Bet viņš neatbildēja uz manu jautājumu. Viņš tikai noteica:

എെന്റ േചാദ്യത്തിനു് അവൻ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല. അവൻ ഇത്രമാത്രം പറഞ്ഞു:

— Ūdens var būt labs arī sirdij…

“െവള്ളം ഹൃദയത്തിനും നല്ലതായിരിക്കും…”

Es nesapratu viņa atbildi un klusēju… Es labi zināju, ka nevajag viņu iztaujāt.

ആ മറുപടി എനിക്കു മനസ്സിലായിെല്ലങ്കിലും ഞാൻ തിരി െച്ചാന്നും പറഞ്ഞില്ല. അവേനാടു തിരിച്ചു േചാദിച്ചിട്ടു ഫല മിെല്ലന്നു് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.

Mazais princis bija noguris. Viņš apsēdās. Es apsēdos viņam blakus. Un pēc klusuma brīža viņš vēl piebilda:

അവൻ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. അവൻ താെഴയിരുന്നു. ഞാൻ അവനരികിലിരുന്നു. അല്പേനരെത്ത മൗനത്തിനു േശ ഷം അവൻ പറഞ്ഞു:

— Zvaigznes ir tik skaistas, pateicoties puķei, kuru nevar redzēt…

“ഒരദൃശ്യപുഷ്പം ഉള്ളിലുള്ളതിനാൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ മേനാ ഹരമാണു്.”

Es atbildēju: “Protams,” — un klusēdams uzlūkoju mēness apmirdzētās smilšu krokas.

ഞാൻ പറഞ്ഞു, “അെത, അതു ശരിയാണു്.” പിെന്ന മെറ്റാന്നും പറയാെത നിലാവത്തു പരന്നുപരന്നു കിട ക്കുന്ന മണൽത്തിട്ടകളിേലക്കു ഞാൻ കണ്ണയച്ചു.

— Tuksnesis ir skaists, — mazais princis ierunājās.

“മരുഭൂമി മേനാഹരമാണു്,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് കൂട്ടിേച്ചർത്തു.

Tas bija tiesa. Aizvien esmu mīlējis tuksnesi. Tu sēdi uz kādas smilšu kāpas. Nekas nav redzams. Un tomēr klusumā kaut kas staro.

അതു സത്യമായിരുന്നു. മരുഭൂമികൾ എനിെക്കന്നും പ്രി യെപ്പട്ടതായിരുന്നു. നിങ്ങൾ മരുഭൂമിയിെല മണല്ക്കൂന േമൽ ഇരിക്കുകയാണു്; നിങ്ങൾ യാെതാന്നും കാണു ന്നില്ല, യാെതാന്നും േകൾക്കുന്നില്ല. ആ നിശ്ശബ്ദതയിലും എേന്താ തിളങ്ങുന്നു, ഒരു സംഗീതം സ്പന്ദിക്കുന്നു…

— Tuksnesis slēpj sevī kādu aku, un tas padara to skaistu, — teica mazais princis.

“മരുഭൂമി മേനാഹരമാവുന്നതു്,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറഞ്ഞു, “എവിെടേയാ അെതാരു കിണർ ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു എന്നതിനാലാണു്.”

Es biju pārsteigts, jo pēkšņi izpratu šo dīvaino smilšu starošanu. Kad biju zēns, es dzīvoju kādā vecum vecā mājā, par kuru teika stāstīja, ka tajā esot apslēptas bagātības. Protams, neviens nekad tās nebija uzgājis, nebija pat meklējis. Bet tās apbūra visu šo māju. Mana māja savas sirds dziļumos glabāja kādu noslēpumu…

മരുഭൂമിയുെട നിഗൂഢമായ ആ ദീപ്തിയ്ക്കു് െപെട്ടെന്നാരർ ത്ഥം ൈകവന്നതായി എനിക്കനുഭവെപ്പട്ടു. കുഞ്ഞാ യിരിക്കുേമ്പാൾ പഴെയാരു വീട്ടിലാണു് ഞാൻ താമ സിച്ചിരുന്നതു്. അതിനുള്ളിൽ എവിെടേയാ ഒരു നിധി കുഴിച്ചിട്ടിട്ടുെണ്ടന്നു് ആളുകൾ പറഞ്ഞിരുന്നു. അെത, അതു കെണ്ടത്താനുള്ള വഴി ആർക്കുമറിയില്ലായിരുന്നു, അതിനാരും ശ്രമിച്ചിട്ടു തെന്നയില്ലായിരുന്നു. പേക്ഷ, ആ വീടിനു് അെതാരു മാന്ത്രികപരിേവഷം നല്കിയിരുന്നു. എെന്റ വീടു് അതിെന്റ ഹൃദയത്തിെലവിെടേയാ ഒരു രഹ സ്യം ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നു…

— Jā, — es teicu mazajam princim, — vienalga, vai tā būtu māja vai zvaigznes, vai tuksnesis, to, kas piešķir tiem skaistumu, mēs neredzam!

