį·ãŪåãĻåĨģãŪå
Inde i den store By, hvor der ere saa mange Huse og Mennesker, saa at der ikke bliver Plads nok til, at alle Folk kunne faae en lille Have, og hvor derfor de fleste maa lade sig nÃļie med Blomster i Urtepotter, der var dog to fattige BÃļrn som havde en Have noget stÃļrre end en Urtepotte.
ãããããŪåŪķãããĶããã§ãããããäššãããã§ããåĪ§ããŠįšã§ãŊãããã§ããåšãŦããã ããŪãããå°ãããĪãããŦãŊãããūããã§ãããã§ãããããããĶããæĪæĻãããã°ãĄãŪčąããŋãĶããūãããããŠããã°ãŠããūããã§ããã
ãããããįšãŦããĩãããŪãūãããããĐããããã§ããĶãæĪæĻã°ãĄãããããããåĪ§ããŠčąããŪãããĢãĶããūããã
De vare ikke Broder og SÃļster, men de holdt ligesaa meget af hinanden, som om de vare det.
ããŪãĩãããŪããĐããŊããŦãããã§ãåĶđã§ããããūããã§ãããããūãã§ãŧããĻããŪãããã ããŪãããŦãäŧēããããĶããūããã
ForÃĶldrene boede lige op til hinanden; de boede paa to Tagkammere; der, hvor Taget fra det ene Nabohuus stÃļdte op til det andet og Vandrenden gik langs med TagskjÃĶggene, der vendte fra hvert Huus et lille Vindue ud;
ããŪããĐãããĄãŪäļĄčĶŠãŊããããããĐããã§ãããŪä―ãã§ããåąæ đãããđããŊãäščŧãŪåŪķãŪåąæ đãĻåąæ đãĻãããĢãĪããæãŦããããããĢãĶããūãããããŪããããŪæãŦãŊãäļæŽãŪéĻãĐãããĻããĢãĶããĶãäļĄæđããããēãĻãĪããĪããĄãããŠįŠãããŪãããĶããūããã
man behÃļvede kun at skrÃĶve over Renden, saa kunde man komme fra det ene Vindue til det andet.
ã§ããĻãããēãĻãūãããããããã°ãããĄããŪįŠããããããŪįŠãļãããūããã
ForÃĶldrene havde udenfor hver en stor TrÃĶkasse, og i den voxte KjÃļkkenurter, som de brugte, og et lille RosentrÃĶ; der var eet i hver Kasse, det voxte saa velsignet.
ããĐããŪčĶŠããĄãŊãããããæĻãŪįŪąãįŠãŪåĪãŦã ããĶãå°æã§ãĪãããéčããããĶãããūãããããŪãŧããŦãĄããĢãĻããã°ãããēãĻæ ŠãããĶããããŪãããŋããĻãŦãã ãĢãĶããããããããŪãģãĶããūããã
Nu fandt ForÃĶldrene paa at stille Kasserne saaledes tvers over Renden, at de nÃĶsten naaede fra det ene Vindue til det andet og saae ganske livagtig ud som to Blomster-Volde.
ãĻããã§čĶŠããĄãŪããããĪãã§ãããŪįŪąãããĻãããūããã§ãæĻŠãŦãŠããđãĶããããŪã§ãįŪąãŊįŠãĻįŠãĻãŪããã ã§ããããããããĄããļãĻããĪãĨããĶãããĢãããįããŪããčąãŪããđãããĩããĪãŠããđããããŦčĶããūããã
Ãrterankerne hang ned over Kasserne, og RosentrÃĶerne skjÃļde lange Grene, snoede sig om Vinduerne, bÃļiede sig mod hinanden: det var nÃĶsten som en Ãreport af GrÃļnt og af Blomster.
ãããĐãčąãŪãĪããŊãįŪąããäļãŪãŧããŦããããããã°ããŪæĻãŊãããããããé·ãæããŪã°ããĶãããããūããäļĄæđãŪįŠãŦãããŋãĪããĶããããããŦãããããããĢãĶããūããããūãčąãĻéčã§ãããããããĒãžããŪãããŠããŪã§ããã
Da Kasserne vare meget hÃļie, og BÃļrnene vidste, at de ikke maatte krybe op, saa fik de tidt Lov hver at stige ud til hinanden, sidde paa deres smaa Skamler under Roserne, og der legede de nu saa prÃĶgtigt.
ããŪįŪąãŊãéŦãæãŦãããūããããããĐãããĄãŊãããŪäļãŦãŊããããĢãĶãŊãããŠããŪãããĢãĶããūãããããã§ãįŠããåąæ đãļåšãĶãã°ããŪčąãŪäļãŦããããĄãããŠãããããŦããããããããããããããã ããĶãããã§ãããããããŦããããģãūããã
Om Vinteren var jo den FornÃļielse forbi. Vinduerne vare tidt ganske tilfrosne, men saa varmede de Kobberskillinger paa Kakkelovnen, lagde den hede Skilling paa den frosne Rude, og saa blev der et deiligt Kighul, saa rundt, saa rundt; bag ved tittede et velsignet mildt Ãie, eet fra hvert Vindue; det var den lille Dreng og den lille Pige.
åŽãŦãŠããĻããããããããģãã ããŦãŠããūãããįŠãŊãĐãããããĻããūããĢããããããĪããĶããūããūããããããŠãĻããããĐãããĄãŊãã ãããŪäļã§é čēĻãĐããããããããĶããããĢãįŠãŽãĐãđãŦãããŪé čēĻããããĪããūããããããĻããããŦãūããããūããūãããããããŠãŪããããŠãã§ããããĢãĶãããŪããŠãŪããããŦãäļĄæđãŪįŠãããēãĻãĪããĪããããŊãããŊããããããŠãããããįŪããīããīãå ããūãããããããŪį·ãŪåãĻãåĨģãŪåã§ããã
Han hed Kay og hun hed Gerda.
į·ãŪåãŊãŦãĪãåĨģãŪåãŊãēãŦããĻãããūããã
Om Sommeren kunde de i eet Spring komme til hinanden, om Vinteren maatte de fÃļrst de mange Trapper ned og de mange Trapper op; ude fygede Sneen.
