Đ¯ĐŋĐžĐŊŅĐēĐž-Đ´Đ°ŅŅĐēĐ°Ņ ĐēĐŊиĐŗĐ°-йиĐģиĐŊĐŗва
Med Illustrationer af Vilhelm Pedersen.
įŦŦä¸ãŽã芹ãéĄã¨ããŽããããŽãã¨
Første Historie, der handler om Speilet og Stumperne.
ããããããĻãããŖããããã¯ãããžãããããŽã芹ããããžããžã§ããã¨ãã ãã ããĒãĢããã¯ãŖããããĻããĻãã¤ãžããããããããéæŗäŊŋãžãģãã¤ãããŽã芹ã§ããŖããã¨ãããããŽã§ããããŽéæŗäŊŋã¨ãããŽã¯ããĒããžã§ãããĄã°ããããĒããã¤ã§ããããããžãããĒããŽãæĒéãããžãã§ããã
See saa! nu begynde vi. Naar vi ere ved Enden af Historien, veed vi mere, end vi nu vide, for det var en ond Trold! det var een af de allervÃĻrste, det var ÂģDÃĻvelenÂĢ!
ããĻãããæĨãŽãã¨ãããŽæĒéã¯ããããããĒããããã§ãããã¨ããããã¯ãããã¯ãéĄãããĄããäŊããããããã§ããããããŽéĄã¨ãããŽãããŠããĒããŖãããĒãã¤ãããããŽã§ãããããĢãã¤ãã¨ããģã¨ããŠãĒãããŠããããĢããĄãĸããžãŖãĻããžããããããã ããĒãããŋãŖã¨ããĒãããããŽããŽãĢãããŖãĻããããã¯ãŖããã¨ããããĢããĢããĢããããã¤ãã¨ããããĩãããĒãããã¤ãããŖãããŽã§ããã
Een Dag var han i et rigtigt godt Humeur, thi han havde gjort et Speil, der havde den Egenskab, at alt Godt og Smukt, som speilede sig deri, svandt der sammen til nÃĻsten Ingenting, men hvad der ikke duede og tog sig ilde ud, det traadte ret frem og blev endnu vÃĻrre.
ãŠããĒãã¤ããããããããããŽéĄãĢãã¤ãã¨ãį ŽãĢããããããģããããããŽãããĢčĻãããŠããĒãĢããŖãąãĒã˛ã¨ããĄãããããĒããŖãããĢãĒããããŠããããŽãĒãããããžã ãã§ãããã ãĄãããããžãããéĄã¯čĻãĄããããģãŠãããã§ããžããããŖããã˛ã¨ã¤ãŧãŖãĄãŽãã°ããã§ããéŧģãåŖããŖãąããĢ大ããã˛ãããŖãĻããã¤ããžããã
De deiligste Landskaber saae ud deri som kogt Spinat, og de bedste Mennesker bleve ÃĻkle eller stode paa Hovedet uden Mave, Ansigterne bleve saa fordreiede, at de vare ikke til at kjende, og havde man en Fregne, saa kunde man vÃĻre saa vis paa, at den løb ud over NÃĻse og Mund.
ããããããããããĒããã¨ãããŽæĒéã¯ãããžããããããĢãããããããããããã¤ã¤ãžããåŋãããããžãã¨ããããéĄãĢã¯ãããããŖã¤ããĢãã¤ããŽã§ãããŽéæŗäŊŋãŽæĒéã¯ãããļããĒãããããã¤ã¯ããžãįēæã¯ã¤ããã ããã¨ãã¤ããããã ãããĢã¯ãããããžããã§ããã
Det var udmÃĻrket morsomt, sagde ÂģDÃĻvelen.ÂĢ Gik der nu en god from Tanke gjennem et Menneske, da kom der et Griin i Speilet, saa TrolddjÃĻvelen maatte lee af sin kunstige Opfindelse.
ããŽæĒéã¯ãéæŗåĻæ Ąãã˛ãããĻããžãããããããĢãããŖãĻããéįåžãŠãã¯ããããŠãĩãããĒããŽããããããã¨ããģããŧããĩããžãããžããã
ããĻãããŽéĄãã§ãããŽã§ãã¯ãããĻä¸įãäēēéãŽãģãã¨ããŽããããããããŽã ã¨ãããŽãããã
ãã¯ãĩããĄããããĻããããžããã
Alle de som gik i Trold-Skole, for han holdt Trold-Skole, de fortalte rundt om, at der var skeet et Mirakel; nu kunde man først see, meente de, hvorledes Verden og Menneskene rigtigt saae ud.
ã§ããģããŧãã¸ããŽéĄãããĄãžããŖãããŽã§ããããã¨ãã¨ããããžããĢã¯ããŠããŽåŊã§ãããŠãŽäēēã§ããããŽéĄãĢãããããŽããããã ãããããŋãĒãããŽã¯ããĒããĒãŖãĻããžããžããã
De løb omkring med Speilet, og tilsidst var der ikke et Land eller et Menneske, uden at det havde vÃĻret fordreiet deri.
ãããĒãã¨ãåŗãĢãŽãŖãæĒéãŽã§ããŠãã¯ã夊ãžã§ãæãŽãŧãŖãĻããŖãĻã夊äŊŋãĻããããĄãįĨããžãžã§ãããããããĢãããã¨ããããžãããã¨ããã§ãéĢãéĢããŽãŧãŖãĻčĄãã°ãčĄããģãŠãããŽéĄã¯ãããã˛ãŠããããããŖã¤ãããããŽã§ãããããŽæĒéãããããããĻãããŖãĻããããĒããĒããžãããã§ãããžãããéĢãéĢãã¨ãŽãŧãŖãĻããŖãĻãããįĨããžã夊äŊŋãŽãäŊåą ããžããĢčŋããĒããžãããããã¨ãéĄã¯ãããããããããããŖã¤ãããĒãããã¯ããããļããļããĩããã ããããŽã§ããããã¤ããĢæĒéãŠããŽæãããå°ãŽä¸ã¸ããĄãĻã
Nu vilde de ogsaa flyve op mod Himlen selv for at gjøre Nar af Englene og Âģvor HerreÂĢ. Jo høiere de fløi med Speilet, des stÃĻrkere grinede det, de kunde neppe holde fast paa det; høiere og høiere fløi de, nÃĻrmere Gud og Englene; da zittrede Speilet saa frygteligt i sit Griin, at det foer dem ud af HÃĻnderne og styrtede ned mod Jorden, hvor det gik i hundrede Millioner, Billioner og endnu flere Stykker,
äŊåä¸ãäŊåä¸ãã¨ãããŽã§ã¯ãããĒããããã¸ããĒæ°ãĢãããžãããã ããĻãã¨ãã§ããžããžããã
og da just gjorde det megen større Ulykke end før; thi nogle Stykker vare knap saa store som et Sandkorn, og disse fløi rundt om i den vide Verden,
ã¨ãããããããããããããä¸įããããŽãããããĢãĒãŖãã¨ããããã¯ãéĄãŽãããã¯ãããããį ã¤ãļããããŽå¤§ãããããĒããŽããä¸įãã ããĢã¨ãŗãĄãŖãĻããžãŖãããã§ããããäēēãŽįŽãĢã¯ããã¨ãããŽãžãžãããĢããŗãã¤ããĻããžããžãããããã¨ãããŽäēēããĄã¯ããĒãã§ãįŠããžãĄããŖãĻãŋãããããŽãã¨ãŽããããģãã ãããŋããããĢãĒããžãããããã¯ãããŽããããããŠããĒãĄãããĒããŽã§ããéĄãããŖãĻãããĩãããĒåããããŽãžãžããžã ãŽãããĻããŖãĻããããã§ãã
og hvor de kom Folk i Ãinene, der bleve de siddende, og da saae de Mennesker Alting forkeert, eller havde kun Ãine for hvad der var galt ved en Ting, thi hvert lille Speilgran havde beholdt samme KrÃĻfter, som det hele Speil havde;
ãĒããĢã¯ãžããäēēãŽãããããĢã¯ããŖãããŽãããŖãĻãããŽããããããæ°ˇãŽããããŽãããĢãã¤ãããããŽãĢããĻããžããžããã
nogle Mennesker fik endogsaa en lille Speilstump ind i Hjertet, og saa var det ganske grueligt, det Hjerte blev ligesom en Klump Iis.