“അെത,” ഞാൻ ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിേനാടു പറഞ്ഞു, “വീടു്, നക്ഷത്രങ്ങൾ, മരുഭൂമി—അവയ്ക്കവയുെട സൗന്ദര്യം നല്കുന്നതു് പുറേമക്കദൃശ്യമായ െതേന്താ ആണു്.”

— Es esmu ļoti apmierināts, — viņš sacīja, — ka tu esi vienis prātis ar manu lapsu.

“എെന്റ കുറുക്കൻ പറഞ്ഞതിേനാടു് നിങ്ങളും േയാജി ക്കുന്നുെവന്നതിൽ എനിക്കു സേന്താഷമുണ്ടു്,” അവൻ പറഞ്ഞു.

Pēc tam mazais princis aizmiga, es paņēmu viņu savās rokās un atkal devos ceļā. Es biju satraukts. Man šķita, ka nesu kādu trauslu dārgumu. Man pat šķita, ka uz zemes nekas vairs nevar būt trauslāks.

ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിനു് ഉറക്കം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു; ഞാൻ അവെന ൈകകളിൽ േകാരിെയടുത്തു് വീണ്ടും നടന്നു. എെന്റ ഹൃദയം ഇളകിമറിയുകയായിരുന്നു. െതാട്ടാൽ െപാട്ടുന്ന ഒരു നിധിയാണു് ഞാൻ എടുത്തുെകാണ്ടു നട ക്കുന്നെതന്നു് എനിക്കു േതാന്നി. ഇത്ര േലാലമായ മെറ്റാ ന്നു് ഈ േലാകത്തിെല്ലന്നുേപാലും എനിക്കു േതാന്നി േപ്പായി.

Es apskatīju mēness gaismā viņa bālo pieri, viņa aizvērtās acis, matu šķipsnas, kas plīvoja vējā, un es teicu sev: “Še es redzu tikai čaulu. Pats nozīmīgākais nav saredzams…”

നിലാവിെന്റ െവളിച്ചത്തിൽ ആ വിളറിയ െനറ്റി ത്തടവും അടഞ്ഞ കണ്ണുകളും ഇളംകാറ്റത്തിളകുന്ന മുടിച്ചു രുളുകളും കണ്ടേപ്പാൾ ഞാൻ സ്വയം പറഞ്ഞു: “ഞാനി േപ്പാൾ കാണുന്നതു് പുറേന്താടു മാത്രമാണു്, സുപ്രധാന മായിട്ടുള്ളതു് അദൃശ്യമാണു്…”

Un, tā kā viņa lūpas bija pavērtas vieglā smaidā, es vēl sacīju sev: “Raugoties šai iemigušajā mazajā princī, mani visvairāk aizkustina viņa uzticība kādai puķei, rozes tēls, kas staro viņā kā lampas liesma pat tad, kad viņš ir aizmidzis…” Un man viņš izlikās vēl trauslāks. Lampas ir ļoti jāsargā: viena vēja brāzma tās var izdzēst…

ഒരർദ്ധമന്ദസ്മിതത്തിൽ അവെന്റ ചുണ്ടുകൾ പാതി വിടർ ന്നേപ്പാൾ ഞാൻ എെന്റ ആത്മഗതം തുടർന്നു: “ഈ കുഞ്ഞിെന എെന്റ ഹൃദയേത്താടത്ര അടുപ്പിക്കുന്നതു് ഒരു പൂവിേനാടുള്ള അവെന്റ ആത്മാർത്ഥതയാണു്—ഉറങ്ങുേമ്പാൾേപ്പാലും ഒരു പൂവിെന്റ ഓർമ്മ വിളക്കിൽ നാളം േപാെല അവെന്റയുള്ളിൽ െതളിഞ്ഞു നില്ക്കുന്നു…” ഞാൻ കരുതിയതിലും േലാലമാണവെനന്നു് എനിക്കേപ്പാൾ േതാന്നി. വിളക്കുകൾ അനാഥമാകരുതു്; ഒന്നു കാറ്റൂതിയാൽ മതി, അവ െകട്ടുേപാകാൻ.

Un tā iedams, es rītausmā uzgāju aku.

അങ്ങ െന നടന്നുനടന്നു്, പുലർച്ചേയാടടുക്കുേമ്പാൾ ഞാൻ കി ണറു കണ്ടു.

XXV

ഇരുപത്തിയഞ്ചു്

— Cilvēki, — sacīja mazais princis, — sakāpj ātrvilcienos, bet viņi paši vairs nezina, ko meklē. Tad nu viņi uztraucas un riņķo kā karuselī…

“മനുഷ്യർ,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറഞ്ഞു, “എക്സ്പ്രസ്സ് െട്ര യിനുകളിൽ കയറി യാത്ര പുറെപ്പടും; പേക്ഷ, തങ്ങൾ എന്തേന്വഷിച്ചാണിറങ്ങിയിരിക്കുന്നെതന്നു് അവർേക്കാർ മ്മയുണ്ടാവില്ല. ഒടുവിൽ എന്തു െചയ്യണെമന്നറിയാെത, പ്രക്ഷുബ്ധചിത്തരായി ഒരു വൃത്തത്തിനുള്ളിെലന്നേപാെല അവർ ഉഴറിപ്പാഞ്ഞു നടക്കും…

Un vēl viņš piebilda:

— Nav taču vērts…

ഫലമില്ലാത്ത കാര്യമാ ണതു്.”