åĪãŪããã ãŊããã ãēãĻãūããã§ãããĢãããããããããŪããåŽãŦãŠããĻããĩãããŪããĐããŊããããĪãããããĪãããŊããã ããããããããããĢããããŠããã°ããŠããūããã§ãããåĪããĻãŦãŊãéŠãããããčãūãĢãĶããūããã
ÂŧDet er de hvide Bier, som svÃĶrme,ÂŦ sagde den gamle Bedstemoder.
ããããŊããį―ããŋãĪã°ãĄãããĪãūãĢãĶããĻãã§ãããŪã ããããĻããã°ãããããããūããã
ÂŧHar de ogsaa en Bidronning?ÂŦ spurgte den lille Dreng, for han vidste, at imellem de virkelige Bier er der saadan een.
ãããŪãŠããŦããåĨģįã°ãĄããããŪãããĻãį·ãŪåãŊããããūãããããŪåãŊããŧããĻããŪãŋãĪã°ãĄãŦãããããããŪãŪããããĻããããĢãĶãããŪã§ãã
ÂŧDet har de!ÂŦ sagde Bedstemoderen. ÂŧHun flyver der, hvor de svÃĶrme tÃĶttest! hun er stÃļrst af dem alle, og aldrig bliver hun stille paa Jorden, hun flyver op igjen i den store Sky. Mangen Vinternat flyver hun gjennem Byens Gader og kiger ind af Vinduerne, og da fryse de saa underligt, ligesom med Blomster.ÂŦ
ãããããããĻãããããĻããã°ããããŊãããūããããããŪåĨģįã°ãĄãŊãããĪããããããŠããūãŪããĪãūãĢãĶãããĻãããŦããĻãã§ãããŪã ãããŠããūãŪãŠãã§ããããĄã°ãããã ãåĪ§ãããĶãããĢããĶäļãŦããĢãĻããĶãŊããŠãããããĻéŧãéēãŪãŠããļãĻãã§ãŊããĢãĶããūãããūåĪäļãŦãããæĐããããæĐããåĨģįãŊįšãŪéããéãļãĻãģãūããĢãĶãįŠãŪãĻããããŪãããŪãããããĻãĩãããĻããã§ãããĢãĶããūãĢãĶãįŠãŊčąããĩããĪãããããŦãčĶãããŪã ããã
ÂŧJa, det har jeg seet!ÂŦ sagde begge BÃļrnene og saa vidste de, at det var sandt.
ããããããããŋãããĻããããūãããããĻãããĐãããĄãŊãåĢãããããĶåŦãããģãūããããããĶããããĻããããŊãŧããĻããŪčĐąãŠãŪã ããĻããããūããã
ÂŧKan Sneedronningen komme herind?ÂŦ spurgte den lille Pige.
ãéŠãŪåĨģįããūãŊãããĄãŪãŠããļããŊããĢãĶããããããããããĻãåĨģãŪåãããããūããã
ÂŧLad hende kun komme,ÂŦ sagde Drengen, Âŧsaa sÃĶtter jeg hende paa den varme Kakkelovn, og saa smelter hun.ÂŦ
ããããĻãããŠãããããã°ããžãããããããããããđããžããŪäļãŦãŪããĶãããããããĻåĨģįãŊãĻãããĶããūãã ãããããĻãį·ãŪåããããūããã
Men Bedstemoderen glattede hans Haar og fortalte andre Historier.
ã§ãããã°ããããŊãį·ãŪåãŪããŋãŪæŊããŠã§ãŠããããŧããŪãčĐąãããĶãããūããã
Om Aftenen da den lille Kay var hjemme og halv afklÃĶdt, krÃļb han op paa Stolen ved Vinduet og tittede ud af det lille Hul; et Par Sneeflokker faldt derude, og een af disse, den allerstÃļrste, blev liggende paa Kanten af den ene Blomster-Kasse; Sneeflokken voxte meer og meer, den blev tilsidst til et heelt Fruentimmer, klÃĶdt i de fineste, hvide Flor, der vare som sammensatte af Millioner stjerneagtige Fnug.
ããŪåĪæđããŦãĪãŊããĄãŦããĶãįįĐãããŪãååãŊããķããŽããããŠããããĩãĻããããĪããĶãįŠãŪãã°ãŪããããŪäļãŦãããĢãĶããããŪãĄãããŠãŪããããŠãããåĪããŠãããūããããããĶãŦãŊããĄããĄããããŠéŠãčãūãĢãĶããūããããããŪãŠãã§åĪ§ããŠãããūãããēãĻãēããæĪæĻįŪąãŪãŊããŦããĄãūããããããĻãŋããŋããããŊåĪ§ãããŠãĢãĶããĻããĻããããããūãããŪãŠãããããããēãĻããŪåĨģãŪäššãŦãŠããūãããããä―įūäļãĻããæ°ãŪãæãŪãããŦå ãããŠéŠã§įđããĢãããããį―ãįīãããŪįįĐãããŪãįãĶããūããã
Hun var saa smuk og fiin, men af Iis, den blÃĶndende, blinkende Iis, dog var hun levende; Ãinene stirrede som to klare Stjerner, men der var ingen Ro eller Hvile i dem.
ããããåĨģãŪå§ŋãŊããĶããūããããæ°·ãŪããã ãããĶããūããããããããēããæ°·ãŪããã ãããĶãããŪããįããĶãããŪã§ããããŪįŪãŊãããããæããĩããĪãŠããđãããã§ããããããĄãĪããäžãŋããŠãįŪã§ããã
Hun nikkede til Vinduet og vinkede med Haanden. Den lille Dreng blev forskrÃĶkket og sprang ned af Stolen, da var det, som der udenfor flÃļi en stor Fugl forbi Vinduet.
åĨģãŊããŦãĪãŪããįŠãŪãŧããŦãããŠãããŠãããæãūããããūããããŦãĪãŊãģãĢããããĶããããããĻãģãããĶããūããūãããããããŪããĻã§ãåĪ§ããŠéģĨããįŠãŪåĪããĻãã ãããŠãããŊããããūããã
NÃĶste Dag blev det klar Frost, â og saa kom Foraaret, Solen skinnede, det GrÃļnne pippede frem, Svalerne byggede Rede, Vinduerne kom op, og de smaa BÃļrn sad igjen i deres lille Have hÃļit oppe i Tagrenden over alle Etagerne.