ããŽããĄãããžãã大ããĒããããããŖãĻãįĒãŦãŠãšãĢäŊŋããããģãŠã§ãããããããĒįĒãŦãŠãšãŽããĄããããåã ãĄããŽãããĻãŋããã¨ããĻãããžãã§ã ãã§ããã
Nogle Speilstykker vare saa store, at de bleve brugte til Rudeglas, men gjennem den Rude var det ikke vÃĻrd at see sine Venner;
ãģããŽãããã§ãããããĢį¨ããããããŽããããžããããããŽãããããããĻãįŠãæŖããããžãĄãããŽãĒããããĢčĻããã¨ããã¨ãã¨ãã ããããããããžãããæĒéã¯ãããĒãã¨ããããã¸ãããããããŖãĻãããĒãããããļãŖãĻãããããŖãããŖãĻãããããžããã
andre Stykker kom i Briller, og saa gik det daarligt, naar Folk toge de Briller paa for ret at see og vÃĻre retfÃĻrdige; den Onde loe, saa hans Mave revnede, og det kildede ham saa deiligt.
ã¨ããã§ããģããĢããžã ãããžãããããã¯ãįŠēãŽãĒããĢãã ããŖãĻããžãããããããããããã芹ãĒãŽã§ããã
Men ude fløi endnu smaa Glasstumper om i Luften. Nu skulle vi høre!
įŦŦäēãŽã芹ãįˇãŽåã¨åĨŗãŽå
Anden Historie. En lille Dreng og en lille Pige.
ãããããŽåŽļãããĻããã§ãããããäēēãããã§ãã大ããĒįēã§ã¯ãããã§ããåēãĢããã ããŽãããå°ããã¤ãããĢã¯ãããžããã§ãããã§ãããããããĻããæ¤æ¨ãããã°ãĄãŽčąããŋãĻããžãããããĒããã°ãĒããžããã§ããã
ãããããįēãĢããĩãããŽãžãããããŠããããã§ããĻãæ¤æ¨ã°ãĄããããããã大ããĒčąããŽãããŖãĻããžããã
Inde i den store By, hvor der ere saa mange Huse og Mennesker, saa at der ikke bliver Plads nok til, at alle Folk kunne faae en lille Have, og hvor derfor de fleste maa lade sig nøie med Blomster i Urtepotter, der var dog to fattige Børn som havde en Have noget større end en Urtepotte.
ããŽãĩãããŽããŠãã¯ããĢãããã§ãåĻšã§ããããžããã§ãããããžãã§ãģãã¨ããŽãããã ããŽãããĢãäģ˛ããããĻããžããã
De vare ikke Broder og Søster, men de holdt ligesaa meget af hinanden, som om de vare det.
ããŽããŠãããĄãŽä¸ĄčĻĒã¯ããããããŠããã§ãããŽäŊãã§ããåąæ šãããšãã¯ãäēčģãŽåŽļãŽåąæ šã¨åąæ šã¨ãããŖã¤ããæãĢããããããŖãĻããžãããããŽããããŽæãĢã¯ãä¸æŦãŽé¨ãŠããã¨ããŖãĻããĻã严æšãããã˛ã¨ã¤ãã¤ããĄãããĒįĒãããŽãããĻããžããã
ForÃĻldrene boede lige op til hinanden; de boede paa to Tagkammere; der, hvor Taget fra det ene Nabohuus stødte op til det andet og Vandrenden gik langs med TagskjÃĻggene, der vendte fra hvert Huus et lille Vindue ud;
ã§ãã¨ããã˛ã¨ãžãããããããã°ãããĄããŽįĒããããããŽįĒã¸ãããžããã
man behøvede kun at skrÃĻve over Renden, saa kunde man komme fra det ene Vindue til det andet.
ããŠããŽčĻĒããĄã¯ãããããæ¨ãŽįŽąãįĒãŽå¤ãĢã ããĻãå°æã§ã¤ãããéčããããĻãããžãããããŽãģããĢãĄããŖã¨ããã°ããã˛ã¨æ ĒãããĻããããŽãããŋãã¨ãĢãã ãŖãĻããããããããŽãŗãĻããžããã
ForÃĻldrene havde udenfor hver en stor TrÃĻkasse, og i den voxte Kjøkkenurter, som de brugte, og et lille RosentrÃĻ; der var eet i hver Kasse, det voxte saa velsignet.
ã¨ããã§čĻĒããĄãŽãããã¤ãã§ãããŽįŽąããã¨ãããžããã§ãæ¨ĒãĢãĒããšãĻããããŽã§ãįŽąã¯įĒã¨įĒã¨ãŽããã ã§ããããããããĄãã¸ã¨ãã¤ãĨããĻãããŖãããįããŽããčąãŽããšãããĩãã¤ãĒããšããããĢčĻããžããã
Nu fandt ForÃĻldrene paa at stille Kasserne saaledes tvers over Renden, at de nÃĻsten naaede fra det ene Vindue til det andet og saae ganske livagtig ud som to Blomster-Volde.
ãããŠãčąãŽã¤ãã¯ãįŽąããä¸ãŽãģããĢããããããã°ããŽæ¨ã¯ãããããããéˇãæããŽã°ããĻãããããžãã严æšãŽįĒãĢãããŋã¤ããĻããããããĢãããããããŖãĻããžããããžãčąã¨éčã§ãããããããĸãŧããŽãããĒããŽã§ããã
Ãrterankerne hang ned over Kasserne, og RosentrÃĻerne skjøde lange Grene, snoede sig om Vinduerne, bøiede sig mod hinanden: det var nÃĻsten som en Ãreport af Grønt og af Blomster.
ããŽįŽąã¯ãéĢãæãĢãããžããããããŠãããĄã¯ãããŽä¸ãĢã¯ããããŖãĻã¯ãããĒããŽãããŖãĻããžãããããã§ãįĒããåąæ šã¸åēãĻãã°ããŽčąãŽä¸ãĢããããĄãããĒãããããĢããããããããããããããã ããĻãããã§ãããããããĢããããŗãžããã
Da Kasserne vare meget høie, og Børnene vidste, at de ikke maatte krybe op, saa fik de tidt Lov hver at stige ud til hinanden, sidde paa deres smaa Skamler under Roserne, og der legede de nu saa prÃĻgtigt.
åŦãĢãĒãã¨ããããããããŗãã ããĢãĒããžãããįĒã¯ãŠããããã¨ããžããŖãããããã¤ããĻããžããžããããããĒã¨ããããŠãããĄã¯ãã ãããŽä¸ã§é 貨ãŠããããããããĻããããŖãįĒãŦãŠãšãĢãããŽé 貨ãããã¤ããžãããããã¨ããããĢãžããããžããžãããããããĒãŽããããĒãã§ããããŖãĻãããŽããĒãŽããããĢã严æšãŽįĒããã˛ã¨ã¤ãã¤ãããã¯ããã¯ããããããĒãããããįŽãã´ãã´ãå ããžãããããããŽįˇãŽåã¨ãåĨŗãŽåã§ããã
Om Vinteren var jo den Fornøielse forbi. Vinduerne vare tidt ganske tilfrosne, men saa varmede de Kobberskillinger paa Kakkelovnen, lagde den hede Skilling paa den frosne Rude, og saa blev der et deiligt Kighul, saa rundt, saa rundt; bag ved tittede et velsignet mildt Ãie, eet fra hvert Vindue; det var den lille Dreng og den lille Pige.