Aka, kuru mēs uzgājām, nelīdzinājās Sabārās tuksneša akām. Sahāras tuksneša akas parasti ir smiltīs izraktas bedres. Turpretī šī bija īsta lauku ciemata aka. Bet, tā kā še nebija nekāda ciemata, tad man likās, ka es sapņoju.

ഞങ്ങൾ കണ്ട കിണർ സഹാറായിെല മെറ്റാരു കിണ റു േപാെലയുമായിരുന്നില്ല. സഹാറായിെല കിണറുകെള മണലിൽ കുഴിച്ച കുഴികെളേന്ന വിേശഷിപ്പിക്കാനുള്ളു. പേക്ഷ, ഈ കിണർ ഗ്രാമത്തിെല കിണറു േപാലിരു ന്നു. എന്നാൽ ഗ്രാമെമാന്നും അവിെട കാണാനുമില്ല. ഞാൻ സ്വപ്നം കാണുകയാെണന്നു് എനിക്കു േതാന്നി േപ്പായി…

— Cik dīvaini, — teicu mazajam princim, — viss ir kārtībā: grieztuve, virve un spainis…

“ഇതു വളെര വിചിത്രമായിരിക്കുന്നേല്ലാ,” ഞാൻ ലി റ്റിൽ പ്രിൻസിേനാടു പറഞ്ഞു. “നമുക്കു േവണ്ടി എല്ലാം തയാറാക്കി വച്ചിരിക്കുന്ന േപാെലയാണു്: കപ്പി, കയറു്, െതാട്ടി…”

Viņš iesmējās, pieskārās virvei un sāka griezt grieztuvi. Tā ievaidējās kā vecs vēja rādītājs, kad pēc ilga laika atkal sāk pūst vējš.

അവൻ ചിരിച്ചുെകാണ്ടു് കയറിൽ പിടിച്ചു് െതാട്ടി കിണറ്റി േലക്കിറക്കി. കാറ്റു മറന്ന കാറ്റുകാട്ടി േപാെല ആ പഴയ കപ്പി ഞരങ്ങി.

— Vai dzirdi, — teica mazais princis, — mēs atmodinājām šo aku, un tā dzied…

“േകട്ടുേവാ?” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് േചാദിച്ചു. “കിണറിെന നാം ഉറക്കത്തിൽ നിന്നുണർത്തിയിരിക്കുന്നു. അതു പാ ടുകയാണു്…”

Es negribēju, ka viņš piepūlas.

അവെന അധികം ക്ഷീണിപ്പിക്കാൻ എനിക്കു മനസ്സു വന്നില്ല.

— Ļauj man, — es sacīju, — tas tev par smagu.

“ഇങ്ങു തരൂ,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “നിനക്കതു താ ങ്ങാൻ പറ്റില്ല.”

Lēnām izvilku spaini un stabili noliku to uz akas mūra malas. Manās ausīs skanēja grieztuves dziesma, un ūdenī, kas vēl arvien virmoja, es redzēju mirgojam sauli.

ഞാൻ െവള്ളം നിറഞ്ഞ െതാട്ടി പതുെക്ക ഉയർത്തി ആൾമറേമൽ വച്ചു. കപ്പിയുെട സംഗീതം എെന്റ കാതു കളിൽ നിന്നു മാഞ്ഞിരുന്നില്ല. അലയടങ്ങാത്ത െവള്ള ത്തിൽ െവയിലു തിളങ്ങുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു.

— Man ļoti gribas dzert šo ūdeni, — teica mazais princis, — dod man dzert…

“ആ െവള്ളത്തിെനനിക്കു ദാഹിക്കുന്നു,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറഞ്ഞു. “എനിക്കതു കുറച്ചു കുടിക്കാൻ തരൂ…”

Un es sapratu, ko viņš bija meklējis!

അവൻ േതടിനടന്നെതന്തായിരുന്നുെവന്നു് എനിക്ക േപ്പാൾ മനസ്സിലായി!

Es pacēlu spaini pie viņa lūpām. Acis aizvēris, viņš dzēra. Tas bija tik skaisti kā svētkos. Šis ūdens bija pavisam kas cits nekā barība. To bija radījis gājiens zem zvaigznēm, grieztuves dziesma un manu roku spēks. Sirdij tas bija kā dāvana.