ããŪãããæĨãŊãããããĻãããéæĨãããģããã§ãããââãããããŊãæĨãŦãūããéŠãĐããŪããããŦãŠãĢãĶããĻããĻãæĨããããĢãĶããūããããæĨããūãŊãããããŦãį §ãĶããããããĶãį·ãŋãĐããããã ãããĪã°ããŊå·ĢããĪãããŊãããūãããããŪãããããããŪåąæ đãããđããŪįŠãããūãããããēãããããĶããŦãĪãĻãēãŦããĻãŊããĒããžããŪãĶãĢãšããŪåąæ đäļãŪéĻããūãĐããŪããĄãããŠčąããŪã§ãããĻãããããģãūããã
Roserne blomstrede den Sommer saa magelÃļst; den lille Pige havde lÃĶrt en Psalme, og i den stod der om Roser; og ved de Roser tÃĶnkte hun paa sine egne; og hun sang den for den lille Dreng, og han sang den med:
ããŪåĪãŊãããĪãŦãŋããĻãŦãã°ããŪčąããããūãããåĨģãŪåãŪãēãŦããŊãã°ããŪããĻãŪãããããĶããããããģæãããĢãĶããūããããããĶãã°ããŪčąãĻãããĻããēãŦããŊãããããķããŪčąããŪãŪã°ããŪããĻããããããūããããēãŦããŊãããŪãããģæãããŦãĪãŦãããĢãĶããããūããĻããŦãĪãããĢãããŦããããūããã
ÂŧRoserne voxe i Dale,
Der faae vi Barn-Jesus i Tale!ÂŦ
ãã°ããŪãŊãŠããããĶãŊãĄããŽ
ãããŠããĻãđããããĶããããã
Og de Smaa holdt hinanden i HÃĶnderne, kyssede Roserne og saae ind i Guds klare Solskin og talte til det, som om Jesusbarnet var der.
ãĩãããŪããĐããŊãæããĻãããĢãĶãã°ããŪčąãŦãŧãããããĶãįĨããūãŪããŋãēãããŪããããããæĨããūããŠãããĶããããŠããĻãđãããããŦãããã§ãŦãŠãããŪãããŦãããããããūããã
Hvor det var deilige Sommerdage, hvor det var velsignet at vÃĶre ude ved de friske RosentrÃĶer, der aldrig syntes at ville holde op med at blomstre.
ãŠããĻãããæĨ―ããåĪãŪæĨã ãĢãã§ãããããããããĻãããĪãūã§ãããããĻããããŠããããŦãŋãããã°ããŪčąãŪãŦãããĻãčãŪãŋãĐããŦãĪãĪãūãããããŪåąæ đãŪäļãŊããŠããĶãããĻããã§ããããã
Kay og Gerda sad og saae i Billedbogen med Dyr og Fugle, da var det â Klokken slog akkurat fem paa det store Kirketaarn, â at Kay sagde: Âŧau! det stak mig i Hjertet! og nu fik jeg Noget ind i Ãiet!ÂŦ
ãŦãĪãĻãēãŦããŊããŠããã§æããĶããããŪãéģĨãŪãããĶãããįĩĩæŽããŋãĶããūããããĄãããĐããŪãĻãââãåŊšãŪãåĪ§ããŠåĄãĻããŪäļã§ããĻããããäšãĪããĄãūãããââãŦãĪãŊããĩãĻã
ãããããŠãŦããĄãããĻãããŦãããĢããããããããįŪãŦããŠãŦããĻãģããã ããã ãããĻããããūããã
Den lille Pige tog ham om Halsen; han plirede med Ãinene; nei, der var ikke Noget at see.
ãããĶãĶããŦãĪãŪããģãããēãŦãããããããĻãį·ãŪåãŊįŪããąãĄãąãĄãããūãããã§ããįŪãŪãŠããŦãŊãŠãŦããŋããūããã§ããã
ÂŧJeg troer, det er borte!ÂŦ sagde han; men borte var det ikke.
ããããããĻããĶããūãĢããŪã ãããããĻããŦãĪãŊãããūãããããããŊããĻãããŪã§ãŊãããūããã§ããã
Det var just saadant et af disse Glaskorn, der sprang fra Speilet, Troldspeilet, vi huske det nok, det fÃĶle Glas, som gjorde at alt Stort og Godt, der afspeilede sig deri, blev Smaat og HÃĶsligt, men det Onde og Slette traadte ordenlig frem, og hver Feil ved en Ting blev strax til at bemÃĶrke.
ãŦãĪãŪįŪãŦãŊããĢããŪãŊããããŪéĄããããĻãģãĄãĢããããã§ããããããããžããĶããã§ããããããŪãããŠãéæģãūãŧããŪéĄãŪãããã§ãããŪéĄãŦããĪããĻãåĪ§ãããĶããããŪãããĄãããããããŠããŪãŦããŋãããããããããŠããããããŪãŧãĐãããĢããããã ãĢãĶãããčĶãããŠããŦããããįĐäšããŪããĻãŪãããããããã ãĢãĶčĶãããŪã§ãã
Den stakkels Kay han havde ogsaa faaet et Gran lige ind i Hjertet. Det vilde snart blive ligesom en Iisklump.
ããããããŦããŦãĪãŊããããããŦããããããēãĻãĪãŊããĢãĶããūããūããããããūããŠãããããŊæ°·ãŪãããūããŪãããŦããŠãã§ãããã
Nu gjorde det ikke ondt mere, men det var der.
ãããŠãããããããŋãŊããūãããããĐããããããŦããããããŪäļãŦãŪãããūããã
ÂŧHvorfor grÃĶder Du?ÂŦ spurgte han. ÂŧSaa seer Du styg ud! jeg feiler jo ikke noget! Fy!ÂŦ raabte han ligemed eet: Âŧden Rose der er gnavet af en Orm! og see, den der er jo ganske skjÃĶv! det er i Grunden nogle ÃĶkle Roser! de ligne Kasserne, de staae i!ÂŦ og saa stÃļdte han med Foden haardt imod Kassen og rev de to Roser af.