įˇãŽåã¯ãĢã¤ãåĨŗãŽåã¯ã˛ãĢãã¨ãããžããã
Han hed Kay og hun hed Gerda.
å¤ãŽããã ã¯ããã ã˛ã¨ãžããã§ãããŖãããããããããŽããåŦãĢãĒãã¨ããĩãããŽããŠãã¯ãããã¤ããããã¤ããã¯ããã ããããããããããŖããããĒããã°ããĒããžããã§ãããå¤ãã¨ãĢã¯ãéĒãããããčãžãŖãĻããžããã
Om Sommeren kunde de i eet Spring komme til hinanden, om Vinteren maatte de først de mange Trapper ned og de mange Trapper op; ude fygede Sneen.
ãããã¯ããįŊããŋã¤ã°ãĄããã¤ãžãŖãĻãã¨ãã§ãããŽã ãããã¨ããã°ãããããããžããã
ÂģDet er de hvide Bier, som svÃĻrme,ÂĢ sagde den gamle Bedstemoder.
ãããŽãĒããĢããåĨŗįã°ãĄããããŽããã¨ãįˇãŽåã¯ããããžãããããŽåã¯ããģãã¨ããŽãŋã¤ã°ãĄãĢãããããããŽãŽãããã¨ããããŖãĻãããŽã§ãã
ÂģHar de ogsaa en Bidronning?ÂĢ spurgte den lille Dreng, for han vidste, at imellem de virkelige Bier er der saadan een.
ããããããã¨ããããã¨ããã°ãããã¯ãããžããããããŽåĨŗįã°ãĄã¯ããã¤ããããããĒããžãŽãã¤ãžãŖãĻããã¨ãããĢãã¨ãã§ãããŽã ãããĒããžãŽãĒãã§ããããĄã°ãããã ã大ãããĻãããŖããĻä¸ãĢããŖã¨ããĻã¯ããĒããããã¨éģãé˛ãŽãĒãã¸ã¨ãã§ã¯ããŖãĻããžãããžå¤ä¸ãĢãããæŠããããæŠããåĨŗįã¯įēãŽéããéã¸ã¨ãŗãžããŖãĻãįĒãŽã¨ããããŽãããŽããããã¨ãĩããã¨ããã§ãããŖãĻããžãŖãĻãįĒã¯čąããĩãã¤ãããããĢãčĻãããŽã ããã
ÂģDet har de!ÂĢ sagde Bedstemoderen. ÂģHun flyver der, hvor de svÃĻrme tÃĻttest! hun er størst af dem alle, og aldrig bliver hun stille paa Jorden, hun flyver op igjen i den store Sky. Mangen Vinternat flyver hun gjennem Byens Gader og kiger ind af Vinduerne, og da fryse de saa underligt, ligesom med Blomster.ÂĢ
ããããããããŋããã¨ããããžããããã¨ãããŠãããĄã¯ãåŖãããããĻåĢãããŗãžããããããĻãããã¨ãããã¯ãģãã¨ããŽčŠąãĒãŽã ãã¨ããããžããã
ÂģJa, det har jeg seet!ÂĢ sagde begge Børnene og saa vidste de, at det var sandt.
ãéĒãŽåĨŗįããžã¯ãããĄãŽãĒãã¸ãã¯ããŖãĻãããããããããã¨ãåĨŗãŽåãããããžããã
ÂģKan Sneedronningen komme herind?ÂĢ spurgte den lille Pige.
ãããã¨ãããĒãããããã°ããŧãããããããããããšããŧããŽä¸ãĢãŽããĻããããããã¨åĨŗįã¯ã¨ãããĻããžãã ããããã¨ãįˇãŽåããããžããã
ÂģLad hende kun komme,ÂĢ sagde Drengen, Âģsaa sÃĻtter jeg hende paa den varme Kakkelovn, og saa smelter hun.ÂĢ
ã§ãããã°ãããã¯ãįˇãŽåãŽããŋãŽæ¯ããĒã§ãĒããããģããŽã芹ãããĻãããžããã
Men Bedstemoderen glattede hans Haar og fortalte andre Historier.
ããŽå¤æšããĢã¤ã¯ããĄãĢããĻãįįŠãããŽãååã¯ããļããŦããããĒããããĩã¨ãããã¤ããĻãįĒãŽãã°ãŽããããŽä¸ãĢãããŖãĻããããŽãĄãããĒãŽããããĒãããå¤ããĒãããžããããããĻãĢã¯ããĄããĄããããĒéĒãčãžãŖãĻããžããããããŽãĒãã§å¤§ããĒãããžããã˛ã¨ã˛ããæ¤æ¨įŽąãŽã¯ããĢããĄãžãããããã¨ãŋããŋãããã¯å¤§ãããĒãŖãĻãã¨ãã¨ããããããžãããŽãĒããããããã˛ã¨ããŽåĨŗãŽäēēãĢãĒããžãããããäŊįžä¸ã¨ããæ°ãŽãæãŽãããĢå ãããĒéĒã§įšããŖãããããįŊãį´ãããŽįįŠãããŽãįãĻããžããã
Om Aftenen da den lille Kay var hjemme og halv afklÃĻdt, krøb han op paa Stolen ved Vinduet og tittede ud af det lille Hul; et Par Sneeflokker faldt derude, og een af disse, den allerstørste, blev liggende paa Kanten af den ene Blomster-Kasse; Sneeflokken voxte meer og meer, den blev tilsidst til et heelt Fruentimmer, klÃĻdt i de fineste, hvide Flor, der vare som sammensatte af Millioner stjerneagtige Fnug.
ããããåĨŗãŽå§ŋã¯ããĻããžããããæ°ˇãŽããã ãããĻããžãããããããã˛ããæ°ˇãŽããã ãããĻãããŽããįããĻãããŽã§ããããŽįŽã¯ãããããæããĩãã¤ãĒããšãããã§ããããããĄã¤ããäŧãŋããĒãįŽã§ããã
Hun var saa smuk og fiin, men af Iis, den blÃĻndende, blinkende Iis, dog var hun levende; Ãinene stirrede som to klare Stjerner, men der var ingen Ro eller Hvile i dem.
åĨŗã¯ããĢã¤ãŽããįĒãŽãģããĢãããĒãããĒãããæãžããããžããããĢã¤ã¯ãŗãŖããããĻãããããã¨ãŗãããĻããžããžãããããããŽãã¨ã§ã大ããĒéŗĨããįĒãŽå¤ãã¨ãã ãããĒããã¯ããããžããã
Hun nikkede til Vinduet og vinkede med Haanden. Den lille Dreng blev forskrÃĻkket og sprang ned af Stolen, da var det, som der udenfor fløi en stor Fugl forbi Vinduet.
ããŽãããæĨã¯ããããã¨ãããéæĨãããŗããã§ãããââããããã¯ãæĨãĢãžããéĒãŠããŽããããĢãĒãŖãĻãã¨ãã¨ãæĨããããŖãĻããžããããæĨããžã¯ãããããĢãį §ãĻããããããĻãįˇãŋãŠããããã ããã¤ã°ãã¯åˇŖãã¤ããã¯ãããžãããããŽãããããããŽåąæ šãããšããŽįĒãããžããããã˛ãããããĻããĢã¤ã¨ã˛ãĢãã¨ã¯ããĸããŧããŽãĻãŖãēããŽåąæ šä¸ãŽé¨ããžãŠããŽããĄãããĒčąããŽã§ããã¨ãããããŗãžããã
NÃĻste Dag blev det klar Frost, â og saa kom Foraaret, Solen skinnede, det Grønne pippede frem, Svalerne byggede Rede, Vinduerne kom op, og de smaa Børn sad igjen i deres lille Have høit oppe i Tagrenden over alle Etagerne.