ഞാൻ െവള്ളെത്താട്ടി അവെന്റ ചുണ്ടിേലക്കുയർത്തി. അവൻ കണ്ണടച്ചുപിടിച്ചുെകാണ്ടു് െവള്ളം കുടിച്ചു. ഒരു വി രുന്നിെന്റ മാധുര്യം അതിനുണ്ടായിരുന്നു. ആ ജലം െവറു െമാരു പാനീയമായിരുന്നില്ല. ആ മധുരം അതിനു കിട്ടി യതു് നക്ഷത്രങ്ങൾക്കടിയിെല ഞങ്ങളുെട നടത്തയിൽ നിന്നാണു്, കപ്പിയുെട സംഗീതത്തിൽ നിന്നാണു്, എെന്റ ൈകകളുെട അദ്ധ്വാനത്തിൽ നിന്നാണു്. അതു് ഹൃദയ ത്തിനുേന്മഷദായകമായിരുന്നു, ഒരുപഹാരം േപാെല.

Kad biju mazs zēns, mirdzošā ziemassvētku eglīte, pusnakts mesas mūzika, mīļie smaidi tāpat piešķīra mirdzumu Ziemassvētku dāvanai, ko es saņēmu.

ഇതു േപാെലയാണു് െകാച്ചുകുട്ടിയായിരിക്കുേമ്പാൾ ക്രി സ്തുമസ് മരത്തിെല വിളക്കുകളും പാതിരാകുർബാനയുെട സംഗീതവും ചിരിക്കുന്ന മുഖങ്ങളുെട സൗമ്യതയുെമാെക്ക ക്കൂടി എനിക്കു കിട്ടിയ ക്രിസ്തുമസ് സമ്മാനെത്ത ദീപ്തമാ ക്കിയിരുന്നതും.

— Uz tavas planētas, — teica mazais princis, — cilvēki audzē piectūkstoš rožu vienā paša dārzā… un neatrod to, ko meklē.

“നിങ്ങളുെട നാട്ടിെല ആൾക്കാർ,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറ ഞ്ഞു, “ഒേര േതാട്ടത്തിൽ അയ്യായിരം േറാസാപ്പൂക്കൾ നട്ടുവളർത്തും; എന്നാൽ തങ്ങൾ േതടുന്നതു് അവർ അതിൽ കാണുകയുമില്ല.”

— Viņi neatrod, — es piekritu.

“അവരതു കാണുന്നില്ല,” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

— Un tomēr to, ko viņi meklē, var atrast vienā pašā rozē vai ūdens lāsē…

“അേത സമയം തങ്ങൾ േതടുന്നതു് ഒെരാറ്റ േറാസാപ്പൂവി േലാ ഒരല്പം െവള്ളത്തിേലാ അവർക്കു കെണ്ടടുക്കാവുന്ന േതയുള്ളു.”

— Protams, — es atbildēju. —

“അെത, അതു സത്യമാണു്,” ഞാൻ സമ്മതിച്ചു.

Un mazais princis piebilda:

ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് ഇതും കൂടി പറഞ്ഞു:

— Acis ir neredzīgas. Jāmeklē ar sirdi.

“എന്നാൽ കണ്ണുകൾ അന്ധമാണു്. ഹൃദയം െകാണ്ടു േവ ണം േനാക്കാൻ…”

Es biju padzēries. Es dziļi ieelpoju. Smiltis rītausmā iegūst medus krāsu. Biju laimīgs arī par to. Kādēļ man jāskumst…

ഞാൻ െവള്ളം കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. എനിക്കിേപ്പാൾ ശ്വാസം അയച്ചുവിടാെമന്നായിരിക്കുന്നു. സൂേര്യാദയസമ യത്തു് മണലിനു േതനിെന്റ നിറമാണു്. ആ നിറം എെന്റ ഹൃദയത്തിനു സേന്താഷം പകരുകയുമായിരുന്നു. എന്നി ട്ടും ഈ വിഷാദം എനിെക്കവിടുന്നു വന്നു?

— Tev ir jātur dotais solījums, — klusu teica mazais princis, kas atkal bija apsēdies man blakus.

“നിങ്ങൾ പറഞ്ഞ വാഗ്ദാനം പാലിക്കണം,” വീണ്ടും എനി ക്കരികിൽ വന്നിരുന്നുെകാണ്ടു് ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറഞ്ഞു.

— Kāds solījums?

“ഏതു വാഗ്ദാനം?”

— Atceries… par uzpurnīti manam jēriņam… man taču jāatbild par šo puķi!

“ഓർമ്മയിേല്ല… എെന്റ ആടിെനാരു വായ്പൂട്ടു്; എെന്റ പൂ വിെന്റ ഉത്തരവാദിത്വം എനിക്കേല്ല…”

Es izvilku no kabatas savus zīmējumus. Mazais princis tos ieraudzīja un teica smiedamies:

ഞാൻ േപാക്കറ്റിൽ നിന്നു് എെന്റ ചിത്രങ്ങൾ പുറെത്ത ടുത്തു. ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് അവ ഓേരാന്നായി േനാക്കിയിട്ടു് ചിരിച്ചുെകാണ്ടു പറഞ്ഞു:

— Tavi baobabi mazliet līdzinās kāpostiem…

“നിങ്ങളുെട ബേയാബാബുകൾ കണ്ടിട്ടു് കാേബജു േപാ ലിരിക്കുന്നു.”