ããŠãã ãĢãĶãđãããããã ãããĻããŦãĪãŊãããūãããããããŠãŋãĢãĻããŠãéĄãããĶããžããŊããããĐãããŠãĢãĶãããŠããã ããã
ããã§ãããŠãã ããããããŠãĩããŦããŦãĪãŊãĩããŦãããã ããūããããããŪã°ããŊčŦãããĢãĶããããããŪã°ããããããķããļããĶããŠã°ãã ããŋããŠãããŠãããã°ãã ãŠãæĪããĢãĶããįŪąãįŪąãŠããčąãčąã ãã
ãããããĢãĶããŦãĪãŊãčķģã§æĪæĻãŪįŪąãããĻã°ããĶãã°ããŪčąããēããĄããĢãĶããūããūããã
ÂŧKay, hvad gjÃļr Du!ÂŦ raabte den lille Pige; og da han saae hendes ForskrÃĶkkelse, rev han endnu en Rose af og lÃļb saa ind af sit Vindue bort fra den velsignede lille Gerda.
ããŦãĪãĄããããããããŠãŦããããŪãããĻããēãŦããŊãããģãūããã
ããŦãĪãŊããēãŦããŪããĐãããéĄããŋããĻããūããŧããŪã°ããŪčąãããããã ããūããããããããããķããŪããĄãŪįŠãŪäļãŦãĻãģããã§ããããããēãŦããĻãããŊãŠããĶããūããūããã
Naar hun siden kom med Billedbogen, sagde han, at den var for PattebÃļrn, og fortalte Bedstemoderen Historier, kom han alletider med et men â kunde han komme til det, saa gik han bag efter hende, satte Briller paa og talte ligesom hun; det var ganske akkurat, og saa loe Folk af ham.
ãēãŦããããŪããĻã§ãįĩĩæŽããŧããããĢãĶãããģãŦãããĻãããŦãĪãŊããããŠããŪããããããŦã ãĢããããĶãããããããžãŪãŋãããŪã ããĻãããūããããūãããã°ãããūããčĐąãããĶãããŦãĪãŊãŪãđãĪãŦãã ãĢãĶãã ãĢãĶãããĻã°ããããĢãĶããūããããããĐããããããããŋãĶããã°ãããūãŪããããŦãūããĢãĶãįŪããããããĶããã°ãããūãŪåĢãūããūã§ãããĶãŋããūããããããããŠããŠããããããŦããĢããŪã§ããŋããŠãŊãããããĢãĶããããūããã
Han kunde snart tale og gaae efter alle Mennesker i hele Gaden.
ãūããŠããŦãĪãŊãįšãã ããŪäššããĄãŪãčšŦãķããåĢãūãã§ããã§ãããããŦãŠããūããã
Alt, hvad der var aparte hos dem og ikke kjÃļnt, det vidste Kay at gjÃļre bag efter, og saa sagde Folk: ÂŧDet er bestemt et udmÃĶrket Hoved, han har den Dreng!ÂŦ men det var det Glas, han havde faaet i Ãiet, det Glas der sad i Hjertet, derfor var det, han drillede selv den lille Gerda, som med hele sin SjÃĶl holdt af ham.
ãŠãã§ãããēãĻãããããĢãããĻãããŋãĢãĻããŠãããĻãŠãããŦãĪãŊãūãããããĻãããžããūããã
ãããŪåãŊããĢãĻããããããūãŠãŪãŦãĄãããŠããããĻããŋããŠãããūãããããããŊããŦãĪãŪįŪãŪãŠããŦãŊããĢãéĄãŪããããããããããŪåĨĨãĩãããããĢããéĄãŪããããŪãããããĻã§ããããããŠããã§ããŦãĪãŊãūããããããããĶãããķãããããĢãĶããããēãŦããūã§ãããããã ããūããã
Hans Lege bleve nu ganske anderledes end fÃļr, de vare saa forstandige: â en Vinterdag, som Sneeflokkerne fygede, kom han med et stort BrÃĶndeglas, holdt sin blaa Frakke-Flig ud og lod Sneeflokkerne falde paa den.
ãŦãĪãŪãããģããããĢãããããĢãĶããēãĐãããūãããããããŪãŦãŠããūãããââããåŽãŪæĨãããŠéŠãããããŦčããããĢãĶãããŠãã§ããŦãĪãŊåĪ§ããŠčŦįŪãããããĢãĶãããĻãŦã§ãūããããããĶéãããããŪããããēãããĶãããŪãããŦãĩãĢãĶããéŠããããūããã
ÂŧSee nu i Glasset, Gerda!ÂŦ sagde han, og hver Sneeflok blev meget stÃļrre og saae ud, som en prÃĶgtig Blomst eller en tikantet Stjerne; det var deiligt at see paa.
ããããããŪįŪãããŪãĻãããããŪãããĶãããããēãŦããĄãããããĻããŦãĪãŊãããūããããŠããŧãĐãéŠãŪãēãĻãēãããããĢãĻåĪ§ããčĶããĶããŋããĻãŦãēãããčąããå č§ãŪæãŪããã§ããããŊãūãĢããããĪãããããŪã§ãããūããã
ÂŧSeer Du, hvor kunstigt!ÂŦ sagde Kay, Âŧdet er meget interessantere end med de virkelige Blomster! og der er ikke en eneste Feil ved dem, de ere ganske akkurate, naar de blot ikke smelte!ÂŦ
ããŧãããããķããããŋãŦã§ããĶããã ããããŧããĻããŪčąãŠããčĶãããããããĢãĻãããããããããããĻãããŠããããēãĻãĪã ãĢãĶãŠãããŪããããĄããĻå―ĒããããããŦãããŪã ãããã ãĻãããããŠããã°ããããĻããŦãĪãŊãããūããã
Lidt efter kom Kay med store Handsker og sin SlÃĶde paa Ryggen, han raabte Gerda lige ind i Ãrene: Âŧjeg har faaet Lov at kjÃļre paa den store Plads, hvor de Andre lege!ÂŦ og afsted var han.
ããŪãŪãĄãūããŠãããŦãĪãŊããĪãæãķããããŊããĶããããããĪãã§ãããĢãĶããūããããããĶãēãŦããŦãããĢãĶã
ããžãããŧããŪããĐãããĄãŪãããã§ããããēãã°ãŪãŧããļããĢãĶããããĻããããããŪã ããããĻããããããĻãããŪãūãūããĢãĶããūããūããã
Derhenne paa Pladsen bandt tidt de kjÃĶkkeste Drenge deres SlÃĶde fast ved Bondemandens Vogn og saa kjÃļrte de et godt Stykke med. Det gik just lystigt.
