Маленькi прынц / 어린 왕자 — w językach białoruskim i koreańskim. Strona 7

Białorusko-koreańska dwujęzyczna książka

Антуан дэ Сэнт-Экзюпэры

Маленькi прынц

앙투안 드 생텍쥐페리

어린 왕자

Ён трошкi падумаў i спытаў:

그러나 깊이 생각해 본 후에 그는 다시 말했다.

— А што азначае — прыручыць?

“‘길들인다’는 게 뭐야?”

— Ты не тутэйшы, — заўважыў Лiс. — Чаго ты тут шукаеш?

“넌 여기 애가 아니구나. 뭘 찾는 거니?” 여우가 물었다.

— Людзей шукаю, — сказаў Маленькi прынц. — Што азначае — прыручыць?

“사람들을 찾고 있어.” 어린 왕자가 말했다. “‘길들인다’는 게 뭔데?”

— У людзей ёсць стрэльбы, i яны ходзяць на паляванне, — сказаў Лiс. — Гэта так непрыемна! А яшчэ яны разводзяць курэй. Гэта адзiны iх прыстойны занятак. Ты шукаеш курэй?

“사람들은 소총으로 사냥하지. 정말 성가셔! 닭을 기르기 도 해. 그들의 유일한 관심사지. 닭을 찾는 거니?” 여우가 물었다.

— Не, — адказаў Маленькi прынц. — Я шукаю сяброў. А што азначае «прыручыць»?

“아니야. 친구들을 찾고 있어. ‘길들인다’는 게 뭐지?” 어린 왕자가 말했다.

— Гэта нешта вельмi прызабытае, — сказаў Лiс. — Нешта накшталт «ствараць сувязi»…

“그건 새까맣게 잊혀진 일이지. 그건 ‘관계를 맺는다…’는 말이야.” 여우가 말했다.

— Ствараць сувязi?

“관계를 맺는다고?”

— Але, — сказаў Лiс, — Вось ты пакуль для мяне ўсяго толькi маленькi хлопчык, так падобны на сотнi тысяч iншых маленькiх хлопчыкаў. I ты не патрэбен мне. I я не патрэбен табе таксама. Я для цябе проста лiсiца, падобная на сотнi iншых лiсiц. Але калi б ты прыручыў мяне, мы сталi б патрэбныя адно аднаму. Ты стаў бы для мяне адзiным у свеце. I я стаў бы для цябе адзiным у свеце…

“그래.” 여우가 말했다. “넌 아직 나에겐 세상에 흔한 다른 소년들처럼 한 소년에 지나지 않아. 그래서 난 네가 필요치 않아. 너도 물론 내가 필요 없겠지. 난 너에겐 세상에 흔한 한 마리 여우에 지나지 않고. 하지만 네가 나를 길들이면 우리는 서로가 필요해져. 너는 내게 이 세상에 단 하나뿐인 소년이 되고 나는 네게 단 하나뿐인 여우가 되는 거야…”

— Я пачынаю разумець, — сказаў Маленькi прынц. — Ёсць на свеце адна кветка… Мусiць, яна мяне прыручыла…

“이해가 가기 시작하네.” 어린 왕자가 말했다. “꽃 한 송이가 있는데…이 꽃이 나를 길들였나 봐…”

— Усё магчыма, — згадзiўся Лiс. — Чаго толькi не бывае на гэтай Зямлi…

“그럴지도 모르지.” 여우가 말했다. “지구에는 별별 것이 다 있으니까…”

— Не, гэта было не на Зямлi, — сказаў Маленькi прынц.

“아, 그게 아니야! 그건 지구에서가 아니야.” 어린 왕자가 말했다.

Лiса гэта вельмi зацiкавiла.

여우는 몹시 궁금해했다.

— На iншай планеце?

“그럼 다른 별이라고?”

— Так.

“그래.”

— А на той планеце ёсць паляўнiчыя?

“그 별에도 사냥꾼들 있니?”

— Няма.

“아니, 없어.”

— Як цiкава! А куры ёсць?

“거참 흥미로운데! 그럼 닭은?”

— Няма.

“없어.”

— Няма ў свеце дасканаласцi! — уздыхнуў Лiс.

“완전한 건 없군.” 여우는 한숨을 내쉬었다.

Але ён зноў вярнуўся да разважанняў:

그러나 여우는 하던 이야기를 계속했다.