— O! Un es tik ļoti lepojos ar saviem baobabiem!

“അേയ്യാ!” എെന്റ ബേയാബാബുകളുെട േപരിൽ ഞാ െനത്ര അഭിമാനിച്ചിരുന്നതാണു്!

— Tava lapsa… viņas ausis… tās mazliet atgādina ragus… un tās ir pārāk garas!

“നിങ്ങളുെട കുറുക്കൻ… അതിെന്റ െചവി കണ്ടിട്ടു് െകാമ്പു േപാലിരിക്കുന്നു… നീളവും കൂടിേപ്പായി.”

Un viņš atkal smējās.

എന്നിട്ടവൻ പിെന്നയും ചിരിച്ചു.

— Tu esi netaisns, mazo zēn, es taču protu zīmēt vienīgi boa čūskas no iekšpuses un ārpuses.

“ഇതു ശരിയല്ല, ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ്,” ഞാൻ പറഞ്ഞു. “െപ രുമ്പാമ്പിെന്റ അകേമാ പുറേമാ വരയ്ക്കാെമന്നല്ലാെത എനിക്കു വര അറിയില്ല.”

— Tas nekas, — viņš mierināja, — bērni sapratīs.

“ഓ, അതു സാരമില്ല,” അവൻ പറഞ്ഞു, “കുട്ടികൾക്കു മന സ്സിലാകും.”

Tad es uzzīmēju uzpurnīti. Sirds man sažņaudzās, atdodot to mazajam princim.

ഞാൻ പിെന്ന െപൻസിൽ െകാണ്ടു് ഒരു വായ്പൂട്ടു വരച്ചു. അതവെന്റ ൈകയിൽ െകാടുക്കുേമ്പാൾ എെന്റ ഹൃദയം വിങ്ങുകയായിരുന്നു.

— Tev ir kaut kas padomā, ko es nezinu…

“നിെന്റ മനസ്സിലുള്ളെതന്താെണന്നു് എനിക്കു മനസ്സിലാ കുന്നില്ല,” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

Bet viņš neatbildēja.

പേക്ഷ, അതിനവൻ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.

Viņš teica:
— Zini… rīt paies gads, kopš esmu nokļuvis uz Zemes…

പകരം അവൻ ഇങ്ങെന പറഞ്ഞു: “ഞാൻ ഭൂമിയിൽ വന്നിട്ടു്… നാെള ഒരു വർഷമാകുന്നു…”

Brīdi klusējis, mazais princis piemetināja:

അല്പേനരം ഒന്നും മിണ്ടാതിരുന്നിട്ടു് അവൻ പറഞ്ഞു:

— Es nokritu pavisam netālu no šīs vietas…

“ഇതിനു വളെരയടുെത്താരിടത്താണു് ഞാൻ വന്നിറങ്ങി യതു്.”

Un viņš nosarka.

അവെന്റ മുഖം ചുവന്നു.

Un atkal, īsti nezinu, kādēļ, bet mani māca dīvainas bažas. Tomēr es pajautāju:

അേപ്പാഴും എന്തിെനന്നറിയാത്ത വല്ലാെത്താരു ദുഃഖം എെന്ന ബാധിച്ചു.

— Tātad tai rītā pirms astoņām dienām, kad es ar tevi iepazinos, tu nepastaigājies vis nejauši gluži viens tūkstošiem jūdžu tālu no apdzīvotiem apgabaliem? Tātad tu esi atgriezies sava kritiena vietā?

എന്നാൽ എനിെക്കാരു േചാദ്യം േചാ ദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു:
“അേപ്പാൾ, എട്ടു ദിവസം മുമ്പു്, നിെന്ന ഞാൻ ആദ്യമാ യി കണ്ട പ്രഭാതത്തിൽ, മനുഷ്യവാസത്തിൽ നിെന്നാരാ യിരം ൈമൽ അകെല, ഒറ്റയ്ക്കു നീ നടന്നുേപായതു് യാദൃ ച്ഛികമായിരുന്നില്ല, അേല്ല? നീ ഭൂമിയിലിറങ്ങിയ സ്ഥല േത്തക്കു തിരിച്ചുേപാവുകയായിരുന്നു?”

Mazais princis atkal nosarka.

ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിെന്റ മുഖം വീണ്ടും ചുവന്നു.

Es vilcinādamies piebildu:

ഒന്നറച്ചിട്ടു് ഞാൻ പറഞ്ഞു:

— Varbūt tieši tādēļ, ka aprit gads?…

“ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞതു െകാണ്ടാേണാ അതു്?”

Mazais princis atkal nosarka. Viņš nekad neatbildēja uz jautājumiem, bet, kad cilvēks nosarkst, tas taču nozīmē “jā”.

ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിെന്റ മുഖം ആെക ചുവന്നു. അവൻ ഒരി ക്കലും േചാദ്യങ്ങൾക്കു മറുപടി പറഞ്ഞിരുന്നില്ല; പേക്ഷ, ഒരാളുെട മുഖം ചുവക്കുേമ്പാൾ അതിനർത്ഥം ‘അെത’ എന്നേല്ല?

— Ai! Man bail… — es teicu.

“എനിെക്കേന്താ ഭയം േതാന്നുന്നു…” ഞാൻ ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിേനാടു പറഞ്ഞു.

Bet viņš man atbildēja:

ഞാൻ പറഞ്ഞുതീരും മുേമ്പ അവൻ പറഞ്ഞു:

— Tev tagad ir jāstrādā. Tev jādodas pie savas mašīnas. Es tevi gaidīšu še. Atnāc rītvakar…

“ഇനി നിങ്ങളുെട േജാലി നടക്കെട്ട. നിങ്ങളുെട വിമാന ത്തിെന്റ എഞ്ചിൻ നന്നാക്കൂ. ഞാൻ ഇവിെട കാത്തിരി ക്കാം. നാെള രാത്രിയിൽ ഇവിെട വരൂ.”

Bet tas mani nenomierināja. Es atcerējos lapsu. “Ja jūs esat ļāvuši sevi pieradināt, var gadīties, ka būs mazliet jāraud.”

എനിെക്കാരു ഉറപ്പു േതാന്നിയില്ല. ഞാൻ ആ കുറുക്കെന ഓർത്തു. ഇണക്കാൻ നിന്നുെകാടുത്താൽ കരേയണ്ടി വരും.

XXVI

ഇരുപത്തിയാറു്

Blakus akai atradās veca akmens mūra drupas. Kad nākamās dienas vakarā es atgriezos no darba, jau no tālienes ieraudzīju savu mazo princi sēžam uz mūra un šūpojam kājas. Es dzirdēju, ka viņš runā:

കിണറിനരികിലായി ഒരു െപാളിഞ്ഞ കന്മതിൽ ഉണ്ടാ യിരുന്നു. അടുത്ത ദിവസം സന്ധ്യക്കു് എഞ്ചിൻ പണി കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുേമ്പാൾ ദൂെര നിേന്ന ഞാൻ എെന്റ ലി റ്റിൽ പ്രിൻസിെന കണ്ടു. മതിലിനു മുകളിൽ കയറി കാ ലും തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുകയാണവൻ. അവൻ ഇങ്ങെന പറ യുന്നതു ഞാൻ േകട്ടു:

— Vai tad tu neatceries? — viņš teica. Tas nebija šeit!

“നിനേക്കാർമ്മയിേല്ല?” അവൻ ആേരാേടാ സംസാരി ക്കുകയാണു്. “പറഞ്ഞ സ്ഥലം ഇതല്ല.”

Acīm redzot, viņam kāds atbildēja, jo viņš iebilda:

മെറ്റാരു ശബ്ദം അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞതു െകാണ്ടാവ ണം, അവൻ പറയുന്നതു േകട്ടു:

— Jā, jā, šī ir gan tā diena, bet nav īsti tā vieta…

“അെതയെത, ദിവസം ഇതു തെന്ന; പേക്ഷ, സ്ഥലം ഇതായിരുന്നില്ല.”

Es soļoju uz mūra pusi. Taču neredzēju un nedzirdēju neviena cita. Un tomēr mazais princis atkal teica:

ഞാൻ മതിലിനടുേത്തക്കു നടക്കുകയായിരുന്നു. മറ്റാെര യും ഞാൻ കണ്ടില്ല, മെറ്റാരു ശബ്ദവും ഞാൻ േകട്ടില്ല. പേക്ഷ, ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പിെന്നയും ആേരാേടാ മറുപടി പറയുകയാണു്:

— Protams. Tu redzēsi, kur smiltīs sākas manas pēdas. Tev tikai mani tur jāgaida. Es būšu šonakt tur.

“തീർച്ചയായും. മണലിൽ എെന്റ കാല്പാടുകൾ തുടങ്ങുന്ന തു നിനക്കു കാണാം. അവിെട എെന്ന കാത്തുനിന്നാൽ മതി. ഇന്നു രാത്രി ഞാൻ അവിെടയുണ്ടാവും.”

Atrados divdesmit metru attālumā no mūra, bet vēl arvien neko neredzēju.

ഞാനേപ്പാൾ മതിലിൽ നിന്നു് ഇരുപതു മീറ്റർ മാത്രം അകെലയാണു്; എന്നിട്ടും ആരും എെന്റ കണ്ണിൽ െപട്ടില്ല.

Pēc klusuma brīža mazais princis jautāja:

അല്പേനരെത്ത മൗനത്തിനു േശഷം ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പി െന്നയും പറയുകയാണു്:

— Vai tev ir laba inde? Vai tu esi pārliecināta, ka neliksi man ilgi mocīties?

“നിെന്റ വിഷം നല്ലതേല്ല? എനിെക്കാരുപാടു േനരം േവ ദനിേക്കണ്ടി വരിെല്ലന്നു നിനക്കു തീർച്ചയേല്ല?”