ããŪåĪ§ããŠãēãã°ã§ãŊãããĐãããĄãŪãŠãã§ããããĪããūãããŪããããããããēãããããããĄãŪéĶŽčŧãŪãããããŦããããĪããĶããããããŦéĶŽčŧãĻããĢãããŦããđãĢãĶããūããããããŊããŠããŠããããããããĻã§ããã
Som de bedst legede, kom der en stor SlÃĶde; den var ganske hvidmalet, og der sad i den Een, indsvÃļbt i en laaden hvid Pels og med hvid laaden Hue; SlÃĶden kjÃļrte Pladsen to Gange rundt, og Kay fik gesvindt sin lille SlÃĶde bunden fast ved den, og nu kjÃļrte han med.
ãããŠããĻã§ãããĐãããĄããããããĄã ããŦãŠãĢãĶãããã§ãããĻããããļãããĄã ããåĪ§ããŠãããããĢãĶããūããããããŊããūãĢį―ãŦãŽãĢãĶããĢãĶããŠããŦããã ããããūãĪãŠį―ãæŊįŪããããŦãããūãĢãĶãį―ãããūãĪãŠãžãããããķãĢãäššããŪãĢãĶããūãããããŪãããŊäšåã°ããããēãã°ããããããūãããūãããããã§ãŦãĪãŊãããĢãããããŦãããķããŪãĄãããŠãããããã°ããĪããĶãããĢãããŦããđãĢãĶãããūããã
Det gik raskere og raskere lige ind i den nÃĶste Gade; den, som kjÃļrte, dreiede Hovedet, nikkede saa venligt til Kay, det var ligesom om de kjendte hinanden; hver Gang Kay vilde lÃļsne sin lille SlÃĶde, nikkede personen igjen, og saa blev Kay siddende; de kjÃļrte lige ud af Byens Port.
ããŪåĪ§ãããŊãã ãã ããŊããããđãĢãĶããããĶããĪããŪåĪ§éãããūãĢãããŦããŊããĢãĶãããūãããããããŊããããĶããäššãŊãããããĻãĩããããĢãĶããūãã§ãããŦãĪãããĢãĶãããããŦããŠããŠããããããã§ãããŠãããūãããŪã§ããŦãĪãŊãĪãããããĻããŪããããĶããūããūããããããŠããããŦããĶããĻããĻããããŊįšãŪéãŪããĻãŦãã§ãĶããūããūããã
Da begyndte Sneen saaledes at vÃĶlte ned, at den lille Dreng ikke kunde see en Haand for sig, men han foer afsted, da slap han hurtigt Snoren, for at komme lÃļs fra den store SlÃĶde, men det hjalp ikke, hans lille KjÃļretÃļi hang fast, og det gik med Vindens Fart.
ããŪãĻããéŠãããēãĐããĩãĢãĶãããŪã§ããŦãĪãŊããķããŪæãŪããããŋãããĻãã§ããūããã§ãããããã§ãããūããããããŊãŊããĢãĶãããūããããŦãĪãŊãããĢãĶãããããĻãĪãŠããããããĶãããŪåĪ§ãããããŊãŠããããĻããūããããå°ãããŊããĢãããĻåĪ§ãããŦãã°ããĪããããĶããĶããĐããŦããŠããūããã§ããããã ãããåĪ§ãããŦãēãĢãąãããĶãéĒĻãŪãããŦãĻãã§ãããūããã
Da raabte han ganske hÃļit, men Ingen hÃļrte ham, og Sneen fygede og SlÃĶden flÃļi afsted; imellem gav den et Spring, det var, som om han foer over GrÃļfter og GjÃĶrder.
ãŦãĪãŊåĪ§åĢ°ããããĶãããããããĻããūãããããããŪčģãŦããããããūããã§ãããéŠãŊãķãĢãĪãããããŦãĩãããããūããããããŊåãļåãļãĻããĻãã§ãããūããããĻããĐããããããĻãģããããŪãŊãįããããããããŧããŪäļãããĻãģãããŪã§ããããã
Han var ganske forskrÃĶkket, han vilde lÃĶse sit Fader vor, men han kunde kun huske den store Tabel.
ãŦãĪãŊãūãĢãããĩãããããĢãĶããūããūãããäļŧãŪãããŪããããããĻæãĢãĶãããããūãŦãããã§ãããŪãŊããããããŪäđäđã°ããã§ããã
Sneeflokkerne bleve stÃļrre og stÃļrre, tilsidst saae de ud, som store hvide HÃļns; med eet sprang de til Side, den store SlÃĶde holdt, og den Person, som kjÃļrte i den, reiste sig op, Pelsen og Huen var af bare Snee; en Dame var det, saa hÃļi og rank, saa skinnende hvid, det var Sneedronningen.
ããŠéŠãŪãããūããŊãã ãã ãåĪ§ãããŠãĢãĶãããūããŦãŊãåĪ§ããŠį―ããŦããĻããŪãããŦãŠããūããããĩãĻããŪéŠãŪãŦããĻãããäļĄãããŦãĻãģããĄãūããããĻãããŦãåĪ§ãããŊãĻãūããūãããããããŊããããĶããäššããããĄãããĢããŪãčĶããĻãæŊįŪãŪãããĻãããžããããããĢããéŠã§ã§ããĶããūããããããŊããããĻãčãŪéŦããįŪãŪããããããŦãūãĢį―ãŠåĨģãŪäššã§ããããããéŠãŪåĨģįã ãĢããŪã§ãã
ÂŧVi ere komne godt frem!ÂŦ sagde hun, Âŧmen er det at fryse! kryb ind i min BjÃļrnepels!ÂŦ og hun satte ham i SlÃĶden hos sig, slog Pelsen om ham, det var, som om han sank i en Sneedrive.
ããããķããããŊããĢããããããĻãéŠãŪåĨģįãŊãããūããããããããããããĩãããĶãããŪããããããŪããūãŪæŊįŪãŦããŊãããã
ããããããŠããåĨģįãŊããŦãĪãããķããŪãããŦãããĶããããããŦããããããŦãĪãŪããã ãŦãããŪæŊįŪããããĶãããūããããããĻãŦãĪãŊããūãã§éŠãŪãĩããĪããĢããŠããŦããããããããããŦæããūããã
ÂŧFryser Du endnu!ÂŦ spurgde hun, og saa kyssede hun ham paa Panden.
