Аполлон, Асклепий табибы, Гигиея, Панакея һәм барлык тәңреләр исеменнән, аларны үземә шаһит итеп, үземнең көчемә һәм фикерләү сәләтемә таянып, түбәндәгеләрне үтәргә ант итәм һәм шуны язма рәвештә белдерәм:

Ὄμνυμι Ἀπόλλωνα ἰητρὸν, καὶ Ἀσκληπιὸν, καὶ Ὑγείαν, καὶ Πανάκειαν, καὶ θεοὺς πάντας τε καὶ πάσας, ἵστορας ποιεύμενος, ἐπιτελέα ποιήσειν κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν ὅρκον τόνδε καὶ ξυγγραφὴν τήνδε.

Мине табиб сәнгатенә өйрәтүчене әти-әниемдәй үз итәргә, үземнең бар булганым белән бүлешергә һәм, кирәк була калса, аңа һәрчак булышырга, аның нәсел дәвамнарын үз туганнарым дип санарга, әгәр алар әлеге медицина: сәнгатен үзләштерергә теләсәләр, бу сәнгатьнең асылына аларны бернинди килешүләрсез ихластан өйрәтергә, уку дәверендәге тәкъдим-киңәшләрне, телдән дәресләрне һәм башка үгет-нәсихәтләрне, медицина канунына бәйле йөкләмәгә һәм антка туры китереп, бары тик үз улларыма, укытучымның улларына, укучыларыма җиткерергә.

Ἡγήσασθαι μὲν τὸν διδάξαντά με τὴν τέχνην ταύτην ἴσα γενέτῃσιν ἐμοῖσι, καὶ βίου κοινώσασθαι, καὶ χρεῶν χρηίζοντι μετάδοσιν ποιήσασθαι, καὶ γένος τὸ ἐξ ωὐτέου ἀδελφοῖς ἴσον ἐπικρινέειν ἄῤῥεσι, καὶ διδάξειν τὴν τέχνην ταύτην, ἢν χρηίζωσι μανθάνειν, ἄνευ μισθοῦ καὶ ξυγγραφῆς, παραγγελίης τε καὶ ἀκροήσιος καὶ τῆς λοιπῆς ἁπάσης μαθήσιος μετάδοσιν ποιήσασθαι υἱοῖσί τε ἐμοῖσι, καὶ τοῖσι τοῦ ἐμὲ διδάξαντος, καὶ μαθηταῖσι συγγεγραμμένοισί τε καὶ ὡρκισμένοις νόμῳ ἰητρικῷ, ἄλλῳ δὲ οὐδενί.

Мин, авыруларның хәл — әхвәлләрен яхшырту өчен, үземнең сәләт көчемә һәм белем дәрәҗәмә бәйле рәвештә, төрле авырлыклардан һәм гаделсезлекләрдән йолып калырга, аларга унайлырак шартлар тудырырга юнәлтермен.

Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν.

Мин үлемгә илтә торган чараларны беркемгә дә бирмәячәкмен, андый уйда торучыларга юл күрсәтмәячәкмен, нәкъ шулай ук баласын төшерергә теләүче бер хатын-кызга да ярдәм кулы сузмаячакмын. Үземнең көнкүрешемне һәм үз сәнгатемне пакь һәм гадел рәвештә тормышка ашырырмын.

Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω. Ἁγνῶς δὲ καὶ ὁσίως διατηρήσω βίον τὸν ἐμὸν καὶ τέχνην τὴν ἐμήν.

Мин бер очракта да таш авыруын кисеп алу юлы белән дәвалауга алынмаячакмын, моны бу эш белән махсус шөгыльләнүчеләргә тапшырырмын.

Οὐ τεμέω δὲ οὐδὲ μὴν λιθιῶντας, ἐκχωρήσω δὲ ἐργάτῃσιν ἀνδράσι πρήξιος τῆσδε.

Мин кайсы йортка гына керсәм дә, бигрәк тә ирекле һәм кол булган хатын-кызлар һәм ирләр белән ниндидер файданы, мәхәббәт куертуны күздә тотып түгел, ә авыруга ярдәм кулы сузар өчен керәм.

Ἐς οἰκίας δὲ ὁκόσας ἂν ἐσίω, ἐσελεύσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων, ἐκτὸς ἐὼν πάσης ἀδικίης ἑκουσίης καὶ φθορίης, τῆς τε ἄλλης καὶ ἀφροδισίων ἔργων ἐπί τε γυναικείων σωμάτων καὶ ἀνδρῴων, ἐλευθέρων τε καὶ δούλων.

Дәвалау барышында да, аннан тыш та, кешенең шәхси тормышына кагылышлы күренешләрне яки сүзләрне башкаларга кайчан да булса сөйләргә ярамый икән — әйтмим, мин мондый нәрсәләрне сер дип саклыйм.

Ἃ δ' ἂν ἐν θεραπείῃ ἢ ἴδω, ἢ ἀκούσω, ἢ καὶ ἄνευ θεραπηίης κατὰ βίον ἀνθρώπων, ἃ μὴ χρή ποτε ἐκλαλέεσθαι ἔξω, σιγήσομαι, ἄῤῥητα ἡγεύμενος εἶναι τὰ τοιαῦτα.

Миңа — антны тайпылышсыз үтәүчегә — бу ант тормышымда һәм сәнгатемдә бәхет китерәчәк һәм кешеләр күңелендә мәңгелек дан булып торачак; антны үтәмәүчегә һәм аңа хыянәт итүчегә шуның киресе булыр.

Ὅρκον μὲν οὖν μοι τόνδε ἐπιτελέα ποιέοντι, καὶ μὴ ξυγχέοντι, εἴη ἐπαύρασθαι καὶ βίου καὶ τέχνης δοξαζομένῳ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐς τὸν αἰεὶ χρόνον. παραβαίνοντι δὲ καὶ ἐπιορκοῦντι, τἀναντία τουτέων.