— Маё жыццё такое аднастайнае. Я палюю на курэй, людзi палююць на мянё. Усе куры падобны адна на адну, i ўсе людзi падобны адзiн на аднаго. З гэтай прычыны мне i сумнавата. Але, калi ты прыручыш мяне, жыццё мае нiбы сонцам азарыцца. Я навучуся распазнаваць твае крокi сярод тысячы iншых. Калi я чую людскiя крокi, я ўцякаю i хаваюся. Твае ж паклiчуць мяне з нары як музыка.

“내 생활은 단조롭단다. 나는 닭을 쫓고 사람들은 나를 쫓 지. 닭은 모두 그게 그거고, 사람들도 모두 그래. 그래서 난 좀 따분하지. 그러나 네가 나를 길들인다면 내 생활은 환해 질 거야. 많은 발자국과 다른 발자국 소리를 알게 되겠지. 다 른 발자국 소리에 나는 땅 밑으로 기어들겠지만 네 발자국 소리는 나를 굴 밖으로 불러내겠지!

I потым — паглядзi! Бачыш, там, удалечынi, жытняе поле? Я не ем хлеба. Жыта мне нi да чаго. Збажына нiчога не напамiнае мне. I гэта так сумна! А ў цябе залатыя валасы. I як цудоўна было б, калi б ты прыручыў мяне! Залатое жыта заўсёды было б мне напамiнкам пра цябе… Я палюбiў бы песню ветру ў калоссi…

그리고 한 번 봐! 저기 밀밭 보이지? 난 빵은 먹지 않지. 밀은 내겐 아무 쓸모 없지. 밀밭을 보아도 아무 생각 없지. 그래서 서글퍼! 그런데 네 머 리칼은 금빛이지. 그러니 네가 나를 길들이면 정말 신나겠 지! 밀도 금빛이지. 너를 생각하게 되겠지. 그럼 난 밀밭을 스치는 바람 소리를 사랑하게 되겠지…”

Лiс змоўкi доўга глядзеў на Маленькага прынца.

여우는 입을 다물고 어린 왕자를 오래오래 바라보더니, “제발…날 길들여 줘!” 하고 말했다.

— Калi ласка… прыручы мяне! — папрасiў ён.

“그래, 나도 그러고 싶어.” 어린 왕자는 대답했다.

— З радасцю, — адказаў Лiсу Маленькi прынц, — але ў мяне так мала часу. Мне яшчэ трэба знайсцi сяброў i шмат чаго ўведаць.

“하지만 시간이 별로 없어. 찾아볼 친구도 많고 알아볼 것 도 많아.”

— Рэчы можна ўведаць толькi тады, як прыручаеш iх, — сказаў Лiс. — У людзей не хапае часу ўведаць што-небудзь. Яны купляюць усё гатовае ў крамах. Але сябра ж не купiш у краме, вось чаму людзi i не маюць сяброў. Калi ты хочаш, каб у цябе быў сябар, прыручы мяне!

“길들이는 것들만 알 수 있다니까.” 여우가 말했다. “사람들은 이제 뭘 알려고 시간을 들이지 않아. 가게에서 완제품을 사거든. 그런데 친구를 파는 가게는 없으니 이제 이를테면, 네가 오후 네 시에 온다면 난 세 시부터 행복해지기 시작할 거야. 친구도 없는 거지. 친구를 원한다면 나를 길들여!”

— А што для гэтага трэба зрабiць? — спытаў Маленькi прынц.

“그럼 어떻게 해야 하지?” 어린 왕자가 물었다.

— Па-першае, трэба быць вельмi цярплiвым, — адказаў Лiс. — Спачатку ты сядзi вунь там, воддаль ад мяне, на траве. Я буду сачыць за табой краёчкам вока, але ты маўчы. Словы — крынiца непаразуменняў. Але дзень пры днi ты сядай усё блiжэй i блiжэй…

“정말 참을 줄 알아야 해.” 여우가 대답했다. “우선 나와 좀 떨어져서 이렇게 풀밭에 앉아 있어. 난 곁 눈질로 널 볼게. 아무 말도 하지 마. 말은 오해의 원천이지. 그래도 날마다 조금씩 더 가까이 다가앉으라고…”

На другi дзень Маленькi прынц зноў прыйшоў пад яблыню.

다음 날 어린 왕자는 다시 그곳을 찾았다.