ããūã ããããŪãããĻãåĨģįãŊããããūããããããããŦãĪãŪãēãããŦããŧãããĪããūããã
Uh! det var koldere end Iis, det gik ham lige ind til hans Hjerte, der jo dog halv var en Iisklump; det var, som om han skulde dÃļe; â men kun et Ãieblik, saa gjorde det just godt; ham mÃĶrkede ikke mere til Kulden rundt om.
ãūãããããŊãæ°·ãããããĢãĻãĪãããæãã§ããããããĶãããååæ°·ãŪãããūããŦãŠããããĶããããŦãĪãŪãããããŦãããããĻããŋããããūããããŦãĪãŊããŪãūãūæŧãã§ããūããŪã§ãŊãŠãããĻãããããūãããââãããĐãããããŧããŪããããŪããã ã§ããããĶãŦãĪãŊãããĢããããããĄããããŠãĢãĶãããčšŦãŪãūãããŪããããŠãĐãããĢããæ°ãŦãŠããŠããŠããūããã
ÂŧMin SlÃĶde! glem ikke min SlÃĶde!ÂŦ det huskede han fÃļrst paa; og den blev bunden paa een af de hvide HÃļns, og den flÃļi bag efter med SlÃĶden paa Ryggen.
ããžããŪãããŊââãžããŪããããããããĄããããŠããã
ããŦãĪããūãįŽŽäļãŦãããã ãããŪãŊãããķããŪãããŪããĻã§ãããūãããããŪãããŊãį―ããŦããĻããŪããĄãŪäļããŦãããĢãããĻãããģãĪããããūãããããŪãŦããĻããŊããããããŠããŦãŪããĶããŦãĪãŪãããã§ãĻãã§ããūããã
Sneedronningen kyssede Kay endnu en Gang, og da havde han glemt lille Gerda og Bedstemoder og dem alle der hjemme.
éŠãŪåĨģįãŊããūãããããĄãĐããŦãĪãŦãŧãããããūãããããã§ããŦãĪãŊãããããããããããēãŦããŪããĻãããã°ãããūãŪããĻããããĄãŪããĻãããŠãŦããããããĢããããããĶããūããūããã
ÂŧNu faaer Du ikke flere Kys!ÂŦ sagde hun, Âŧfor saa kyssede jeg Dig ihjel!ÂŦ
ãããããããŧããããŊãããūãããããããĻãéŠãŪåĨģįãŊãããūããããããŪãããããĻããåãæŧãŠããĶããūããããããŠãããããã
Kay saae paa hende, hun var saa smuk, et klogere, deiligere Ansigt kunde han ikke tÃĶnke sig, nu syntes hun ikke af Iis, som den Gang hun sad udenfor Vinduet og vinkede ad ham;
ãŦãĪãŊåĨģįããŋãããūããããūãããŪããĪãããããĻãĻããĢããããŦãĪãŊãããã ãããããããŠããĢãąãŠéĄããŧããŦããããĻãŊããĐããããĢãĶããããūããã§ãããããĪãįŠãŪãĻãããŦããĶãæãūããããĶãŋãããĻããĻãĄããĢãĶãããããŪåĨģįããæ°·ã§ã§ããĶãããĻãŊãããããŠããŠããūããã
for hans Ãine var hun fuldkommen, han fÃļlte sig slet ikke bange, han fortalte hende at han kunde Hoved-Regning, og det med BrÃļk, Landenes Qvadrat-Mile og Âŧhvor mange Indvaanere,ÂŦ og hun smilte altid; da syntes han, det var dog ikke nok, hvad han vidste, og han saae op i det store, store Luftrum og hun flÃļi med ham, flÃļi hÃļit op paa den sorte Sky, og Stormen susede og brusede, det var, som sang den gamle Viser.
ãŦãĪãŪįŪãŦãŊãåĨģįãŊãįģããķããŠãããããã§ãããããããŠãĐãĻãŊãæããŠããŠããūãããããã§ããĄãĻããĶãããķããŊåæ°ãķããããūã§ããããããã§ãã§ããããĻããããķããŪå―ããããåđģæđããĪãŦããĢãĶããĐãŪããããŪäššåĢãããããããĢãĶããããĻãūã§ãčĐąããūãããåĨģįãŊãããã ãããŦããŦãããĶãããããããĶããūããããããããŠãã ãããĢãĶããããĻãŊããããĢãąããããĻããããããããŦãããĢãĶããããããĶããēãããēããåĪ§įĐšãããããūããããããĻãåĨģįãŊãŦãĪããĪããĶãããããĻãģãūãããéŦãéŧéēãŪäļãūã§ãããĻãã§čĄããūãããããããŊããããããēã ããēã ãããĩããããã§ãæãŪæã§ããããĢãĶããããã§ããã
De flÃļi over Skove og SÃļer, over Have og Lande; neden under susede den kolde blÃĶst, Ulvene hylede, Sneen gnistrede, hen over den flÃļi de sorte skrigende Krager, men oven over skinnede Maanen saa stor og klar, og paa den saae Kay den lange, lange Vinternat; om Dagen sov han ved Sneedronningens FÃļdder.
åĨģįãĻãŦãĪãŊãæĢŪããæđããæĩ·ããéļãŪäļãããĻãã§čĄããūãããäļãŪãŧãã§ãŊããĪãããéĒĻãããããããŠãĢãĶãããããŋãŪããããŧããããéŠããããĢãããĢãĻãããĢããããĶãããŪäļãŦããūãĢãããŠãããããŦãĒãŦãĒãŠããĶãĻãã§ããūããããããããŊããäļãŪãŧããŦãŊããæããūããåĪ§ãããããããĻãį §ãĢãĶããūãããããŪãæããūãããŠãããŠããåŽãŪåĪãã ãããŦãĪãŊãŠãããĶããããūããããēããŦãŠããĻããŦãĪãŊåĨģįãŪčķģããĻã§ããããūããã
Tredie Historie. Blomster-Haven hos Konen, som kunde Trolddom.
įŽŽäļãŪãčĐąãéæģãŪä―ŋããåĨģãŪčąããŪ
Men hvorledes havde den lille Gerda det, da Kay ikke mere kom?
ãĻããã§ããŦãĪãããããŠããããĢãĶããŠããĢããĻããããŪåĨģãŪåãŪãēãŦããŊããĐãããã§ãããã
Hvor var han dog? â Ingen vidste det, Ingen kunde give Besked. Drengene fortalte kun, at de havde seet ham binde sin lille SlÃĶde til en prÃĶgtig stor, der kjÃļrte ind i Gaden og ud af Byens Port.