ããŽå¤ã¯ããã¤ãĢãŋãã¨ãĢãã°ããŽčąããããžãããåĨŗãŽåãŽã˛ãĢãã¯ãã°ããŽãã¨ãŽãããããĻããããããŗæãããŖãĻããžããããããĻãã°ããŽčąã¨ããã¨ãã˛ãĢãã¯ãããããļããŽčąããŽãŽã°ããŽãã¨ããããããžãããã˛ãĢãã¯ãããŽãããŗæãããĢã¤ãĢãããŖãĻããããžãã¨ããĢã¤ãããŖãããĢããããžããã
Roserne blomstrede den Sommer saa mageløst; den lille Pige havde lÃĻrt en Psalme, og i den stod der om Roser; og ved de Roser tÃĻnkte hun paa sine egne; og hun sang den for den lille Dreng, og han sang den med:
ãã°ããŽã¯ãĒããããĻã¯ãĄããŦ
ãããĒãã¨ãšããããĻããããã
ÂģRoserne voxe i Dale,
Der faae vi Barn-Jesus i Tale!ÂĢ
ãĩãããŽããŠãã¯ãæãã¨ãããŖãĻãã°ããŽčąãĢãģãããããĻãįĨããžãŽããŋã˛ãããŽããããããæĨããžããĒãããĻããããĒãã¨ãšãããããĢãããã§ãĢãĒãããŽãããĢãããããããžããã
Og de Smaa holdt hinanden i HÃĻnderne, kyssede Roserne og saae ind i Guds klare Solskin og talte til det, som om Jesusbarnet var der.
ãĒãã¨ãããæĨŊããå¤ãŽæĨã ãŖãã§ããããããããã¨ããã¤ãžã§ããããã¨ããããĒããããĢãŋãããã°ããŽčąãŽãĢããã¨ãčãŽãŋãŠããĢã¤ã¤ãžãããããŽåąæ šãŽä¸ã¯ããĒããĻããã¨ããã§ããããã
Hvor det var deilige Sommerdage, hvor det var velsignet at vÃĻre ude ved de friske RosentrÃĻer, der aldrig syntes at ville holde op med at blomstre.
ãĢã¤ã¨ã˛ãĢãã¯ããĒããã§æããĻããããŽãéŗĨãŽãããĻãããįĩĩæŦããŋãĻããžããããĄãããŠããŽã¨ãââãå¯ēãŽã大ããĒåĄã¨ããŽä¸ã§ãã¨ããããäēã¤ããĄãžãããââãĢã¤ã¯ããĩã¨ã
ãããããĒãĢããĄããã¨ãããĢãããŖããããããããįŽãĢããĒãĢãã¨ãŗããã ããã ããã¨ããããžããã
Kay og Gerda sad og saae i Billedbogen med Dyr og Fugle, da var det â Klokken slog akkurat fem paa det store Kirketaarn, â at Kay sagde: Âģau! det stak mig i Hjertet! og nu fik jeg Noget ind i Ãiet!ÂĢ
ãããĻãĻããĢã¤ãŽããŗããã˛ãĢããããããã¨ãįˇãŽåã¯įŽããąãĄãąãĄãããžãããã§ããįŽãŽãĒããĢã¯ãĒãĢããŋããžããã§ããã
Den lille Pige tog ham om Halsen; han plirede med Ãinene; nei, der var ikke Noget at see.
ãããããã¨ããĻããžãŖããŽã ããããã¨ããĢã¤ã¯ãããžããããããã¯ãã¨ãããŽã§ã¯ãããžããã§ããã
ÂģJeg troer, det er borte!ÂĢ sagde han; men borte var det ikke.
ãĢã¤ãŽįŽãĢã¯ããŖããŽã¯ããããŽéĄãããã¨ãŗãĄãŖããããã§ããããããããŧããĻããã§ããããããŽãããĒãéæŗãžãģããŽéĄãŽãããã§ãããŽéĄãĢãã¤ãã¨ã大ãããĻããããŽãããĄãããããããĒããŽãĢããŋãããããããããĒããããããŽãģãŠãããŖããããã ãŖãĻãããčĻãããĒããĢããããįŠäēããŽãã¨ãŽãããããããã ãŖãĻčĻãããŽã§ãã
Det var just saadant et af disse Glaskorn, der sprang fra Speilet, Troldspeilet, vi huske det nok, det fÃĻle Glas, som gjorde at alt Stort og Godt, der afspeilede sig deri, blev Smaat og HÃĻsligt, men det Onde og Slette traadte ordenlig frem, og hver Feil ved en Ting blev strax til at bemÃĻrke.
ããããããĢããĢã¤ã¯ããããããĢãããããã˛ã¨ã¤ã¯ããŖãĻããžããžããããããžããĒããããã¯æ°ˇãŽãããžããŽãããĢããĒãã§ãããã
Den stakkels Kay han havde ogsaa faaet et Gran lige ind i Hjertet. Det vilde snart blive ligesom en Iisklump.
ãããĒãããããããŋã¯ããžãããããŠããããããĢããããããŽä¸ãĢãŽãããžããã
Nu gjorde det ikke ondt mere, men det var der.
ããĒãã ãŖãĻãšãããããã ããã¨ããĢã¤ã¯ãããžãããããããĒãŋãŖã¨ããĒãéĄãããĻããŧãã¯ããããŠãããĒãŖãĻãããĒããã ããã
ããã§ãããĒãã ããããããĒãĩããĢããĢã¤ã¯ãĩããĢãããã ããžããããããŽã°ãã¯čĢãããŖãĻããããããŽã°ããããããļãã¸ããĻããĒã°ãã ããŋããĒãããĒãããã°ãã ãĒãæ¤ããŖãĻããįŽąãįŽąãĒããčąãčąã ãã
ãããããŖãĻããĢã¤ã¯ãčļŗã§æ¤æ¨ãŽįŽąããã¨ã°ããĻãã°ããŽčąãã˛ããĄããŖãĻããžããžããã
ÂģHvorfor grÃĻder Du?ÂĢ spurgte han. ÂģSaa seer Du styg ud! jeg feiler jo ikke noget! Fy!ÂĢ raabte han ligemed eet: Âģden Rose der er gnavet af en Orm! og see, den der er jo ganske skjÃĻv! det er i Grunden nogle ÃĻkle Roser! de ligne Kasserne, de staae i!ÂĢ og saa stødte han med Foden haardt imod Kassen og rev de to Roser af.
ããĢã¤ãĄããããããããĒãĢããããŽããã¨ãã˛ãĢãã¯ãããŗãžããã
ããĢã¤ã¯ãã˛ãĢããŽããŠãããéĄããŋãã¨ããžããģããŽã°ããŽčąãããããã ããžããããããããããļããŽããĄãŽįĒãŽä¸ãĢã¨ãŗããã§ãããããã˛ãĢãã¨ããã¯ãĒããĻããžããžããã
ÂģKay, hvad gjør Du!ÂĢ raabte den lille Pige; og da han saae hendes ForskrÃĻkkelse, rev han endnu en Rose af og løb saa ind af sit Vindue bort fra den velsignede lille Gerda.
ã˛ãĢããããŽãã¨ã§ãįĩĩæŦããģããããŖãĻãããŗãĢããã¨ãããĢã¤ã¯ããããĒããŽããããããĢã ãŖããããĻãããããããŧãŽãŋãããŽã ãã¨ãããžããããžãããã°ãããžãã芹ãããĻãããĢã¤ã¯ãŽãšã¤ãĢãã ãŖãĻãã ãŖãĻããã¨ã°ããããŖãĻããžããããããŠããããããããŋãĻããã°ãããžãŽããããĢãžããŖãĻãįŽããããããĻããã°ãããžãŽåŖãžããžã§ãããĻãŋããžããããããããĒããĒããããããĢããŖããŽã§ããŋããĒã¯ãããããŖãĻããããžããã
Naar hun siden kom med Billedbogen, sagde han, at den var for Pattebørn, og fortalte Bedstemoderen Historier, kom han alletider med et men â kunde han komme til det, saa gik han bag efter hende, satte Briller paa og talte ligesom hun; det var ganske akkurat, og saa loe Folk af ham.