— Лепей з’яўляйся ў адзiн i той жа час, — параiў Лiс. — Калi ты прыходзiш, да прыкладу, а чацвёртай папалуднi, то ўжо а трэцяй гадзiне я адчуваю сябе шчаслiвым. I чым блiжэй да азначанага часу, тым я шчаслiвейшы. А чацвёртай гадзiне я ўжо стану хвалявацца i непакоiцца. Я спазнаю кошт шчасця! А як ты будзеш прыходзiць абы-калi, то я нiколi не буду ведаць, з якой хвiлiны мне рыхтаваць сваё сэрца. Трэба трымацца абраду.

“언제나 같은 시각에 오는 게 더 좋을 거야.” 여우가 말했다. “이를테면, 네가 오후 네 시에 온다면 난 세 시부터 행복 해지기 시작할 거야. 시간이 갈수록 난 점점 더 행복해지겠 지. 네 시에는 불안해서 안절부절못할 거야. 난 행복이 얼마 나 값진 것인지 알게 되겠지! 아무 때나 오면 몇 시에 마음에 옷을 입혀야 할지 모를 거야. 의례가 필요하거든.”

— А што такое — абрад? — спытаў Маленькi прынц.

“의례가 뭐야?” 어린 왕자가 물었다.

— Гэта таксама нешта даволi прызабытае, — растлумачыў Лiс. — Ну, тое, пры дапамозе чаго адзiн дзень робiцца непадобным на другi, адна гадзiна — на другую. Ну вось, напрыклад, у маiх паляўнiчых ёсць такi абрад: у чацвер яны танцуюць з местачковымi дзяўчатамi. I чацвер для мяне — сама шчаслiвы дзень! Я магу прагульвацца аж да самых вiнаграднiкаў. А калi б паляўнiчыя танцавалi абы-калi, усе днi былi б падобныя адзiн на адзiн i я нiколi не ведаў бы спакою.

“그것도 새까맣게 잊혀진 일이지.” 여우가 말했다. “그건 어느 하루를 다른 날들과 다르게 만들고, 어느 한 시 간을 다른 시간과 다르게 만드는 거지. 예를 들면 내가 아는 사냥꾼들에게도 의례가 있어. 그들은 목요일이면 마을 아가 씨들과 춤을 추지. 그래서 목요일은 경이로운 날이 되는 거 지! 난 포도밭까지 산책을 하고. 사냥꾼들이 아무 때나 춤을 추면, 날마다 그게 그거고. 그럼 난 휴일이 없어질 거고…”

Так Маленькi прынц прыручыў Лiса. I вось надышоў дзень развiтання.

그래서 어린 왕자는 여우를 길들였다. 이별의 시간이 다가 오자 여우가 말했다.

— Ах! — уздыхнуў Лiс. — Я буду плакаць…

“아아! 눈물이 나오려고 해.”

— Ты сам вiнаваты, — сказаў Маленькi прынц. — Я ж не хацеў, каб табе было кепска. Ты сам хацеў, каб я прыручыў цябе…

“네 잘못이야. 네 마음을 아프게 하고 싶지 않았어. 하지 만 네가 널 길들여 달라고 했잖아…” 어린 왕자가 말했다.

— Ну вядома ж, — адказаў Лiс.

“그건 그래.” 여우가 말했다.

[Bilinguator: — Але ты будзеш плакаць!]

“헌데 넌 울려고 그러잖아!” 어린 왕자가 말했다.

[Bilinguator: — Ну вядома.]

“그래, 정말 그래.” 여우가 말했다.

— Значыць, табе ад гэтага дрэнна!

“그러니 넌 하나도 득 본 게 없잖아!”

— Не, — запярэчыў Лiс. — Узгадай, што я казаў табе пра залатое калоссе…

“나도 득본 게 있어. 밀밭 색깔 덕분이지.” 여우가 말했다.

Ён памаўчаў, потым дадаў:

잠시 후 그가 다시 말을 이었다.

— Iдзi яшчэ раз глянь на ружы. Ты зразумееш, што твая ружа — адзiная ў свеце. А калi вернешся, каб развiтацца са мною, я раскрыю табе адзiн сакрэт. Гэта будзе мой падарунак табе.

“다시 가서 장미들을 봐. 네 장미가 세상에 오직 하나뿐인 장미라는 걸 깨닫게 될 거야. 그리고 내게 돌아와서 작별인 사를 해 줘. 그러면 내가 네게 한 가지 비밀을 선물할게.”

Маленькi прынц пайшоў яшчэ раз глянуць на ружы.

어린 왕자는 다시 장미들을 보러 갔다.