ãŦãĪãŊãūããĐããããŪããããããããūããã§ããããŠããŪæããããããããūããã§ãããããĐãããĄãŪčĐąã§ãããĢããŪãŊããŦãĪããããŪåĪ§ããŠãããŦãããķããŪããããããģãĪããĶãįšããŊãããūããĢãĶãįšãŪéããããĻãļã§ãĶããĢããĻããããĻã ãã§ããã
Ingen vidste, hvor han var, mange Taarer flÃļd, den lille Gerda grÃĶd saa dybt og lÃĶnge; â saa sagde de, at han var dÃļd, han var sjunket i Floden, der lÃļb tÃĶt ved Byen; o, det var ret lange, mÃļrke Vinterdage.
ããĶããããããŦãĪããĐããŠããĻãŦãŠãĢãĶããūãĢããããããããĢãĶããããŪãŊãããūããã§ããããããŦãããŪäššãŪãŠãŋã ããããŪåãŪãããŦããããããūããããããĶãããŪãēãŦããŊãããŪããĄã§ãããēãĻãããããŠããããã ããããŪããķãããŧãĐãŦãŠããūãããââãŋããŠãŪãããã§ãŊããŦãĪãŊįšãŪãããã°ãæĩããĶããå·ãŦããĄãĶãããžããĶããūãĢããŪã ãããĻããããĻã§ãããããããūãĢãããŠãããŠãããããããŠåŽã§ããã
Nu kom Vaaren med varmere Solskin.
ããūãæĨãŊãūããããããããæĨããūãŪå ãĻãĪãã ãĢãĶããĢãĶããūããã
ÂŧKay er dÃļd og borte!ÂŦ sagde den lille Gerda.
ããŦãĪãĄãããŊæŧãã§ããūãĢããŪããããĻããēãŦããŊãããūããã
ÂŧDet troer jeg ikke!ÂŦ sagde Solskinnet.
ãããããŊããããããŠãããããĻããæĨããūããããūããã
ÂŧHan er dÃļd og borte!ÂŦ sagde hun til Svalerne.
ããŦãĪãĄãããŊæŧãã§ããūãĢããŪããããĻããēãŦããŊãĪã°ããŦãããūããã
ÂŧDet troer jeg ikke!ÂŦ svarede de, og tilsidst troede den lille Gerda det ikke heller.
ãããããŊããããããūãããããĻããĪã°ãããĄãŊããããūãããããã§ããããūããŦããēãŦããŊãããķãã§ãããŦãĪãŊæŧãã ãŪã§ãŊãŠããĻãããããããŦãŠããūããã
ÂŧJeg vil tage mine ny rÃļde Skoe paa,ÂŦ sagde hun en Morgenstund, Âŧdem Kay aldrig har seet, og saa vil jeg gaae ned til Floden og spÃļrge den ad!ÂŦ
ããããããããããčĩĪãããĪãããããããããŊãŦãĪãĄãããŪãūã ãŋãŠããĢãããĪããããããŊããĶå·ãļãããĶããĢãĶããŦãĪãĄãããŪããĻããããĶãŋãūããããããĻããēãŦããŊãããæãããūããã
Og det var ganske tidligt; hun kyssede den gamle Bedstemoder, som sov, tog de rÃļde Skoe paa og gik ganske ene ud af Porten til Floden.
ã§ãæãŊãããĢããŪã§ããēãŦããŊãūã ãããĢãĶãããã°ãããūãŦãããĢã·ãããĶãčĩĪãããĪããŊããããĢããēãĻããžãĢãĄã§ãįšãŪéãåšãĶãå·ãŪãŧããļããããĶãããūããã
ÂŧEr det sandt, at Du har taget min lille Legebroder? Jeg vil forÃĶre Dig mine rÃļde Skoe, dersom Du vil give mig ham igjen!ÂŦ
ãå·ãããããŠãããããããŪãããŠããĻãã ãĄãããĻãĢãĶããĢãĶããūãĢããĻãããŪãŊããŧããĻããŠãŪãããŪčĩĪãããĪããããããããŪãããããŦãĪãĄãããããããĶããã
Og BÃļlgerne, syntes hun, nikkede saa underligt; da tog hun sine rÃļde Skoe, det KjÃĶreste hun havde, og kastede dem begge to ud i Floden, men de faldt tÃĶt inde ved Bredden, og de smaa BÃļlger bare dem strax i Land til hende, det var ligesom om Floden ikke vilde tage det KjÃĶreste hun havde, da den jo ikke havde den lille Kay;
ãããĻå·ãŪæ°īãããããããĻãããããŦããŋãããŦæģĒã ãĢãĶãŋãããŪã§ããēãŦããŊããķããŪããĢãĶããããŪãŪãŠãã§ããĄã°ãããã ãĢããčĩĪãããĪããŽãã§ããĩããĪãĻããå·ãŪãŠããŦãŠãããŋãūããããĻããããããĪãŊåēļãŪčŋããŦããĄããŪã§ãããæģĒãããããēãŦããŪįŦãĢãĶãããĻãããļãããĪããŊããã§ããĶããūããūããããūãã§å·ãŊããēãŦããããããĄã°ãã ãããŠããŪããããããĻããŪããã§ããŠããããŦčĶããūããããŠããŠããå·ãŊãŦãĪãããããĶãŊããŠããĢãããã§ãã
men hun troede nu, at hun ikke kastede Skoene langt nok ud, og saa krÃļb hun op i en Baad, der laae i Sivene, hun gik heelt ud i den yderste Ende og kastede Skoene; men Baaden var ikke bundet fast, og ved den BevÃĶgelse, hun gjorde, gled den fra Land;
ãããĐããēãŦããŊãããĪãããĢãĻãĻãããŪãŧããļãŠããŠããããããŠããĢããŪã ãĻããããūãããããã§ããããŪãããŋãŦãããã§ããå°čãŦãŪããūããããããĶčãŪããĄã°ããŊããļããĢãĶãããããããĪããŠãããŋãūãããã§ããå°čãŊããĢãããĻåēļãŦãããĢãĶãŠããĢããŪã§ãããĪããŠãããŪã§åããããēããããŦãåēļããããđãåšããĶããūããūããã
hun mÃĶrkede det og skyndte sig for at komme bort, men fÃļr hun naaede tilbage, var Baaden over en Alen ude, og nu gled den hurtigere afsted.