ãžããĒããĢã¤ã¯ãįēãã ããŽäēēããĄãŽãčēĢãļããåŖãžãã§ããã§ãããããĢãĒããžããã
Han kunde snart tale og gaae efter alle Mennesker i hele Gaden.
ãĒãã§ããã˛ã¨ãããããŖããã¨ãããŋãŖã¨ããĒããã¨ãĒãããĢã¤ã¯ãžããããã¨ãããŧããžããã
ãããŽåã¯ããŖã¨ããããããžãĒãŽãĢãĄãããĒãããã¨ããŋããĒãããžããããããã¯ããĢã¤ãŽįŽãŽãĒããĢã¯ããŖãéĄãŽããããããããããŽåĨĨãĩãããããŖããéĄãŽããããŽããããã¨ã§ããããããĒããã§ããĢã¤ã¯ãžããããããããĻãããļãããããŖãĻãããã˛ãĢããžã§ãããããã ããžããã
Alt, hvad der var aparte hos dem og ikke kjønt, det vidste Kay at gjøre bag efter, og saa sagde Folk: ÂģDet er bestemt et udmÃĻrket Hoved, han har den Dreng!ÂĢ men det var det Glas, han havde faaet i Ãiet, det Glas der sad i Hjertet, derfor var det, han drillede selv den lille Gerda, som med hele sin SjÃĻl holdt af ham.
ãĢã¤ãŽãããŗããããŖãããããŖãĻãã˛ãŠãããžãããããããŽãĢãĒããžãããââããåŦãŽæĨãããĒéĒãããããĢčããããŖãĻãããĒãã§ããĢã¤ã¯å¤§ããĒčĢįŽãããããŖãĻããã¨ãĢã§ãžããããããĻéãããããŽãããã˛ãããĻãããŽãããĢãĩãŖãĻããéĒããããžããã
Hans Lege bleve nu ganske anderledes end før, de vare saa forstandige: â en Vinterdag, som Sneeflokkerne fygede, kom han med et stort BrÃĻndeglas, holdt sin blaa Frakke-Flig ud og lod Sneeflokkerne falde paa den.
ããããããŽįŽãããŽã¨ãããããŽãããĻããããã˛ãĢããĄããããã¨ããĢã¤ã¯ãããžããããĒããģãŠãéĒãŽã˛ã¨ã˛ãããããŖã¨å¤§ããčĻããĻããŋãã¨ãĢã˛ãããčąããå č§ãŽæãŽããã§ãããã¯ãžãŖãããã¤ãããããŽã§ãããžããã
ÂģSee nu i Glasset, Gerda!ÂĢ sagde han, og hver Sneeflok blev meget større og saae ud, som en prÃĻgtig Blomst eller en tikantet Stjerne; det var deiligt at see paa.
ããģãããããļããããŋãĢã§ããĻããã ããããģãã¨ããŽčąãĒããčĻãããããããŖã¨ããããããããããã¨ãããĒãããã˛ã¨ã¤ã ãŖãĻãĒãããŽããããĄãã¨åŊĸããããããĢãããŽã ãããã ã¨ãããããĒããã°ãããã¨ããĢã¤ã¯ãããžããã
ÂģSeer Du, hvor kunstigt!ÂĢ sagde Kay, Âģdet er meget interessantere end med de virkelige Blomster! og der er ikke en eneste Feil ved dem, de ere ganske akkurate, naar de blot ikke smelte!ÂĢ
ããŽãŽãĄãžããĒãããĢã¤ã¯ãã¤ãæãļãããã¯ããĻãããããã¤ãã§ãããŖãĻããžããããããĻã˛ãĢããĢãããŖãĻã
ããŧãããģããŽããŠãããĄãŽãããã§ãããã˛ãã°ãŽãģãã¸ããŖãĻãããã¨ããããããŽã ãããã¨ãããããã¨ãããŽãžãžããŖãĻããžããžããã
Lidt efter kom Kay med store Handsker og sin SlÃĻde paa Ryggen, han raabte Gerda lige ind i Ãrene: Âģjeg har faaet Lov at kjøre paa den store Plads, hvor de Andre lege!ÂĢ og afsted var han.
ããŽå¤§ããĒã˛ãã°ã§ã¯ãããŠãããĄãŽãĒãã§ãããã¤ããžãããŽãããããããã˛ãããããããĄãŽéĻŦčģãŽãããããĢãããã¤ããĻããããããĢéĻŦčģã¨ããŖãããĢããšãŖãĻããžãããããã¯ããĒããĒãããããããã¨ã§ããã
Derhenne paa Pladsen bandt tidt de kjÃĻkkeste Drenge deres SlÃĻde fast ved Bondemandens Vogn og saa kjørte de et godt Stykke med. Det gik just lystigt.
ãããĒãã¨ã§ãããŠãããĄããããããĄã ããĢãĒãŖãĻãããã§ããã¨ãããã¸ãããĄã ãã大ããĒãããããŖãĻããžãããããã¯ããžãŖįŊãĢãŦãŖãĻããŖãĻããĒããĢããã ããããžã¤ãĒįŊãæ¯įŽããããĢãããžãŖãĻãįŊãããžã¤ãĒãŧãããããļãŖãäēēããŽãŖãĻããžãããããŽããã¯äēåã°ãããã˛ãã°ããããããžãããžãããããã§ãĢã¤ã¯ãããŖãããããĢãããļããŽãĄãããĒãããããã°ãã¤ããĻãããŖãããĢããšãŖãĻãããžããã
Som de bedst legede, kom der en stor SlÃĻde; den var ganske hvidmalet, og der sad i den Een, indsvøbt i en laaden hvid Pels og med hvid laaden Hue; SlÃĻden kjørte Pladsen to Gange rundt, og Kay fik gesvindt sin lille SlÃĻde bunden fast ved den, og nu kjørte han med.
ããŽå¤§ããã¯ãã ãã ãã¯ããããšãŖãĻããããĻãã¤ããŽå¤§éãããžãŖãããĢãã¯ããŖãĻãããžããããããã¯ããããĻããäēēã¯ããããã¨ãĩããããŖãĻããžãã§ãããĢã¤ãããŖãĻãããããĢããĒããĒããããããã§ãããĒãããžãããŽã§ããĢã¤ã¯ã¤ããããã¨ããŽããããĻããžããžããããããĒããããĢããĻãã¨ãã¨ãããã¯įēãŽéãŽãã¨ãĢãã§ãĻããžããžããã
Det gik raskere og raskere lige ind i den nÃĻste Gade; den, som kjørte, dreiede Hovedet, nikkede saa venligt til Kay, det var ligesom om de kjendte hinanden; hver Gang Kay vilde løsne sin lille SlÃĻde, nikkede personen igjen, og saa blev Kay siddende; de kjørte lige ud af Byens Port.
ããŽã¨ããéĒããã˛ãŠããĩãŖãĻãããŽã§ããĢã¤ã¯ããļããŽæãŽããããŋããã¨ãã§ããžããã§ãããããã§ãããžãããããã¯ã¯ããŖãĻãããžããããĢã¤ã¯ãããŖãĻããããã¨ã¤ãĒããããããĻãããŽå¤§ããããã¯ãĒãããã¨ããžããããå°ããã¯ããŖããã¨å¤§ãããĢãã°ãã¤ããããĻããĻããŠããĢããĒããžããã§ããããã ããã大ãããĢã˛ãŖãąãããĻãéĸ¨ãŽãããĢã¨ãã§ãããžããã
Da begyndte Sneen saaledes at vÃĻlte ned, at den lille Dreng ikke kunde see en Haand for sig, men han foer afsted, da slap han hurtigt Snoren, for at komme løs fra den store SlÃĻde, men det hjalp ikke, hans lille Kjøretøi hang fast, og det gik med Vindens Fart.