— Вы зусiм не падобны на маю красуню, — сказаў ён ружам. — Вас нiхто не прыручаў, i вы нiкога не прыручылi. Зараз вы такiя, якiм быў раней мой Лiс. Ён нiчым не адрознiваўся ад сотнi тысяч iншых лiсiц. Але я пасябраваў з iм, i цяпер ён — адзiны ў свеце.

“너희들은 내 장미와 조금도 닮지 않았어. 너희들은 아직 아무것도 아니야.” 꽃들에게 어린 왕자가 말했다. “아무도 너희들을 길들이지 않았고 너희들도 누구 하나 길 들이지 않았어. 너희들은 예전의 내 여우와 같아. 내 여우는 세상에 흔한 다른 여우들과 똑같은 여우에 지나지 않았어. 하지만 내가 그를 친구로 삼았기 때문에 그는 이제 세상에 오직 하나뿐인 여우가 되었지.”

Ружы вельмi збянтэжылiся.

그러자 장미꽃들은 무척 당황했다.

— Вы прыгожыя, але пустыя, — працягваў Маленькi прынц. — Дзеля вас нельга памерцi. Вядома, звычайнаму прахожаму мая ружа можа здацца падобнай на вас. Але яна адна даражэй мне за вас усiх, таму што яе, а не вас, палiваў я штодня. Яе, а не вас, хаваў пад каўпак. Яе, а не вас, закрываў парасонам. Дзеля яе знiшчаў я вусеняў, толькi двух цi трох пакiнуў, каб вывелiся матылькi. Я слухаў, як яна скардзiлася i выхвалялася, я прыслухоўваўся да яе, нават калi яна змаўкала. Яна — мая!

“너희들은 아름답지만 비어 있지.” 어린 왕자가 계속 말했다. “누구도 너희들을 위해서 죽을 수 없으니까. 물론 그냥 지 나가는 사람에겐 내 꽃도 너희들과 똑같아 보이겠지. 하지만 내겐 그 꽃 한 송이가 너희들 모두보다 중요해. 내가 물을 준 꽃이고, 유리덮개를 씌워 준 꽃이기 때문이지. 내가 바람막 이로 막아 준 꽃이기 때문이지. 내가 벌레를 잡아 준(나비가 되라고 두세 마리 남겨둔 것 말고) 꽃이기 때문이지. 불평을 들어 주고, 허풍을 들어주고, 심지어 때로는 조용히 침묵을 기다 려 준 꽃이기 때문이지. 그러니까 내 장미이기 때문이지.”

I Маленькi прынц вярнуўся да Лiса.

그리고 그는 여우에게로 돌아갔다.

— Бывай, — сказаў ён.

“잘 있어.” 그가 말했다.

— Бывай, — сказаў Лiс. — Вось мой сакрэт: вiдушчае толькi сэрца. Сама галоўнага вачыма не ўбачыш.

“잘 가.” 여우가 말했다. “내 비밀은 이거야. 아주 단순하지. 마음으로 보아야만 잘 보인다는 거야. 본질적인 건 눈에 보이지 않아.”

— Сама галоўнага вачыма не ўбачыш, — паўтарыў Маленькi прынц, каб лепш запомнiць.

“본질적인 건 눈에 보이지 않아.” 잊지 않으려고 어린 왕자가 따라 말했다.

— Твая ружа такая дарагая табе таму, што ты аддаваў ёй усе свае днi.

“네 장미꽃을 그토록 소중하게 만든 건 네가 네 꽃에 바친 시간이란다.”

— Таму, што я аддаваў ёй усе свае днi… — паўтарыў Маленькi прынц, каб лепш запомнiць.

“내가 내 꽃에 바친 시간이라…” 잘 기억하기 위해 어린 왕자가 말했다.

— Людзi забылiся пра гэтую iсцiну, — сказаў Лiс. — Але ты не забывай: ты заўсёды ў адказе за ўсiх, каго прыручыў. Ты ў адказе за сваю ружу…

“사람들은 이 진실을 잊어버렸어.” 여우가 말했다. “하지만 잊어버리면 안 돼. 네가 길들인 것에 대해 넌 언 제나 책임이 있어. 너는 네 장미에 대해 책임이 있어…”

— Я ў адказе за сваю ружу… — паўтарыў Маленькi прынц, каб лепш запомнiць.

“나는 내 장미에 대해 책임이 있어…” 잊지 않으려 어린 왕자가 되풀이했다.

РАЗДЗЕЛ ХХII

ⅩⅩⅡ

— Добры дзень, — павiтаўся Маленькi прынц.