ãããŦæ°ããĪããĶããēãŦããŊããããã§ãēãĢãããããĻããūããããå°čãŪããĄããŪãŊããūã§ããŠãããĄãŦãčãŊäšäļå°šãŦããããããåēļãããŊãŠããĶãããŪãūãūã§ããĐããĐããŊããæĩããĶãããūããã
Da blev den lille Gerda ganske forskrÃĶkket og gav sig til at grÃĶde, men Ingen hÃļrte hende uden Graaspurvene, og de kunde ikke bÃĶre hende i Land, men de flÃļi langs med Bredden og sang, ligesom for at trÃļste hende: Âŧher ere vi! her ere vi!ÂŦ
ããã§ããēãŦããŊããããããģãĢããããĶããŠãã ããūããããããããŪãŧããŊããããããŪåĢ°ãããããŪãŊãããūããã§ãããããããŦãŊããēãŦãããĪããããåãŊãããūããã§ãããã§ãããããããĄãŊãåēļãŦããĢãĶãĻãģãŠããããēãŦãããŠãããããããŦããã ãããããķããžãããĄãããūããããĻããŠããūããã
Baaden drev med StrÃļmmen; den lille Gerda sad ganske stille i de bare StrÃļmper; hendes smaa rÃļde Skoe flÃļd bag efter, men de kunde ikke naae Baaden, den tog stÃĶrkere Fart.
å°čãŊãããããæĩããŦãŊãã°ããĶãããūããããēãŦããŊãčķģãŦããĪããããŊããã ãã§ãããĢãĻčãŪãŠããŦãããĢããūãūã§ããūããããĄãããŠčĩĪãããĪãŊãããããŪãŧãã§ããĩããĩããããĶããūããããå°čãŦãããĪãããĻãŊã§ããūããã§ãããå°čãŪãŧãããããĪããããããĢãĻãŊãããŠãããĶããĢãããã§ãã
Smukt var der paa begge Bredder, deilige Blomster, gamle TrÃĶer og SkrÃĶnter med Faar og KÃļer, men ikke et Menneske at see.
åēļãŊãããĪããããããã§ãããããããŠčąããããĶããããåĪãæĻãįŦãĢãĶãããããĻãããĐããããŠã ãããŠåæãĐãĶãŦãŊããēãĪããããããããããã§ããūãããã§ãããŦããããŪå§ŋãŊčĶããūããã§ããã
ÂŧMaaskee bÃĶrer Floden mig hen til lille Kay,ÂŦ tÃĶnkte Gerda og saa blev hun i bedre Humeur, reiste sig op og saae i mange Timer paa de smukke grÃļnne Bredder;
ãããĻãŦãããĻãããŪå·ãŊãããããããŦãĪãĄãããŪãĻãããļããĪããĶããĢãĶããããŪãããããŠãããããĻããēãŦããŊãããããūããã
ãããã§ãã ãã ãããããã§ãĶãããŪã§ãįŦãĄãããĢãĶããŠããããã ãäļĄæđãŪéãããĻããĪãããåēļããŠãããĶããūããã
saa kom hun til en stor KirsebÃĶr-Have, hvor der var et lille Huus med underlige rÃļde og blaae Vinduer, forresten Straatag og udenfor to TrÃĶ-Soldater, som skuldrede for dem, der seilede forbi.
ãããããēãŦããŊãåĪ§ããŠãããããžã°ãããŪãĻãããŦããūãããããŪãŊãããŪäļãŦãŊããĩãããããŠãéãčĩĪãŪįŠãŪãĪãããäļãããŪãĄãããŠåŪķãããĢãĶããūãããããŪåŪķãŊãããķãã§ããããĶãŦãŊãčã§éããããäššããĄãŪãŧããŦãããĶãæĻčĢ―ãããããŪãĩãããŪãļãããããéåĢãã ãããčĐãŦįŦãĢãĶããūããã
Gerda raabte paa dem, hun troede, at de vare levende, men de svarede naturligviis ikke; hun kom dem ganske nÃĶr, Floden drev Baaden lige ind imod Land.
ãēãŦããŊãããããŧããĻããŪãļãããããĻãããĢãĶãããããããūããããããããããūã§ããŠãããŪãļããããŊããŠããŪããããããūããã§ããããēãŦããŊããããŪãã°ãūã§ããūãããæģĒãå°čãåēļãŪãŧããŦãŊããã ããã§ãã
Gerda raabte endnu hÃļiere, og saa om ud af Huset en gammel, gammel Kone, der stÃļttede sig paa en Krog-KjÃĶp; hun havde en stor Solhat paa, og den var bemalet med de deiligste Blomster.
ãēãŦããŊããĢãĻåĪ§ããŠããã§ãããģãããĶãŋãūããããããĻãããŪåŪķãŪãŠããããææĻæãã ãããĨããŦãããĢããããããåđīãĻãĢããã°ããããåšãĶããūããããã°ããããŊãįŪãŪããããããŦããããŠčąãããããåĪ§ããŠåĪãžãããããķãĢãĶããūããã
ÂŧDu lille stakkels Barn!ÂŦ sagde den gamle Kone; Âŧhvorledes er Du dog kommet ud paa den store, stÃĶrke StrÃļm, drevet langt ud i den vide Verden!ÂŦ og saa gik den gamle Kone heelt ud i Vandet, slog sin Krog-KjÃĶp fast i Baaden, trak den i Land og lÃļftede den lille Gerda ud.
ããããããããããããŦããĐãããĶããūããããŊããããŠãŦåĪ§ããŠæģĒãŪããĪäļãããããŠãĻãããĻãããūã§æĩããĶãããŪã ããããĻããã°ããããŊãããūããã
ããããããã°ããããŊãããķãããķãæ°īãŪäļãŦãŊããĢãĶãææĻæã§å°čãããããĶããããéļãããŪãŧããļãēãĢãąãĢãĶããĶããēãŦããã ãããããūããã
Og Gerda var glad ved at komme paa det TÃļrre, men dog lidt bange for den fremmede, gamle Kone.
ãēãŦããŊãūãéļãŦãããããĻãŪã§ãããŪããããããĻããããūãããã§ããããŪãŋãŠããŠããã°ããããŊããããããããããã§ããã
Ð ŅКÐŧаОа