ãĢã¤ã¯å¤§åŖ°ããããĻããããããã¨ããžãããããããŽčŗãĢããããããžããã§ãããéĒã¯ãļãŖã¤ãããããĢãĩãããããžãããããã¯åã¸åã¸ã¨ãã¨ãã§ãããžãããã¨ããŠãããããã¨ãŗããããŽã¯ãįããããããããģããŽä¸ããã¨ãŗãããŽã§ããããã
Da raabte han ganske høit, men Ingen hørte ham, og Sneen fygede og SlÃĻden fløi afsted; imellem gav den et Spring, det var, som om han foer over Grøfter og GjÃĻrder.
ãĢã¤ã¯ãžãŖãããĩãããããŖãĻããžããžãããä¸ģãŽãããŽãããããã¨æãŖãĻãããããžãĢãããã§ãããŽã¯ããããããŽäšäšã°ããã§ããã
Han var ganske forskrÃĻkket, han vilde lÃĻse sit Fader vor, men han kunde kun huske den store Tabel.
ããĒéĒãŽãããžãã¯ãã ãã ã大ãããĒãŖãĻãããžããĢã¯ã大ããĒįŊããĢãã¨ããŽãããĢãĒããžããããĩã¨ããŽéĒãŽãĢãã¨ããã严ãããĢã¨ãŗããĄãžãããã¨ãããĢã大ããã¯ã¨ãžããžããããããã¯ããããĻããäēēããããĄãããŖããŽãčĻãã¨ãæ¯įŽãŽããã¨ãããŧããããããŖããéĒã§ã§ããĻããžãããããã¯ãããã¨ãčãŽéĢããįŽãŽããããããĢãžãŖįŊãĒåĨŗãŽäēēã§ããããããéĒãŽåĨŗįã ãŖããŽã§ãã
Sneeflokkerne bleve større og større, tilsidst saae de ud, som store hvide Høns; med eet sprang de til Side, den store SlÃĻde holdt, og den Person, som kjørte i den, reiste sig op, Pelsen og Huen var af bare Snee; en Dame var det, saa høi og rank, saa skinnende hvid, det var Sneedronningen.
ããããļãããã¯ããŖãããããã¨ãéĒãŽåĨŗįã¯ãããžããããããããããããĩãããĻãããŽããããããŽããžãŽæ¯įŽãĢãã¯ãããã
ããããããĒããåĨŗįã¯ããĢã¤ãããļããŽãããĢãããĻããããããĢããããããĢã¤ãŽããã ãĢãããŽæ¯įŽããããĻãããžãããããã¨ãĢã¤ã¯ããžãã§éĒãŽãĩãã¤ããŖããĒããĢããããããããããĢæããžããã
ÂģVi ere komne godt frem!ÂĢ sagde hun, Âģmen er det at fryse! kryb ind i min Bjørnepels!ÂĢ og hun satte ham i SlÃĻden hos sig, slog Pelsen om ham, det var, som om han sank i en Sneedrive.
ããžã ããããŽããã¨ãåĨŗįã¯ããããžããããããããĢã¤ãŽã˛ãããĢããģããã¤ããžããã
ÂģFryser Du endnu!ÂĢ spurgde hun, og saa kyssede hun ham paa Panden.
ãžããããã¯ãæ°ˇãããããŖã¨ã¤ãããæãã§ããããããĻãããååæ°ˇãŽãããžããĢãĒããããĻããããĢã¤ãŽãããããĢããããã¨ããŋããããžããããĢã¤ã¯ããŽãžãžæģãã§ããžããŽã§ã¯ãĒããã¨ãããããžãããââãããŠãããããģããŽããããŽããã ã§ããããĻãĢã¤ã¯ãããŖããããããĄããããĒãŖãĻãããčēĢãŽãžãããŽããããĒãŠãããŖããæ°ãĢãĒããĒããĒããžããã
Uh! det var koldere end Iis, det gik ham lige ind til hans Hjerte, der jo dog halv var en Iisklump; det var, som om han skulde døe; â men kun et Ãieblik, saa gjorde det just godt; ham mÃĻrkede ikke mere til Kulden rundt om.
ããŧããŽããã¯ââãŧããŽããããããããĄããããĒããã
ããĢã¤ããžãįŦŦä¸ãĢãããã ãããŽã¯ãããļããŽãããŽãã¨ã§ãããžãããããŽããã¯ãįŊããĢãã¨ããŽããĄãŽä¸ããĢãããŖããã¨ãããŗã¤ããããžãããããŽãĢãã¨ãã¯ããããããĒããĢãŽããĻããĢã¤ãŽãããã§ã¨ãã§ããžããã
ÂģMin SlÃĻde! glem ikke min SlÃĻde!ÂĢ det huskede han først paa; og den blev bunden paa een af de hvide Høns, og den fløi bag efter med SlÃĻden paa Ryggen.
éĒãŽåĨŗįã¯ããžãããããĄãŠããĢã¤ãĢãģãããããžãããããã§ããĢã¤ã¯ããããããããããã˛ãĢããŽãã¨ãããã°ãããžãŽãã¨ããããĄãŽãã¨ãããĒãĢããããããŖããããããĻããžããžããã
Sneedronningen kyssede Kay endnu en Gang, og da havde han glemt lille Gerda og Bedstemoder og dem alle der hjemme.
ãããããããģãããã¯ãããžããããããã¨ãéĒãŽåĨŗįã¯ãããžããããããŽããããã¨ããåãæģãĒããĻããžããããããĒãããããã
ÂģNu faaer Du ikke flere Kys!ÂĢ sagde hun, Âģfor saa kyssede jeg Dig ihjel!ÂĢ
ãĢã¤ã¯åĨŗįããŋãããžããããžãããŽãã¤ããããã¨ã¨ããŖããããĢã¤ã¯ãããã ãããããããĒããŖãąãĒéĄããģããĢãããã¨ã¯ããŠããããŖãĻããããžããã§ããããã¤ãįĒãŽã¨ãããĢããĻãæãžããããĻãŋããã¨ãã¨ãĄããŖãĻãããããŽåĨŗįããæ°ˇã§ã§ããĻããã¨ã¯ãããããĒããĒããžããã
Kay saae paa hende, hun var saa smuk, et klogere, deiligere Ansigt kunde han ikke tÃĻnke sig, nu syntes hun ikke af Iis, som den Gang hun sad udenfor Vinduet og vinkede ad ham;
ãĢã¤ãŽįŽãĢã¯ãåĨŗįã¯ãįŗããļããĒãããããã§ãããããããĒãŠã¨ã¯ãæããĒããĒããžãããããã§ããĄã¨ããĻãããļãã¯åæ°ãļããããžã§ããããããã§ãã§ãããã¨ããããļããŽåŊããããåšŗæšãã¤ãĢããŖãĻããŠãŽããããŽäēēåŖãããããããŖãĻãããã¨ãžã§ã芹ããžãããåĨŗįã¯ãããã ãããĢããĢãããĻãããããããĻããžããããããããĒãã ãããŖãĻãããã¨ã¯ããããŖãąãããã¨ããããããããĢãããŖãĻããããããĻãã˛ããã˛ãã大įŠēãããããžãããããã¨ãåĨŗįã¯ãĢã¤ãã¤ããĻããããã¨ãŗãžãããéĢãéģé˛ãŽä¸ãžã§ããã¨ãã§čĄããžããããããã¯ãããããã˛ã ãã˛ã ãããĩããããã§ãæãŽæã§ããããŖãĻããããã§ããã
for hans Ãine var hun fuldkommen, han følte sig slet ikke bange, han fortalte hende at han kunde Hoved-Regning, og det med Brøk, Landenes Qvadrat-Mile og Âģhvor mange Indvaanere,ÂĢ og hun smilte altid; da syntes han, det var dog ikke nok, hvad han vidste, og han saae op i det store, store Luftrum og hun fløi med ham, fløi høit op paa den sorte Sky, og Stormen susede og brusede, det var, som sang den gamle Viser.