“안녕.” 어린 왕자가 말했다.

— Добры дзень, — азваўся стрэлачнiк.

“안녕.” 선로통제원이 말했다.

— Што ты тут робiш? — спытаў Маленькi прынц.

“여기서 뭘 하고 있어?” 어린 왕자가 물었다.

— Сартырую падарожнiкаў, — адказаў стрэлачнiк. — Адпраўляю iх у цягнiках, аж па тысячы чалавек запар — адзiн цягнiк направа, другi — налева.

“승객들을 천 명씩 내보내고 있지. 그들을 실어 나르는 기 차들을 어떤 때는 오른쪽으로, 또 어떤 때는 왼쪽으로 보내 는 거지.” 선로통제원이 말했다.

I мiма з перуновым грукатам, ад якога задрыжала кабiна стрэлачнiка, увесь у агнях пранёсся хуткi цягнiк.

그때 불을 환하게 밝힌 급행열차가 천둥치듯 포효하자 통 제실이 요동쳤다.

— Як яны спяшаюцца! — заўважыў Маленькi прынц. — Чаго яны шукаюць?

“저 사람들 참 바쁘군. 무얼 찾아가지?” 어린 왕자가 물었다.

— Нават сам машынiст таго не ведае, — адказаў стрэлачнiк.

“기관사 자신도 몰라.” 선로통제원이 말했다.

I ў другi бок, увесь у агнях, прагрукатаў яшчэ адзiн хуткi цягнiк.

그러자 반대 방향에서 불을 켠 두 번째 급행열차가 포효했다.

— Яны ўжо вярнулiся? — зацiкавiўся Маленькi прынц.

“벌써 돌아오는 거야?” 어린 왕자가 물었다…

— Не, гэта iншыя людзi, — растлумачыў стрэлачнiк. — Гэта сустрэчны цягнiк.

“다른 사람들이야. 서로 자리를 바꾸는 거지.” 선로통제원이 말했다.

— Гэтым людзям кепска там, дзе яны былi дагэтуль?

“살던 곳이 맘에 안 들었나?”

— Там добра, дзе нас няма, — адказаў стрэлачнiк.

“자기 사는 곳은 결코 맘에 들지 않는 법이지.”

I перуном прагрукатаў трэцi хуткi цягнiк.

그러자 불을 켠 세 번째 급행열차가 천둥을 울렸다.

— Яны гоняцца за першымi падарожнiкамi? — спытаў Маленькi прынц.

“처음 지나간 승객들을 쫓아가나?” 어린 왕자가 물었다.

— Ды не, — адказаў стрэлачнiк. — Яны там спяць цi проста сядзяць ды пазяхаюць. Адны дзецi не адарвуць насоў ад шыбаў.

“아무것도 쫓지 않아. 열차 안에서 잠자지 않으면 하품이나 해대지. 아이들만 유리창에 코를 박고 있지.” 선로통제원이 말했다.

— Адны дзецi ведаюць, чаго яны шукаюць, — прамовiў Маленькi прынц. — Яны ўсе свае днi аддаюць палатнянай ляльцы, i яна робiцца iм дарагой-дарагой, i калi яе адбiраюць, яны плачуць…

“애들만이 자신들이 무얼 찾는지 알지. 아이들은 헝겊 인형 에 시간을 바치지. 그래서 인형이 매우 소중한 것이 되지. 인 형을 빼앗기면 당연히 울어 대고…”라며 어린 왕자가 말했다.

— Iх шчасце, — сказаў стрэлачнiк.

“어린애들은 운이 좋아.” 선로통제원이 말했다.

РАЗДЗЕЛ ХХIII

ⅩⅩⅢ

— Добры дзень, — сказаў Маленькi прынц.

“안녕.” 어린 왕자가 말했다.

— Добры дзень, — сказаў гандляр.

“안녕.” 상인이 말했다.

Гэта быў гандляр удасканаленымi пiлюлямi, якiя спатольваюць смагу. Праглынеш такую пiлюлю — i потым цэлы тыдзень не хочацца пiць.

그는 갈증을 달래 주는 개량 알약을 팔고 있었다. 일주일 에 한 알만 먹어도 갈증을 느끼지 않는단다.

— Навошта ты прадаеш iх? — спытаў Маленькi прынц.

“그런 거 왜 팔아?” 어린 왕자가 말했다.