Es apstājos, sirds man sažņaudzās, bet arvien vēl neko nesapratu.

ഞാൻ സ്തംഭിച്ചു നിന്നുേപായി; എെന്റ ഹൃദയം പടപടാ ഇടിക്കുകയായിരുന്നു; പേക്ഷ, എന്നിട്ടും എനിെക്കാന്നും മനസ്സിലായിട്ടില്ല.

— Tagad ej projām, — viņš teica, — es gribu kāpt zemē!

“ഇനി െപാേയ്ക്കാ,” ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് പറഞ്ഞു. “ഞാൻ ഈ മതിലിനു മുകളിൽ നിെന്നാന്നിറങ്ങെട്ട.”

Tad es paskatījos uz mūra pakāji un salēcos! Pretim mazajam princim tur bija izslējusies viena no tām dzeltenajām čūskām, kas var nogalināt trīsdesmit sekundēs.

ഞാൻ മതിലിനു ചുവട്ടിേലക്കു കണ്ണു താഴ്ത്തി; ഞാൻ നിന്ന നില്പിൽ ഒന്നു ചാടിേപ്പായി! എെന്റ കണ്മുന്നിൽ ലിറ്റിൽ പ്രിൻസിെന േനാക്കി ചുരുട്ട യിട്ടു കിടക്കുകയാണു്, മുപ്പതു െസക്കന്റു െകാണ്ടു് ജീവെന ടുക്കുന്ന ആ മഞ്ഞപ്പാമ്പുകളിൽ ഒെരണ്ണം.

Izrāvis no kabatas revolveri, es sāku skriet, bet izdzirdusi troksni, čūska lēnām aiztecēja smiltīs kā gaistoša ūdens strūkliņa un nesteigdamās, ar metālisku švīkoņu ielīda starp akmeņiem.

േപാക്കറ്റിൽ നിന്നു റിേവാൾവെറടുക്കാനുള്ള ബദ്ധപ്പാടിൽ ഞാൻ ഒര ടി പിന്നിേലക്കു വച്ചു. പേക്ഷ, ആ ഒച്ച േകട്ടു് സർപ്പം പൂഴി ക്കു മുകളിലൂെട േനർെത്താരു നീർച്ചാലു േപാെല ഒഴുകി േപ്പായി; എന്നിെട്ടാരു തിടുക്കവുമില്ലാെത, ചിലമ്പിച്ച ഒച്ച േയാെട കല്ലുകൾക്കിടയിേലക്കിഴഞ്ഞുമറഞ്ഞു.

Es nonācu pie mūra tieši laikā, lai satvertu rokās savu mazo princi, kas bija bāls kā sniegs.

ഞാൻ മതിലിനടുേത്തേക്കാടിെച്ചന്നതും എെന്റ ലിറ്റിൽ പ്രിൻസ് എെന്റ ൈകകളിേലക്കു വന്നുവീണതും ഒരുമി ച്ചായിരുന്നു; അവെന്റ മുഖം മഞ്ഞു േപാെല വിളറിെവളു ത്തിരുന്നു.

— Ko tas nozīmē? Tu sarunājies ar čūskām!

“എന്താണിവിെട നടക്കുന്നതു്? നീയിേപ്പാൾ പാമ്പുകളു മായി സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങിേയാ?”

Es atraisīju viņa zeltīto kaklautu, no kura viņš nekad nešķīrās. Samitrināju viņa deniņus un devu viņam padzerties. Un tagad vairs neuzdrošinājos viņam kaut ko jautāt. Viņš mani nopietni uzlūkoja un apvija savas rokas man ap kaklu. Jutu viņa sirdi, kas sitās kā aizšauts putns. Viņš teica:

അവൻ എേപ്പാഴും കഴുത്തിൽ െകട്ടിയിരുന്ന സ്വർണ്ണനിറ ത്തിലുള്ള മഫ്ളർ ഞാൻ അയച്ചുെകട്ടി. അവെന്റ െനറ്റി നനച്ചിട്ടു് കുറച്ചു െവള്ളം കുടിപ്പിക്കുകയും െചയ്തു. അവ േനാടു പിെന്നെയാന്നും േചാദിക്കാൻ എനിക്കു ൈധ ര്യം വന്നില്ല. മുഖത്തു ഗൗരവം വരുത്തിെക്കാണ്ടു് അവൻ എെന്ന ഉറ്റുേനാക്കി; പിെന്ന എെന്റ കഴുത്തിൽ ൈക ചുറ്റി അവൻ എെന്ന െകട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവെന്റ ഹൃദയം മി ടിക്കുന്നതു ഞാനറിഞ്ഞു, െവടി െകാണ്ട പക്ഷിയുെട മരി ക്കുന്ന ഹൃദയം േപാെല. അവൻ പറഞ്ഞു:

— Es esmu apmierināts, ka tu atradi, kas vainas tavai mašīnai. Tu varēsi atgriezties mājās…

“നിങ്ങളുെട എഞ്ചിെന്റ തകരാറു ശരിയായതിൽ എനി ക്കു സേന്താഷം േതാന്നുന്നു; ഇനി നിങ്ങൾക്കു നാട്ടിേല ക്കു പറക്കാമേല്ലാ…”

— Kā tu to zini?