åĨŗįã¨ãĢã¤ã¯ãæŖŽããæšããæĩˇããé¸ãŽä¸ããã¨ãã§čĄããžãããä¸ãŽãģãã§ã¯ãã¤ãããéĸ¨ãããããããĒãŖãĻãããããŋãŽããããģããããéĒããããŖãããŖã¨ãããŖããããĻãããŽä¸ãĢããžãŖãããĒãããããĢãĸãĢãĸãĒããĻã¨ãã§ããžãããããããã¯ããä¸ãŽãģããĢã¯ããæããžãã大ããããããã¨ãį §ãŖãĻããžãããããŽãæããžãããĒãããĒããåŦãŽå¤ãã ãããĢã¤ã¯ãĒãããĻããããžãããã˛ããĢãĒãã¨ããĢã¤ã¯åĨŗįãŽčļŗãã¨ã§ããããžããã
De fløi over Skove og Søer, over Have og Lande; neden under susede den kolde blÃĻst, Ulvene hylede, Sneen gnistrede, hen over den fløi de sorte skrigende Krager, men oven over skinnede Maanen saa stor og klar, og paa den saae Kay den lange, lange Vinternat; om Dagen sov han ved Sneedronningens Fødder.
įŦŦä¸ãŽã芹ãéæŗãŽäŊŋããåĨŗãŽčąããŽ
Tredie Historie. Blomster-Haven hos Konen, som kunde Trolddom.
ã¨ããã§ããĢã¤ãããããĒããããŖãĻããĒããŖãã¨ããããŽåĨŗãŽåãŽã˛ãĢãã¯ããŠãããã§ãããã
Men hvorledes havde den lille Gerda det, da Kay ikke mere kom?
ãĢã¤ã¯ãžããŠããããŽããããããããžããã§ããããĒããŽæããããããããžããã§ãããããŠãããĄãŽčŠąã§ãããŖããŽã¯ããĢã¤ããããŽå¤§ããĒãããĢãããļããŽããããããŗã¤ããĻãįēãã¯ãããžããŖãĻãįēãŽéãããã¨ã¸ã§ãĻããŖãã¨ãããã¨ã ãã§ããã
Hvor var han dog? â Ingen vidste det, Ingen kunde give Besked. Drengene fortalte kun, at de havde seet ham binde sin lille SlÃĻde til en prÃĻgtig stor, der kjørte ind i Gaden og ud af Byens Port.
ããĻããããããĢã¤ããŠããĒãã¨ãĢãĒãŖãĻããžãŖããããããããŖãĻããããŽã¯ãããžããã§ããããããĢãããŽäēēãŽãĒãŋã ããããŽåãŽãããĢããããããžããããããĻãããŽã˛ãĢãã¯ãããŽããĄã§ããã˛ã¨ãããããĒããããã ããããŽããļãããģãŠãĢãĒããžãããââãŋããĒãŽãããã§ã¯ããĢã¤ã¯įēãŽãããã°ãæĩããĻããåˇãĢããĄãĻãããŧããĻããžãŖããŽã ããã¨ãããã¨ã§ãããããããžãŖãããĒãããĒãããããããĒåŦã§ããã
Ingen vidste, hvor han var, mange Taarer flød, den lille Gerda grÃĻd saa dybt og lÃĻnge; â saa sagde de, at han var død, han var sjunket i Floden, der løb tÃĻt ved Byen; o, det var ret lange, mørke Vinterdage.
ããžãæĨã¯ãžããããããããæĨããžãŽå ã¨ã¤ãã ãŖãĻããŖãĻããžããã
Nu kom Vaaren med varmere Solskin.
ããĢã¤ãĄããã¯æģãã§ããžãŖããŽãããã¨ãã˛ãĢãã¯ãããžããã
ÂģKay er død og borte!ÂĢ sagde den lille Gerda.
ããããã¯ããããããĒããããã¨ããæĨããžããããžããã
ÂģDet troer jeg ikke!ÂĢ sagde Solskinnet.
ããĢã¤ãĄããã¯æģãã§ããžãŖããŽãããã¨ãã˛ãĢãã¯ã¤ã°ããĢãããžããã
ÂģHan er død og borte!ÂĢ sagde hun til Svalerne.
ããããã¯ããããããžããããã¨ãã¤ã°ãããĄã¯ããããžãããããã§ããããžããĢãã˛ãĢãã¯ãããļãã§ãããĢã¤ã¯æģãã ãŽã§ã¯ãĒãã¨ãããããããĢãĒããžããã
ÂģDet troer jeg ikke!ÂĢ svarede de, og tilsidst troede den lille Gerda det ikke heller.
ããããããããããčĩ¤ããã¤ããããããããã¯ãĢã¤ãĄãããŽãžã ãŋãĒããŖããã¤ãããããã¯ããĻåˇã¸ãããĻããŖãĻããĢã¤ãĄãããŽãã¨ããããĻãŋãžãããããã¨ãã˛ãĢãã¯ãããæãããžããã
ÂģJeg vil tage mine ny røde Skoe paa,ÂĢ sagde hun en Morgenstund, Âģdem Kay aldrig har seet, og saa vil jeg gaae ned til Floden og spørge den ad!ÂĢ
ã§ãæã¯ãããŖããŽã§ãã˛ãĢãã¯ãžã ãããŖãĻãããã°ãããžãĢãããŖãˇãããĻãčĩ¤ããã¤ãã¯ããããŖãã˛ã¨ããŧãŖãĄã§ãįēãŽéãåēãĻãåˇãŽãģãã¸ããããĻãããžããã
Og det var ganske tidligt; hun kyssede den gamle Bedstemoder, som sov, tog de røde Skoe paa og gik ganske ene ud af Porten til Floden.
ãåˇãããããĒãããããããŽãããĒãã¨ãã ãĄããã¨ãŖãĻããŖãĻããžãŖãã¨ãããŽã¯ããģãã¨ããĒãŽãããŽčĩ¤ããã¤ããããããããŽãããããĢã¤ãĄãããããããĻããã
ÂģEr det sandt, at Du har taget min lille Legebroder? Jeg vil forÃĻre Dig mine røde Skoe, dersom Du vil give mig ham igjen!ÂĢ
ããã¨åˇãŽæ°´ããããããã¨ãããããĢããŋãããĢæŗĸã ãŖãĻãŋãããŽã§ãã˛ãĢãã¯ããļããŽããŖãĻããããŽãŽãĒãã§ããĄã°ãããã ãŖããčĩ¤ããã¤ããŦãã§ããĩãã¤ã¨ããåˇãŽãĒããĢãĒãããŋãžãããã¨ãããããã¤ã¯å˛¸ãŽčŋããĢããĄããŽã§ãããæŗĸããããã˛ãĢããŽįĢãŖãĻããã¨ããã¸ããã¤ãã¯ããã§ããĻããžããžããããžãã§åˇã¯ãã˛ãĢããããããĄã°ãã ãããĒããŽãããããã¨ããŽããã§ããĒããããĢčĻããžããããĒããĒããåˇã¯ãĢã¤ãããããĻã¯ããĒããŖãããã§ãã
Og Bølgerne, syntes hun, nikkede saa underligt; da tog hun sine røde Skoe, det KjÃĻreste hun havde, og kastede dem begge to ud i Floden, men de faldt tÃĻt inde ved Bredden, og de smaa Bølger bare dem strax i Land til hende, det var ligesom om Floden ikke vilde tage det KjÃĻreste hun havde, da den jo ikke havde den lille Kay;
ãããŠãã˛ãĢãã¯ããã¤ãããŖã¨ã¨ãããŽãģãã¸ãĒããĒããããããĒããŖããŽã ã¨ããããžãããããã§ããããŽãããŋãĢãããã§ããå°čãĢãŽããžããããããĻčãŽããĄã°ãã¯ãã¸ããŖãĻããããããã¤ããĒãããŋãžãããã§ããå°čã¯ããŖããã¨å˛¸ãĢãããŖãĻãĒããŖããŽã§ããã¤ããĒãããŽã§åãããã˛ããããĢãå˛¸ããããšãåēããĻããžããžããã
men hun troede nu, at hun ikke kastede Skoene langt nok ud, og saa krøb hun op i en Baad, der laae i Sivene, hun gik heelt ud i den yderste Ende og kastede Skoene; men Baaden var ikke bundet fast, og ved den BevÃĻgelse, hun gjorde, gled den fra Land;
ãããĢæ°ãã¤ããĻãã˛ãĢãã¯ããããã§ã˛ãŖããããã¨ããžããããå°čãŽããĄããŽã¯ããžã§ããĒãããĄãĢãčã¯äēä¸å°ēãĢããããããå˛¸ããã¯ãĒããĻãããŽãžãžã§ããŠããŠãã¯ããæĩããĻãããžããã
hun mÃĻrkede det og skyndte sig for at komme bort, men før hun naaede tilbage, var Baaden over en Alen ude, og nu gled den hurtigere afsted.