— Яны даюць вялiзную эканомiю часу, — растлумачыў гандляр. — Спецыялiсты падлiчылi, што можна зберагчы пяцьдзесят тры хвiлiны за тыдзень.

“시간이 엄청 절약되거든. 전문가들이 계산해 봤지. 매주 오십삼 분씩 절약된다네.” 상인이 말했다.

— А што рабiць у гэтыя пяцьдзесят тры хвiлiны?

“그 오십삼 분으로 뭘 하지?”

— Што хочаш, тое i рабi…

“하고 싶은 걸 하지…”

«Калi б у мяне было пяцьдзесят тры хвiлiны вольнага часу, — падумаў Маленькi прынц, — я б проста павольна-павольна пайшоў бы да крынiчкi…»

‘만일 나에게 오십삼 분이 주어진다면 샘을 향해 아주 천 천히 걷겠어…’ 어린 왕자는 혼자 이렇게 생각했다.

РАЗДЗЕЛ ХХIV

ⅩⅩⅣ

Мiнуў тыдзень з таго часу, як я пацярпеў аварыю i, слухаючы пра гандляра пiлюлямi, я дапiў апошнюю кроплю вады.

사막에서 비행기가 고장 난 지 여드레째 날이었다. 나는 비축해 두었던 마지막 한 모금의 물을 마시며 상인 이야기를 들었다.

— Твае ўспамiны — проста цуд, — сказаў я Маленькаму прынцу, — але я яшчэ не адрамантаваў свайго самалёта, а не засталося ўжо нi кроплi вады, i я таксама быў бы шчаслiвы, калi б мог проста пайсцi да крынiцы!

나는 어린 왕자에게 말했다. “아! 네 경험담은 참 멋있구나. 하지만 아직 비행기를 수 리하지 못했어. 마실 물도 떨어지고. 샘을 향해 아주 천천히 걸어갈 수만 있다면 나도 행복하겠어!”

— Мой сябар Лiс… — пачаў ён.

어린 왕자가 말했다. “내 친구 여우 말인데…”

— Дружок мой, мне ўжо цяпер не да Лiса!

“꼬마야, 지금 여우가 문제가 아니라니까!”

— Чаму?

“왜?”

— Ды таму, што давядзецца памiраць ад смагi…

“목말라 죽을 상황인데…”

Ён не зразумеў маiх разважанняў i адказаў:

그는 죽는 이유를 이해하지 못하고 나에게 대답했다.

— Добра, калi ёсць хоць адзiн сябар, нават калi памiраеш ад смагi. Асабiста я вельмi рады, што я сябраваў з Лiсам…

“친구를 얻은 건 좋은 일이지, 죽는 일이 있어도. 여우 친 구를 얻어 정말 기뻐…”

«Ён не разумее ўсёй глыбiнi небяспекi, — падумаў я. — Яму нiколi не хочацца нi есцi, нi пiць. Яму хапае промня сонца…»

‘어린 왕자는 얼마나 위험한지 모르겠지.’ 나는 생각했다. ‘배고픔도 목마름도 모르는지, 약간의 햇빛만으로도 충분 하니…’

Але ён нiбыта падслухаў мае думкi, паглядзеў на мяне i сказаў:

그런데 나를 바라보더니 내 생각에 반응을 보였다.

— Мне таксама хочацца пiць… Давай пашукаем калодзеж…

“나도 목말라…우물을 찾으러 가…”

Я безнадзейна махнуў рукой: недарэчна наўздагад шукаць калодзеж у бязмежнай пустынi. I ўсё ж мы рушылi ў дарогу.

나는 실망스런 몸짓을 보였다. 광활한 사막에서 무턱대고 우물을 찾아 나서는 건 멍청한 짓이기 때문이다. 그래도 우 리는 걷기 시작했다.

Мiналi гадзiна за гадзiнай, а мы моўчкi ўсё iшлi ды iшлi па сыпкiм залацiстым пяску. Звечарэла, пачалi загарацца зоркi. Я бачыў iх, як у сне, ад смагi мяне трошкi лiхаманiла. У памяцi ўсплылi словы Маленькага прынца.

몇 시간 동안을 말없이 걷고 나니 밤이 내리고 별들이 빛 나기 시작했다. 갈증 때문에 나는 열이 조금 나고 있었으므 로, 마치 꿈속에서 그 별들을 보는 것 같았다. 어린 왕자의 말이 내 기억 속에서 춤추고 있었다.

— Значыць, ты таксама ведаеш, што такое смага? — спытаў я.

“너도 목마르니?” 내가 물었다.