“അതു നിനെക്കങ്ങെന മനസ്സിലായി?”

Nupat gribēju pastāstīt, ka tieši tad, kad vairs nebija nekādu cerību, es laimīgi pabeidzu savu darbu!

ഒരിക്കലും ശരിയാകിെല്ലന്നു േതാന്നിയ തകരാറു കണ്ടു പിടിച്ചുെവന്നു് അവേനാടു പറയാൻ വരികയായിരുന്നു ഞാൻ.

Mazais princis neatbildēja uz manu jautājumu, bet tikai noteica:

എെന്റ േചാദ്യത്തിനു് മറുപടി പറയാെത അവൻ ഇങ്ങ െന പറഞ്ഞു:

— Arī es šodien atgriezīšos mājās…

“ഞാനും ഇന്നു് നാട്ടിേലക്കു മടങ്ങുകയാണു്.”

Brīdi vēlāk viņš skumji piebilda:

പിെന്ന വി ഷാദേത്താെട,

— Tas ir daudz tālāk… un daudz grūtāk…

“പേക്ഷ, വളെരയകേലക്കാണതു്… കൂടു തൽ ദുഷ്കരവുമാണു്.”

Nojautu, ka notiek kaut kas neparasts. Es apskāvu viņu kā mazu bērnu, un tomēr man likās, ka viņš krīt bezdibenī un es viņu nevaru noturēt…

അത്യസാധാരണമായെതേന്താ നടക്കുകയാെണന്നു് എനിക്കു മനസ്സിലായി. ഒരു കുഞ്ഞിെനെയന്ന േപാെല ഞാനവെന എെന്റ ൈകകളിൽ അടുക്കിപ്പിടിച്ചിരിക്കുക യായിരുന്നു; എന്നാൽ ഒരഗാധഗർത്തത്തിേലക്കു് തല കുത്തി വീഴുകയാണവെനന്നും അതു തടയാൻ ഞാൻ വി ചാരിച്ചാൽ കഴിയിെല്ലന്നും എനിക്കു േതാന്നിേപ്പായി…

Viņa skatiens bija nopietns, tālu aizklīdis:

അവെന്റ മുഖം ഗൗരവം പൂണ്ടിരുന്നു; അവെന്റ േനാട്ടം അകെലെയേങ്ങാ അലയുകയായിരുന്നു.

— Man ir tavs jēriņš. Un man ir kaste jēriņam. Un man ir uzpurnītis… 

“നിങ്ങൾ തന്ന െചമ്മരിയാടു് എെന്റ ൈകയിലുണ്ടു്. അതി െന്റ കൂടു് ൈകയിലുണ്ടു്. അതിെന്റ വായ്പ്പൂട്ടുണ്ടു്…”

Un mazais princis skumji pasmaidīja.

വിഷാ ദം കലർന്ന പുഞ്ചിരിേയാെട അവൻ പറഞ്ഞു.

Es ilgi gaidīju. Jutu, ka viņš pamazām atgūst drosmi.

ഞാൻ ഏെറ േനരം കാത്തു. അവൻ പതുെക്കപ്പതുെക്ക സാധാരണ നില വീെണ്ടടുക്കുകയാണു്.

— Mazulīt, vai tu nobijies?

“എെന്റ െപാന്നു ചങ്ങാതീ, തനിക്കു േപടി തട്ടിയതാ ണു്…” ഞാൻ പറഞ്ഞു.

Protams, viņam bija bail. Bet viņš klusi iesmējās:

“അെത, അതിൽ സംശയമില്ല.” അവൻ ഒന്നു ചിരിച്ചു.

— Šovakar man būs vēl vairāk bail…

“ഇന്നു രാത്രിയിൽ ഞാൻ വല്ലാെത േപടിക്കും…”

Atkal mani stindzināja priekšnojauta par kaut ko nenovēršamu. Un es sapratu — man būs grūti samierināties ar domu, ka nekad vairs nedzirdēšu mazā prinča smieklus. Tie man bija kā aka tuksnesī.

പരിഹാരമില്ലാത്തെതേന്താ നടക്കാൻ േപാകുന്നുെവന്ന േബാധം എെന്ന വീണ്ടും മരവിപ്പിക്കുന്നതു ഞാനറിഞ്ഞു. ആ ചിരി ഇനി ഒരിക്കലും േകൾക്കാൻ പറ്റിെല്ലന്ന ചിന്ത എനിക്കു താങ്ങാവുന്നതിലധികമാെണന്നും ഞാനറി ഞ്ഞു. മരുഭൂമിയിൽ ഒരു െതളിനീരുറവ േപാെലയായിരു ന്നു എനിക്കതു്.