ããã§ãã˛ãĢãã¯ããããããŗãŖããããĻããĒãã ããžããããããããŽãģãã¯ããããããŽåŖ°ãããããŽã¯ãããžããã§ãããããããĢã¯ãã˛ãĢããã¤ããããåã¯ãããžããã§ãããã§ãããããããĄã¯ãå˛¸ãĢããŖãĻã¨ãŗãĒãããã˛ãĢãããĒãããããããĢããã ãããããļããŧãããĄãããžãããã¨ããĒããžããã
Da blev den lille Gerda ganske forskrÃĻkket og gav sig til at grÃĻde, men Ingen hørte hende uden Graaspurvene, og de kunde ikke bÃĻre hende i Land, men de fløi langs med Bredden og sang, ligesom for at trøste hende: Âģher ere vi! her ere vi!ÂĢ
å°čã¯ãããããæĩããĢã¯ãã°ããĻãããžãããã˛ãĢãã¯ãčļŗãĢãã¤ãããã¯ããã ãã§ãããŖã¨čãŽãĒããĢãããŖããžãžã§ããžããããĄãããĒčĩ¤ããã¤ã¯ãããããŽãģãã§ããĩããĩããããĻããžããããå°čãĢããã¤ããã¨ã¯ã§ããžããã§ãããå°čãŽãģããããã¤ããããããŖã¨ã¯ãããĒãããĻããŖãããã§ãã
Baaden drev med Strømmen; den lille Gerda sad ganske stille i de bare Strømper; hendes smaa røde Skoe flød bag efter, men de kunde ikke naae Baaden, den tog stÃĻrkere Fart.
å˛¸ã¯ããã¤ããããããã§ãããããããĒčąããããĻããããå¤ãæ¨ãįĢãŖãĻããããã¨ãããŠããããĒã ãããĒåæãŠãĻãĢã¯ãã˛ã¤ããããããããããã§ããžãããã§ãããĢããããŽå§ŋã¯čĻããžããã§ããã
Smukt var der paa begge Bredder, deilige Blomster, gamle TrÃĻer og SkrÃĻnter med Faar og Køer, men ikke et Menneske at see.
ããã¨ãĢããã¨ãããŽåˇã¯ãããããããĢã¤ãĄãããŽã¨ããã¸ãã¤ããĻããŖãĻããããŽãããããĒããããã¨ãã˛ãĢãã¯ãããããžããã
ãããã§ãã ãã ãããããã§ãĻãããŽã§ãįĢãĄãããŖãĻããĒããããã ã严æšãŽéããã¨ãã¤ãããå˛¸ããĒãããĻããžããã
ÂģMaaskee bÃĻrer Floden mig hen til lille Kay,ÂĢ tÃĻnkte Gerda og saa blev hun i bedre Humeur, reiste sig op og saae i mange Timer paa de smukke grønne Bredder;
ããããã˛ãĢãã¯ã大ããĒãããããŧã°ãããŽã¨ãããĢããžãããããŽã¯ãããŽä¸ãĢã¯ããĩãããããĒãéãčĩ¤ãŽįĒãŽã¤ãããä¸ãããŽãĄãããĒåŽļãããŖãĻããžãããããŽåŽļã¯ãããļãã§ããããĻãĢã¯ãčã§éããããäēēããĄãŽãģããĢãããĻãæ¨čŖŊãããããŽãĩãããŽã¸ãããããéåŖãã ãããčŠãĢįĢãŖãĻããžããã
saa kom hun til en stor KirsebÃĻr-Have, hvor der var et lille Huus med underlige røde og blaae Vinduer, forresten Straatag og udenfor to TrÃĻ-Soldater, som skuldrede for dem, der seilede forbi.
ã˛ãĢãã¯ãããããģãã¨ããŽã¸ããããã¨ãããŖãĻãããããããžããããããããããžã§ããĒãããŽã¸ãããã¯ããĒããŽããããããžããã§ãããã˛ãĢãã¯ããããŽãã°ãžã§ããžãããæŗĸãå°čãå˛¸ãŽãģããĢã¯ããã ããã§ãã
Gerda raabte paa dem, hun troede, at de vare levende, men de svarede naturligviis ikke; hun kom dem ganske nÃĻr, Floden drev Baaden lige ind imod Land.
ã˛ãĢãã¯ããŖã¨å¤§ããĒããã§ãããŗãããĻãŋãžãããããã¨ãããŽåŽļãŽãĒããããææ¨æãã ãããĨããĢãããŖããããããåš´ã¨ãŖããã°ããããåēãĻããžããããã°ãããã¯ãįŽãŽããããããĢããããĒčąããããã大ããĒå¤ãŧãããããļãŖãĻããžããã
Gerda raabte endnu høiere, og saa om ud af Huset en gammel, gammel Kone, der støttede sig paa en Krog-KjÃĻp; hun havde en stor Solhat paa, og den var bemalet med de deiligste Blomster.
ããããããããããããĢããŠãããĻããžãããã¯ããããĒãĢ大ããĒæŗĸãŽãã¤ä¸ãããããĒã¨ããã¨ãããžã§æĩããĻãããŽã ãããã¨ããã°ãããã¯ãããžããã
ããããããã°ãããã¯ãããļãããļãæ°´ãŽä¸ãĢã¯ããŖãĻãææ¨æã§å°čãããããĻããããé¸ãããŽãģãã¸ã˛ãŖãąãŖãĻããĻãã˛ãĢããã ãããããžããã
ÂģDu lille stakkels Barn!ÂĢ sagde den gamle Kone; Âģhvorledes er Du dog kommet ud paa den store, stÃĻrke Strøm, drevet langt ud i den vide Verden!ÂĢ og saa gik den gamle Kone heelt ud i Vandet, slog sin Krog-KjÃĻp fast i Baaden, trak den i Land og løftede den lille Gerda ud.
ã˛ãĢãã¯ãžãé¸ãĢããããã¨ãŽã§ãããŽãããããã¨ããããžãããã§ããããŽãŋãĒããĒããã°ãããã¯ããããããããããã§ããã
Og Gerda var glad ved at komme paa det Tørre, men dog lidt bange for den fremmede, gamle Kone.
ããããããžããããåãžãããĒãã¨ãããŽã ãããžããŠãããĻãããã¸ããŖãĻãããŽã ãã芹ããĻãããããã¨ããã°ãããã¯ãããžããã
ÂģKom dog og fortÃĻl mig, hvem Du er, og hvorledes Du kommer her!ÂĢ sagde hun.